Maksymalny offset min trasy sejsmicznej oraz offset max trasy sejsm. Maksymalny offset minimalny jest najdłuższym z offsetow najkrotszych wszystkich tras odpowiadających centralnym binom boksu. Dla danego boksu definiuje go długość odcinka od punktu wzbudzania do punktu odbioru przechodzącego przez centralny bin boksu.

X_max-min=(IL^2+CL^2)^1/2 gdzie: IL – odległość miedzy liniami pktow odbioru, CL-odl miedzy pktami wzbudzania

Offset maksymalny jest najdłuższym z offsetow tras możliwych do zarejestrowania dla ustalonego rozstawu aktywnego, wielkość użytecznego offsetu maksymalnego ustalana jest na podstawie sejsmogeologicznego modelu badanaego ośrodka, dla którego projektuje się prace.

W sejsmice 3D offset = głębokość zalegania trasy horyzontu. O krotnosci pokrycia decyduje liczba tras w binie.

Wzor na max offset H. H=sqrt(x^2+y^2) gdzie x-dł lini odbioru pomniejszona o przesuniecie lini wzbudzen, y-odl od pierwszego pktu wzbudzenia do ostatniej lini odbioru

Offset max zależy od:

1) strefy interferencja fali bezpośredniej (direct wave) z fala odbita:

$\sqrt{\mathbf{T}_{\mathbf{0}}^{\mathbf{2}}\mathbf{+}\frac{\mathbf{x}^{\mathbf{2}}}{\mathbf{V}_{\mathbf{\text{RMS}}}^{\mathbf{2}}}}$=$\frac{\mathbf{x}}{\mathbf{V}_{\mathbf{\text{direct}}}}$ + Mute gdzie, To-czas fali odbitej, Vrms – prędkość srednia kwadratowa, Vdirect-predkosc fali bezpośredniej, Mute- szerokość [czasowa] strefy mitingu pierwszych wstąpień

2) strefy interfencji płytkiej fali refrakcyjnej z falą odbitą

$\sqrt{\mathbf{T}_{\mathbf{0}}^{\mathbf{2}}\mathbf{+}\frac{\mathbf{x}^{\mathbf{2}}}{\mathbf{V}_{\mathbf{\text{RMS}}}^{\mathbf{2}}}}$-T₀=1,5T_dom T_dom-dominujacy okres fali odbitej

3) długości hodografu fali odbitej

$\sqrt{\mathbf{T}_{\mathbf{0}}^{\mathbf{2}}\mathbf{+}\frac{\mathbf{x}^{\mathbf{2}}}{\mathbf{V}_{\mathbf{\text{MULTIPLE}}}^{\mathbf{2}}}}$-T₀=3,0T_dom T_dom-dominujacy okres fali odbitej

4) problem aliasingu, związany z dużym nachyleniem hodografu na dużych offsetach

interval_NMO = (2V_RMS* [V²_RMS*To² + x²]^1/2)/3fmax

5) wielkość offsetum powyżej którego przekroczona zostaje granica dopuszczalnego rozciagania sygnalu (NMO Streching) w procesie wprowadzania poprawek kinematycznych:

X=t₀ *V_RMS*$\mathbf{\ }\sqrt{\mathbf{(1 +}\frac{\mathbf{\%}\mathbf{\text{stretch}}}{\mathbf{100}}\mathbf{)}^{\mathbf{2}}\mathbf{- 1}}$ gdzie, % stretch – %wartosc rozciągnięcia sygnalu

Równanie hodografu fali odbitej:

T(x)=$\ \sqrt{T_{0}^{2} + \frac{x^{2}}{V_{\text{RMS}}^{2}}}$

Hodograf wspolnego pktu strzałowego

CSP: t=$\frac{1}{V}\sqrt{4h^{2} + x^{2} \pm 4h\text{xsinφ}}$

Dobierając odległość miedzy PO dobieramy interwały pomiarowe ΔCDP=Δx/2

Hodograf wspl pktu srodokowego CMP: t=1/v$\sqrt{T_{0}^{2} + \frac{x^{2}}{V_{\text{CDP}}^{2}}}$ gdzie: Vcdp=V/cosφ

Wszystkie hodografy to hiperbole które są symetryczne. Im wiekszy upad granicy tym wiekszy Vcdp

Wzory na prędkości:

V_śr=∑V_k*t_k/=∑t_k V_RMS=∑V_k^2*t_k/=∑t_k V_NMO =V_CDP/cosφ

t₀=2h/V_AVE=2h/V_SR

FROMUŁA DIXA: V_Min<V_SR<V_RMS<=V_NMO dla φ = 0  V_NMO<V_PR<V_MAX

* PRĘDKOŚĆ Średnia- aby okreslic dla danej granicy glebokosc trzeba znac srednia predkosc rozchodzenia sie fal sejsmicznych nadkladu. Jeżeli warstwy leza poziomo i znamy miąższość poszcegolny warstw oraz odpowiednie prędkości to można określić średnia prędkość z jaka fala sejsm przegala do danej głębokości Vsr=h1+h2..+hn/t1+t2..+tn.

Pomiar prędkości w otworach wiertniczych – do glebokiego otworu zapuszcza się sonde składająca się z jednego lubk kilku geofonowi głębinowych, pkty strzałowe [dwa trzy] rozmieszcza się w odleglsoci od 150m. po zapuszczeniu sondy na żądaną głębokość dokonuje się rejestracji czasu przyjscia fali sejsmicznej, kolejno od wszystkich punktow strzałowych [TO SĄ CZASY PIERWSZYCH WSTAPIEN]. Nastepnie przesuwa się sonde o pewien odcinek – INTERWAŁ POMIAROWY= i ponownie rejestracja. Interwaly zwykle maja 15, 25, 50m. obliczamy prędkości srednie, kompleksowe, interwałowe, prędkości średnich kwadratowych. Otrzymane w ten sposób wartości V_SR będą określały srednia prekosc z jaka fala sejsmiczna rozchodzi się od pktu wzbudzenia do geofonu głębinowego. Nastepnie rysujemy HODOGRAF PIONOWY!

Wykresy prędkości kompleksowych, warstwowych i interwałowych składają się z pionowych odcinkow o długościach odpowiadajacacych miąższości kompleksu, warstwy czy interwalu, wystawionych w odpowiednich pktach na skali prędkości.

Oprocz predkosci średnich oblicza się także prędkości srednie kwadratowe V_RMS=$\sqrt{\frac{\sum_{}^{}{\mathbf{(}\mathbf{V}_{\mathbf{i}}\mathbf{-}}\mathbf{V}_{\mathbf{\text{sr}}}\mathbf{)}^{\mathbf{2}}\mathbf{\Delta}\mathbf{t}_{\mathbf{i}}}{\sum_{}^{}{\mathbf{\Delta}\mathbf{t}_{\mathbf{i}}}}}$ gdzie Vi- predosc interwalowa, Δti- roznica czasu na granicy interwalow.

Zależność V_RMS lepiej odzwierciedla rzeczywiste warunki niż Vsr.

Hodograf pionowy oraz krzywą prędkości średnich wykorzystuje się przy wykreslaniu granic odbijających a prędkości kompleksowe, warstwowe i interwalowe do konstrukcji modelow sejsmogelogicznych, natomiast krzywa zależności prędkości średnich od głębokości do doboru prędkości średnich przy wykreslaniu granic załamujących.

* POPRAWKI STATYCZNE. W teorii interpretacji materiałów sejsmicznych zakłada się, że wzbudzanie i odbiór odbywa się na płaszczyźnie poziomej w identycznych warunkach sesjmogeologicznych. W rzeczywistości geofony rozmieszczone są na fizycznej powierzchni ziemi, wzbudzanie drgań odbywa się w otworach strzałowych na określonej głębokości, a przy powierzchni ziemi występuje strefa zwietrzała zwykle o skomplikowanej budowie i zmiennej charakterystyce prędkościowej. Jest to strefa małych prędkości zniekształcająca wyniki pomiarów. Aby rejestrowane czasy mogły być porównywalne ze sobą, a wyniki pomiarów odzwierciedlały wgłębna budowę geologiczna, należy rzeczywiste warunki wzburzania i odbioru sprowadzić do warunków modelu teoretycznego, a wiec wykonać taka operacje w wyniku, której punkty wzbudzania i odbioru znajda się na przyjętym poziomie odniesienia. W tym celu wprowadza się poprawki czasowe uwzględniające różnice wysokości oraz występowanie strefy małych prędkości. Dotyczą one zarówno punktu strzałowego jak i geofonu. Są one stale dla danego kanału i stad noszą nazwę poprawek statycznych. Wzory:

ΔTps = $\frac{\mathbf{Hps - Ho - hs}}{\mathbf{V}}$

ΔTg = $\frac{\mathbf{z}}{\mathbf{\text{Vz}}}\mathbf{+}\frac{\mathbf{\text{Hg}}\mathbf{-}\mathbf{\text{Ho}}\mathbf{-}\mathbf{z}}{\mathbf{V}}$

ΔTs= ΔTg+ ΔTps

Gdzie: Hps- wysokość ujścia otworu strzałowego, Ho- poziom odniesienia, hs- głębokość wzbudzania drgań, Hg- wysokość umieszczenia geofonu, z- miąższość strefy małych prędkości, Vz- prędkość w strefie małych prędkości, V-prędkość w podłożu.