Roznica whipów w USA i w Wielkiej Brytanii

 uk : rzecznik dyscypliny partyjnej ,obie partie w IG maja swoich rzecznikow .Zadanie :dbałosc o porzadek obrad,dyscyplina partyjna we frakcjach ,uzyskanie wiekszosci podczas głosowania w izbie . A w USA : Konges ma 4 frakcje kazda z nich wybiera swojego whipa.Zadania : utrzymanie jednosci frakcji,dba o to by czlonkowie partii zachowywali sie zgodnie ze stanowiskiem kierownictwa.

Funkcje Rady Narodowej

• ustawodawcza (również dokonywanie zmian konstytucyjnych),

• elekcyjna (wybór rządu - Rady Federalnej, prezydenta i wiceprezydenta, Kanclerza Federalnego, przewodniczącego i wiceprzewodniczącego Trybunału Federalnego, generała (głównodowodzącego armią),

• kierownicza (wobec rządu)

• kontrolna - nadzór nad rządem, nad stosunkami z zagranicą, zatwierdzanie sprawozdania finansowego państwa, formowanie parlamentarnych komisji śledczych,

• sądowa - rozstrzyganie sporów kompetencyjnych, o ważności inicjatywy ludowej, udzielanie łaski osobom skazanym

Skład i struktura Bundesratu

składa się z przedstawicieli rządów krajowych. Ich liczbę konstytucja uzależnia od liczby głosów należących do danego landu. Te zaś zależą od liczby jego ludności. Minimalnie kraj związkowy może posiadać 3 głosy. Kraje mające ponad 2 mln ludności posiadają 4 głosy, powyżej 6 mln mieszkańców – 5 głosów, a ponad 7 mln – 6 głosów. Do 1990 roku w Bundesracie było 41 przedstawicieli rządów krajowych i 4 pochodzących z Berlina Zachodniego; po zjednoczeniu Niemiec izba posiada 69 członków.

Członkowie Bundesratu posiadają tzw. mandat imperatywny. Oznacza to, iż są oni związani instrukcjami swoich rządów i muszą głosować w sposób przez nie nakazany. Głosy krajów muszą być oddawane jednolicie (en bloc). W przypadku jakichkolwiek rozbieżności, oddane głosy kraju związkowego są nieważne.

Pracami Rady Federalnej kieruje prezydent (przewodniczący) Bundesratu, funkcję tę sprawują kolejno szefowie poszczególnych rządów krajowych

Blok konstytucyjny – we francuskiej praktyce konstytucyjnej określenie źródeł prawa konstytucyjnego. Na blok składają się:Konstytucja Francji z 1958 roku,

• Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela z 26 sierpnia 1789 roku,

• wstęp do konstytucji z 27 października 1946 roku,

• zasady podstawowe, uznane przez ustawy Republiki Francuskiej,

• cele działalności państwa o randze konstytucyjnej.

• Karta Środowiskowa (2004)

System hamulców i równowagi (checks and balances)

Zasada, zgodnie z którą władze państwowe będą – przy trójpodziale władz – nawzajem się równoważyć i powstrzymywać pod względem wykonywanych zadań (zakresu używanej władzy). Celem takiego ułożenia jest oczywiście zagwarantowanie bezpieczeństwa obywateli przed nadużywaniem władzy przez najważniejsze instytucje państwa. Zasada hamulców i równowagi jest elementem postulatu Monteskiusza o podziale władz. Monteskiusz wyraźnie zaznaczał, że podział sam w sobie jest niewystarczający. Należy dokonać takiego rozłożenia kompetencji, że władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza będą nawzajem powściągać swe władcze zapędy. Wszystko to w trosce, by najwyższe instytucje państwa nie nadużywały władzy. W systemie hamulców i równowagi chodzi więc o to, by jeden organ władzy nie posiadał większych kompetencji od innych oraz aby nie wytworzyła się taka sytuacja. Wzajemna kontrola i odpowiednio rozłożone kompetencje mają zapewniać instytucjonalną równowagę. Współczesne demokracje nie mogą funkcjonować bez systemu hamulców i równowagi. Stał się on – tak samo jak, różnie ukształtowany, trójpodział władzy – cechą charakterystyczną systemu demokratycznego. Liberałowie i demokraci uznają zasadęchecks and balances za najlepszą formę organizacji aparatu władzy. Inne ułożenie mogłoby powodować wzrost aspiracji organów państwowych do wywierania większego wpływu na obywateli. Wzajemne powściąganie się władz stanowi swoisty wentyl bezpieczeństwa i kreuje stan równowagi.

Gabinet cieni "rząd oczekujący" – skład rządu formułowany przez partie opozycyjne, gotowy przejąć władzę w razie zwycięstwa wyborczego danej partii. Polega na tym, że każdy członek rządu ma odpowiadający mu "cień" w opozycji.

Idea gabinetu cieni jest charakterystyczna dla państw o tradycji anglosaskiej z dwupartyjnym, parlamentarnym systemem rządów, wzorowanym na Wielkiej Brytanii (tzw. system westminsterski), która ma kilkusetletnią tradycję istnienia tej instytucji. W Wielkiej Brytanii instytucja ta jest na tyle ugruntowana, że członkowie "gabinetu cieni" otrzymują nawet państwową pensję.