1. Sauna sucha i parowa

Rodzaj sauny	Temperatura powietrza	Wilgotność względna	Opis
Sauna sucha	90 – 120 °C	10 – 15 %	Zbudowana z drewna; wodę na kamienie wylewa się jedynie podczas seansów parowych. Elementem grzewczym jest piec na drewno lub elektryczny wyłożony specjalnymi kamieniami.
Sauna parowa (łaźnia rzymska, sauna ziołowa)	45 – 65 °C	40 – 65 %	Temperatura i wilgotność powietrza regulowana automatycznie; zamiast pieca używa się parownika (generatora pary).

Zasady korzystania z sauny:

- do sauny nie idzie się na czczo ani tuż po posiłku

- nie powinno się korzystać z sauny pod wpływem alkoholu

- wchodząc do sauny należy również zdjąć metalową biżuterię

- przed wejściem należy umyć ciało i wysuszyć

- w saunie kładziemy się na ręczniku, a nie bezpośrednio na deskach

- w saunie można przebywać kilkanaście minut, potem należy ochłodzić się w wodzie. Cykl należy powtórzyć 2-3 razy

- po zakończeniu sauny wskazane jest wypicie wody mineralnej

- maksymalnie można stosować 2-3 razy w tygodniu

- po ostatniej kąpieli nie powinno się myć ciała mydłem, ponieważ jeszcze mocniej wysusza skórę

- warto zrobić peeling i nałożyć tłusty krem

Działanie sauny na organizm opiera się przede wszystkim na cyklicznych zmianach temperatury otoczenia, najpierw jest to temperatura bardzo wysoka prowadząca do nagrzania organizmu a następnie następuje faza ochłodzenia na zimnym powietrzu lub w chłodnej wodzie. Do sauny zabieramy suchy ręcznik, na którym usiądziemy. Ławy w saunie znajdują się na różnych wysokościach – na najwyższym poziomie panuje najwyższa temperatura. Po pierwszym wejściu do sauny należy usiąść lub położyć się na najniższym poziomie i wraz z upływem czasu można przenosić się wyżej. Po kilku lub kilkunastu minutach przerywamy nagrzewanie i przechodzimy do fazy ochładzania, które powinno odbywać się powoli – najpierw powinno się ochłodzić kończyny i stopniowo kierować się w kierunku serca.

Sauna oczyszcza organizm z produktów przemiany materii i toksyn. Pod jej wpływem dochodzi do przesunięcia płynów ustrojowych, temperatura skóry wzrasta do 40ºC, rozszerzają się naczynia podskórne a kurczą wewnętrzne (prawo Dastre-Morata). Następuje przyspieszenie akcji serca nawet do 120 uderzeń na minutę. Z początku rośnie ciśnienie krwi, ale pod koniec zabiegu spada, wzrasta częstotliwość oddechów do 24-26 na minutę, co powoduje lepszą wentylację płuc. Wszystkie te zmiany są korzystne, tworzą trening układu krążenia i oddechowego. W trakcie zabiegu zachodzą też zmiany w układzie hormonalnym: pobudzony zostaje układ przysadkowo-wzgórzowy, który steruje całym systemem wewnątrzwydzielniczym.

Wskazania:

- zwyrodnienie stawów

- stany pourazowe narządu ruchu

- przewlekłe stany zapalne narządów rodnych

- trądzik pospolity

- AZS

- stres

- cellulit

Przeciwwskazania:

- ostre i przewlekłe choroby zakaźne

- stany gorączkowe

- przewlekłe schorzenia: gruźlica, nowotwory, choroby nerek czy wątroby

- ciąża

- padaczka i stany psychotyczne

- ostra faza trądziku różowatego

- zaburzenia rytmu serca

- nadciśnienie tętnicze

- niewydolność krążenia

- zakrzepowe zapalenie żył

- grzybica skóry

- ostre stany reumatyczne

- jaskra oraz daltonizm

1. Parafinoterapia

W zależności od temperatury wyjściowej skóra pod okładem uzyskuje temp. Od 39 do 41st.C, powodując głębokie przegrzanie tkanek, w wyniku którego ma miejsce lokalne intensywne przekrwienie. Najczęściej stosuje się okłady parafinowe o temp. 50-55st.C, które dobrze przegrzewają i nie powodują uczucia parzenia, wskazane zwłaszcza na drobne i średnie stawy. Okłady o temp. 55-60st.C raczej na duże stawy i duże grupy mięśniowe. Przy tej temp. najpierw należy nałożyć pierwszą warstwę parafiny przy pomocy pędzla, a dopiero w następnej kolejności nakładać zasadniczą warstwę parafiny. Czas zabiegu powinien trwać 30-45 min., przeciętnie 30, nie mniej jednak niż 20 min. Najczęściej stosuje się zawijanie parafinowe w postaci plastrów o grubości 2-2,5 cm. Odpowiednia forma lub tacka wyłożona jest miękką folią, na którą nakłada się parafinę i po częściowym wychłodzeniu powierzchownej warstwy, cały plaster nakłada się na daną część ciała szczelnie okrywając grubym materiałem. Rzadziej stosuje się pędzlowanie, które polega na nakładaniu pędzlem parafiny na wyznaczoną część ciała o grubości ok. 1-1,5 cm. Ma również zastosowanie zanurzenie w parafinie niektórych części ciała, zazwyczaj rak i stóp, jednak po uprzednim nałożeniu pierwszej warstwy przy pomocy pędzla.

Wskazania:

- przykurcze stawów

- blizny

- zrosty pooperacyjne

- urazy więzadeł i torebek stawowych (nie wcześniej niż 2 tygodnie po urazie)

- niektóre porażenie nerwów obwodowych

- schorzenia stawów o różnej etiologii

- zmiany zwyrodnieniowe i zniekształcające w stawach (bez odwapnieni)

- RZS i ZZS

- wysiękowe zapalenie opłucnej i dychawica oskrzelowa

- jako przygotowanie do ćwiczeń

Przeciwwskazania:

- odwapnienia

- osteoporoza

- czynna gruźlica

- ubytki i owrzodzenia skóry, wypryski

- ostre stany chorobowe

- świeże blizny

- zespół Sudecka

- obrzęki i zaburzenia czucia

- choroby serca

- miażdżyca

- hemofilia

- żylaki

- choroby naczyń krwionośnych

- nadciśnienie tętnicze

1. Krioterapia miejscowa i ogólna

Krioterapia to obniżenie temp. tkanek drogą przenoszenia lub przewodzenia. Miejscowa to obniżenie temp. skóry i tkanek leżących głębiej, a ogólna to obniżenie temp. całego ustroju. Intensywność krioterapii zależy od temperatury, sposobu oziębiania, czasu trwania (3-4 min.), powierzchni ciała.

Odczyn organizmu na zimno:

- faza I – skurcz naczyń krwionośnych (najsilniej w kończynach, najsłabiej w głowie), zwolnienie oddechu, skurcze mięśni, wzmożenie czynności nerek, zmniejszenie wydzielania potu. Dłuższe zabiegi zimnem powodują zmniejszenie napięcia mięśni i pobudliwości włókien nerwowych. Zabiegi krótkotrwałe – odwrotnie.

- faza II – wzmożony przepływ krwi, dostarczenie ciepła do oziębionej okolicy, zmniejszenie napięcia mięśni i pobudliwość włókien nerwowych

Krioterapia miejscowa - są to zabiegi pozwalające na miejscowe schłodzenie ciała pacjenta przez kontakt ze strumieniem zimnej pary azotu o temperaturze ok. -150 st. C do -180 st. C. Zabieg powtarza się średnio 10 razy, jego czas wynosi od 1 do 4 minut.

Krioterapia ogólna - zabiegi krioterapii ogólnoustrojowej przeprowadzane są w kriokomorze. Cykl zabiegów obejmuje 10 - 20 wejść wykonywanych codziennie lub dwa razy dziennie z zachowaniem czterogodzinnej przerwy między zabiegami. Pacjenci po przejściu przez przedsionek wchodzą do komory właściwej o temp. od -120^oC do -160^oC na okres 1,5 – 3 min. Pacjenci mają ubrane skarpety, rękawiczki i opaski na uszy.

Wskazania do krioterapii miejscowej:

- świeże urazy (stłuczenia, skręcenia, zwichnięcia, naderwania mięśni, uszkodzenia ścięgien, uszkodzenia więzadeł),

- przeciążeniowe odczyny zapalne stawów, ścięgien i mięśni,

- choroby zwyrodnieniowe stawów,

- wszystkie choroby reumatoidalne narządów ruchu,

- zmiany zapalne stawów o podłożu metabolicznym – dna (skaza moczanowa),

- stwardnienie rozsiane,

- niedowłady i przykurcze spastyczne kończyn w przebiegu porażenia połowicznego,

- oparzenia

- ostry ból zęba

- zmniejszenie odczuwania bólu podczas zabiegów kosmetycznych

- zmniejszenie obrzęków spowodowanych innymi zabiegami kosmetycznymi

Wskazania do krioterapii ogólnej:

- przewlekłe zapalenie stawów

- spastyczny nieżyt oskrzeli

- łuszczycowe zapalenie stawów

- w odnowie biologicznej

- leczenie otyłości

Przeciwwskazania:

- ropne schorzenia skóry, świeże blizny i rany,

- choroby krwi,

- miejscowe odmrożenia,

- zespół Sudecka,

- zespół Reynauda ,

- choroba nowotworowa,

- stany wyniszczenia i osłabienia organizmu.

- nadwrażliwość na zimno

- niewydolność krążeniowo-oddechowa

- ciąża

1. Kąpiele ciepłe i zimne

Kąpielą nazywa się postępowanie, w którym całe ciało lub jego część pozostaje przez określony czas zanurzone w ośrodku o odpowiedniej temperaturze.

- kąpiel zimna – temp. wody od 8 do 20st.C. Czas trwania kąpieli od kilku sekund do 1 min., w zależności od stanu ogólnego i samopoczucia chorego. Wskazania: choroby metaboliczne takie jak otyłość, cukrzyca. Przeciwwskazania do kąpieli zimnej: choroby serca, nerek, niedokrwistość, nerwice, nerwobóle

- kąpiel chłodna – temperatura wody od 20 do 27 stopni. Czas trwania kąpieli 5-15 minut.

Kąpiel zimną i chłodna wykonuje się w specjalnych wannach, zwykle drewnianych, lub basenach. W czasie kąpieli chory powinien wykonywać energiczne ruchy i rozcierać ciało w celu przyspieszenia odczynu naczyniowego.

Wskazania i przeciwwskazania takie jak w przypadku kąpieli zimnej.

- kąpiel letnia – temperatura wody od 28 do 33 stopni. Czas kąpieli 10-20 minut.

Kąpiele letnie wykonuje się w stanach podciśnienia tętniczego, dychawicy oskrzelowej, w stanach nadmiernej pobudliwości.

Przeciwwskazania takiej jak w kąpielach zimnych i chłodnych.

- kąpiel ciepła – temperatura wody 34-37 stopni. Czas kąpieli 10-30minut.

Kąpiel ciepła wykonuje się zwykle jako zabieg higieniczny, stosuje się także w stanach nadmiernej pobudliwości, bezsenności i w niektórych chorobach skóry.

Przeciwwskazania takie jak w poprzednich kąpielach.

1. Natryski

Stosuje się przeważnie dwa rodzaje natrysku.

- natrysk biczowy (zwykły) ze stałą temperaturą wody, najczęściej ciepłą w granicach 40°C

- natrysk biczowy zmienny (szkocki) o zmiennej temperaturze wody.

Zabieg w obu przypadkach powinien trwać około 3 min., stosowany 3-4 razy tygodniowo. Natryski te wykonuje się najczęściej przy pomocy katedry Winternitza, gdzie wymagane ciśnienie wody przy dopływie do katedry wynosi 4-6 atm., natomiast przy wpływie, to jest na dyszy natrysku około 2-3 atm. Strumień wody należy prowadzić od dołu, od stopy poprzez dolną kończynę ku górze i przez bok ciała aż do barku i następnie w dół kończyny górnej i ponownie przez bok ciała przejść na kończynę dolną kierując się ku stopie.

Wskazania:

- gościec stawowy i pozastawowy,

- bóle mięśniowe,

- zaniki mięśniowe,

- nerwobóle umiarkowanego stopnia,

- niedociśnienie,

- stany znużeniowe

- nerwice

- stany wyczerpania psychicznego

Przeciwwskazania:

- miażdżyca,

- nadciśnienie,

- choroby serca,

- żylaki,

- wybroczyny,

- zmiany troficzne skóry

- stany spastyczne oraz nasilone zespoły bólowe kręgosłupa

- choroba wieńcowa

- stany padaczkowe

- niewydolność krążenia

1. Masaż podwodny

Masaż wodny jest uzupełnieniem masażu klasycznego. Zaletą masażu podwodnego jest to, że można swobodnie regulować:

- oddziaływanie na tkanki (może być bardziej równomiernie niż podczas masażu manualnego),

- dawkę energii mechanicznej,

- ciśnienie strumienia wody (będzie stałe, w odróżnieniu od masażu manualnego, ale nieodpowiednio dobrane zbyt duże ciśnienie może wywołać nawet siniaki),

- średnicę dyszy oraz jej kształt (dysza typu sito służy do delikatnego masażu na dużej powierzchni, dysza okrągła, wgniatająca wywołuje większy nacisk na skórę),

- odległość dyszy od ciała (10-30 cm),

- kąt padania strumienia i temperatury wody.

W masażu podwodnym wykorzystuje się różne techniki masażu. Pacjent może zostać ułożony w jednej z trzech pozycji: na grzbiecie, na boku i na brzuchu. Można stosować go na całe ciało lub tylko na konkretne części ciała. Strumień wody prowadzony jest zgodnie z kierunkiem krążenia żylnego (wyjątkiem od tej reguły jest masaż międzyżebrzy, gdzie strumień wody prowadzony jest ruchami okrężnymi wzdłuż przebiegu przestrzeni międzyżebrowych, oraz masaż brzucha). Cały masaż wodny, wraz z kąpielą, trwa około 20 minut – masowanie trwa 5-7 min. na jedną okolicę, 12-15 min. masaż całkowity (po wejściu do wody najpierw trzeba przyzwyczaić ciało do temperatury). Ten rodzaj natrysku wykonuje się w wannach lub basenach kinezyterapeutycznych typu Hubbarda. Po zakończeniu zabiegu niewskazane jest bezpośrednie wyjście na zimne powietrze.

Wskazania:

- choroby narządu ruchu

- nerwobóle

- choroby układu kostno-stawowego

- choroby układu mięśniowego

- choroby neurologiczne

- otyłość

Przeciwwskazania:

- nadciśnienie

- choroby serca

- ciąża

- choroby skóry

- podwyższona temp. ciała

- wczesne okresy po złamaniach, zwichnięciach

1. Naświetlanie lampą Sollux

Lampa elektryczna przeznaczona do wykonywania zabiegów ciepłoleczniczych i światłoleczniczych w gabinetach fizykoterapii, rehabilitacji i w salonach kosmetycznych. Podczas naświetlań lampę ustawia się w odległości 20-30 cm od miejsca nagrzewania (w zależności od indywidualnej wrażliwości pacjenta) przy naświetleniach miejscowych i w odległości ponad 100 cm przy naświetleniach ogólnych. Lampa z filtrem niebieskim działa przeciwbólowo, ponadto stosuje się ją w celu złagodzenia podrażnień po złuszczaniu naskórka i po jego oczyszczaniu. Światło czerwone zaś łagodzi stany zapalne i przyśpiesza gojenie ran. Pacjent odsłania część ciała wyznaczoną do naświetlania, a przy naświetlaniu twarzy lub okolic nakłada okulary. Czas trwania zabiegu wynosi 10-15 minut. Po zabiegu na skórze pojawiają się zaczerwienienia.

Wskazania:

- przewlekłe i podostre stany zapalne oraz reumatyczne,

- po urazach kończyn,

- dyskopatie, nerwobóle, zespoły bólowe,

- odmrożenia,

- przewlekłe stany zapalne jamy nosowej, zatok przynosowych, ucha zewnętrznego i stawów żuchwy,

- przygotowanie do masażu, zabiegów elektrycznych i ćwiczeń ruchowych.

Do filtrów czerwonych:

- trądzik pospolity

- uszkodzenia skóry

- stany wysiekowe

- czyraki

- blizny

- po oczyszczaniu (grudki obrzękowe lub pęcherzyki)

- przed nałożeniem masek odżywczych

- przed zabiegiem regeneracyjnym

Do filtrów niebieskich:

- rozszerzone naczynka

- trądzik różowaty

- podrażnienia skóry

- przed oczyszczaniem (skóra sucha, wrażliwa)

- przy maskach ściągających (po nałożeniu)

- po głębokim złuszczaniu naskórka

Przeciwwskazania:

- nowotwory,

- zaawansowana miażdżyca naczyń krwionośnych, niewydolność krążenia, nadciśnienie tętnicze II stopnia,

- ciąża,

- gorączka,

- nieodwracalne uszkodzenie skóry i jej naczyń,

- obrzęki,

- zaburzenia czucia,

- świeże urazy,

- choroby zakrzepowe, zapalenie żył.

1. Naświetlanie lampą kwarcową

Lampa kwarcowa (kwarcówka), za pomocą wyładowań w parach metali lub gazów szlachetnych, wytwarza promieniowanie nadfioletowe. Przezroczyste szkło przepuszcza promienie nadfioletowe.

Zabieg z użyciem lampy kwarcowej jest bezbolesny i nie wymaga szczególnego przygotowania. Pacjent wchodzi do kabiny zabiegowej. Może pozostać w ubraniu, jednak naświetlana partia ciała powinna zostać odsłonięta. Oczy należy zasłonić ochronnymi okularami, pochłaniającymi promienie UV. Światłoterapia wytwarza przyjemne ciepło. W trakcie trwania zabiegu pacjent nie może się poruszać, zmieniać pozycji ciała, zdejmować okularów, włączać lub wyłączać palników, dotykać urządzeń. Jeżeli pacjent poczuje pieczenie, swędzenie lub inne niepokojące objawy, powinien niezwłocznie poinformować o tym osobę nadzorującą zabieg. Czas naświetlań ustala lekarz, może się on wahać od kilkunastu sekund do 10 minut. Po zabiegu przez 24 godziny może utrzymać się zaczerwienienie.

Wskazania:

- łuszczyca,

- czyraczność,

- choroby zwyrodnieniowe stawów,

- trądzik pospolity,

- owrzodzenia troficzne,

- nerwobóle tkanek miękkich,

- trudno gojące się rany

Przeciwwskazania:

- nerwica,

- obniżenie ciśnienia krwi,

- wyniszczenie organizmu,

- gorączka,

- cukrzyca,

- gruźlica płuc,

- nadczynność tarczycy,

- ostre i przewlekłe zapalenie nerek,

- liszaj rumieniowaty,

- choroba Addisona, choroba Basedowa

1. Naświetlanie lampą bioptron

Światło bioptron emituje fale , które są w 95% spolaryzowane, nie jest światłem monochromatycznym, ani zsynchronizowanym. Przed zabiegiem naświetlania lampą bioptron, oczyścić miejsce, które chcemy poddać terapii. Świecimy na gołą skórę. Kąt padania światła powinien wynosić 90° a odległość - ok. 10 cm od miejsca, które naświetlamy. Podczas zastosowania lampa powinna pozostawać nieruchomo. Przy dużych powierzchniach naświetlamy punkt po punkcie - całą powierzchnię. Leczenie światłem stosujemy raz lub kilka razy dziennie ok. 4-8 min.

Wskazania:

- leczenie ran

- leczenie bólu
- urazy i kontuzje
- choroby skóry
- katary, zatoki, infekcje gardła, ucha i dróg oddechowych)
- profilaktyka odporności
- profilaktyka przeciwzawałowa, przeciwzakrzepowa

- likwidacja drobnych zmarszczek

- redukcja zaskórników

Przeciwwskazania:

- nowotwory

- rozrusznik serca

- ciąża

1. Galwanizacja

Galwanizacja jest zabiegiem wchodzącym w skład elektrolecznictwa polegającym na przepływie prądu stałego w ciele pacjenta między dwoma elektrodami.

Do zabiegu pacjent odsłania tą część ciała która ma zostać poddania leczeniu. Wszelkiego rodzaju ozdoby metalowe, paski uciskające należy zdjąć a następnie pacjent układany jest na stole zabiegowym w wygodnej pozycji aby uzyskać zwolnienie napięcia mięśniowego, terapeuta informuje pacjenta o odczuciach występujących podczas zabiegu jak również o spodziewanych prawidłowych odczynach, po każdym zabiegu pacjent musi odpocząć w poczekalni przez 20 – 30 minut, podczas zabiegu pacjent pozostaje pod stałą kontrolą terapeuty. Leczenie wykonywane jest cyklicznie i obejmuje 10 – 20 zabiegów. Czas trwania zabiegu zależy od miejsca leczenia w obrębie tułowia i kończyn 15 – 20 minut; w obrębie głowy i szyi 5 – 15 minut

Wskazania:

- nerwobóle mięśniowe i naczyniowe

- przewlekle zapalenia związane z układem nerwowym

- zespoły bólowe w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kończyn i stawów, kręgosłupa

- porażenia wiotkie

- odmroziny i odmrożenia

- rozszerzone naczynka

- skóra palacza i ziemista

- utrudniony zrost kostny

- zaburzenia krążenia obwodowego

Przeciwwskazania:

- możliwość uczulenia na lek

- metal na drodze przepływu prądu

- przewlekłe stany zapalne

- ropne stany zapalne skóry i tkanek miękkich

- dermatologiczne zmiany na skórze pacjenta

- nowotwory zarówno łagodne jak i złośliwe

- podwyższona temp. ciała (gorączka)

- podrażnienia spastyczne

- zaburzenia czucia

- ciąża

- wszczepiony rozrusznik serca

- zakrzepy

- zagrożenie zatorami

- zapalenie żył

1. Jonoforeza

Jonoforeza jest zabiegiem elektroleczniczym, w trakcie którego wykorzystuje się działanie prądu stałego (galwanicznego), który poprzez wprowadzanie do tkanek jonów działających leczniczo na organizm człowieka. Ustalono, że jony wprowadzone do skóry tą drogą gromadzą się na granicy naskórka i skóry właściwej, skąd zostają odprowadzone z prądem krwi w głąb ustroju. . Do jonoforezy mogą być zatem używane tylko związki chemiczne ulegające dysocjacji elektrolitycznej. Związki chemiczne mające tę właściwość nazywa się elektrolitami. Czas trwania zabiegu to 10-20 min.

Wskazania:
– nerwobóle,
– polineuropatie,
– zespoły bólowe w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa,
– artrozy,
– obwodowe porażania,
– zaburzenia krążenia obwodowego,
– utrudniony zrost kostny,
– w przypadku chorób reumatycznych obejmujących więcej niż jeden staw wskazana jest kąpiel elektryczno-wodna (w JCM w trakcie zakupu).

Przeciwwskazania:
– ropne stany zapalne skóry i tkanek miękkich,
– wypryski, owrzodzenia,
– stany gorączkowe,
– porażania spastyczne,
– miejscowe zaburzenia czucia,
– nowotwory łagodne i złośliwe,
– skaza krwotoczna,
– ostre procesy zapalne i infekcje ogólne,
– osobnicza nietolerancja prądu,
– zakrzepy,
– zagrożenia zatorami,
– zakrzepowe zapalenie żył,

1. Elektrostymulacja

Elektrostymulacja jest zabiegiem elektroleczniczym wykorzystującym prądy impulsowe małej częstotliwości. Stosuje się w celu wywołania skurczu mięśnia lub całej grupy mięśni, a także w terapii przeciwbólowej. Przygotowujemy wybrane elektrody, nakładamy na nie żel jako substancję sprzęgającą i przykładamy je do klienta i mocujemy opaskami zapinanymi na rzepa. Następnie podpinamy odpowiednie kable do wybranych elektrod, tak aby obieg był zamknięty. Elektrody układa się na punktach motorycznych – miejsce wniku nerwu do mięśnia. Stopniowo zaczynamy zwiększać intensywność do odczuć klienta, na każdy mięsień osobno. Podczas zabiegu nie wolno zostawić klienta samego ani pozwalać mu samemu regulować intensywność, grozi to zerwaniem mięśnia. Wyróżniamy elektrostymullację elektrodą czynną i elektrostymulację dwubiegunową.Seria zabiegów wynosi od 10 do 20, wykonujemy je codziennie lub co drugi dzień po 30 min.

Wskazania:

- zaniki mięśniowe po unieruchomieniu stawów (po złamaniach, zwichnięciach)

- porażenie mięśniowe częściowe

- niedowład mięśni lub grup mięśni

- osłabienie mięśni

- redukcja tkanki tłuszczowej

- cellulit

- zmniejszenie obrzęków

- zmniejszenie rozstępów

- relaksacja

- ujędrnienie i uelastycznienie skóry

Przeciwwskazania:

- wczesny okres uszkodzenia mięśniowego (7-10 dni)

- ciąża

- karmienie piersią

- nowotwory

- niewydolność naczyń krwionośnych

- gorączka

- stany zapalne skóry, tkanek miękkich

- wypryski (zmiany dermatologiczne)

- obecność w tkankach ciał obcych metalicznych

1. Zabieg prądami diadynamicznymi

Prądy diadynamiczne zbudowane są w oparciu o sinusoidę 50Hz. Stosowanych jest kilka rodzajów prądów diadymicznych różniących się kształtem i porządkiem występowania połówek sinusoidy. Są to: DF, MF, CP, LP, RS, MM.

Wielkość i rodzaj elektrod dobiera się w zależności od okolicy ciała, w której ma być wykonany zabieg;

W metodzie klasycznej należy pamiętać o odpowiedniej grubości podkładów użytych do zabiegów ( zgodnie z zasadami obowiązującymi podczas zabiegów z wykorzystaniem prądu stałego); stosując prądy impulsowe małej częstotliwości (bez podstawy prądu stałego) można używać cieńszych podkładów, W miejscu bolesnym umieszcza się zawsze elektrodę połączoną z biegunem ujemnym (katoda). Elektrodę połączoną z dodatnim biegunem (anoda) umieszcza się obwodowo w stosunku do poprzedniej, jednak w taki sposób, aby przebieg prądu między elektrodami obejmował miejsce, gdzie występuje schorzenie; W celu uzyskania lepszych efektów leczniczych stosuje się sekwencje różnych rodzajów prądów;

Jedna sekwencje powinna trwać od 0,5 sek do 3 min, cały zabieg od 2 -10 min; Liczba zabiegów w serii zależy od rodzaju schorzenia, zabiegu i zwykle wynosi 6-10 zabiegów, wykonywanych codziennie lub co drugi dzień, przerwa pomiędzy kolejnymi seriami powinna wynosić 6-8 dni, pełny cykl leczenia ogranicza się zwykle do 2-3 serii zabiegów.

Wskazania

- zespoły bólowe przebiegające ze wzmożonym napięciem mięśni

- bóle ok. szyjnego odcina kręgosłupa, potylicy i pasa barkowego – DF, CP

- bóle pleców i kręgosłupa – DF, CP

- zespół rwy kulszowej – DF, CP, LP lub DF, MF, CP

- nerwoból splotu barkowego – DF, CP

- nerwoból nerwu trójdzielnego DF, CP

- rwa kulszowa w przebiegu choroby dyskowej – DF, CP, LP

- choroba Raynauda (wczesny okres owrzodzeń) DF, CP

- migrena – DF

- samorodna sinica kończyn – DF, CP

- zapalenie okołostawowe stawu ramiennego DF, CP

- stany po urazach stawów i mięśni oraz ścięgien DF, CP lub DF, LP

- porażenie obwodowe nerwu twarzowego DF, CP

- półpasiec DF, CP

- odmroziny DF, CP

- obrzęki na tle zaburzeń odżywczych DF, CP lub DF

- poprawa mikrokrążenia

- poprawa drenażu limfatycznego

- zwiększenie napięcia mięśni

- stymulacja procesów stymulacyjnych i wzmocnienie bariery ochronnej skóry

Przeciwwskazania

- u osób z wszczepionym rozrusznikiem serca

- ropne stany zapalne skóry i tkanek miękkich

- wypryski

- stany gorączkowe

- porażenia spastyczne

- miejscowe zaburzenia czucia

- nowotwory łagodne i złośliwe

- skaza krwotoczna

- ostre procesy zapalne i infekcje ogólne

- osobnicza nietolerancja prądu

- zakrzepy

- zagrożenia zatorami

- zakrzepowe zapalenie żył

- metale w tkankach poddanych zabiegowi, endoproteza

- miażdżyca zarostowa tętnic

- nie stosować na okolice serca

1. Darsonwalizacja

Zabieg ten polega na wykorzystaniu do celów leczniczych prądów o częstotliwości w granicach od 300 do 500 kHz. Działanie prądów d’Arsonwala opiera się głównie na oddziaływaniu na naczynia krwionośne oraz zakończenia nerwowe skóry. Czas trwania zabiegu : 5-10 min.

Wskazania:

- łagodzenie wszelkich podrażnień skóry

- trądzik

- terapia przeciw starzeniowej

- wypadanie włosów

- łojotok skóry głowy

- łojotok skóry pleców

- łysienie łojotokowe

- odmrożenia

- świąd

- brodawki

Przeciwwskazania:

- ciąża

- nadciśnienie

- obrzęki

- choroby serca

- uszkodzenia i rany na skórze

- stany zapalne

- gorączka

- astma

- implanty metalowe

1. Biostymulacja laserowa

Biostymulacją  laserową  nazywamy  pozytywną  odpowiedź  (reakcję)  tkanek  na naświetlanie słabą wiązką laserową o długości fali świetlnej od 630 do 1100 nanometrów (nm), co odpowiada barwom od jaskrawej czerwieni (633 nm) , do tzw. bliskiej,  choć  już  niewidzialnej,  podczerwieni  (1100  nm).  W  tym właśnie przedziale, absorbcja wody i barwników zawartych w tkankach jest najmniejsza, co umożliwia głębokie (nawet do 6 cm) wnikanie światła do wnętrza organizmu i tym samym pozwala uzyskać pożądany efekt terapeutyczny.

Ze względu na zjawiska fizyczne towarzyszące padaniu wiązki laserowe na granicę ośrodków o różnej gęstości, najskuteczniejszym sposobem naświetlania jest bezpośredni kontakt sondy z tkanką. Jeśli nie jest to możliwe, wówczas należy zadbać o prostopadłe podanie wiązki laserowej na tkankę, co minimalizuje odbicie i zmniejsza straty energii. Cykl terapii wynosi najczęściej 15-20 zabiegów, przeprowadzanych zwykle codziennie lub, co drugi dzień. Następnie, co 6-8 tygodni poleca się zabiegi podtrzymujące. Pełen cykl terapii można wykonywać dwa razy do roku. Czas zabiegu to ok. 10 min.

Wskazania:

- trądzik pospolity

- grzybice skóry

- nerwice wegetatywne np. nerwica serca czy jelit,

- nerwice ruchowe np. kręcz szyi, jąkanie,

- napadowe bóle głowy pochodzenia naczyniowego.

- ostre i przewlekłe mięśniobóle,

- gościec przewlekły postępujący,

- ZZSK

- choroba zwyrodnieniowa stawów

- dyskopatia

- ostre i przewlekłe nerwobóle (nerwoból n. trójdzielnego, zapalenie n. kulszowego)

- zapalenie oskrzeli

- dychawica oskrzelowa

- choroba wieńcowa serca we wczesnym etapie

- nadciśnienie

- drażliwe jelito

- alergie skórne

- łuszczyca

- twardzina

- dermatozy

Przeciwwskazania:

- stany podgorączkowe

- nadwrażliwość na promienie lasera

- ciąża

- menstruacja

- zakłócenia atmosferyczne (burza, halny wiatr, pełnia księżyca. Wielkie upały, silne mrozy)

- stan upojenia alkoholowego

- psychopatia i histeria

- wysokie ciśnienie krwi

- zdeklarowana choroba wieńcowa serca

- migotanie mięśnie sercowego

- blok przedsionkowo-komorowy

- rozrusznik serca

1. Zabiegi ultradźwiękowe

Ultradźwięki - to drgania mechaniczne o częstotliwości wyższej niż 20 000 Hz. Ultradźwięki są rodzajem mechanoterapii. W fizykoterapii zazwyczaj stosowane są częstotliwości od 0,8 do 3 MHz. Zabieg stosowany jednorazowo lub w serii 5-6 zabiegów 1 w tygodni. Podtrzymanie efektu: 1 zabieg w miesiącu. Czas trwania to 6-8 min. Za emitowanie fal ultradźwiękowych podczas zabiegu odpowiedzialne są specjalistyczne głowice; w niektórych przypadkach okolice, gdzie są one emitowane, muszą być poddane depilacji, a następnie nakładany jest odpowiedni żel. Metoda ultradźwięków, choć inwazyjna, nie wywołuje dolegliwości bólowych u pacjenta.

Wskazania:

- przewlekłe i podostre stany zapalne stawów i okolic okołostawowych

- dolegliwości bólowe związane z chorobą zwyrodnieniową odcinka kręgosłupa szyjnego

- bóle pleców i krzyża

- rwa kulszowa

- zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, kolanowych, stóp i rąk

- zespół bolesnego barku

- łokieć tenisisty

- ostrogi kości piętowej

- nerwoból nerwu trójdzielnego

- blizny

- cellulit

- głębokie oczyszczanie skóry

- odżywienie kosmetyczne skóry

Przeciwwskazania:

- nowotwory

- zaburzenia rytmu serca i choroba wieńcowa

- niewydolność krążenia

- czynna gruźlica płuc

- padaczka

- choroba nowotworowa

- ciąża

- skazy krwotoczne

- wszczepienie rozrusznika serca

- choroby naczyń obwodowych

- ostre objawy zapalne

- obecność ciał metalicznych w tkankach

- stany gorączkowe

- nie zakończony wzrost kości

- przebyta lub zakończona rentgenoterapia

- zmiany skórne, szczególnie w przebiegu chorób zakaźnych

- schorzenia nefrologiczne i urologiczne

- nerwica wegetatywna zaawansowana

1. Sonoforeza

Jest to zabieg wykorzystujący fale ultradźwiękowe, polegający na wprowadzaniu w głąb skóry substancji czynnych, dobranych odpowiednio do jej rodzaju i potrzeb. Umożliwia nam niezwykle intensywne i skuteczne wprowadzanie w głąb skóry substancji leczniczych i odżywczych, dlatego jest zabiegiem stosowanym i zalecanym przez lekarzy nie tylko w sferze kosmetycznej, ale również medycznej. To zabieg, który umożliwia przenikanie w głąb skóry, nie tylko preparatom pielęgnującym, lecz również odpowiednim substancjom leczniczym, które działają uszczelniająco na naczynia krwionośne, a także przyspieszają leczenie trądziku oraz pozostałych po nim zmian. Można go stosować doraźnie, w celu odświeżenia skóry jako pojedynczy zabieg, bądź w seriach od 6-12 zabiegów jako kuracja terapeutyczna. Sonoforezę można powtarzać 2 razy w tygodniu, a serię co 3 miesiące. Czas trwania zabiegu to ok. 5 min.

Wskazania:

- rozszerzone naczynia włosowate,

- nerwica naczyniowe,

- odmrożenia,

- trądzik pospolity

- trądzik różowaty

- blizny

Przeciwwskazania:

- nowotwory i stany po ich operacyjnym usunięciu,

- ciąża,

- niewydolność krążenia,

- obecność w tkankach ciał obcych metalicznych (rozrusznik serca, ortodontyczny aparat korekcyjny- nazębny, itp.),

- nerwica wegetatywna znacznego stopnia,

- uporczywe migreny,

- epilepsja

- stany gorączkowe

- ubytki i skaleczenia skóry

- stany ropne okołozębowe

- stany ropne migdałków

- stwardnienie rozsiane

- menstruacja

1. Kąpiele solankowe

Solanka, w której odbywa się kąpiel, to dokładnie wody chlorkowo-sodowe. Zawierają one nie mniej niż 1 g składników stałych w 1 dm³. Wody chlorkowo-sodowe o stężeniu mniejszym niż 1,5 proc. nazywane są wodami słonymi, a o stężeniu większym niż 1,5 proc. – solankami i to właśnie one służą do leczniczych kąpieli solankowych. Przez receptory skóry i autonomiczny układ nerwowy oraz hormony tkankowe wywołuje wiele miejscowych i ogólnych reakcji, takich jak zmniejszenie pobudliwości nerwów czuciowych i ruchowych, zwiększone ukrwienie skóry, normalizację ciśnienia krwi, poprawę sprawności serca, polepszenie regulacji krążenia krwi, wzrost przewietrzenia płuc, pobudzenie przemiany materii, zwiększenie diurezy (wydalania moczu), poprawę odporności i zahartowanie organizmu. Temperatura pierwszych kąpieli całkowitych wynosi 35–36°C, potem rośnie do 38°C. Woda w półkąpieli jest cieplejsza – ma 39–40°C. Czas pierwszej kąpieli nie przekracza 10–12 minut, każda następna jest dłuższa o 2 minuty. Maksymalny czas kąpieli to 20–24 minuty. Wykonuje się je najczęściej 3 razy w tygodniu, w serii 8–10 zabiegów. Po kąpieli nie należy spłukiwać ciała ani wycierać go ręcznikiem, skóra powinna sama wyschnąć. Po zabiegu dorośli odpoczywają w pozycji leżącej lub półleżącej 30 minut.

Wskazania:
Kąpiele ciepłe
- przewlekłe zapalenia stawów
- reumatoidalne zapalenie stawów
- nerwobóle i niektóre postacie porażeń obwodowych
- stwardnienie rozsiane
- stany pourazowe i pooperacyjne narządu ruchu
- nerwice
- bezsenność
- wyczerpanie nerwowe
Kąpiele gorące
- w chorobie zwyrodnieniowej kręgosłupa
- w chorobach narządu rodnego

Przeciwwskazania:
- choroba Sudecka
- w stanach przebiegających z odwapnieniem kości
- gościec przewlekle postępujący
- w stanach wyniszczenia

- niewydolność krążenia

- przebyty zawał serca

- ciążą

- czynna gruźlica

1. Kąpiele kwasowęglowe

Kąpiel kwasowęglowa to jeden z zabiegów hydroterapii, polegający na wykąpaniu się w leczniczej wodzie zawierającej bezwodnik kwasu węglowego, o temperaturze 33-34 st. C. Kąpiel kwasowęglowa zazwyczaj trwa od 10 do 20 minut, a stosuje się ją średnio 2-3 razy na tydzień. Rozpuszczony w wodzie dwutlenek węgla pomaga w leczeniu wielu chorób i dolegliwości, dlatego taka kąpiel często jest stosowana w sanatoriach. Możliwa jest także tzw. „sucha kąpiel”, czyli zabieg leczniczy z wykorzystaniem tej samej substancji, ale bez użycia wody. Dwutlenek węgla zawarty w wodzie rozszerza naczynia krwionośne i obniża ciśnienie tętnicze. Pojemność wyrzutowa serca wzrasta, natomiast częstotliwość pracy serca spada. Chory po kąpieli jest zrelaksowany, ma lepszy nastrój, jest spokojniejszy, czasami nawet senny. Poza tym stężenie glukozy spada, poziom cholesterolu we krwi maleje, płuca są lepiej wentylowane. Po takiej leczniczej kąpieli pacjent nie powinien wycierać się, lecz udać na odpoczynek. Ten leczniczy zabieg na ciało nie powinien być łączony z innymi kąpielami leczniczymi.

Wskazania:

- łagodne nadciśnienie,

- zbyt niskie ciśnienie,

- zmiany zwyrodnieniowe,

- zaburzenia układu krążenia,

- niektóre choroby serca,

- choroby naczyń obwodowych,

- nerwica,

- choroby reumatyczne,

- otyłość.

Przeciwwskazania:

- niewydolność oddechowa,

- miażdżyca naczyń wieńcowych serca,

- niewydolność układu krążenia,

- ciężka anemia,

- choroby krzepliwości krwi.

- świeżo po zawale serca

1. Kąpiele siarkowodorowe

Podstawowym kierunkiem oddziaływania leczniczego kąpieli siarkowodorowych jest uzupełnienie niedoboru siarki w ustroju. Siarka odgrywa ważną rolę w procesach przemiany materii oraz wchodzi w skład kwasu chondroitynosiarkowego, stanowiącego jeden ze składników substancji podstawowej chrząstki. Kąpiele siarkowodorowe mogą być ogólne lub częściowe. Temperatura wody w kąpielach ogólnych wynosi w zależności od wskazań 35-37°C. Kąpiele wykonuje się co 2 dzień lub 4 razy w tygodniu. Łącznie seria kąpieli obejmuje średnio 15 zabiegów. Temperatura wody w kąpielach częściowych wynosi 37- 39°C. Intensywność oddziaływania kąpieli można osłabić zmniejszając zawartość siarkowodoru. Uzyskuje się to stosując odpowiednio mniejsze ilości roztworu siarczku potasowego i kwasu solnego. Czas zabiegu to ok. 15 min. Ponieważ siarkowodór wchodzi łatwo w reakcję z metalami, tworząc siarczki, celowe jest, aby armatura wanien była wykonana z tworzywa sztucznego. Wanny do kąpieli siarkowodorowych powinny być wykonane z fajansu, drewna lub lastrico (mieszanina cementu z kruszonym marmurem). Osoby wykonujące kąpiele siarkowodorowe muszą zachowywać szczególną ostrożność przy obchodzeniu się z kwasem solnym.

Wskazania

- przewlekłe zapalenia stawów,

- zapalenia nerwów pochodzenia toksycznego,

- stany po zatruciach metalami ciężkimi,

- nerwobóle,

- choroby narządu rodnego,

- łuszczyca

- pokrzywka

- rwa kulszowa

 

Przeciwwskazania

- niskie ciśnienie tętnicze,

- świeże stany pooperacyjne,

- zmiany troficzne skóry, owrzodzenia, stany ropne.

- otwarte rany

- choroby nowotworowe

- podwyższona temperatura ciała

1. Zabiegi borowinowe

Borowina, zwana również "czarnym złotem" jest naturalnym surowcem, który powstał w wyniku humifikacji obumarłej roślinności bagiennej (mchów, paprotników, roślin nasiennych) w wilgotnym środowisku, obfitującym w beztlenowe i tlenowe bakterie.

Najpopularniejsze, zwłaszcza w uzdrowiskach, są kąpiele borowinowe. Do przeprowadzenia jednej potrzeba około 150 kg torfowego mułu. Miesza się go w kadzi z wodą, by otrzymać gęstą papkę o temperaturze ok. 45°C. Kąpiel borowinowa w odnowie biologicznej jest skutecznym zabiegiem po treningach czy zawodach. Powinien trwać ok.15-25 min. Po zabiegu należy przez około godzinę wypocząć, najlepiej w pozycji leżącej. W dniu, w którym brana jest kąpiel borowinowa nie należy wykonywać zabiegów całościowych, cieplnych i wodnych. Jeżeli kąpiel wykonujemy w dniu wolnym od ćwiczeń, wtedy możemy ją połączyć z masażem suchym wybranej grupy mięśni. Oddziaływanie miejscowe przeprowadzamy za pomocą zawijania lub okładów, najczęściej stosuje się preparaty borowinowe zawierające około 80% wody. Przed zabiegiem należy pastę borowinową podgrzać do temperatury około 40C. Zawijanie polega na nałożeniu na ciało pacjenta około 5 cm warstwy ogrzanej borowiny oraz takiej samej warstwy na prześcieradło, którym owija się część poddaną zabiegowi. Prześcieradło okrywa się folią czy ceratą i owija kocem. Okład borowinowy powinien znajdować się na ciele przez około 30 min.

Wskazania:

-   rwa kulszowa
-    okres zdrowienia po urazie lub operacji
-    zwyrodnienia stawów
-    zesztywniające zapalenie stawów
-    porażenia
-    zapalenia przydatków, macicy
-    zrosty jajników
-    nerwobóle
-    choroby zapalne wątroby

-    choroby żołądka

- przykurcze stawów

- pielęgnacja ciała

- łuszczycowe zapalenie stawów

 

Przeciwwskazania:
-    silne stany zapalne
-    cukrzyca
-    anemie
-    miażdżyca
-    nadciśnienie
-    zakrzepy
-    niewydolność układu krążenia
-    nowotwory
-    dzieci
-    żylaki
-    wrzody