Neuro-Re-Edukacja Programu Organizacji Neurologicznej

Celem Nero-Re-Edukacji jest stosowanie wszelkich Programów Organizacji Neurologicznej w terapii dzieci z opóźnieniami w rozwoju intelektualnym, fizycznym, fizjologicznym oraz społecznym.

HISTORIA

Słowa „organizacja neurologiczna” mają silne powiązanie z rehabilitacją dzieci niepełnosprawnych wg tzw. „metody Domana” wcześniej „Doman-Delacato” Ani Glenn Doman jak i Carl Delacato nie nadali temu, co robią takiej nazwy. Przez ich pracę i walkę o osiągnięcie „organizacji neurologicznej” u dzieci niepełnosprawnych, wykazujące funkcjonalnie właśnie jej brak, oba te nazwiska zostały uznane jako Metoda Doman/Delacato w literaturze rehabilitacji.

NEURO-RE-EDUKACJA

Program Organizacji Neurologicznej jest wrodzonym programem, z jakim rodzi się każdy człowiek. Neuro-Re-Edukacja (Bożena Bejnar-Sławow) jest koncepcją terapeutyczną opartą o zrozumienie Profilu Rozwoju Człowieka wg Doman’a, Carl Delacato, Temple Fay, Gretchen Kerr, Raymundo Veras oraz innych twórców owego „Profilu” z uwzględnieniem wszystkich dziedzin naukowych i leczniczych, których postępowanie szanuje organizację neurologiczną i kolejność dojrzewania neurologicznego

Rozumiejąc, ze mózg jest odpowiedzialny za wszelkie funkcje naszego istnienia. Rozumiejąc, że mózg rozwija się dzięki stymulacji. Szanując fakt, że jest on plastycznym ciągle zmieniającym się układem o niezmiernym potencjale. Rozumiejąc, że mózg rozwija się dzięki intensywności, częstotliwości oraz czasu trwania stymulacji, jaka do niego dociera przez ścieżki sensoryczne Neuro-Re-Edukacja pracuje nad usunięciem barier fizycznych, intelektualnych i fizjologicznych wstrzymujących dziecko w jego rozwoju.

Dodatkowe dziedziny, których praca wspomaga niezmiernie organizację neurologiczna w Neuro-Re-Edukacji to: chiropraktyka, („light touch upper cervical”), terapia dźwiękowa (Sonan Samonas), oczyszczanie organizmu za pomocą żywności oraz medycyny wibracyjnej.

Neuro-Re-Edukacja pracuje nad zmianami funkcjonalnymi jak i strukturalnymi. Szanując wrodzoną inteligencję naszego organizmu, którego potencjałem jest umiejętność leczenia (gojenia) się. W odpowiednich warunkach fizyczne szkody doznane przez nieprawidłowe techniki porodowe lub losowe komplikacje neurologiczne mogą być poprawione przez intensywna pracę z dzieckiem. Dzisiejszy noworodek doznaje znacznie większą ilość urazów/udarów z nowoczesnego środowiska, tworzące uszkodzenia, które stanowią blokady w rozwoju. Blokady te mogą być na poziome neuronów jak i konkretnych struktur kostnych. Neuro-Re-Edukacja korzysta z wiedzy nowoczesnego świata jak i z wiedzy poprzedzającej go, łącząc dziedziny wspomagające rozwój oraz zapobiegające udarom. Podejście wielodyscyplinarne jest główną cechą Neuro-Re-Edukacji.
Tak jak na początku ostatniego wieku tak i w wieku obecnym, brak jednolitego podejścia w diagnozowaniu jak i jednolitego podejścia do wyboru terapii dla dzieci niepełnosprawnych mających często nawet takie same problemy w rozwoju, tworzą kontrowersje między profesjonalistami pracującymi z dziećmi niedojrzałymi neurologicznie na swój wiek chronologiczny. W wyniku powyższego często traci się cenny czas dziecka czasami nawet zmniejszając jego potencjał na poprawienie jego stanu. Czas jest największym wrogiem dzieci niepełnosprawnych. Neuro-re-edukacja oferuje wczesne wykrycie problemu i wczesną interwencję.

PROGRAM ORGANIZACJI NEUROLOGICZNEJ

Jest programem rozpisywanym indywidualnie dla dziecka lub grupy dzieci. Szkolenia rodziców jak i profesjonalistów są podstawą do dalszej pracy tym podejściem. Aby pomóc dziecku, potrzebna jest spójność myśli między rodzicem jak i wszystkimi osobami pracującymi z dzieckiem, odnośnie tego, co się uważa za problem. Podstawą do takiej spójności w myśli jest zrozumienie hierarchii rozwoju neurologicznego, który stanowi podstawę rozwoju wszelkich funkcji sensorycznych jak i motorycznych.

Mówiąc o dzieciach/osobach niepełnosprawnych, u których funkcje neurologiczne nie są adekwatne do ich wieku chronologicznego z jakiegokolwiek względu nie da się ominąć mowy o mózgu. Mózg rozwija się według hierarchii. Jest najbardziej skomplikowanym organem ludzkiego ciała jak i najbardziej zorganizowanym. Wykluczając problemy strukturalne w pozostałych częściach ciała, (typu: brak struktur: oka, ręki, nogi, mięśni, języka czy też ucha itd.) to mózg włada wszystkimi funkcjami naszego ciała. Zanim nie zaakceptujemy w zrelaksowany sposób faktu, że dzieci, o których tu dzisiaj mówimy mają naruszoną neurologię tym też brak organizacji neurologicznej trudno będzie dojść do najlepszego wyboru terapii.

Brak organizacji neurologicznej może mieć wiele przyczyn i jeszcze więcej symptomów. Przyczyny mogą być od mikro-uszkodzeń, nie wykrywalnych przez istniejący obecnie sprzęt badawczy do ewidentnych zmian anatomicznych w mózgu. To właśnie brak umiejętności, ówczesnej jak i dzisiejszej, techniki w wykrywaniu mikro-uszkodzenia spowodował konflikt w diagnozie i nazewnictwie. To właśnie brak dowodów istniejącego mikro-uszkodzenia w mózgu spowodował kilkadziesiąt lat temu odrzucenie pracy, jaką proponował Glenn Doman i jego ekipa.

ZAMKNIĘTE KOŁO

Ruch a intelekt. Intelekt a biochemia. Biochemia a ruch. To „Zamknięte koło” można by spostrzec jako samo napędowe lub samohamujące. Mówiąc o relacjach miedzy trzema głównymi częściami zamkniętego koła nie da się ominąć produktów, jakie są wynikiem: ruchu, intelektu i fizjologii. Produktów tych jest niezliczona ilość w formie różnych umiejętności naszego ciała i umysłu.

Dobre funkcjonowanie, fizyczne, intelektualne, fizjologiczne, rodzą dobre funkcjonowanie naszego umysłu, ciała i zdrowia kończąc na dobrym funkcjonowaniu w społeczeństwie przez dobrą ogólną sprawność.

Mówiąc o „zamkniętym kole” chciałabym poruszyć słowo inteligencja w szerszym tego słowa znaczeniu. Jeżeli „inteligencja” jest posiadaniem informacji lub owej umiejętności to nie możemy ograniczyć jej do określenia wyłącznie funkcjonowania intelektualnego. Według twórców „Profilu Rozwoju Człowieka” inteligencja jest, wieloraka i dzielona nie tylko na wrodzoną lub nabytą. Jest ona ważną częścią rozwoju naszych zmysłów: smaku, węchu, wzroku, dotyku, słuchu jak i produktów naszego zmysłu: sprawność manualna, mowa i ruch różniące homo sapiens od reszty istot w bardzo szczególny sposób.

Na tyle na ile dzieci, które tu dzisiaj omawiamy tzn. z opóźnionym rozwojem, mają naruszone w/w, ścieżki na tyle będą one mniej lub bardziej doświadczone w każdej z tych ścieżek. Na tyle też będą wiedziały więcej lub mniej o smaku, węchu, wzroku, dotyku, słuchu, mowie, sprawności manualnej i ruchu.

Przykład: Dziecko posiadające słaby wzrok nie doświadczy takiej samej informacji, jaką niesie dobry wzrok. Dziecko posiadające słaby słuch lub nie słyszące w ogóle nie będzie posiadało informacji słuchowej na równi z jego zdrowym rówieśnikiem. Analogię tą można by oczywiście pociągnąć dalej. W pewnym sensie wg tej analogii posiadamy inteligencję wzrokową, słuchową, dotykową, ruchową...... jest ona naprawdę wieloraka.
W „zamkniętym kole” są, więc trzy główne składniki, które stanowią inne, wyżej wymieniane funkcji. To, czy jest ich 8 (5 zmysłowych i 3 motoryczne) czy też więcej nie jest dla niniejszego celu tak ważne jak zrozumienie tego, że każda z nich ma swoją anatomiczną ścieżkę, nie tylko osobną, ale i połączoną na pewnym poziomie z pozostałymi.

Jeżeli funkcja określa strukturę, jak twierdzi Doman, to nie można ominąć faktu, że struktura także określa funkcję, (czego on nie domawia). Jest to jedyne logiczne zamknięcie się koła. Funkcja nie wymaga definiowania tu się rozumiemy. Struktura, od której uzależniona jest funkcja smaku, węchu, wzroku, słuchu, dotyku, ruchu, mowy oraz sprawności manualnej jest funkcją sięgającą poza same organy tych umiejętności kończąc na funkcji mózgu. To właśnie tu następują sprzeczności miedzy specjalistami. Nie każda dziedzina naukowa równoznacznie traktuje symptomy jako ewidencja struktury. Oczywiście efekty braku struktur takich jak ręce, nogi, uszy lub oczy itd. niosą za sobą odpowiednie braki w funkcji słuchu, wzroku, ruchu. Kiedy te peryferyjne struktury istnieją, lecz nie funkcjonują prawidłowo dzisiejsza wiedza o mózgu ewidentnie wskazuje na jego uszkodzenie.

Uszkodzenie centralnego układu nerwowego ponosi za sobą brak rozwoju, jeśli nie w jednej funkcji to w drugiej. Uszkodzenie to może wpłynąć na sferę ruchową, intelektualną lub fizjologiczną. Nie zawsze na wszystkie, rzadko, kiedy na jedną. Uszkodzona kora mózgowa poniesie za sobą konsekwencje w funkcjonowaniu intelektualnym. Uszkodzenie śródmózgowia poniesie za sobą konsekwencje w ruchu. Zaburzenie równowagi biochemiczniej w mózgu poniesie za sobą różne konsekwencje sensoryczne.

W wyniku uszkodzenia centralnego układu nerwowego pojawia się mnóstwo symptomów, które są często traktowane jako osobne choroby, kiedy w efekcie są one ani więcej chorobami niż gorączka, biegunka lub wymioty, jak twierdzi od dziesiątków lat Glenn Doman.

Dysleksja, dysgrafia i wszelkie inne dysfunkcje są symptomami dezorganizacji neurologicznej w wyniku uszkodzonego mózgu. Na ile jest to proste i wydawałoby się być jasne to świat pracujący z dziećmi z problemami rozwojowymi nie wykazuje zrozumienia powyższego w swoim zachowaniu terapeutycznym.

Brak mowy jest często traktowany jak problem układu technicznego mechanizmu mowy tzn. języka, podniebienia, ust itd. Terapia logopedyczna na ile może rozumie, że czucie, oddech, koordynacja, organizacja a więc mózg jest częścią problemu przy braku mowy to nie wykazuje tego w terapii. Często dziecko z głębokim problemem w mowie ma inne symptomy informujące zainteresowanego o szerszym uszkodzeniu. Mowa jest wynikiem i produktem dobrego oddechu, czucia, organizacji, koordynacji oraz słuchu i nie tylko.

Przy problemach w rozwoju ruchowym terapia często zachowuję się jakby ruch kończył się na kończynach. Ruch jest wynikiem i produktem dobrego oddechu, czucia, organizacji, koordynacji słuchu, węchu, wzroku i nie tylko. Dziecko nie widzące nie ma takiego samego dopingu do ruchu jak jego widzący rówieśnicy. Dziecko nie słyszące, mniej razy się ruszy w wyniku dźwięku w jego środowisku. Dziecko nie czujące, lub nie do końca czujące swoje ciało nie będzie miało taką samą informację o ruchu jak jego czujący rówieśnik. Dziecko ze słabym oddechem nie będzie się ruszało jak jego rówieśnicy tym też nie rozwinie oddechu, który rozwija się przy ruchu jak i nie rozwijając swojego oddechu w wyniku braku w ruchu będzie miało tym mniejsze szanse na rozwinięcie mowy.

CAŁOŚCIOWE PODEJŚCIE

Rodziny na programie Neruo-Re-Edukacji pracujące ku organizacji neurologicznej swojego dziecka wykonują z nim zajęcia bierne i aktywne na przestrzeni całego dnia. Tylko takie podejście daje dziecku największą szansę na poprawę. Profesjonaliści prowadzący dzieci tym programem rozumieją, że ich podejście do dziecka w szkole jest kontynuowane w podejściu rodziców do dziecka w domu.
Spójność w uzgodnieniu potrzeb dziecka powinna mieć spójność w jego traktowaniu przez domowników jak i wszystkich pracujących z nim poza domem. Jako przykład: dziecko, u którego walczymy z atakami (padaczki) poprzez wykonywanie programów dotleniających, prowadząc go programem zdrowego odżywiania, wykonując z nim zajęcia fizyczne przez kilka godzin dziennie nie odniesie sukcesów, na jakie go stać, jeśli pozostała część dnia nie będzie szanowała tego podejścia.

W świecie, w którym stały wzrost dzieci z diagnozami: autyzm, Asperger, nadpobudliwe, rozproszone (ADD, ADHD) jak i wszelkie inne diagnozy tyczące się problemów w rozwoju dziecka, nie ma „alfy i omegi” nie ma magicznej pałeczki ani panaceum. Odpowiedź na problemy coraz do wzrastającej ilości dzieci z dysfunkcjami jest zrozumienie ich potrzeb. Dlatego każde dziecko na programie ma konkretnie zadane cele. Cele są zadawane po przeprowadzeniu wnikliwej ewaluacji rozwoju dziecka. Podczas ewaluacji korzysta się z profilu rozwoju jak i z informacji podanych przez rodziców, których to podejście uważa za wspaniałych obserwatorów swojego dziecka. Praca rodzica nie wyklucza pomocy terapeuty, pedagoga czy też któregokolwiek z profesjonalistów. Wszyscy pracujący z dzieckiem są informowani o celach, jakie dziecko powinno osiągnąć, aby nastąpiły poprawy w jego funkcjonowaniu.

Po przeprowadzeniu ewaluacji rozwoju dziecka i określenie jego potrzeb następuje wybór elementów terapeutycznych, które wpływają na poprawę organizacji neurologicznej dziecka. Uwzględniając jego potrzeby w trzech głównych sferach rozwoju: fizycznego, intelektualnego oraz fizjologicznego. Całościowe podejście opiera się o zrozumienie faktu, że poprawa w tych trzech sferach pociągnie za sobą zmiany, których produktem będzie lepszy umysł i funkcjonowanie społeczne.

Całościowe podejście opiera się o korzystanie z wiedzy różnych dziedzin. Obecnie neuro-re-edukacja korzysta z terapii dźwiękowej (Sonas Samonas – Ingo Stainbeck), terapii manualnej (light touch upper cervical)

WZÓR PRACY

Poniższy wzór jest jednym z wielu. Każdy wzór pracy może różnić się znacznie w zależności od określonych problemów i potrzeb dziecka. Zadane programy mogą mieć wspólne elementy, lecz są bardzo indywidualne dla każdego dziecka w wyniku jego indywidualności.

I. Przeprowadzenie ewaluacji funkcjonalnej: wzroku, słuchu, dotyku, ruchu, mowy, sprawności manualnej.

*(Stan funkcjonowania społecznego oraz umysłowego uważa się za produkt/wynik powyższych funkcji, jest notowany, ale nie uważa się go za prawdziwy miernik umiejętności dziecka z taką dezorganizacją, jaką wykazuje większość dzieci rozpoczynających pracę Programem Neuro-Re-Edukacji.)

Do ewaluacji używa się Profilu Rozwoju Człowieka (Doman) oraz kwestionariusza, który wypełniają rodzice. Prowadzący także dokonuje własnych obserwacji. Przeprowadzenie powyższej ewaluacji określa wiek neurologiczny w każdej z funkcji. Informacja ta jest tylko określeniem stanu dziecka przed rozpoczęciem pracy Programem Neuro-Re-Edukacji. Informacja wieku neurologicznego może być obliczona względem wieku chronologicznego, czego wynikiem może być określenie stopnia uszkodzenia jak i proporcji rozwoju dziecka w porównaniu do jego zdrowych rówieśników. Informacja ta nie stanowi diagnozy (chociażby mogła), nie jest też prognozą dalszego rozwoju dziecka. Jest ona punktem wyjściowym pracy z dzieckiem. Późniejsze ewaluacje po dłuższym okresie pracy z dzieckiem pomogą ustalić poprawę lub jej brak. Informują także o zmianie w rozwoju dziecka nie tylko w porównaniu do jego zdrowych rówieśników, ale i to niego samego przed programem i w trakcie.

II. Następnie zadane są cele uwzględniające największe potrzeby dziecka wybierając sferę fizyczną, intelektualną lub fizjologiczną jako cel pierwszej poprawy.

Kolejność największego problemu na ile różni się od dziecka do dziecka to wstępnie jest to przeważnie fizjologia. Dzieci wkraczające na program cierpią często na ataki padaczki, na częste infekcje górnych dróg oddechowych, są medykowane, mają problem z trawieniem, wypróżnianiem, snem oraz innymi funkcjami homo statecznymi. Dla większości dzieci pierwszym głównym celem jest przeważnie poprawa w funkcjach fizjologicznych.
O poprawę w funkcjach fizjologicznych walczy się za pomocą:

a. Zmiany w żywności. Dla wielu dzieci jest to żywność bezglutenowa, bez cukrowa, bez konserwantów (np. takich jak glutamin sodu, farbniki itd.), bez mleczna. Jest to, omijając szczegóły, żywność o wysokiej wartości odżywczej dla organizmu uwzględniająca wiedzę o potrzebach biochemicznych funkcjonowanie mózgu i całego ciała.
b.Bierne programy oddechowe
c. Aktywne programy oddechowe

Te mają na celu poprawić oddech, który jest prekursorem do dobrego funkcjonowania całego organizmu i wszystkich jego funkcji.

d. Stymulacja sensoryczna (np. dotykowa, słuchowa, intelektualna, wzrokowa)
e. Terapia dźwiękowa Sonas Samonas – stosowana nie tylko w celu uzyskania zmian w słuchu

III. Następne cele są także określane wg indywidualnej potrzeby dziecka. Kiedy mówi się o potrzebach dziecka i ustaleniu ich, mówimy o tym, co jest wg neurologii, rodzica i dziecka najbardziej potrzebne dla poprawy w jego funkcjonowaniu.

A więc pozostałe sfery: fizyczna i intelektualna występują przeważnie w tej kolejności potrzeb, dzieci na programie.

W przypadku dążenia do zmian w rozwoju fizycznym, dalsze elementy pracy składają się:

a. Biernych programów - Patterningi
b. Aktywnych programów
- Pełzanie
- Raczkowanie
- Bieganie
- ”brachiation”
- rutyny gimnastyczne

W przypadku dążenia do zmian rozwoju intelektualnego, dalsze elementy pracy składają się:

a. Biernych programów
- Pokazywanie słówek
- Pokazywanie” bitów”
- Pokazywanie książeczek
- Przedstawianie dźwięku informacji encyklopedycznej i ogólnej słuchowo.

b. Programy aktywne
- stwarzanie okazji na czytanie prostych książeczek
- stwarzanie okazji na rozwiązywanie problemów intelektualnych
- stwarzanie okazji na sukces

WSZYSTKO TO CO ROBIMY Z DZIECKIEM POWINNO BYĆ PEŁNE RADOŚCI! UWZGLĘDNIAJĄC JEGO POTRZEBY.

Powyższy wzór jest skromnym, bardzo ogólnym zarysem pracy z dzieckiem.

PODSUMOWANIE

W pracy z dziećmi z opóźnieniami w rozwoju ruchowym, intelektualnym czy tez fizjologicznym, które charakteryzują się niezliczoną ilością symptomów. Poczynając od diagnoz porażenie mózgowe, upośledzenie umysłowe, do epilepsja, ADHD, autyzm itp. itd. każda z tych diagnoz ma pochodzenie neurologiczne. Inne stany dzisiejszych dzieci składające się nazw poprzedzonych słowem „zespół” mają także opóźnienia w/w sferach. Wszystkie wykazują funkcjonalne dysfunkcje neurologiczne. (na ile genetyka jest może podłożem ich problemu to nie wyklucza faktu, ze mają one naruszony centralny i/lub peryferyjny układ nerwowy.)

To tylko po uzgodnieniu spójności w zrozumieniu problemu dziecka jesteśmy w stanie najlepiej mu pomóc. Odizolowywanie pracy ruchowej od pracy intelektualnej i fizjologicznej z dzieckiem nie da mu optymalnych warunków na leczenie/gojenie stanu, w jakim ono tkwi. Programy zawierają elementy bierne i aktywne. Praca odbywa się za pomocą rodziców, terapeutów i ochotników. Praca z dzieckiem między innymi składa się z: udoskonalenia istniejących u dziecka funkcji, wywołanie funkcji nieistniejących za pomocą stymulacji, stworzenie okazji dziecku na przebywanie w następnym wyższym etapie rozwoju, ze sfery najbliższego rozwoju. Stworzenie systematyczności pracy za pomocą systemów wspierających pracę, mianowicie: program rozwoju społecznego (składający się z różnych technik).

”Świat patrzył na rozwój mózgu jak gdyby był on wcześniej ustalonym i nie zmieniającym się stanem. Odkryliśmy, że mózg rośnie i się rozwija w dynamiczny sposób. Jest to proces, który może być zatrzymany (jak w przypadku głębokiego uszkodzenia mózgu). Proces ten może być zwolniony (jak w przypadku lekkiego uszkodzenia mózgu.) Lecz najważniejszym jest fakt, że proces ten może być przyspieszony.” (Glenn Doman)

Wszystko to, czego nauczyłam się w Instytutach Osiągania Ludzkiego Potencjału w Filadelfii to fakt, że rozwój można przyspieszyć poprzez dostarczanie stymulacji wzrokowej, słuchowej i dotykowej o zwiększonej częstotliwości, intensywności oraz czasie trwania, szanując zorganizowany sposób, w jaki rozwija się i rośnie ludzki mózg.

Stwierdzenia z przed ponad 50 laty odkrywane na nowo. Podejście terapeutyczne ponad pół wieku stare, które leży u podłoża wielu dzisiejszych terapii.
To, czego nauczyłam się później od rodziców oraz podróżując po świecie dało mi kontakt z profesjami, które tak jak Doman pracują w odizolowaniu swoimi sposobami. Większość z nich rzadko, kiedy wie o istnieniu lub nie docenia pracy innych dyscyplin.

Rozumiejąc, że wszystkie dyscypliny szanujące i wspierające, swoim działaniem, organizację neurologiczną jak i hierarchię rozwoju człowieka stanowią część w puzzlu problemów dzisiejszych dzieci z opóźnionym, jakimkolwiek, rozwojem. Aby pomóc dzieciom nowoczesnego świata wszystkie dziedziny zajmujące się ich problemami powinny dążyć do porozumienia i spójności. Tworzenie dalszych nazw diagnostycznych czy też terapeutycznych nie osiągnie tego. Większość problemów u dzieci tu omawianych można sprowadzić do opisów: Naruszony (uszkodzony) centralny układ nerwowy z największym problemem w rozwoju fizycznym, intelektualnym lub fizjologicznym. Prawda jest taka, że rzadko, które dziecko ma problemy w jednej tylko sferze i to też można ująć. Może dalszy opis powinien brzmieć: obustronne, lekkie, korowe, śródmózgowie... uszkodzenie.

Jesteśmy produktem środowiska. Środowiska zewnętrznego i wewnętrznego. Etiologia na ile nie pomoże tu opisanym dzieciom, to może stanowić ważną bazę informacji w celu profilaktyki. To już Program Neuro-Re-Edukacji robi. Informacja zgłaszana przez rodziców jak i pobierana z kartotek medycznych stanowi bogatą pulę informacji. Informacja ta często wskazuje na czynniki wysokiego ryzyka na uszkodzenia lub powikłania w rozwoju. Jednym z nich jest temat szczepień, którego tu nie poruszam, drugim jest deprawacja po porodowa. Profilaktyka na ile może nie wydaje się być tu tematem to jednak powinna być. Ponieważ jutrzejsze dziecko, któremu informacja o profilaktyce mogłaby zmienić życie a nie zrobiła tego, jest dzisiejszym tu tematem.

Bożena Bejnar-Sławow

publikowany przez admin | 26 04 2006 : 07:36 PM |