Złamania części twarzowej czaszki

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Złamania części twarzowej czaszki (złamania struktur kostnych masywu szczękowo-sitowego) stanowią do 20% złamań w obrębie kości twarzy.

Spis treści [ukryj] 1 Podział Le Forta 1.1 Złamanie typu Le Fort I 1.2 Złamanie typu Le Fort II 1.3 Złamanie typu Le Fort III 2 Rozpoznanie 3 Objawy 3.1 Objawy kliniczne złamań typu Le Fort I 3.2 Objawy kliniczne złamania typu Le Fort II 3.3 Objawy kliniczne złamania typu Le Fort III 4 Leczenie 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Linki zewnętrzne

Podział Le Forta [edytuj]

Zaproponowany przez René Le Forta (1869-1951) w 1901 roku podział złamań struktur kostnych masywu szczękowo-sitowego^[1] jest wciąż w użyciu. Le Fort wyodrębnił trzy typy złamań, nazwane później od jego nazwiska:

• złamanie typu Le Fort I: oderwanie wyrostka zębodołowego górnego i podniebienia od szczęki

• złamanie typu Le Fort II: oderwanie szczęki od pozostałej części twarzoczaszki, wgniecenie środkowego piętra twarzy z uszkodzeniem sitowia, oczodołu i dróg łzowych;

• złamanie typu Le Fort III: oderwanie twarzoczaszki od podstawy czaszki. Linia złamania w typie III przebiega przez szew jarzmowo-czołowy, szew szczękowo-czołowy, szew nosowo-czołowy, dół podskroniowy i dół skrzydłowo-podniebienny.

Złamanie typu Le Fort I [edytuj]

Złamanie typu Le Fort II [edytuj]

Złamanie typu Le Fort III [edytuj]

Rozpoznanie [edytuj]

Objawy [edytuj]

Objawy kliniczne złamań typu Le Fort I [edytuj]

Pacjent skarży się na bóle w obrębie dolnej części szczęki i przylegających do niej tkanek miękkich, trudności w zwarciu zębów, drętwienie zębów górnych, krwawienie z nosa. Stwierdza się:

• wydłużenie odcinka nosowo-bródkowego twarzy

• obrzęk tkanek miękkich wzdłuż szczeliny złamania

• zaburzenia w zwarciu zębów (zgryz otwarty, zgryz krzyżowy)

• krwawienie z nosa lub skrzepy krwi w przewodach nosowych.

Ból uciskowy stwierdza się w miejscu przebiegu szczeliny złamania a zwłaszcza w obrębie guza szczęki. Można też wywołać dotkliwy ból uciskając na wyrostek haczykowaty kości podniebiennej - objaw Guerina. Ponadto stwierdza się ruchomość odłamu kostnego, a niekiedy można wyczuć uskoki kostne w obrębie grzebieni zębodołowo-jarzmowych.

Objawy kliniczne złamania typu Le Fort II [edytuj]

Występują nasilone pourazowe odczyny tkanek miękkich, znaczne zaburzenia czynnościowe i anatomiczne. Pacjent skarży się na bóle samoistne i dotykowe, krwawienie z nosa, trudności w zwieraniu szczęk, oddychaniu przez nos oraz przyjmowaniu pokarmów, zaburzenia czucia w zakresie II gałęzi nerwu trójdzielnego a niekiedy zaburzenia wzroku.

W badaniu klinicznym stwierdza się:

• wydłużenie odcinka nosowego twarzy

• rozległy obrzęk w okolicy nasady nosa, powiek, w okolicach podoczodołowych i jarzmowych

• wylewy podskórne

• wylewy podspojówkowe

• krwawienie z nosa lub skrzepy krwi w przewodach nosowych

• zaburzenia w zwarciu zębów

• zaleganie świeżej krwi lub skrzepów krwi w jamie ustnej

• obecność krwi na tylnej ścianie gardła.

Podczas badania należy zwrócić szczególna uwagę na treść płynną wyciekającą z nosa - możliwość przeoczenia złamania podstawy czaszki.

Objawy kliniczne złamania typu Le Fort III [edytuj]

Występujące tu rozległe uszkodzenie kości powoduje powstawanie dużych pourazowych odczynów ze strony tkanek miękkich, znaczne zaburzenia anatomiczne i czynnościowe.

Skargi chorego podobnie jak w złamaniu typu Le Fort II, z tym że bardziej nasilone i częściej dotyczą zaburzeń wzroku, węchu, trudności w oddychaniu i przyjmowaniu pokarmów. W badaniu klinicznym zwraca uwagę szybko narastający obrzęk powłok twarzy w obrębie: nasady nosa, powiek, policzków, kości, łuków jarzmowych. Obrzęk przechodzi na sąsiednie okolice. Może dojść do opadnięcia gałek ocznych, czasem występują zaburzenia ruchomości gałek ocznych. Z przewodów nosowych wycieka krew lub znajdują się w nich skrzepy krwi. Uskoki kostne wyczuwa się dobrze w obrębie nasady nosa, zewnętrznych brzegów oczodołów, a mniej wyraźnie w zakresie łuków jarzmowych. badając wewnątrzustnie spostrzega się zaburzenia w zwarciu, występujące w postaci zgryzu otwartego, krzyżowego lub rzekomego przodozgryzu. W przedsionku i jamie ustnej oraz gardle zalega świeża krew lub skrzepy krwi. Przemieszczona szczęka daje się łatwo unieść ku górze.

Leczenie [edytuj]

Leczenie złamań części twarzowej czaszki należy do chirurga szczękowo-twarzowego. Każdy chory z rozpoznaniem tych złamań powinien zostać hospitalizowany. Celem leczenia jest przywrócenie prawidłowych relacji anatomicznych struktur kostnych i tkanek miękkich; leczenie polega na opracowaniu rany, usunięciu martwiczych fragmentów tkanek i repozycji złamań, i późniejszej rekonstrukcji ubytków tkankowych.

Przypisy

1. ↑ Le Fort, R: Etude experimental sur les fractures de la machoire superieure; Rev Chir; 23; (1901); 208

Bibliografia [edytuj]

• Stanisław Bolesław Bartkowski: Chirurgia szczękowo-twarzowa : podręcznik dla studentów i lekarzy. Kraków: Collegium Medicum UJ : Ages, 1996. ISBN 83-86101-42-3. 

• Otorynolaryngologia praktyczna. Podręcznik dla studentów i lekarzy. Tom I. Grzegorz Janczewski (red.). Gdańsk: Via Medica, 2007, ss. 257-259. ISBN 978-83-60072-75-2. 

Linki zewnętrzne [edytuj