OLED – Organiczna dioda elektroluminescencyjna(Organic Light-Emitting Diode) Kluczem w tej technologii są specjalne materiały organiczne, które po przyłożeniu napięcia emitują światło.

Budowa

1. cathode – katoda

2. emissive layer – warstwa emisyjna (cząstek organicznych lub polimerów)

3. conductive layer – warstwa przewodząca (cząstek organicznych lub polimerów)

4. anode – anoda

5. substrate - podłoże

Zasada działania
Między dwie płyty wykonane z przewodników nakładane są warstwy materiałów organicznych. Po przyłożeniu napięcia do warstw przewodników, jedna ładuje się ujemnie, a druga dodatnio. Powstała w ten sposób energia przepływająca od potencjału ujemnego do dodatniego powoduje przepływ prądu stymulując materiał organiczny, który emituje światło.

Zalety
Nie wymaga podświetlenia
Wysoki kontrast (nawet 1 000 000:1)
Niski pobór energii
Krótki czas reakcji (ok. 0,01 milisekundy)
Posiada dużą skalę barw i jasności oraz możliwość uzyskania prawdziwej czerni (nie możliwe w LCD)
W procesie produkcji OLED nie jest wykorzystywana rtęć, co czyni je bardziej przyjaznymi dla środowiska
Niewielka grubość (Najcieńsza obecnie matryca, firmy Sony ma zaledwie 3 mm grubości)
Szeroki kąt widzenia (do 180°)
Niskie koszty produkcji
W procesie produkcji materiał organiczny może być naniesiony na odpowiednie elastyczne i lekkie podłoże, daje to możliwość produkcji zwijanych wyświetlaczy

Wady
Ograniczona żywotność materiałów organicznych
W przypadku rozszczelnienia matrycy wyświetlacza, spowodowanego mechanicznym uszkodzeniem, wilgoć może zniszczyć materiał organiczny.
Rozwój technologii jest ograniczony patentami posiadanymi przez Eastman Kodak, żądającego nabycia licencji przez inne firmy.

Zastosowanie i rozwój technologii OLED
Szybki rozwój technologii OLED można zacząć datować od rok 2000.
Pierwszy kolorowy telewizyjno-komputerowy wyświetlacz OLED pojawił się w maju 2001 roku. Był to 13 calowy ekran firmy Sony.
W 2002 roku rozpoczęła się seryjna produkcja telefonów komórkowych przez firmy LG i Samsung z ekranami OLED.
2004 roku technologia OLED była gotowa do wdrożenia na masową skalę. Zwiększono trwałość paneli z około 14 tys. godzin w roku 2002 do obecnych 50, a nawet 100 tys. godzin.
Co więcej, w 2005 roku firmie Uuniversal Display Corporation udało się opracować trwałe i wydajne niebieskie diody OLED.
W 2007 Sony zaprezentowało telewizor XEL-1 wykonany w technologii OLED. O przekątnej 11 cali i grubości jedynie 3 mm. Niestety cena tego telewizora to ok. 10 tys. zł.
W 2008 roku Samsung zaprezentował prototyp telewizora z monitorem OLED o przekątnej 31 cali.

Inne Technologie Wyświetlaczy
Ekran LED
Ekran dotykowy
Ekran w postaci okularów
Ekran laserowy
Ekran 3D

LED (ang. Light Emitting Diode) to diody elektroluminescencyjne oparte na połączeniach półprzewodnikowych. Dzięki bezpośredniemu przetwarzaniu energii elektrycznej w światło diody te zużywają niewielką ilość energii i emitują znikomą ilość ciepła. Ich niezaprzeczalną zaletą są również niewielkie rozmiary, a także wysoka trwałość i wytrzymałość na uszkodzenia.

Ekran dotykowy to ekran, umożliwiający sterowanie urządzeniem, w które jest wbudowany, przez dotykanie palcem lub plastikowym rysikiem wyświetlanych obiektów. Dotknięcie obiektu jest odpowiednikiem kliknięcia przyciskiem myszy.

Ekran w postaci okularów - przenośny ekran w postaci okularów to najnowsza propozycja firmy Vuzix. Dzięki Wrap 310 filmy zapisane w telefonie komórkowym można oglądać dokładnie jak na 55-calowym ekranie o rozdzielczości 428×240, umieszczonym w odległości 3 metrów. Okularowy wyświetlacz obsługuje format 2D, jak i 3D.

Ekran laserowy LPD (Laser Phosphor Display) wykorzystuje niebieskie lasery do pobudzania do świecenia pikseli w kolorze czerwonym, zielonym i niebieskim. Jest wydajny, ma wysoką rozdzielczość i zużywa o wiele mniej energii od LCD czy Plazmy.

Ekran 3D - technologia 3D umożliwia nam oglądanie obrazu w trójwymiarze. W obecnych telewizorach 3D można oglądać trójwymiarowy obraz ale tylko przy użyciu specjalnych okularów.