Katolicka nauka o życiu społeczno – politycznym.
Kościół jest sakramentem – w nim realizuje się droga do zbawienia. Media próbują sprowadzić Kościół do instytucji, do wymiaru czysto doczesnego.
Kościół jest wspólnotą duchową, właściwe posłannictwo ma charakter religijny. Jeżeli władcza się w życie społeczne – jest stróżem transcendentnego wyrazu osoby ludzkiej.
Żyje HIC ET NUNC – tu i teraz, w danych warunkach w danym czasie.
Środki i siły Kościół czerpie z Chrystusa, z Ewangelii.
Wspólnota polityczna i Kościół - 2 wspólnoty naturalne, niezależne i autonomiczne. Obie służą do powoływania ludzi, wspólnoty te mają służyć ludziom.
Jak KNS ukazuje politykę:
Sięga korzeniu kultury europejskiej
Narzuca i egzekwuje decyzje jednego człowieka innym ludziom.
Polityka – politeja – rzeczpospolita Arystoteles – szuka rządzenia państwem.
KNS a polityka.
Termin różnie rozumiany i różnie definiowany. Nauka społeczna Kościoła wyróżnia dwa jego podstawowe znaczenia, charakteryzując politykę bądź, jako dążenie do uczestnictwa w sprawowaniu władzy w państwie (do jej uzyskania, utrzymania lub odzyskania), bądź, jako dążenie do dobra wspólnego. Kościół nie przeciwstawia sobie tych dwu rodzajów pojmowania polityki, ale ukazuje ścisły związek zachodzący między nimi. Jeśli moralną racją uczestnictwa w sprawowaniu władzy państwowej jest służba na rzecz dobra wspólnego, to z drugiej strony, służba temu dobru jest efektywniejsza wtedy, gdy jest wykonywana w oparciu o uczestnictwo we władzy państwowej.
Wyznacznikiem chrześcijańskiej wartości polityki jest wartość życia wspólnoty politycznej. Jednostki, rodziny i zrzeszenia, które składają się na wspólnotę obywatelską mają świadomość własnej niewystarczalności i uświadamiają sobie konieczność szerszej wspólnoty, w której wszyscy współpracowaliby dla rozwoju dobra wspólnego. Temu celowi służy udział ludzi w życiu różnych wspólnot, pośród których są takie, w których udział zależy od woli poszczególnych osób, i takie, w których udział jest dla rozwoju człowieka konieczny. Z tego powodu ludzie tworzą różnego rodzaju wspólnoty polityczne. Wspólnota polityczna zaś istnieje dla dobra wspólnego, w którym znajduje nowe uzasadnienie i sens, a także, z którego czerpie swoje pierwotne i sobie właściwe prawo. Prawo to traci sens, gdy procesy demokratyczne zostają zafałszowane.
3 formy uczestnictwa:
Antydemokratyczne – monarchie, dyktatury, tyranie. Lud nie ma władzy. Władza uzasadniana w sposób autorytatywny.
Oligarchia – aparat państwowy + część społeczeństwa; PRL – ludzie skupieni wokół państwa, oligarchia ateńska, rządy szlachty (kryterium urodzenia, majątkowe, partyjne, narodowościowe, religijne, partyjne). ELITY POLITYCZNE – niewielka ilość społeczeństwa, wpływa na politykę; środowisko ze swej natury korupcjogenne.
Demokracja – rządy większości.
Kościół do swoich obowiązków zalicza wydawanie opinii. Najważniejszym prawem Kościoła jest zbawienie dusz. Ma prawo do osądu moralnego prawa. Pełni funkcję krytyczną w stosunku do państwa.
Duchowni i świeccy w życiu politycznym.
Gaudium et spes rola świeckich w świecie – cosecratio mundi
Lumen Pentium uświęcanie świata.
Octogesima adveniens
Evangeli nuntiandi
Laborem exercens odnoszą się do polityki; demokracja – jedyna i
Centessimus annus odpowiednia do rozwoju
Udział wiernych świeckich:
Są powołani do wzięcia współudziału za rzeczywistość społeczno – polityczną
Zaangażowanie duchowe zakazuje duchownym funkcji politycznych
Zachowanie roztropnego dystansu od spraw politycznych.
Wszystko jest unormowane w KPK kanon 287 paragraf 2 - Nie mogą brać czynnego udziału w partiach politycznych ani w kierowaniu związkami zawodowymi, chyba, że - zdaniem kompetentnej władzy kościelnej - będzie
wymagała tego obrona praw Kościoła lub rozwój dobra wspólnego.
Sobór Watykański II stwierdza, że nikt nie może być przeciwko wierze i moralności. Nie można narzucać jednej drogi politycznej. Należy właściwie rozumieć pluralizm i tolerancję.
Właściwe rozumienie świeckości:
Żadne powiązanie z klerykalizmem życia społecznego
Nie można dążyć do wyrzucenia religii ze społeczeństwa.
Świeccy podejmują decyzję – duchowni powinni właściwie formować życie ludzi świeckich.