Krajowe Centrum ds. AIDS Agenda Ministerstwa Zdrowia

HIV i AIDS a narkotyki

Substancje psychoaktywne, zwane potocznie narkotykami, mogą zwiększać ryzyko zakażenia HIV na kilka sposobów.

Używanie substancji psychoaktywnych może przyczyniać się do angażowania w kontakty seksualne, które pociągają za sobą ryzyko zakażenia, do dokonywania praktyk seksualnych, których „na trzeźwo”, nigdy by się nie podjęło.

Uzależnienie, strach przed wystąpieniem objawów abstynencyjnych niekiedy prowadzi do sprzedawania seksu za pieniądze na narkotyki.

Ryzyko zakażenia HIV zwiększa się wówczas, gdy środki psychoaktywne przyjmowane są w iniekcjach, szczególnie wówczas, gdy sprzęt do iniekcji używa się wspólnie z innymi osobami.

Powszechną praktyką jest bowiem aspirowanie (wciąganie) krwi do strzykawki po wstrzyknięciu narkotyku, w celu jej dokładnego wypłukania z całej zawartości i ponowne wstrzyknięcie tej mieszaniny do żyły. Niektórzy powtarzają to kilka razy. W sprzęcie do iniekcji osoby przyjmującej narkotyki zawsze znajduje się pewna ilość krwi – w końcówce strzykawki i w świetle igły. To może wystarczyć do przeniesienia zakażenia HIV na osobę, która będzie używała ich później.

Poprzez używanie wspólnego z innymi sprzętu do iniekcji znacznie łatwiej zakazić się HCV (wirusem zapalenia wątroby typu C), niż HIV. Warto o tym pamiętać.

Dlatego jeśli wstrzykujesz sobie substancje psychoaktywne zawsze używaj własnego, najlepiej sterylnego sprzętu do iniekcji. Strzykawki jednorazowego użytku są tanie i dlatego, jeśli nie ma w pobliżu punktu wymiany igieł i strzykawek, warto je kupować w aptekach. W Polsce można kupić sprzęt do iniekcji bez recepty.

Nie ma sposobów dezynfekcji plastikowych, jednorazowych strzykawek, które dawałyby 100% gwarancję, że ich użycie nie pociągnie za sobą ryzyka zakażenia którymś z zakażeń przenoszonych poprzez krew. Ale jeśli niemożliwe jest użycie sterylnej strzykawki to przepłukanie jej kilka razy czystą wodą znacząco zmniejsza ryzyko przeniesienia zakażenia. Jednak nie eliminuje go całkowicie.

Nie jest natomiast prawdą, iż przyjmowanie środków odurzających w iniekcjach musi spowodować zakażenie HIV. Jeśli używa się zawsze sterylnego sprzętu do iniekcji, wstrzykiwany „towar” nie jest zanieczyszczony krwią, która mogłaby zawierać wirusy, to nawet wieloletnie wstrzykiwanie nie naraża na zakażenie. Jednak do zakażenia HIV wystarczyć może użycie cudzej strzykawki tylko raz.

Trzeba przy tym pamiętać, iż zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii od 2000r. posiadanie najmniejszych nawet ilości nielegalnych środków psychoaktywnych jest w Polsce karane.

AIDS ‐ fakty i fikcje

1. Czy to prawda, że problem AIDS należy już do przeszłości?

Nie, to NIEPRAWDA. Na świecie każdego dnia zakaża się około 14 tys. osób, a około 8 tys. osób umiera z przyczyn związanych z HIV/AIDS. W Polsce każdego roku wykrywa się ponad 500 zakażeń HIV. To znaczy, że codziennie w Polsce 2 osoby dowiadują się o zakażeniu HIV.

W większości są to osoby młode.

Dostępne obecnie leki antyretrowirusowe poprawiają szanse na życie i jakość życia osób zakażonych HIV. Jednakże leczenie antyretrowirusowe raz rozpoczęte musi być kontynuowane do końca życia osoby zakażonej, leki powodują też działania uboczne. Niektóre z późnych działań ubocznych powodują zmianę wyglądu zewnętrznego (chudnięcie kończyn górnych i dolnych, także wychudzenie twarzy, gromadzenie się tkanki tłuszczowej w obrębie jamy brzusznej), niektóre z nich mogą być także niebezpieczne dla życia. Nie jest więc prawdą pogląd, iż teraz – skoro są leki – nie trzeba bać się HIV i nie trzeba stosować zabezpieczeń np. w kontaktach seksualnych.

2. Czy naprawdę każdy może zakazić się HIV lub mieć AIDS?

TAK. Każdy, bez względu na pochodzenie rasowe, religię lub orientację seksualną, jeśli prowadzi życie seksualne lub ma kontakt z zakażoną HIV krwią może nabyć zakażenie HIV. Ani płeć, ani wiek, ani wykonywany zawód czy spełniane powołanie nie chronią przed zakażeniem. Przed zakażeniem chroni znajomość dróg zakażenia i stosowanie metod zmniejszających ryzyko zakażenia.

3. Czy HIV przenosi się przez pocałunek?

Nie doniesiono o żadnym takim przypadku. Ślina nie jest zakaźna, a dodatkowo zawiera czynniki bakterio‐ i wirusobójcze. Niebezpieczne może być tylko brutalne całowanie, z użyciem na przykład zębów czy innych ostrych narzędzi, prowadzące do krwawień – ale wówczas to krew jest zakaźna, nie ślina.

4. Czy HIV przenosi się podczas seksu oralnego?

W pierwszych latach epidemii AIDS sądzono, iż seks oralny jest bezpieczny. Obecnie wiadomo już, iż pewne ryzyko istnieje: błona śluzowa jamy ustnej jest wrażliwa na zakażenie. Bardziej ryzykowne są sytuacje, w których do jamy ustnej dostaje się nasienie, w którym zwykle więcej jest wirusa, niż w wydzielinach narządów płciowych kobiety. Ryzyko zakażenia w takim kontakcie jest mniejsze, niż w przypadku kontaktu waginalnego, jednak jest – w literaturze medycznej opisano przypadki zakażeń HIV, do których doszło w następstwie kontaktów oralnych. Kontakty oralne pociągają za sobą także ryzyko zakażenia innymi chorobami, m. in. kiłą, rzeżączką.

5. Czy ryzyko zakażenia HIV w kontaktach heteroseksualnych jest takie samo dla kobiet i mężczyzn?

NIE. HIV znacznie łatwiej przenosi się z mężczyzn na kobiety, z kobiet na mężczyzn. Dzieje się tak, ponieważ nasienie zawiera zwykle więcej wirusa, niż wydzieliny kobiecych narządów płciowych, a różnice w budowie anatomicznej narządów płciowych powodują, iż powierzchnia błony śluzowej wrażliwej na zakażenie jest większa u kobiet, niż u mężczyzn.

Mężczyzna po kontakcie seksualnym może też się dokładnie wymyć, wodą i mydłem, które niszczą wirus.

Kobieta takiej możliwości nie ma.

6. Czy prezerwatywy naprawdę zmniejszają ryzyko zakażenia HIV?

TAK. Prezerwatywa dobrej jakości, właściwie założona, używana od początku do końca kontaktu seksualnego zmniejsza ryzyko zakażenia HIV u ponad 90%. Nie jest prawdą, iż prezerwatywy mają „mikropory”, przez które przedostaje się wirus i plemniki.

Skuteczność prezerwatyw w zapobieganiu transmisji HIV potwierdzano wielokrotnie w badaniach prowadzonych wśród stałych par heteroseksualnych, w których jedno z partnerów było zakażone HIV, drugie nie: w parach, które konsekwentnie używały prezerwatyw przy każdym kontakcie seksualnym osoba niezakażona HIV pozostawała niezakażoną.

7. Czy przyczyną AIDS naprawdę jest HIV?

TAK. HIV powoduje stopniowe niszczenie układu immunologicznego (odpornościowego) osoby nim zakażonej. Znaczne upośledzenie odporności powodowane przez wirus powoduje, iż organizm staje się bezbronny i zagrażają mu drobnoustroje, które nie powodują chorób u osób niezakażonych. Są to tak zwane infekcje oportunistyczne. Rozpoznanie jednej z takich chorób u osoby zakażonej HIV definiuje AIDS.

Istnieje jednak niewielka grupa uczonych, głównie zajmujących się naukami podstawowymi w medycynie, a nie pacjentami, którzy negują związek przyczynowo‐skutkowy między HIV a AIDS. Jednym krajem świata, w którym poglądy takie są uznawane oficjalnie była do Krajowe Centrum ds. AIDS Agenda Ministerstwa Zdrowia

Więcej informacji znaleźć można w publikacji UNDP w Polsce, zatytułowanej „HIV i AIDS w miejscu pracy”, opublikowanej

w 2003r., dostępnej na stronie internetowej UNDP: http://www.undp.org.pl/pl/publikacje.php?id=130.

Co to jest test na HIV?

Test ten nie wykrywa samego wirusa, nie jest też testem na AIDS. Jest to badanie na

obecność przeciwciał skierowanych przeciwko wirusowi HIV.

Powszechnie stosowanym testem jest tzw. test przesiewowy (EIA). Obecnie dostępne są też

testy mające możliwość zbadania obecności antygenu wirusa. W przypadku dodatniego

wyniku testu przesiewowego – wymaga on powtórzenia i wykonania badania innym testem –

testem potwierdzenia (Western blot).

Przed wykonaniem testu porozmawiaj z profesjonalistą – doradcą ds. HIV/AIDS. Zrób test w

miejscu, gdzie oferowane jest poradnictwo przed i po teście. Warto wykonać test bezpłatnie i

anonimowo w jednym z Punktów Konsultacyjno – Diagnostycznych (PKD). Otrzymasz

tam fachową poradę i pomoc oraz niezbędne informacje.

Test polega na pobraniu niewielkiej próbki krwi (nie musisz być na czczo).

Na wynik, w zależności od tego, gdzie wykonuje się test, oczekuje się najczęściej od jednego

do kilku dni.

Test w kierunku HIV jest jedyną metodą aby dowiedzieć się, czy jest się zakażonym.

· Czy kiedykolwiek miałaś/eś kontakty seksualne z osobą/osobami, o których niewiele

wiedziałeś?

· Czy kiedykolwiek miałaś/eś kontakty seksualne z osobą/osobami, o których nie

wiedziałaś/eś czy są zakażone?

· Czy kiedykolwiek miałaś/eś kontakty seksualne z kimś, o kim wiedziałaś/eś, że jest

zakażona/y?

· Czy kiedykolwiek miałaś/eś kontakty seksualne z osobą/osobami, która/e miała/y

wielu partnerów seksualnych?

· Czy Ty miałaś/eś wielu partnerów seksualnych?

· Czy podczas kontaktów seksualnych chociaż raz nie stosowałaś/eś zabezpieczenia

(prezerwatywy)?

· Czy przechodziłaś/eś kiedykolwiek jakąś chorobę/y przenoszone drogą płciową?

· Czy miałaś/eś kontakty seksualne z kimś, kto używał narkotyków w iniekcjach?

· Czy kiedykolwiek przyjęłaś/eś narkotyk w iniekcji?

· Czy sam/a używasz (lub kiedykolwiek użyłaś/eś) narkotyków (i/lub sterydów) w

iniekcji i wspólnie z kimś innym użytkujesz (użytkowała/eś) sprzęt do ich

wstrzykiwania?

· Czy miałaś/eś jakąś inną sytuację, w której mogłaś/eś mieć kontakt z zakażoną krwią

(np. wykonałaś/eś tatuaż w nieprofesjonalnym gabinecie)?

· Czy kiedykolwiek straciłaś/eś kontrolę nad swoim zachowaniem (pod wpływem

alkoholu, narkotyków, innych środków zmieniających świadomość)?

Jeśli choć na jedno pytanie odpowiedziałaś/eś TAK, masz powód żeby zrobić sobie test w

kierunku HIV.

W dziale „Zrób test na HIV” znajdziesz adresy Punktów Konsultacyjno – Diagnostycznych,

w których można wykonać test anonimowo i bezpłatnie.

Profilaktyka pierwotna: zapobieganie pojawieniu się po raz pierwszy infekcji oportunistycznych u osób z upośledzoną odpornością (np. przyjmowanie Biseptolu przy liczbie komórek CD4 < 200/μl w celu zapobieżenia wystąpienia zapalenia płuc spowodowanego Pneumocystis carinii).

Profilaktyka poekspozycyjna: profilaktyka po kontakcie z HIV stosowana z użyciem dwóch lub trzech leków antyretrowirusowych przede wszystkim u pracowników służby zdrowia, ale także u osób, które uległy narażeniu na zakażenie w konsekwencji gwałtu lub osób niezakażonych, które miały intymny kontakt z osobą zakażoną HIV, a stosowane zabezpieczenia zawiodły.

Profilaktyka wtórna: zapobieganie wystąpieniu nawrotów infekcji oportunistycznych, po zakończeniu leczenia ostrego ich epizodu (np. po przechorowaniu zapalenia płuc spowodowanego Pneumocystis carinii)

SIV – (ang. simian immunodeficiency virus) – małpi wirus upośledzenia odporności.

niedawna Republika Południowej Afryki. Efektem jest to, liczba zakażeń okołoporodowych dzieci i zgonów spowodowanych AIDS rośnie w tym kraju dramatycznie. Istnieją dane mówiące, iż około 25% młodych ludzi w RPA zakażonych jest HIV, częściej dotyczy to kobiet.

8. Czy możliwe jest wyleczenie HIV?

NIESTETY NIE. Istniejące obecnie leki antyretrowirusowe zwalniają przebieg zakażenia poprzez hamowanie namnażania się wirusa w organizmie osoby zakażonej. Właściwe stosowanie tych leków pozwala na przedłużenie życia osoby zakażonej HIV o 20 – 30 lat.

W 1996r. pojawił się pogląd, iż wcześnie rozpoczęte leczenie składające się z trzech leków antyretrowirusowych, w tym inhibitora proteazy HIV, może doprowadzić do usunięcia wirusa z organizmu osoby zakażonej w ciągu 3 lat. Niestety już wiadomo, że nie jest to możliwe przy pomocy dostępnych obecnie leków.

9. Czy istnieje szczepionka chroniąca przed zakażeniem HIV?

NIE. Wprawdzie badania nad szczepionką profilaktyczną trwają, jednak dotychczasowe próby nie zakończyły się powodzeniem. Zanim pojawi się skuteczna szczepionka, jeśli okaże się to możliwe, jedynym sposobem ochrony przed HIV pozostaje wiedza o drogach zakażenia, sposobach zmniejszania ryzyka i stosowanie tej wiedzy w życiu.

10. Czy HIV może przetrwać poza organizmem człowieka?

HIV jest wirusem, który do życia potrzebuje organizmu człowieka. Poza organizmem szybko ginie.

Niszczą go wszelkie środki dezynfekcyjne, także woda z mydłem.

Ginie szybko w wyższych temperaturach (powyżej 56C po kilku minutach, w 100C – natychmiast). ^oo

11. Czy transfuzja krwi jest bezpieczna?

Na początku epidemii HIV wiele osób zostało zakażonych poprzez krew lub preparaty krwiopochodne (wiele osób zostało zakażonych po przetoczeniu koncentratów czynników krzepnięcia, używanych w leczeniu chorych na hemofilię).

W krajach rozwiniętych, także w Polsce, każda porcja krwi oddanej w stacjach krwiodawstwa badana jest w kierunku zakażenia HIV. Zmniejsza to znacznie ryzyko przeniesienia zakażenia. W Polsce od roku 1995r. nie stwierdzono przypadków zakażeń poprzez transfuzje krwi. Transfuzje krwi i czynników krwiopochodnych mogą nieść za sobą ryzyko zakażenia HIV w krajach rozwijających się.

12. Czy bycie dawcą krwi jest bezpieczne?

W krajach rozwiniętych, w których używa się sprzętu jednorazowego użytku nie można zakazić się w ten sposób. Polska jest także krajem bezpiecznym dla krwiodawców. Jednak w krajach rozwijających się takie ryzyko może się pojawić.

13. Czy wizyta u dentysty niesie ryzyko zakażenia?

Leczenie dentystyczne nie powinno nieść ze sobą żadnego ryzyka pod warunkiem, że wszystkie narzędzia są sterylizowane po każdorazowym użyciu oraz stosowane jest postępowanie chroniące przed przenoszeniem infekcji.

Nie ma żadnych doniesień ze świata, by do zakażenia mogło dojść w następstwie leczenia stomatologicznego.

Jedynym wyjątkiem jest historia z Florydy (USA) z roku 1990, kiedy to wśród kilkorga pacjentów chorego na AIDS stomatologa stwierdzono zakażenia HIV. Jednakże nie udało się wykazać, czy winny był stomatolog, czy jego pacjenci w inny sposób nabyli zakażenie, do czego się nie przyznali. Nigdy później nic podobnego się nie zdarzyło.

14. Czy osoby zakażone HIV mogą mieć dzieci?

TAK. Jeśli kobieta zakażona HIV wie o swojej infekcji, podczas ciąży pozostaje pod opieką nie tylko ginekologa‐położnika, ale także specjalisty od terapii AIDS, wówczas szanse na urodzenie zdrowego dziecka wynoszą ponad 98%.

W przypadku pary, w której zakażony HIV jest mężczyzna również możliwe jest bezpieczne posiadanie dzieci. Plemniki nie przenoszą wirusa, który znajduje się w innych komórkach płynu nasiennego. Dokładne „wypłukanie” plemników (opracowano metody pozwalające na to) i podanie ich kobiecie chroni ja przed zakażeniem. A jeśli kobieta nie będzie zakażona HIV dziecku nic nie grozi. W Polsce jest już kilkanaścioro dzieci, które przyszły na świat dzięki tej procedurze, kilka żon zakażonych HIV mężczyzn jest w ciąży. Wszystkie te kobiety nie są zakażone HIV.