Zwierzęta stałocieplne.
Budowa serca ptaków jest podobna do serca zwierząt ssących.
Kończyna piersiowa zmieniła się w skrzydło, co spowodowało znaczne zmiany w budowie kośćca.
Pokarm przyjmowany jest przez przetworzone w dziób kości szczęki i żuchwy. Dziób chroni specjalna okrywa rogowa.
Oko ptaków, służące do orientacji w przestrzeni nie tylko na ziemi, ale podczas lotu, ma dużą, lecz mało ruchliwą gałkę. Ten brak jest w dużym stopniu wynagrodzony przez dużą ruchliwość szyi.
Jednym z głównych przystosowań ciała ptaków do latania jest znaczne obniżenie jego ciężaru, co uzyskane jest przez to, że:
Liczne kości nie są wypełnione szpikiem, ale zawierają powietrze (nazywamy to pneumatyzacją).
Płuca wykazują swoistą budowę, a do wymiany gazowej oprócz nich włączone są worki powietrzne.
Ciało ptaków pokryte jest piórami, które są bardzo dobrym izolatorem, zapobiegającym utracie ciepła i chroniącym przed bezpośrednim działaniem wilgoci.
Mocz u ptaków jest gęsty i wydalany wraz z kałem, nie gromadzi się w pęcherzu moczowym, który u ptaków nie występuje.
Płód rozwija się poza ciałem matki, z jaja składanego przez samicę.
Ciężar głowy w stosunku do całego ciała jest bardzo mały, co ułatwia jej silną ruchliwość…
Czynność żucia pokarmu przejął żołądek mięśniowy.
Czaszka ptaków jest niewielka, wynika to z niewielkiego rozwoju mózgowia.
Kości ptaków wykazują większą twardość i odporność mechaniczną.
Są bardzo lekkie.
Większość kości jest spneumatyzowana przez komory powietrzne.
Przestrzenie te komunikują się z układem oddechowym za pośrednictwem worków powietrznych.
Kościec ptaków dzieli się podobnie jak kościec ssaków.
Kość potyliczna zestawia się z kręgosłupem za pomocą pojedynczego kłykcia.
U ptaków występują kości czworoboczne (nie ma ich u zwierząt gospodarskich).
Odcinek szyjny jest długi, o różnej liczbie kręgów, cechuje go doskonała ruchomość.
Odcinek piersiowy jest krótszy, a pierwszych pięć kręgów zrasta się ze sobą.
Żebra nie mają części chrząstkowej.
Kręgi ogonowe są częściowo wolne, ostatnie zaś zrastają się w kość ogonową, którą nazywamy pygostyl.
Kościec kończyn piersiowych, które przyjęły postać skrzydeł, łączą się z tułowiem za pomocą w pełni rozwiniętej obręczy barkowej.
Obręcz składa się z trzech kości: łopatki, kości kruczej oraz obojczyka.
Silnie uwstecznione kości palców.
Obręcz miednicza nie tworzy spojenia miedniczego, co związane jest ze składaniem dużych jaj w twardej skorupie.
Brak samodzielnych kości stępu.
Nadgarstek składa się tylko z dwóch kości, śródręcze z trzech.
Liczba kręgów w poszczególnych odcinkach kręgosłupa u ptaków domowych.
Gatunek | Odcinek kręgosłupa |
---|---|
szyjny | |
Kura | 14 |
Indyk | 14 |
Gęś | 17-18 |
Kaczka | 14-15 |
1 – kość siekaczowa.
2 – otwór nosowy.
3 – kość nosowa.
4 – kość łzowa.
5 – przegroda oczodołowa.
6 – żuchwa.
7 – kość podniebiena.
8 – kość czworoboczno jarzmowa.
9 – kość skrzydłowa.
10 – kość czworoboczna.
11 – kość stawowa żuchwy.
12 – jama bębenkowa.
13 – kręg szczytowy.
14 – zrośnięte kręgi piersiowe.
15 – wolne kręgi ogonowe.
16 – zrośnięte kręgi ogonowe.
17 – obojczyk.
18 – kość krucza.
19 – mostek.
20 – grzebień mostkowy.
21 – wyrostek trzewny grzebienia mostkowego.
22 – wyrostek boczny mostka.
23 – wyrostek żebrowy mostka.
24 – odcinek mostkowy żebra.
25 – odcinek kręgowy żebra.
26 – wyrostek haczykowaty.
27 – łopatka.
28 – przednia część kości biodrowej.
29 – kość kulszowa.
30 – tylny koniec kości kulszowej.
31 – otwór kulszowy.
32 – otwór zasłoniony.
33 – kość ramienna.
34 – kość promieniowa.
35 – kość łokciowa.
36 – 41 – kości ręki.
42 – kość udowa.
43 – rzepka.
44 – kość strzałkowa.
45 –kość piszczelowa.
46 – kość skoku.
47 – kość śródstopia.
48 - 51 – Kościelców.
Od strony brzusznej (worków powietrznych)
1 – przełyk.
2 – tchawica.
3 – wole.
4, 4’ – tarczyca.
5, 5’ – tętnice ramiennogłowe.
6, 6’ – żyły czcze przednie.
7, 7’ – przedsionki.
8 – komora serca.
9, 9’ – płaty wątroby.
10 – część mięśniowa żołądka.
11 – trzustka.
12 – dwunastnica.
13 – jelito czcze.
14 – ściana brzucha.
15 – ujście steku.
Mięśnie szkieletowe ptaków cechuje się dwojakim zabarwieniem.
Mięśnie piersiowe – mięśnie jasne.
Mięsnie kończyn miedniczych w głównej mierze są mięśniami ciemnymi.
Silny rozwój mięśni szyi.
Mięśnie brzucha są słabo rozwinięte.
Mięśnie skrzydeł -> mięsień większy, trzeci i mniejszy.
W kończynie miedniczej – mięsień smukły – zespala czynnościowo staw kolanowy i stawy palcowe. Dzięki temu tak może spać w pozycji siedzącej, ponieważ brzuśce się nie męczą.
Skóra jest łatwo przesuwalna.
Brak zupełny gruczołów potowych i łojowych.
Gruczoł kuprowy -> dzięki niemu ptak za pomocą dzioba namaszcza pióra, czyniąc je odpornymi na działanie wilgoci.
Skok i palce pokryte są łuskami.
Ostatnie człony palcowe zaopatrzone są w pazury.
W zależności od budowy i przeznaczenia, pióra dzielimy na: pokrywowe (konturowe), puchowe i nitkowate.
U ptaków wodnych dziób okrywa cienka, silnie unerwiona powłoka, nazywa woskówką.
Pióra pokrywowe – rozwijają się w miejscach skóry, zwanych opierzkami, tu zaliczamy też lotki skrzydeł i sterówki ogona.
Pojedyncze pióro składa się z osi i chorągiewki. Oś składa się z dudki, tkwiącej w brodawce skórnej, oraz stosiny, do której przytwierdzona jest chorągiewka. Dudka jest wewnątrz wydrążona i ma przezroczyste ściany, natomiast stosina jest wielokanciasta, zwykle biała.
Chorągiewka składa się z promieni, odchodzących po dwu stronach stosiny. Od promieni odchodzą z kolei promyki, również ułożone w dwa rzędy i zakończone haczykami, co wzmacnia powierzchnię nośną pióra.
Pióra puchowe – są mniejsze i lezą pod piórami pokrywowymi. Cechuje je krótka i miękka stosina oraz brak haczyków w promykach. Spełniają funkcję izolatora cieplnego.
Pióra nitkowate – rozsiane pojedynczo po całym ciele, gromadzą się najliczniej w okolicy nasady dzioba. Budową przypominają szczecinę świni.
Pokrywy – grupy piór przykrywające inne pióra, na przykład lotki lub otwór uszny.
Lotki – duże i sztywne pióra na tylnej krawędzi skrzydeł. Tworzą powierzchnię nośną skrzydeł.
Sterówki – pióra wyrastające na ogonie.
Pióra pudrowe – występują u niektórych ptaków (żako, czapla, kakadu). Są bardzo kruche. Ptaki rozkruszają je dziobek, rozprowadzając puder ułatwiający pielęgnacje piór.
Plama lęgowa – nieopierzone miejsce na brzuchu ptaków lęgowych. Pojawia się na czas lęgu, żeby ogrzać skorupę jaj.
Układ pokarmowy ptaków rozpoczyna się dziobem, który zastępuje wargi, policzki, zęby.
U ziarnojadów przełyk jeszcze na szyi, tuż przed obojczykami, wytwarza workowaty zachyłek zwany wolem.
U gęsi i kaczki – wole rzekome.
U gołębi w okresie lęgowym w wolu wytwarza się kaszowata substancja, zwana niesłusznie „ptasim mleczkiem”, którą gołębie przez 17 dni karmią swoje młode.
Żołądek ptaków jest złożony, dwukomorowy: żołądek mięśniowy i gruczołowy.
Żołądek mięśniowy ma za zadanie rozcierać zmiękczony i przesycony sokami trawiennymi pokarm.
Ptaki połykają kamienie i różnego rodzaju ostre przedmioty, pobudzając rozcieranie pokarmu.
Jelito ptaków 4 do 6 razy przewyższa długość ciała. Rozróżnia się w nim następujące odcinki: dwunastnicę, jelito czcze, jelito biodrowe, dwa jelita ślepe, jelito końcowe, zakończone stekiem.
Dwunastnica tworzy pętlę w kształcie litery U. W jej ramionach leży trzustka, której przewody uchodzą do dwunastnicy.
Jelito czcze tworzy kilka pętli na dnie jamy brzusznej i przechodzi w krótkie jelito biodrowe, które sięga do odejścia jelit ślepych. Wątroba jest duża, a jej dwa płaty obejmują wierzchołek serca (u ptaków brak całkowitej przepony). Żółć dwoma przewodami dostaje się do dwunastnicy.
Jelita ślepe odchodzą na pograniczu jelita cienkiego i grubego jako dwa ślepo zakończone wyrostki, niekiedy znacznej długości, sięgają ku przodowi. Jelito końcowe biegnie wyprostowane pod kręgosłupem i uchodzi do steku.
Jelito cienkie jest u drobiu głównym miejscem trawienia i wchłaniania składników pokarmowych.
Pęcherzyk żółciowych występuje u kury, indyka, kaczki i gęsi. Brak u gołębi i perliczek.
Stek jest to wspólne zakończenie dróg pokarmowych, płciowych i moczowych. Rozróżnia się w nim trzy części, oddzielne przegrodami. Do pierwszego odcinka uchodzi jelito, do drugiego – moczowody i u samców nasieniowody (bocznie), a u samicy lewy jajowód. Ostatni odcinek jest więc wspólny, otwiera się do niego swoisty dla ptaków zachyłek Fabrycjusza.
Stek zakończony jest zwieraczem.
W jamie dzioba trawienie się nie odbywa.
Ślina ptaków nie zawiera enzymów.
Żołądek gruczołowy = pepsyna.
Błonnik w żołądku w ogóle nie jest trawiony.
W żołądku mięśniowym dochodzi do dokładnego mechanicznego starcia i wymieszania treści pokarmowej.
W jelicie dochodzi do trawienia wszystkich podstawowych składników pokarmowych, podobnie jak u ssaków.
Obecność flory bakteryjnej.
Trawienie w jelicie trwa długo – nawet do 48 godzin.
Nerki ptaka są stosunkowo duże, trójpłatowe, barwy ciemnoczerwonej.
Brak im kielichów i miedniczek nerkowych.
Ptak nie ma pęcherza moczowego.
Mocz jest płynny.
W steku ulega zagęszczeniu i miesza się z kałem, z którym jest wspólnie wydalany.
Mocz ptaków zawiera znaczne ilości kwasu moczowego.
Płuca ptaków nie mają opłucnej. Zrastają się ze ścianami klatki piersiowej, co ogranicza ich ruchomość. Przez każde płuco przebiega oskrzele główne, które komunikuje się ze swoistymi dla ptaków workami powietrznymi.
Worki powietrzne to charakterystyczne dla ptaków pęcherze o cienkich ścianach utworzonych z błon śluzowej i błony surowiczej. Rozprzestrzeniają się one w jamie ciała, wysyłając wypustki i zachyłki do wnętrz niektórych kości oraz między narządy. Worki powietrzne chronią trzewia przed utratą ciepła, zmniejszają ciężar ciała, a także biorą udział w oddychaniu.
Worki powietrzne:
Międzyobojczykowe.
Szyjne.
Piersiowe przednie.
Piersiowe tylne.
Worki brzuszne.
Samce
Jądra ptaków są parzyste.
Leżą w jamie ciała, na dolnej stronie przednich płatów nerek.
Wielkość jąder jest zmienna i w okresie godowym może powiększać się 200-300 razy.
Nasieniowody odchodzą od przyśrodkowej krawędzi jąder.
Większość ptaków nie ma specjalnego narządu kopulacyjnego.
Nasienie przenoszone jest przy kryciu wprost ze steku samca do steku samicy.
Jedynie ptaki wodne mają prącie – gąsior i kaczor.
Samica
U ptaków przeżywalność nasienia jest znacznie dłuższa niż u ssaków. Zdolność do zapłodnienia trwa u kur 30 dni, u indyczek nawet do 42 dni.
Kura znosi zapłodnione jajo dopiero po 30 dni od zapłodnienia.
Brak prawego jajowodu i jajnika.
W jajowodzie wyróżniamy pięć odcinków:
Lejek – pierwsza część, szeroko się otwierająca, wychwytujący dojrzałą kulę żółtkową z jajnika.
Część główna – wytwarza białko jaja. Odcinek ten u kury sięga 35 cm.
Cieśń – zwężona część części głównej. Jej gruczoły produkują błonę pergaminową.
Macica – w której formuje się skorupka wapienna jaja oraz zewnętrzna błona bezstrukturalna.
Pochwa – ostatni zwężony odcinek jajowodu. Uchodzi ona do środkowej części steku, bocznie od ujaić lewego moczowodu.
Składanie jaj rozpoczyna się z chwilą dojrzenia narządów rozrodczych osobników żeńskich ptaków, niezależnie od zapłodnienia.
Jaja powstają w narządach rozrodczych: żółtko tworzy się w jajniku, natomiast białka, błony białkowe i skorupa wapienna – w poszczególnych odcinkach jajowodu.
Podobnie jak u ssaków serce jest czterojamowe i obieg płucny oddzielony od ogólnego. Serce opuszcza aorta i tętnica płucna, uchodzą zaś do niego trzy zyły czcze i dwie żyły płucne. Budowa i rozmieszczenie naczyń przypomina tą u ssaków.
Brak węzłów chłonnych.
Narządy zmysłów są rozwinięte podobnie jak u ssaków.
Wzrok i słuch rozwinięte lepiej niż inne zmysły.
Oko duże i mało ruchliwe.
Trzecia powieka może zakryć całkowicie przednią powiekę oka, chroniąc ją przed uszkodzeniem, a nie przeszkadzając w widzeniu.
U ptaka jest charakterystyczny wytwór siatkówki – grzebień, którego znaczenie, zapewne wielostronne, nie zostało wyjaśnione.
Ucho nie ma małżowiny.
W uchu środkowych występuje tylko jedna kostka zwana słupkiem.
Ślimak jest mały i nieznacznie skręcony