Wytwarzanie ultradźwięków, metody mechaniczne:
Tradycyjne mechaniczne układy drgające, jak płytki, struny oraz wszelkiego rodzaju gwizdki i syreny (wykorzystujące przepływ płynu lub gazu) były używane jako pierwsze generatory fal ultradźwiękowych. Mechaniczne układy przepływowe do wytwarzania ultradźwięków stosuje się w powietrzu i cieczach, i są to zazwyczaj syreny i piszczałki umożliwiające wytworzenie dużych mocy akustycznych przy częstotliwościach nie przekraczających kilkudziesięciu kHz. Tradycyjnymi generatorami w ośrodkach gazowych tego typu są np. syreny ultradźwiękowe, generator Hartmana, używane do koagulacji dymów, czy też piszczałka Pohlmana-Janowskiego, używana do tworzenia emulsji (np. homogenizacji śmietanki). Wszystkie te układy wytwarzają ultradźwięki o określonej rezonansowej, związanej z ich konstrukcją częstotliwości, która może być przestrajana w pewnym zakresie, jednakże widma generowanych sygnałów są wąskie.

Przetwornik magnetostrykcyjny jest urządzeniem służącym do przetwarzania drgań elektrycznych na drgania mechaniczne lub odwrotnie drgań mechanicznych na drgania elektryczne. Najczęściej spotykany typ przetwornika, oparty na zjawisku magnetostrykcji liniowej, posiada prostokątny rdzeń kształtu okienkowego, wykonany z materiału magnetostrykcyjnego. Na rdzeniu nawinięta jest cewka. Prąd przemienny, płynąc przez cewkę, powoduje wskutek zjawiska magnetostrykcji podłużne odkształcenia rdzenia. Przy odpowiednio dobranej częstotliwości prądu przemiennego uzyskujemy długościowe drgania rezonansowe rdzenia. Jeżeli (płaszczyznę końcową rdzenia przyłoży się do ośrodka stałego lub płynnego, można przekazać temu ośrodkowi drgania w postaci fali mechanicznej. W technice szczególnie często używa się przetworników magnetostrykcyjnych do wytwarzania drgań o częstotliwościach ultradźwiękowych. Rdzenie magnetostrykcyjnych przetworników ultra dźwiękowych wykonane są zwykle z cienkich blaszek metalowych pokrytych izolacją w celu ograniczenia strat na prądy wirowe, i złożonych w pakiet.

Przetworniki ultradźwiękowe wykonane są z kryształów zawierających w sieci krystalicznej dipole elektryczne (układ dwóch różnoimiennych ładunków elektrycznych q, umieszczonych w pewnej odległości od siebie). Odkształcenie sieci krystalicznej może być związane z własnościami piezoelektrycznymi. Kryształ piezoelektryczny w równowadze nie wykazuje obecności ładunków elektrycznych. Po jego deformacji mechanicznej zaburzona zostaje przestrzenna gęstość ładunku i na powierzchni kryształu pojawia się ładunek elektryczny. Spolaryzowanie kryształu piezoelektrycznego krótkim impulsem pobudza go do drgań gasnących na własnej częstotliwości rezonansowej. Częstotliwość wytwarzanych drgań zależy od użytego materiału kryształu piezoelektrycznego (np. tytanian baru) i od jego kształtu

Głowice ultradź. – zastosowania w medycynie

Nóż ultradźwiękowy – urządzenie które generuje fale ultradźwiękową która przenosi się na końcówkę roboczą a ta usuwa tkanki miękkie z organu (np. z guza wątroby) z pominięciem struktur elastycznych (twardszych) takich jak naczynia krwionośne czy zwoje nerwowe. Wykorzystywany głównie w onkologii narządów miąższowych (wątroba, nerki) i neurochirurgii (precyzyjne usuwanie guzówNajpopularniejsza z nich to CUSA (kjuza) – nazwa handlowa

Oftalmograf ultradźwiękowy - urządzenie elektroniczne służące do diagnozowania oka. Działa na zasadzie odbioru odbitych od struktur oka fal elektromagnetycznych o częstotliwości 4-15 MHz, które wysyła głowica ultradźwiękowa, umożliwia ich obserwację i analizę w wybranej płaszczyźnie

USG dopplerowskie – jedno z podstawowych badań w diagnostyce chorób układu krążenia. Pozwala na ocenę przepływu krwi w dużych tętnicach i żyłach, wykorzystując zmiany długości fal ultradźwiękowych odbitych od poruszających się krwinek. Analizując odbitą od nich falę ultradźwiękową można wykreślić kierunek i sposób przepływu krwi.

Litotrypsja ultradźwiękowa – rozbijanie kamieni nerkowych ultradźwiękami.

Głowica ultradź to zazwyczaj końcówka aparatu generująca ultradźwięki