Pytania egzamin z Maszyn

1. Wyróżniamy kilka rodzajów maszyn ścinkowo układających ze względu na układ tnący są to np. nożowe, z piła łańcuchową, tarczowe, kombinowane, frezowane, inne. Budowa głowicy maszyn ścinkowo układających to rama na której zamocowane są noże okrzesujące wraz z chwytakami. Posiada ona również w niektórych modelach układ pomiarowy umożliwiający jak w głowicy harwesterowej pomiar średnicy, długości, grubości ścinanego drzewa. Z żurawiem połączona jest za pomocą rotatora który pozwala na sterowanie głowicą z kabiny ciągnika jak i obrót jej i poruszanie. Również dzięki temu połączeniu jest dostarczana jednostka mocy w postaci oleju hydraulicznego. W pierwszych konstrukcjach w głowicach tych elementem tnącym były noże hydrauliczne. Obecnie najczęściej stosuje się piły łańcuchowe bądź tarczowe. Chwytaki umożliwiały zgromadzenie w głowicy kilku drzew. Demontaż głowicy jest bardzo prosty i nie potrzeba do niego żadnego przeszkolenia. Z demontażem powinien poradzić sobie każdy początkujący użytkownik głowicy wielooperacyjnej. System drewna długiego (LWS) Jego cechami są: ścinka i okrzesanie przy pniu; zrywka okrzesanego drewna w całej długości (po ścięciu wierzchołka) na składnicę przyzrębkową Wyrób i pomiar drewna na składnicy przyzrębkowej pod nadzorem brakarza lub technologa. W systemie tym pozyskuje się całość drewna średniowymiarowego, dłużycowego i żerdziowego. System LWS obowiązuje przy wyrobie sortymentów cennych. System pozyskiwania całego drewna (FTS) warunkiem jego funkcjonowania są następujące cechy: Bardzo duże kompleksy rębne drzewostanów iglastych będących własnością państwa, wielopowierzchniowe zręby nierzadko sięgające kilkuset a nawet tysięcy ha. Niewielkie, praktycznie żadne wymagania ekologiczne, Traktowanie pozyskiwanego drewna jako sortyment masowy bez jego różnicowania na standardy jakościowe i wymiarowe. Do zalet systemu należy duża wydajność jak i pozostawienie czystego zrębu. W systemie tym przy pniu następuje wyłącznie ścinka a ich okrzesanie i wyrób sortymentu odbywa się na składnicy przyzrębkowej.

2. System drewna krótkiego (sortymentowego) SWS. Jest optymalny jeśli chodzi o ochronę środowiska. Jest obecnie najczęściej stosowany w Polsce i na świecie. Podstawowymi cechami tego systemu są: Całkowita obróbka drewna przy pniu wraz z wyrobieniem gotowego sortymentu; z reguły przerzynka strzały lub pnia na odcinki krótsze przy pniu, pomiar i odbiór drewna przy pniu. Jest to system charakterystyczny dla niskich i wysokich poziomów techniki. W głowicach harwesterowych elementem nadającym siłę posuwu najczęściej jest siłownik hydrauliczny. Nadaje on prowadnicy prędkość kątową, posuwu wynoszącą około 2,5 rad/s. Maksymalna średnica ścinki w zależności od modelu to 480-720 mm. Długość prowadnicy 540-750 mm, średnica okrzesywania 320-500 mm. ( nie wiem co tu jeszcze dopisać)

3. ( NIE WIEM CZY DOBRZE ZROZUMIAŁEM)

Technika wahadłowa

Przydatna jest w szczególności do okrzesywania cienkich gałęzi, wyrastających w okółkach położonych w bardzo małych odstępach. Polega na okrzesywaniu drzewa w cyklach obejmujących po trzy długie (80-100 cm) ruchy (fazy). Fazy okrzesywania gałęzi na bokach strzały (1 i 3) wykonywane są górną stroną prowadnicy, rozpoczynając po stronie drwala. Gałęzie na górnej części strzały (faza 2) mogą być okrzesywane także dolną stroną prowadnicy.

Technika dźwigniowa

Technika dźwigniowa cechuje się opieraniem pilarki o okrzesywane drzewo oraz operowaniem nią na zasadzie dźwigni, podczas większości faz okrzesywania. W jej ramach mogą być stosowane poniższe techniki:

Technika dźwigniowa 3-fazowa (3-punktowa)

Najbardziej przydatna, jeżeli odstępy między okółkami są większe niż półtorej długości użytecznej prowadnicy. Cechuje się cyklami składającymi się z trzech faz, w trakcie których okrzesywane są gałęzie i sęki w jednym okółku. Cykl obejmuje:

faza pierwsza (1) - obcięcie gałęzi po stronie przeciwnej pnia niż znajduje się drwal, który powinien przy tym stanąć w lekkim rozkroku przodem do pnia, oprzeć pilarkę o drzewo oraz wykonać cięcie na zasadzie dźwigni ruchem do góry (górną stroną prowadnicy), jeżeli możliwe jest wsunięcie prowadnicy pod gałąź lub ruchem do dołu (dolną stroną prowadnicy), jeżeli brak jest miejsca na wsunięcie prowadnicy pod okrzesywaną gałąź;

faza druga (2) - obcięcie gałęzi na górnej stronie pnia przez drwala, który powinien położyć pilarkę tak, aby prowadnica leżała płasko na pniu, zmieniając przed tym chwyt lewej ręki na uchwycie podtrzymującym pilarki z górnej jego części do nasady przy pokrywie sprzęgła, następnie drwal wykonuje cięcie na zasadzie dźwigni, górną lub dolną stroną prowadnicy, stosownie do potrzeby, np. w celu uniknięcia zakleszczenia;

faza trzecia (3) - obcięcie gałęzi po stronie drwala, który powinien przesunąć chwyt lewej ręki na uchwycie podtrzymującym do jego środka, ustawić pilarkę na pniu po swojej stronie i na zasadzie dźwigni obciąć gałęzie ruchem do dołu (dolną stroną prowadnicy).

Jeżeli możliwe jest obcięcie gałęzi na dolnej stronie pnia, dochodzi faza czwarta (technika 4-fazowa). W tym przypadku drwal powinien cofnąć prawą nogę do tyłu w bok oraz dokonać obcięcia gałęzi górną stroną prowadnicy, opierając przy tym prawe ramie na udzie prawej nogi.

Technika dźwigniowa 6-fazowa (6-punktowa)

Najbardziej przydatna, jeżeli odstępy między okółkami są mniejsze niż półtorej długości użytecznej prowadnicy. Jest połączeniem dwóch cykli techniki dźwigniowej 3-fazowej, z tym, że fazy w drugim cyklu wykonywane są w odwrotnej kolejności, biorąc pod uwagę stronę pnia oraz cechują się przeciwnym kierunkiem ruchów prowadnicy podczas cięć. Tak więc: faza czwarta wykonywana jest po tej stronie pnia po której stoi drwal (po tej samej po której zakończyła się faza trzecia) oraz wykonywana jest na zasadzie dźwigni, ruchem prowadnicy do góry (górną stroną prowadnicy); faza piąta na górnej stronie pnia, wykonywana jest na zasadzie dźwigni, górną lub dolną stroną prowadnicy, unikając zakleszczenia piły w rzazie, faza szósta wykonywana jest po przeciwnej stronie pnia, na zasadzie dźwigni, ruchem prowadnicy do dołu (dolną stroną prowadnicy). Jeżeli możliwe jest obcięcie gałęzi na dolnej stronie pnia, wykonuje się dodatkowo dwie fazy (technika 8-fazowa), łącząc odpowiednio dwa cykle techniki 4-fazowej.

Technika dźwigniowa 13-fazowa (13-punktowa)

Proponowana w szczególności w młodych drzewostanach iglastych (głównie świerkowych), przy okrzesywaniu drzew dostępnych na całym obwodzie strzały (np. podniesionych) oraz przy mniejszych odstępach między okółkami niż jedna długość użyteczna prowadnicy. Technika 13-fazowa jest połączeniem dwóch cykli techniki 6-fazowej, z okrzesaniem dolnej strony pnia.

1. Technologię pozyskiwania zrębków energetycznych z pozostałości zrębkowych obejmuję następujące operacje technologiczne: ścinka , okrzesanie i wyrzynka sortymentów przy użyciu harwestera, zrywka kłód przy użycia forwardera oraz zrywka pozostałości zrębowych, zrębkowanie pozostałości zrębkowych za pomocą agregatu zręb kującego wraz z przemieszczeniem wytworzonych zrębków i przesypaniem ich do kontenera, wyrób zrębków, dowóz do odbiorcy. Jakość zrębków zależy od wielu czynników takich jak np. rodzaje drewna, jednolitość drewna, wilgotność drewna, temperatura drewna, zwiększenia liczby noży w rębarce, wyjściowa długość zrębków, stopień stępienia noży, sposób podawania drewna do komory cięcia. Celem pakietu 3x20 jest 20% mniejsza emisja CO2 do atmosfery 20% większy udział energetyczny z odnawialnych źródeł energii w ogólnym bilansie energetycznym UE, 20 % większa efektywność energetyczna w krajach UE, Wszystkie te założenia, cele mają być osiągnięte do 2020 rku. Ostatnim założeniem jest osiągniecie poziomu 10% udziału biopaliw w sprzedaży paliw transportowych. Rębarka typu agregat zręb kujący np. model Bruks 800CT jest rębarką bębnową, spotykane są jeszcze rębarki nożowe i tarczowe. Jest to rębarka samojezdna zamontowana na podwoziu forwardera. Posiada system podawania surowca. Liczba noży w rębarce od 2-4. (TUTAJ TEŻ NIE WIEM CZY DOBRZE, WPISUJE TO CO ZNALAZŁEM)

2. Przykładowy schemat procesu technologicznego zaopatrzenia zakładu ciepłowniczego w biomasę leśną przeznaczoną do produkcji energii. Polega na wykonaniu zrywki wyselekcjonowanych sortymentów drewna, następuje pakietowanie pozostałości zrębkowych i ich zrywka do składnicy przyzrębkowej, a następnie wywóz do ciepłowni. Zastosowana w badaniach technologia pozyskiwania drewna energetycznego w postaci balotów obejmowała następujące operacje technologiczne: ścinka, okrzesywanie sortymentów drzewnych, zrywka kłód, zrębkowanie pozostałości zrębkująych przy użyciu parkieciarki, zrywka pakietów na odległość 200 m, wywóz pakietów do odbiorcy ( TO PYTANIE TO W OGÓLE MIAZGA, GDZIEŚ ZNALAZŁEM O TYM ARTYKUŁ PROFESORA NIE WIEM CZY O TO MU CHODZI)

3. TO OMINĄŁEM NIC NIE ZNALAZŁEM!!!!

4. Prawo Hooke'a odnosi się do sytuacji, gdy jakaś siła wywołuje odkształcenie ciała - np. wydłużenie, skrócenie, odchylenie, skręcenie. 

Sformułowanie prawa Hooke’a

Prawo Hooke'a odnosi się do najprostszej (jednak często spotykanej w praktyce) sytuacji. Zakładamy tu, że pewna siła odkształcająca (F) wywołuje odkształcenie Dl . W takim przypadku:

Odkształcenie jest wprost proporcjonalne do wywołującej je siły.

Z określenia tego wynika, że jeżeli siła odkształcająca wzrasta dwukrotnie, to i wydłużenie (skrócenie) też będzie dwukrotnie większe; analogicznie przy trzykrotnie większej sile, uzyskamy trzykrotnie większe wydłużenie (skrócenie)m itd...Często jako prawo Hooke’a rozumie się dokładniejsze określenie (wzór) od czego zależy wydłużenie ciała. Rozpatrzmy przykład pręta, który ma: 

	długość początkową l0,
	pole przekroju poprzecznego S
	i jest rozciągany (lub ściskany siłą F).

 

Wtedy wydłużenie   Δl można obliczyć z następującego wzoru:

  Znaczenie symboli:

	l0 – początkowa (bez działania siły) długość pręta (w układzie SI w metrach: m)
	Dl – wydłużenie (ogólnie odkształcenie), czyli zmiana długości pręta (w układzie SI w metrach: N)
	F   – siła powodująca odkształcenie (w układzie SI w niutonach: N = kg·m/s^2)
	S  – pole przekroju poprzecznego (w układzie SI w metrach kwadratowych: m^2)
	K  – współczynnik charakteryzujący materiał (w układzie SI w: m·s^2/kg)

Im większy jest współczynnik K, tym łatwiej materiał poddaje się odkształceniom.

W tablicach materiałów rzadko podaje się współczynnik K; zamiast niego można znaleźć liczbę nazywaną modułem Younga (oznaczaną przez E), która jest odwrotnością K. Moduł Younga charakteryzuje twardość materiału (rozumianą jako oporność na odkształcenia sprężyste, a nie na rozbicie czy rozerwanie).

Po zamianie K na E wzór na wydłużenie przyjmie postać:

Jest to nowe sformułowanie prawa Hook'a - tym razem określające zależność odkształcenia od modułu Younga.

Naprężenie które mogą występować w materiale bez obawy naruszenia warunków wytrzymałości i warunków sztywności nazywamy naprężeniami dopuszczalnymi. Oznaczamy je literą K z odpowiednim indeksem dolnym charakteryzującym rodzaj odkształcenia Kr- naprężenie dopuszczalne przy rozciąganiu.

1. Ponieważ dążymy do tego aby wsad do wielkiego pieca był obojętny i nie wchodził w jakiekolwiek reakcje chemiczne z obmurzem wielkiego pieca przeto wsad neutralizujemy dodatekim odpowiedniego topnika zasadowego, przy rudach kwaśnych lub kwaśnego przy rudach zasadowych. W wielkim piecu zachodzą dwa rodzaje reakcji: Odtlenianie (redukcja) rudy; nawęglanie czystego żelaza.

CO2+C- 2CO

Fe2O3+3CO 2Fe +3CO2

3Fe+CFe3C

Powietrze wychodzące z dyszy napotyka warstwę koksy i w bezpośredniej bliskości dyszy spala węgiel na CO2, jednak CO2 przechodzi wyżej poprzez warstwę rozżarzonego koksu pobiera z niego cząsteczke węgla i przechodzi w 2CO. Tlenek Węgla redukuje rudę, sam przechodząc w dwutlenek, Otrzymane wg reakcji (2) żelazo znajdujące się w wielkim piecu w postaci gąbczastej ulega w wysokiej temperaturze nawęglaniu przy czym tworzy się surówka która mając niższą temperature topnienia niż żelazlo łatwo topnieje i opadając kroplami zbiera się w kotlinie pieca. Tak samo dzieje z topnikiem który daje żużel który jako lżejszy zbiera się również w kotlinie lecz na powierzchni surówki. Surówka: biała i szara pod względem ilości zawartego węgla nie różni się od siebie natomiast różnią się postacią węgla. W surówce białej węgiel znajduje się w postaci związku chemicznego z żelazem tworząc tzw. Węglik żelaza. Fe3C. Surówka szara posiada większą część węgla w postaci wydzielonych kryształów. Stal –stop żelaza z węglem, plastycznie obrobiony i obrabialny cieplnie, o zawartości węgla nieprzekraczającej 2,11%, co odpowiada granicznej rozpuszczalności węgla w żelazie (dla stali stopowych zawartość węgla może być dużo wyższa). Węgiel w stali najczęściej występuje w postaci perlitu płytkowego. Niekiedy jednak, szczególnie przy większych zawartościach węgla, cementyt występuje w postaci kulkowej w otoczeniu ziaren ferrytu. Żeliwo – stop odlewniczy żelaza z węglem, krzemem, manganem, fosforem, siarką i innymi składnikami, zawierający od 2,11 do 4,3% węgla w postaci cementytu lub grafitu. Występowanie konkretnej fazy węgla zależy od szybkości chłodzenia i składu chemicznego stopu. Chłodzenie powolne sprzyja wydzielaniu się grafitu. Także i dodatki stopowe odgrywają tu pewną rolę. Według obowiązującej normy żeliwo definiuje się jako tworzywo, którego głównym składnikiem jest żelazo i w którym zawartość węgla przekracza 2% (obecność dużych zawartości składników węglikotwórczych może zmienić podaną zawartość węgla)[1].

1. Dobra to przemiany te sobie znajdziecie na necie (eutektyczna i eutektoidalna) a z tym żelazem to średnio kumam.

2. Metoda spawania elektrodą otuloną jest najbardziej uniwersalna znajduje zastosowanie w łączeniu elementów zarówno cienkich (powyżej 1,5 mm) jak i grubszych, elementy powyżej 4mm wykonuje się wielowarstwowo. Spawanie łukowe ręczne elektrodą otuloną (Manual Metal Welding) polega na tym że ciepło wydzielające z łuku elektrycznego jarzącego się pomiędzy końcem elektrody otulonej a elementami spawanymi stapia koniec rdzenia elektrody otulonej i brzegi łączonych elementów. Spawanie metodą MIG ( Elektrodą Topliwą) Jest procesem spalania łukowego elektrodą topliwą w osłonie gazów obojętnych. Spalanie metodą MAG jest procesem spawania łukowego leketrodą topliwą w osłonie aktywnych chemicznie gazów lub pod osłoną mieszanek gazowych które składają się zwykle z Argonu CO2 i tlenu. Spawanie acetylenowo tlenowe. Acetylen jest uznawany za najlepszy gaz palny do spawania ze względu: na spawanie dwuetapowe dajce strefę redukującą i umożliwiającą łatwe regulowanie charakteru płomienia od utleniającego do nawęglającego. Najwyższe temp. płomienia, prędkość spalania spośród wszystkich gazów palnych najlepsza, korzystny rozkład ciepła i temperatury w płomieniu, około 35% całkowitej wartości opałowej mieszanki wydziela się w pierwszej strefie, nagrzewanie materiały jest intensywne.