Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Transport drogowy i przewozy, , Inspektor Transportu Drogowego, Uchylono decyzję I i II instancji, VI SA/Wa 651/06 - Wyrok WSA w Warszawie z 2006-05-31, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 651/06 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2006-05-31 orzeczenie prawomocne
Data wpływu	2006-03-28
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Ewa Frąckiewicz Halina Emilia Święcicka /przewodniczący/ Magdalena Bosakirska /sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy	Dz.U. 2004 nr 204 poz. 2088 art. 92 ust. 1, art. 92 ust. 4 Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 września 2004 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o transporcie drogowym
Tezy Wypełnienie w karcie dobowej pola "ważna od" i "ważna do" poprzez wpisanie tej samej daty stanowi "skasowanie" karty, która w żadnym razie nie może być już ponownie użyta do innego przejazdu, ani też użyta przez czas dłuższy niż 24 godziny. Doba konkretnego dnia zaczyna się od godziny 00.00 i kończy się o godzinie 24.00. Wpisanie w obu polach tej samej daty bez godzin i minut sprawia, że karta "działa" nie wcześniej niż od godziny 00.00 i nie dłużej niż do godziny 24.00.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Bosakirska (spr.) Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Protokolant Anna Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2006r. sprawy ze skargi R. G. i T. G. - wspólników s.c. "G." na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2006r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia [...] czerwca 2005r. 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego solidarnie na rzecz R. G. i T. G. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie Dnia [...] maja 2005r. o godzinie 1035 Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w L. poddał kontroli drogowej pojazd nr rej. [...] będący własnością R. G. i T. . prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej "G." s. c. W protokole kontroli stwierdzono wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne bez uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych, bowiem posiadana przez kierowcę karta dobowa nie była wypełniona w pozycji godziny i minuty, i zawierała w rubryce ważności tylko datę 31. Karta ta zakupiona była 24 maja 2005r. a użyta w dniu przejazdu tj. 31 maja 2005r. Kierowca A. W. podpisał protokół bez zastrzeżeń. Do protokołu dołączona jest kopia karty opłaty drogowej wypełniona w pozycji "ważna od" wpisem daty "31 maja 2005r." z tym, że cyfry 3 i 1 są wpisane w jednej rubryce, a następna rubryka jest pusta oraz w pozycji "ważna do" również wpisem daty "31 maja 2005r." Decyzją z dnia [...] czerwca 2005r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w L., powołując się na art. 92 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym /Dz. U. nr 204 z 2004r. poz. 2088 z późn. zmianami/ nałożył na R. G. i T. G. karę pieniężną w wysokości 3000 zł. W uzasadnieniu wskazał, że do kontroli przedstawiono dobową kartę opłat [...], nie wypełnioną w pozycji godzin i minut. Karta ta miała błędny zapis w rubrykach ważności, w których wpisano 31. Organ wskazał, że zgodnie z § 5 ust. 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorców opłat za przejazd po drogach krajowych /Dz. U. nr 150 z 2001r. poz. 1684 z późn. zmianami/ karta niewypełniona lub wypełniona w sposób inny niż określony w rozporządzeniu nie stanowi dokumentu potwierdzającego wniesienie opłaty. Od tej decyzji odwołał się T. G. Wnosił o ukaranie za wykonywanie transportu z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty drogowej, nie zaś za brak opłaty drogowej. Wskazywał, że wpisanie w obu rubrykach "ważna od" i "ważna do" tej samej daty - 31 maja 2005r. oznacza, że ważność karty zaczyna się 31 maja o godzinie 0000, a kończy 31 maja 2005r. o godzinie 2400 tj. trwa jedną dobę. Decyzją nr [...] stycznia 2006r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego powołując się na art. 138 § 1 p.1 KPA i art. 42 ust. 1, art. 87 ust. 1 i 2 i art. 92 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o transporcie drogowym i lp. 1.4.1. załącznika do tej ustawy, a także § 2 ust.2 i § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorców opłat za przejazd po drogach krajowych /Dz. U. nr 150 z 2001r. poz. 1684/ oraz art. 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw /Dz. U. nr 180 z 2005r. poz.1497/ utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z § 4 ust. 1 cytowanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 14 grudnia 2001r. termin ważności karty należy wpisać tak, aby wszystkie pola karty były wypełnione, przy czym godzinę przejazdu oznacza się czterema cyframi, zaś zgodnie z § 5 ust. 6 karta niewypełniona lub wypełniona w sposób inny niż określony w rozporządzeniu nie stanowi dokumentu potwierdzającego wniesienie opłaty. Karta dobowa niewypełniona w polu godzin i minut nie może być dowodem wniesienia opłaty. Skargę na tę decyzję wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego R. i T. G. W uzasadnieniu skargi wywiedli jak w odwołaniu i wnosili o potraktowanie uchybienia jako "nieprawidłowego wypełnienia karty" z lp.1.4.4. załącznika do ustawy o transporcie drogowym, nie zaś jako braku opłaty drogowej z lp. 1.4.1. tego załącznika. Główny Inspektor Transportu Drogowego, w odpowiedzi na skargę wnosił o jej oddalenie. Podnosił, że decyzja jest prawidłowa i nie narusza prawa. W uzasadnieniu wskazał, że karta nie zawierała wszystkich wymaganych wpisów i na podstawie takiej karty nie można ustalić, że była ona wypełniona celem użycia wyłącznie dla potrzeb przewozów realizowanych ściśle określonym pojazdem w ściśle określonym przedziale czasowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz. U. nr 153 z 2002r. poz.1269/ sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. nr 153 z 2002r. poz. 1270/ dalej zwanej p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami skargi ani jej wnioskami. Kontrolując w ten sposób zaskarżone decyzje Sąd stwierdził naruszenie prawa, skarga jest więc uzasadniona. W sprawie niniejszej stan faktyczny jest niesporny, karta dobowa w polach "ważna od" i "ważna do" miała wpisaną tą samą datę: 31 maja 2005r., przy czym w pozycji "ważna od" cyfry "3" i "1" były wpisane w jednej rubryce, następna rubryka była pusta, zaś potem poprawnie wpisany miesiąc i rok, zaś w polach "godziny i minuty" brak było jakichkolwiek wpisów. Spór dotyczy skutku stwierdzonej wadliwości tj. czy nieprawidłowo wypełniona karta może być dowodem uiszczenia opłaty za konkretny przejazd, a co za tym idzie, czy doszło tylko do uchybienia polegającego na nieprawidłowym wypełnieniu karty, czy też należy uznać, że wypełniona w opisany wyżej sposób karta nie może być dowodem uiszczenia opłaty drogowej za konkretny przejazd, a zatem należy przyjąć, że opłata nie została uiszczona. Chodzi więc o prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych i stosowne ich zakwalifikowanie w świetle obowiązującego prawa, a więc o wykładnię ustawy o transporcie drogowym i załącznika do niej, stanowiącego kary za konkretne uchybienia oraz cytowanego wyżej rozporządzenia wykonawczego z 14 grudnia 2001r., określającego sposób wnoszenia uiszczenia i dokumentowania uiszczenia opłaty drogowej. Przystępując do tej wykładni Sąd wziął pod uwagę, że ustawą z dnia 23 lipca 2003r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw /Dz. U. nr 149 z 2003r. poz. 1452/ złagodzone zostały przepisy o karach za naruszanie różnych obowiązków nałożonych na przedsiębiorców transportowych; m.in. w lp.1.4.4. załącznika do ustawy o transporcie drogowym wprowadzono nowy rodzaj uchybienia polegający na "wykonywaniu transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty drogowej". Kara za to uchybienie wynosiła 500 zł, zaś kara za brak uiszczenia opłaty drogowej /lp.1.4.1. załącznika/ - 3000zł. Przepisy te weszły w życie 28 września 2003r. Obecnie, po zmianach wprowadzonych cytowaną wyżej ustawą z dnia 29 lipca 2005r. karalność wykonywania transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty drogowej została utrzymana, a karę podwyższono do 1000 zł. Zgodnie z art. 5 tej ustawy do postępowań administracyjnych wszczętych a niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 29 lipca 2005r. stosuje się przepisy dotychczasowe. Tak więc w sprawie niniejszej, w której decyzja II instancji zapadła 26 stycznia 2006r., stosuje się ustawę w wersji przewidującej uchybienie polegające na nieprawidłowym wypełnieniu karty opłaty drogowej, za które kara wynosiła 500 zł oraz inne uchybienie, polegające na nieuiszczeniu opłaty drogowej, za które kara wynosi 3000 zł. Wraz ze zmianą ustawy o transporcie drogowym, wprowadzoną wskazaną wyżej ustawą z 23 lipca 2003r., nie zostało zmienione rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2002r. stanowiące w § 5 ust. 6, że karta niewypełniona, lub wypełniona w inny sposób niż określony rozporządzeniem, a także zawierająca poprawki nie stanowi dokumentu potwierdzającego wniesienie opłaty. Rozporządzenie to ciągle obowiązuje, mimo kolejnej zmiany ustawy o transporcie drogowym /ustawą z dnia 29 lipca 2005r./, utrzymującej istnienie uchybienia polegającego na nieprawidłowym wypełnieniu karty opłaty drogowej. W tym stanie rzeczy jest oczywiste, że istnieje sprzeczność między przepisami rozporządzenia, które jako dowód wniesienia opłaty traktuje tylko kartę wypełnioną prawidłowo /§ 5 ust.6 rozporządzenia z 14 grudnia 2001r./ a przepisami ustawy /załącznik do ustawy o transporcie drogowym p.1.4.4./, które obecnie przewiduje karalność dwóch odrębnych naruszeń prawa: nieuiszczenia opłaty i nieprawidłowego wypełnienia karty. Z tego wysnuć można jeden tylko wniosek, iż obecnie ustawodawca przewiduje sytuację, gdy nieprawidłowo wypełniona karta opłaty drogowej jest jednak dowodem uiszczenia tej opłaty. Należy więc rozważyć jak stosować sprzeczne ze sobą przepisy zmienionej ustawy i rozporządzenia, które w żadnej części nie zostało formalnie uchylone. W ocenie Sądu pierwszeństwo mają przepisy ustawy, po pierwsze z racji rangi aktu prawnego, a po drugie dlatego, iż są późniejsze. Jeśli jednak uznać, że pierwszeństwo mają przepisy załącznika do ustawy o transporcie drogowym, ustanawiające nowe uchybienie polegające na nieprawidłowym wypełnieniu karty, to należy jednocześnie uznać, że skutek nieprawidłowego wypełnienia karty przewidziany § 5 ust. 6 rozporządzenia /karta nieprawidłowo wypełniona nie jest dowodem uiszczenia opłaty/ nie zawsze występuje. Oznacza to, że mogą być przypadki, kiedy karta jest wypełniona nieprawidłowo, a jednak uznaje się, że opłata za przejazd została uiszczona i wymierza karę tylko za nieprawidłowe wypełnienie karty /500 zł/ oraz inne sytuacje, kiedy nieprawidłowość w wypełnieniu karty jest tego rodzaju, że należy przyjąć, iż nie może być ona dowodem uiszczenia opłaty na konkretny przejazd. Ustawodawca nie daje definicji nieprawidłowego wypełnienia kraty ani nie wskazuje jakie sytuacje są nieprawidłowym wypełnieniem karty, a jakie są jej niewypełnieniem tj. nieuiszczeniem opłaty. W ocenie Sądu każde uchybienie należy oceniać indywidualnie, mając na względzie, że celem przepisów jest pobranie opłaty drogowej za każdy przejazd. Jeżeli więc karta jest wypełniona nieprawidłowo, ale "skasowana" dla uiszczenia opłaty za konkretny przejazd tzn. wypełniona w sposób uniemożliwiający jej powtórne użycie /dla innego pojazdu, w innym dniu itd./ uchybienie należy traktować łagodniej i karać wg uregulowań p.1.4.4. załącznika do ustawy tj. za nieprawidłowe wypełnienie karty. Gdy zaś karta jest wypełniona wadliwie w sposób, który umożliwia jej ponowne użycie lub nie pozwala na ustalenie, za który przejazd opłatę uiszczono, a więc ma na celu uniknięcie opłaty /np. brak numeru pojazdu, całkowity brak daty uniemożliwiający określenie okresu na jaki karta jest przeznaczona/ a także, gdy karta została wypełniona po rozpoczęciu przejazdu, należy uznać, że opłata nie została uiszczona i karać za jej brak. W sprawie niniejszej przedsiębiorcy uiścili opłatę drogową wykupując dobową kartę opłat i wypełniając ją na konkretną dobę: 31 maja 2005r. Nie ulega też wątpliwości, że kartę wypełnili nieprawidłowo, bowiem jej pola "ważna od" i "ważna do" zostały wypełnione niekompletnie i niewłaściwie. Jednak w ocenie Sądu wypełnienie w karcie dobowej pola "ważna od" i "ważna do" poprzez wpisanie tej samej daty 31 maja 2005r. stanowi "skasowanie" karty, która w żadnym razie nie może być już ponownie użyta do innego przejazdu, ani też użyta przez czas dłuższy niż 24 godziny. Doba konkretnego dnia /w tym przypadku 31 maja 2005r./ zaczyna się od godziny 0000 i kończy o godzinie 2400. Wpisanie w obu polach tej samej daty bez godzin i minut sprawia, że karta "działa" nie wcześniej niż 31 maja 2005r. od godziny 0000/wcześniej byłby to 30 maja 2005r. a więc inny dzień niż wpisany w karcie/ i nie dłużej niż do 31 maja 2005r. do godziny 2400/później byłby to inny dzień - tj. 1 czerwca 2006r./. Tak nieprawidłowo wypełniona karta opłaty drogowej może być dowodem uiszczenia opłaty drogowej, bowiem na jej podstawie można ustalić, że była wypełniona celem użycia wyłącznie dla przewozu realizowanego w ściśle określonym przedziale czasowym i nie stwarza niebezpieczeństwa obejścia przepisów o opłatach drogowych. Takie wypełnienie, choć wadliwe, sprawia że cel przepisu zostaje osiągnięty tzn. opłata za konkretny przejazd została uiszczona. W sprawie niniejszej organ nie rozważył należycie wagi i skutków wadliwego wypełnienia karty przez skarżących i nie wyjaśnił dlaczego nieprawidłowo wypełniona karta nie może być w tej konkretnej sprawie dowodem uiszczenia opłaty za konkretny przejazd, skoro z jej treści wynika wyraźnie czas, na który została wypełniona tj. jedna doba - 31 maja 2005r. Takim działaniem naruszone zostały przepisy art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i 107 § 3 KPA bowiem materiał dowodowy nie został rozważony należycie, a uzasadnienie decyzji nie odnosi się do argumentacji strony. Organ nie ocenił też sprawy w świetle uregulowań ustawowych ustanawiających możliwość dowodzenia uiszczenia opłaty drogowej przy pomocy nieprawidłowo wypełnionej karty, czym naruszył prawo materialne tj. art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w związku z lp. 1.4.4. załącznika do tej ustawy. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ rozważy zgromadzony materiał dowodowy i na jego podstawie poczyni ustalenia co do faktu, czy przedłożona do kontroli nieprawidłowo wypełniona karta opłaty drogowej mogła być dowodem uiszczenia opłaty drogowej za przejazd w dniu 31 maja 2005r. Po poczynieniu prawidłowych ustaleń organ zastosuje właściwe przepisy prawa materialnego. Ze wskazanych wyżej względów stosownie do art. 145 § 1 p. 1 lit. a i lit. c p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji i uchylił obie decyzje. O wstrzymaniu wykonania uchylonych decyzji do czasu uprawomocnienia wyroku Sąd orzekł na zasadzie art. 152 p.p.s.a. O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do art. 200, 205 § 1 i 210 § 1 p.p.s.a. i zasądził zwrot uiszczonego wpisu sądowego.
	Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, VI SA/Wa 1900/06 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-10-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1900/06 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2007-10-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu	2006-10-20
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Ewa Marcinkowska Jolanta Królikowska-Przewłoka /przewodniczący/ Zbigniew Rudnicki /sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Sygn. powiązane	II GSK 356/08 - Wyrok NSA z 2008-09-24
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Oddalono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 1960 nr 30 poz 168 Art. 156 par. 1 pkt 2
Tezy Złożenie odwołania przez stronę na stary, już nieaktualny adres organu I instancji, przy istnieniu dowodów, że aktualny adres tego organu był (lub powinien być) jej znany w momencie składania odwołania, przy czym głównym dowodem znajomości aktualnego adresu organu I instancji jest jego zamieszczenie w nagłówku skarżonej decyzji, prowadzi do uznania - jeśli organ nie otrzyma tego odwołana w terminie - że odwołanie zostało wniesione z uchybieniem terminu do jego wniesienia. Teza ta bezwzględnie dotyczy profesjonalnego pełnomocnika strony, który takim działaniem pozbawia ją możliwości weryfikacji skierowanej do niej decyzji administracyjnej.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka Sędziowie Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Protokolant Jadwiga Rytych po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2007 r. sprawy ze skargi R. A. O. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Uzasadnienie Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r., wydaną na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088) oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli pojazdu o nr rej. [...] z dnia [...] stycznia 2005 r., nałożono na przedsiębiorcę [...] R. A. O. (dalej: przedsiębiorca, strona) karę pieniężną w kwocie 14.000,00 zł za następujące, stwierdzone w toku kontroli naruszenia: - wykonywanie przewozu drogowego bez wymaganego zaświadczenia; - wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych; - niezainstalowanie przyrządu kontrolnego. W toku postępowania zebrano następujące wyjaśnienia: - zgodnie z pismem strony kontrolowany samochód nie należał do niej lecz do pracownika firmy, od którego strona go wynajmuje; w dniu kontroli pojazd prowadził inny pracownik firmy, który w tym dniu był na urlopie wypoczynkowym, zaś przewóz materiałów organizował pracownik firmy (ojciec strony); - w dniu kontroli pojazd był użyty bez wiedzy strony; - zgodnie z pismem strony organizator przewozu (ojciec strony) posłużył się pieczęcią firmową oraz bezpodstawnie, bez odpowiedniego pełnomocnictwa, wystawił fakturę; - w dniu [...] lutego 2005 r. otrzymano fakturę dokumentacji handlowej od podmiotu: U., z siedzibą w S., dokumentującą sprzedaż ładunku przez firmę [...] oraz przyjęcie zamówienia od tej firmy. W związku z powyższym ustalono, co następuje: - uznano, że oświadczenie strony o bezprawnym użyciu pieczęci firmy i bezprawnym wystawieniu faktury przez ojca strony, a zarazem pracownika firmy, jest nieprawdziwe; z posiadanej dokumentacji wynika bowiem niezbicie, że wystawiającym fakturę była p. D. D., której podpis widnieje na fakturze; - zamówienie na towar znajdujący się w pojeździe w czasie kontroli (słupki graniczne), wystawione przez firmę p. H. K., zostało wysłane miesiąc przed kontrolą (dnia [...] grudnia 2005 r.) na adres firmy przedsiębiorcy, a nie jego ojca; - w pierwszych wyjaśnieniach (z dnia [...] stycznia 2005 r.) przedsiębiorca oświadczył, że w dniu sprzedaży jego ojciec był pełnomocnikiem firmy i nadzorował przewóz ładunków, a dopiero następnie (dnia [...] lutego 2005 r.) zmienił zdanie oświadczając, że w dniu kontroli jego ojciec nie posiadał pełnomocnictwa przedsiębiorcy. W ocenie organu I instancji postępowanie udowodniło, iż przedsiębiorca w swoich oświadczeniach mija się z prawdą, "...co może świadczyć o chęci wprowadzenia w błąd organów kontroli w celu uniknięcia odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia." Jednocześnie (co ma istotne znaczenie w sprawie) na egzemplarzu decyzji, w rubryce "Nazwa organu wydającego decyzję", nakładającej na stronę karę pieniężną znajduje się pieczęć organu z adresem: "Przejście Graniczne [...],[...]" (w nazwie organu wydającego decyzję). Pismem z dnia [...] marca 2005 r. złożono listem poleconym odwołanie od powyższej decyzji za pośrednictwem [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego; odwołanie wysłano na adres: [...], ul. [...]. W odwołaniu wnioskowano m.in. o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz umorzenie postępowania w sprawie. W kolejnym piśmie z dnia [...] kwietnia 2005 r. zamieszczono wyjaśnienie w sprawie skierowania odwołania od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r. na nieaktualny adres do doręczeń. Stwierdzono w nim, że w dniu [...] marca 2005 r. przedsiębiorca skierował odwołanie na podany wyżej adres, które jego pełnomocnik odebrał w dniu [...] kwietnia 2005 r. z adnotacją: "nie podjęto w terminie." Ustalono, że od początku 2005 r. zmieniła się siedziba [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego; od tego czasu właściwym adresem do doręczeń jest: Przejście Graniczne [...],[...]. Pełnomocnik podkreślił, iż z dokumentów, które zostały mu przekazane przez przedsiębiorcę wynikało niezbicie, że dotychczasowa korespondencja przedsiębiorcy była kierowana na adres: [...], ul. [...]. Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r., wydaną na podstawie art. 132 § 1 oraz art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, po rozpatrzeniu złożonego odwołania uchylono zaskarżoną decyzję w całości i umorzono postępowanie w sprawie. Rozstrzygnięcie podpisał "[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego wz. inspektor S. B.". W dniu [...] listopada 2005 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego wszczął z urzędu postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności powyższej decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r. o uchyleniu decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r. i umorzeniu postępowania w sprawie. Na żądanie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2005 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego przy piśmie z dnia [...] grudnia 2005 r. przedstawił upoważnienie do podpisania i wydania decyzji w imieniu [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego dla w/w inspektora. W dniu [...] grudnia 2005 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego skierował do przedsiębiorcy pismo procesowe informujące o treści art. 73 § k.p.a. oraz informujące o prawie czynnego udziału w toczącym się postępowaniu. W dniu [...] grudnia 2005 r. przedsiębiorca poinformował, iż decyzja o nałożeniu kary pieniężnej została wydana zbyt pochopnie, bez dokonania wnikliwej analizy faktów. W dniu kontroli przewóz realizowany był przez ojca przedsiębiorcy, który bez wiedzy i świadomości przedsiębiorcy posłużył się pieczęcią i dokumentami firmy. Jednocześnie pismem z dnia [...] grudnia 2005 r. wyjaśnienia złożył pełnomocnik przedsiębiorcy, wnosząc o umorzenie postępowania. W uzasadnieniu wskazano, iż strona zgadza się z decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r.. W dniu [...] lutego 2006 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego wezwał stronę do wypowiedzenia się co do całości zebranego w toku postępowania materiału dowodowego. Pełnomocnik pismem z dnia [...] marca 2006 r. wniósł o umorzenie postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r. Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2006 r., wydaną na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 157 § 1 i art. 158 § 1 k.p.a. stwierdzono nieważność decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r., którą uchylono w całości decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r., nakładającą na przedsiębiorcę karę pieniężną w kwocie 14.000,00 zł i umorzono postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu, po przedstawieniu stanu sprawy stwierdzono, iż rażące naruszenie prawa, stanowiące w rozpatrywanej sprawie przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji, oznacza wadliwość decyzji skutkiem naruszenia norm prawnych regulujących działania administracji publicznej w indywidualnych sprawach, w szczególności przepisów prawa procesowego oraz materialnego, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. Zachodzi zatem w przypadku gdy czynności zmierzające do wydania decyzji administracyjnej oraz treść załatwienia sprawy w niej wyrażona stanowią zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub w części (tak: NSA w wyroku z dnia 5 marca 2002 r., sygn. I SA 1052/00, LEX nr 81674). Przy ustalaniu wystąpienia przesłanek z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. organ winien badać nie tylko samą treść decyzji oraz zachowanie przepisów procedury administracyjnej przy jej wydawaniu, lecz także ustalić, czy weryfikowane rozstrzygnięcie nie narusza rażąco przepisów prawa materialnego stanowiącego podstawę jego wydania. Wymaga to często zabiegów procesowych (tj. sprawdzenia prawidłowości zgromadzenia materiału dowodowego) prowadzących do ustalenia, czy przy wydawaniu decyzji (orzeczenia) podlegającej weryfikacji spełnione zostały ustawowe wymagania, warunkujące wydanie rozstrzygnięcia zgodnego z prawem (tak: NSA w wyroku z dnia 21 sierpnia 2001 r., sygn. II SA 1726/00, LEX 51233). Przepis art. 132 § 1 kpa stanowi, iż jeżeli odwołanie wniosły wszystkie strony, a organ administracji publicznej, który wydał decyzję, uzna, że to odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, może wydać nową decyzję, w której uchyli lub zmieni zaskarżoną decyzję. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w decyzji z dnia [...] czerwca 2005 r. o uchyleniu decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r. i umorzeniu postępowania w sprawie wskazał: "po ponownej wnikliwej analizie materiału dowodowego oraz biorąc pod uwagę wyjaśnienia nadesłane w toku przeprowadzonego postępowania oraz argumenty przedstawione w uzasadnieniu odwołania uznać należy, iż wykonywany w dniu [...] stycznia 2005 r. przewóz miał charakter prywatny, brak jest bowiem innych dowodów czy materiałów w sprawie, które pozwoliłyby na obalenie twierdzeń strony skarżącej". Cytowany fragment uzasadnienia jest w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, zaś organ stwierdzając braki w materiale dowodowym, winien przekazać odwołanie organowi wyższego stopnia celem wydania stosownego rozstrzygnięcia. Umorzenie postępowania administracyjnego, zgodnie z art. 105 § 1 k.p.a. może nastąpić jedynie w sytuacji, gdy organ administracji stwierdzi, iż postępowanie jest bezprzedmiotowe. Przesłanka bezprzedmiotowości występuje, gdy brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy w ogóle bądź nie było podstaw do jej rozpoznania w drodze postępowania administracyjnego. Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialno-prawnego, skutkującego tym, iż nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Jest to orzeczenie formalne, kończące postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia. Tym samym organ I instancji, po dokonaniu ponownej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzając, iż zebrany w toku postępowania materiał dowodowy nie wskazuje w sposób jednoznaczny, iż kara pieniężna została nałożona w sposób prawidłowy, nie miał uprawnienia do wydania decyzji w trybie art. 132 § 1 k.p.a. Wydanie decyzji z dnia [...] czerwca 2005 r. o uchyleniu decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r. i umorzeniu postępowania w sposób rażący narusza prawo, bowiem "brak jest innych dowodów czy materiałów w sprawie, które pozwoliłyby na obalenie twierdzeń strony skarżącej". Twierdzenie to, w ocenie Głównego Inspektora Transportu Drogowego nie znajduje oparcia w ustalonym przez młodszego inspektora transportu drogowego stanie faktycznym. Faktem bezspornym jest, iż pojazdem kierował pracownik przedsiębiorcy oraz iż "sprzedaż i przewóz materiałów podczas nieobecności właściciela firmy dokonał i nadzorował zatrudniony w naszej firmie jako pełnomocnik i instruktor praktycznej nauki zawodu p..."(ojciec przedsiębiorcy). (pismo przedsiębiorcy z dnia [...] stycznia 2005 r.). W tym piśmie strona postępowania przyznała również, iż przewożone elementy betonowe zostały wyprodukowane przez [...]. W kolejnych pismach przedsiębiorca zmienił wyjaśnienia, zaprzeczając uprzednim ustaleniom organu, twierdząc, iż jego ojciec nie jest już pełnomocnikiem strony oraz iż użył pojazdu oraz pieczęci firmy bez wiedzy strony postępowania. Biorąc pod uwagę wskazany powyżej materiał dowodowy należy wskazać, iż organ I instancji uznając powyższe postępowanie za bezprzedmiotowe i wydając decyzję w dniu [...] czerwca 2005 r. na skutek złożonego odwołania w sposób rażący naruszył prawo, w szczególności należy podkreślić, iż w rozpoznawanej sprawie brak było przesłanek do zastosowania przepisu art. 132 wraz z art. 105 k.p.a. W świetle pism składanych przez stronę postępowania w toku postępowania wyjaśniającego, należy wskazać, iż odwołanie z dnia [...] marca 2005 r. nie wniosło nowych faktów. Nadto nadmieniono, iż odwołanie zostało nadane po terminie określonym w art. 93 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Decyzja z dnia [...] lutego 2005 r. została doręczona w dniu [...] marca 2005 r. (dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru w aktach sprawy). Po raz pierwszy odwołanie zostało wysłane przez pełnomocnika w dniu [...] marca 2005 r. na ul. [...],[...] (zostało zwrócone wraz z adnotacją "nie podjęte w terminie" w dniu [...] kwietnia 2005 r.), następnie ponownie wysłane w dniu [...] kwietnia 2005 r. na adres: przejście Graniczne [...],[...]. Znajdująca się w aktach sprawy decyzja z dnia [...] lutego 2005 r. o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 14.000 zł została wydana przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego wraz ze wskazaniem adresu nowej siedziby organu (dowód: pieczęć organu z adresem "Przejście Graniczne [...],[...] na decyzji z dnia [...] lutego 2004 r.). Zgodnie z art. 134 k.p.a. organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne. Tym samym należy wskazać, iż organ I instancji wydając decyzję w dniu [...] czerwca 2005 r. w trybie art. 132 k.p.a. rażąco naruszył przepis art. 134 k.p.a. Na marginesie należy wskazać, iż w rozpatrywanej sprawie naruszono także przepis art. 133 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej, który wydał decyzję, obowiązany jest przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu w terminie siedmiu dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie, jeżeli w tym terminie nie wydał nowej decyzji w myśl art. 132 k.p.a. Odwołanie wpłynęło do siedziby [...] Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego w dniu [...] kwietnia 2005 r., zaś decyzja o uchyleniu decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r. i umorzeniu postępowania w sprawie w trybie art. 132 k.p.a. została wydana w dniu [...] czerwca 2005 r., to jest po terminie określonym w art. 133 kpa. Rozstrzygnięcie zostało doręczone w dniu [...] kwietnia 2006 r. Pismem z dnia [...] kwietnia 2006 r. pełnomocnik przedsiębiorcy wniósł o umorzenie postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r. Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2006 r., wydaną na podstawie art. 127 § 3, art. 138 § 1 w zw. z art. 157 § 1 i art. 158 § 1 k.p.a., po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymano w mocy decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2006 r. W uzasadnieniu, po dokonaniu ponownej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdzono, że decyzja wydana przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r. w sposób rażący narusza przepisy k.p.a., w szczególności art. 16 § 1 oraz art. 58 § 1 w zw. z art. 134 k.p.a. W razie uchybienia terminu do wniesienia odwołania organ odwoławczy stwierdza powyższe w drodze postanowienia. "W przypadku niedopuszczalności odwołania lub z powodu uchybienia terminu organ a quo powinien przekazać odwołanie organowi odwoławczemu" (tak: A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze 2000). Uchybienie terminu jest okolicznością obiektywną i w razie jej stwierdzenia organ nie ma innej możliwości niż wydanie stosownego postanowienia, zaś rozstrzygnięcie staje się ostateczne. Tym samym w rozpoznawanej sprawie organ I instancji dokonał weryfikacji decyzji ostatecznej, korzystającej z ochrony trwałości. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego winien przekazać akta sprawy w trybie art. 133 k.p.a. organowi odwoławczemu i ewentualnie wystąpić z wnioskiem o wzruszenie rozstrzygnięcia w trybie nadzwyczajnym. Tym samym wskazano, iż organ I instancji w sposób rażący naruszył powołane przepisy k.p.a.. Jednocześnie stwierdzono, iż postępowanie prowadzone w trybie stwierdzenia nieważności nie może skutkować wzruszeniem ostatecznych decyzji w oparciu o nieprawidłowości nie mające charakteru wad kwalifikowanych (art. 156 § 1 k.p.a.). O tym zaś, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa, decyduje przede wszystkim oczywistość naruszenia i jego wpływ na załatwienie sprawy. Ponadto w uzasadnieniu powtórzono argumentację wskazującą na naruszenie przez organ I instancji art. 132oraz art. 133 k.p.a., wskazując, że działania w tym trybie mogły mieć miejsce jedynie w przypadku złożenia odwołania w terminie. Powtórzono też, że umarzając postępowanie w sprawie organ I instancji w sposób rażący naruszył przepis art. 132 w zw. z art. 105 k.p.a., a także art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Odpowiadając na zarzut pełnomocnika strony w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazano, iż organ I instancji w sposób rażący naruszył przepisy art. 134, art. 133, a także art. 132 k.p.a. w zw. z art. 105 k.p.a. Tym samym organ II instancji działając w trybie art. 156 i nast. k.p.a. był zobowiązany stwierdzić nieważność wadliwego rozstrzygnięcia. Pismem z dnia [...] grudnia 2006 r. (data otrzymania: [...] grudnia 2006 r.), adresowanym do organu II instancji, pełnomocnik przedsiębiorcy wskazał, iż pismo z dnia [...] kwietnia 2005 r. winno zostać potraktowane jako wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Uznano w związku z tym, że strona wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania oraz rozpoznanie odwołania od decyzji z dnia [...] lutego 2005 r. (tzn. od pierwszej decyzji w sprawie, nakładającej karę pieniężną). Postanowieniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r., wydanym po rozpatrzeniu powyższego wniosku, odmówiono przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu wskazano, że określone w art. 58 k.p.a. przesłanki do przywrócenia terminu nie zostały wyczerpane. Pełnomocnik przedsiębiorcy nie uprawdopodobnił braku winy. Ponadto wskazano, uprawdopodobniając ten fakt, że na właściwy adres, tj. Przejście Graniczne [...],[...] była częściowo kierowana korespondencja strony w toku postępowania przed organem I instancji, tzn. jeszcze przed wydaniem decyzji z dnia [...] lutego 2005 r. W związku z tym uznano, że twierdzenia pełnomocnika, iż informację o nowym adresie siedziby Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego powzięto po otrzymaniu decyzji o nałożeniu kary, nie znajdują oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] sierpnia 2006 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie strona wnosząc o: 1) uchylenie decyzji z dnia [...] sierpnia 2006 r. w całości; 2) uchylenie decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2006 r. w całości i umorzenie postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r. Zaskarżonej decyzji strona zarzuciła w szczególności: 1. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 58 § 1 w zw. z art. 134 k.p.a. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie; 2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 59 § 2 k.p.a. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie; 3. naruszenie art. 129 § 2 k.p.a. przez odmowę jego stosowania; 4. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 156 § 1 k.p.a. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. 5. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6 k.p.a. przez odmowę jego stosowania; 6. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 8 k.p.a. przez odmowę jego stosowania; 7. naruszenie art. 132 § 1 k.p.a. przez odmowę jego stosowania; 8. naruszenie art. 133 § 1 k.p.a. przez błędną wykładnię i niewłaściwe stosowanie. W uzasadnieniu skargi, podzielonym na VI części, strona najpierw zakwestionowała zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji rozważana dotyczące uchybienia terminu i wskazanego tam trybu postępowania w takim przypadku (I). W jej ocenie w postępowaniu przed [...] Wojewódzkim Inspektorem Transportu Drogowego nie miało miejsce uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji w/w organu. Odwołanie od decyzji z dnia [...] lutego 2005 r. zostało wniesione w przewidzianym w przepisach prawa terminie, wskazanym w art. 129 § 2 k.p.a. Skierowanie odwołania na poprzedni adres dla doręczeń wynikało z faktu, iż wszelka korespondencja kierowana do organu była kierowana na adres ul. [...] w [...], zaś organ zmienił adres do korespondencji na początku 2005 r. - a więc w czasie, gdy skarżący składał przedmiotowe odwołanie. Organ nie zawiadomił strony odrębnym pismem, iż nastąpiła zmiana adresu dla doręczeń i dlatego odwołanie od przedmiotowej decyzji zostało skierowane na poprzedni adres dla doręczeń organu I instancji. Odwołanie zostało wniesione w zakreślonym przez przepisy prawa terminie - stąd organ I instancji posiadał kompetencję do rozpoznania odwołania w trybie art. 132 § 1 k.p.a. (II) Nadto strona skarżąca zarzuciła decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego naruszenie art. 132 § 1 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem, do dokonania analizy, czy odwołanie wniesione przez stronę postępowania jest w całości uzasadnione jest uprawniony organ I instancji. W razie takiego uznania organ I instancji może w drodze nowej decyzji uchylić w całości poprzednią, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Kwestia badania zasadności takowego uznania - jeśli ponownie wydana decyzja stała się ostateczna - nie podlega badaniu przez organ II instancji w trybie art. 156 § 1 k.p.a. W tym trybie - jako trybie nadzwyczajnym, stosowanym przez organy administracji wyjątkowo, podlega badaniu jedynie kwestia, czy faktycznie zaszły przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji organu, a zatem w przedmiotowej sprawie podlegało badaniu czy decyzja została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, Uwagi Głównego Inspektora Transportu Drogowego, że organ I instancji winien w razie stwierdzenia, iż materiał dowodowy zebrany w postępowaniu nie został zebrany i rozpoznany, winien przekazać sprawę w trybie art. 133 k.p.a. są zbyt daleko idące, bowiem organ ten winien badać jedynie, czy faktycznie doszło do uchybienia terminu, jak też czy organ prowadził postępowanie zgodnie z przepisami k.p.a. Kwestia zaś oceny, czy materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący nie pozostaje w ramach postępowania opartego na art. 156 § 1 k.p.a., bowiem to do organu wydającego decyzję pozostaje ocena, czy na podstawie zebranego materiału jest możliwe wydanie decyzji administracyjnej. (III). Zdaniem strony skarżącej, w pełni zasadnym było uznanie przez [...] Inspektora Transportu Drogowego, iż w dniu kontroli drogowej pojazdu marki [...] o nr rej. [...], przewóz wykonywany przez kierowcę, będącego pracownikiem strony postępowania, nie był wykonywany na rzecz przedsiębiorcy, jako że nie wiązał się - ani faktycznie, ani prawnie - z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Zasadnym było również - w świetle materiału dowodowego zebranego w postępowaniu, przyjęcie, iż w/w przewóz był wykonywany w celach prywatnych ojca strony postępowania. Kierowca pozostawał bowiem w stosunku pracy ze stroną postępowania, jednakże w czasie wykonywania przewozu jego działania nie były związane z działalnością przedsiębiorcy. Strona postępowania nie miała nic wspólnego ze zbyciem czy nabyciem przewożonych w dniu [...] stycznia 2004 r. słupków geodezyjnych, nigdy nie były jej własnością oraz nie stanowiły one przedmiotu czynności prawnej, której stroną byłaby strona postępowania. Przewóz zatem był wykonywany niewątpliwie na potrzeby własne ojca skarżącego. Uchylenie zaskarżonej decyzji organu 1 instancji w całości i umorzenie postępowania było zatem w pełni zasadne na tle powyżej przedstawionego stanu faktycznego. Skarżący pozostaje na stanowisku, iż w/w decyzja zastała wydana w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, jak również w oparciu o dokonane wyjaśnienia strony postępowania oraz inne dowody w sprawie, stąd brak było podstaw do stwierdzania jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.. Zgodnie bowiem z w/w przepisem "organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która (..) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, natomiast w przedmiotowej sprawie [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego wydał decyzję w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, słusznie uznając, iż przewóz miał charakter całkowicie prywatny, stąd nie znajdują do niego zastosowania przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, w szczególności art. 1 ust. 1 w/w ustawy. Kara pieniężna, którą nałożył organ I instancji, może być nałożona jedynie w wypadkach przewidzianych w/w ustawą, a więc jedynie w odniesieniu do przewozów rozumianych przez ustawę jako krajowy transport drogowy, międzynarodowy transport drogowy, niezarobkowy krajowy transport drogowy czy niezarobkowy międzynarodowy transport drogowy. Przewóz wykonywany przez kierowcę przedsiębiorcy, w czasie którego doszło do kontroli drogowej i nałożenia kary pieniężnej na stronę postępowania - nie mógł być z uwagi na opisany powyżej stan faktyczny uznany za którykolwiek z wymienionych rodzajów przewozu, stąd traktowany mógł być jedynie jako przewóz prywatny. Niezasadnym było zatem wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności wydanej przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego decyzji, jako że odwołanie od zaskarżonej decyzji mogło zostać rozpoznane w trybie art. 132 § 1 k.p.a. Decyzja [...] Inspektora Transportu Drogowego została zatem wydana w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, stąd w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji w oparciu o art. 156 § 1 k.p.a. (IV). Zdaniem strony skarżącej, instytucja stwierdzenia nieważności decyzji, określona w art. 156 § 1 k.p.a., znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach wyjątkowych, może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy naruszenie prawa jest oczywiste i niewątpliwe (tak: wyrok NSA w Warszawie z 25 listopada 2002 r., III SA 2643/01, Przegląd Podatkowy z 2003 r., Nr 9, poz. 50), co nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie m. in. w uzasadnieniu wyroku NSA w Warszawie z 18 stycznia 2002 r. (I SA 1506/00, Lex nr 81968), w którym Naczelny Sad Administracyjny podniósł, iż: "Zarzut rażącego naruszenia prawa musi wynikać z przesłanek nie budzących wątpliwości. Tam natomiast, gdzie zastosowanie przepisu prawa wymaga jego interpretacji i subsumcji do konkretnego stanu faktycznego, nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa. " Stan faktyczny sprawy, jak również podstawy prawne rozstrzygnięcia oraz umocowanie do wydania prawnie skutecznej decyzji administracyjnej wskazują na wydanie decyzji zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi, stąd zdaniem strony postępowania brak było podstaw do wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji, co jednoznacznie świadczy o naruszeniu art. 156 § 1 k.p.a. przez błędną wykładnię i niewłaściwe stosowanie decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego (V). W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2006 r., utrzymującą w mocy decyzję tegoż organu z dnia [...] kwietnia 2006 r., którą stwierdzono nieważność decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r., uchylającej w całości decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2005 r., nakładającą na przedsiębiorcę karę pieniężną w kwocie 14.000,00 zł i umorzono postępowanie w sprawie. Rozpatrywana sprawa ma charakter proceduralny - jej rozstrzygnięcie zależy od wykładni i interpretacji przepisów k.p.a. Jedynym wyjątkiem w tym zakresie jest kwestia charakteru dokonanego przewozu, który według strony miał charakter przewozu prywatnego, tzn. niezarobkowego przewozu drogowego(art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym), zaś w ocenie organu stanowił wykonywanie przewozu drogowego bez wymaganego zaświadczenia; uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych oraz bez zainstalowanego przyrządu kontrolnego. W ocenie Sądu organ I instancji w pierwszej decyzji (z dnia [...] lutego 2005 r.) dokonał prawidłowej kwalifikacji wykonywanego przewozu. Był to niewątpliwie przewóz wykonywany przez pracownika przedsiębiorcy, który nie podniósł w toku kontroli, iż przebywał w tym czasie (tzn. w czasie kontroli) na urlopie wypoczynkowym, realizowany wraz z innym pracownikiem przedsiębiorcy (ojcem przedsiębiorcy), posiadającym w dniu kontroli jego pełnomocnictwa, służący wykonaniu przewozu towaru wytworzonego w firmie przedsiębiorcy(betonowych słupków granicznych, które mieszczą się w przedmiocie działalności gospodarczej przedsiębiorcy, określonym w zaświadczeniu z dnia [...] grudnia 2004 r. ), zamówienie na który zostało wysłane na adres przedsiębiorcy (jego firmy) na miesiąc przed datą przeprowadzonej kontroli. Udział ojca przedsiębiorcy w sprawie nie ma znaczenia prawnego, gdyż - jak ustalono bez wątpliwości - to nie on używał pieczęci firmy i wystawiał fakturę na przewożony towar, lecz dokonał tego inny pracownik firmy. Przyjmując powyższe ustalenia co do charakteru przewozu Sąd oparł się przede wszystkim na protokole kontroli z dnia [...] stycznia 2005 r. Jak podkreśla się bowiem w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt II SA 4151/02, LEX nr 148941) znaczenia dowodowego protokołu kontroli nie sposób przecenić, gdyż obrazuje on stan faktyczny, który później nie sposób jest już odtworzyć. Dlatego też nie sposób w zasadzie mówić o możliwości późniejszego, już po zakończeniu kontroli poprawienia (sanowania) protokołu, zwłaszcza w części dotyczącej stwierdzonych naruszeń. Należy przy tym podkreślić, iż zadaniem Sądu nie jest dokonywanie własnych ustaleń w rozpatrywanej sprawie; wskazując na argumenty przemawiające za oceną stanu faktycznego sprawy przyjętą przez organ II instancji Sąd zmierzał przede wszystkim do wskazania, że praktycznie wszystkie ustalenia co do stanu faktycznego sprawy nie zostały wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości. Już z tego powodu Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że odwołanie od decyzji z dnia [...] czerwca 2005 r. zasługiwało w całości na uwzględnienie, a co za tym idzie - do zastosowania w sprawie art. 132 k.p.a. W rozpatrywanej sprawie charakter przewozu ma ważne, lecz jednak nie decydujące znaczenie dla jej rozstrzygnięcia. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż w rozpatrywanej sprawie podstawowy problem prawny sprowadza się do pytania, czy miało tu miejsce uchybienie terminu do złożenia odwołania - przez skierowanie odwołania na poprzedni adres organu I instancji, właściwego do wstępnej oceny odwołania w trybie art. 132 k.p.a., i jakie były skutki prawne tego uchybienia. Dopiero w następnej kolejności mogą być rozpatrywane zarzuty odnoszące się do zasadności stwierdzenia nieważności wydanej we wspomnianym trybie decyzji przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego. Zgodnie z art. 134 k.p.a. organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia (...) uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W komentarzach (m.in. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz., C. H. Beck, wyd. 3, Warszawa 2000, str. 526) stwierdza się, że "warunkiem skuteczności czynności procesowej - wniesienia odwołania - jest zachowanie ustawowego terminu do jej dokonania. Uchybienie ustawowego terminu powoduje bezskuteczność odwołania, czego następstwem jest ostateczność decyzji. Organ odwoławczy obowiązany jest zatem w postępowaniu wstępnym zbadać, czy odwołanie zostało wniesione w przewidzianym przepisami terminie. Rozpatrzenie odwołania wniesionego z uchybieniem terminu, który nie został przywrócony, stanowi rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2). Oznacza bowiem weryfikację w postępowaniu odwoławczym decyzji ostatecznej, a zatem decyzji, która korzysta z ochrony trwałości (art. 16 § 1)." Strona uważa, że odwołanie, złożone w ostatnim dniu terminu na poprzedni adres organu I instancji, zostało złożone w terminie. W ocenie Głównego Inspektora Transportu Drogowego odwołanie złożone w ostatnim dniu terminu, lecz na niewłaściwy (poprzedni) adres organu I instancji, jest złożone z uchybieniem terminu do wniesienia odwołania. Przesądza o tym, w ocenie organu, nie tylko fakt kierowania przez stronę pism procesowych poprzedzających wydanie decyzji przez organ I instancji na nowy adres organu, lecz przede wszystkim zamieszczenie nowego adresu organu I instancji w nagłówku wydanej przez niego decyzji, od której strona wniosła odwołanie. Sąd podziela przedstawione wyżej stanowisko organu II instancji. Nie ulega bowiem wątpliwości, że złożenie odwołania przez stronę na stary, już nieaktualny adres organu I instancji, przy istnieniu dowodów, że aktualny adres tego organu był (lub powinien być) jej znany w momencie składania odwołania, przy czym głównym dowodem znajomości aktualnego adresu organu I instancji jest jego zamieszczenie w nagłówku skarżonej decyzji, prowadzi do uznania - jeśli organ nie otrzyma tego odwołana w terminie - że odwołanie zostało wniesione z uchybieniem terminu do jego wniesienia. Teza ta bezwzględnie dotyczy profesjonalnego pełnomocnika strony, który takim działaniem pozbawia ją możliwości weryfikacji skierowanej do niej decyzji administracyjnej. W przedstawionej sytuacji k.p.a. przewiduje w art. 58 możliwość przywrócenia terminu, obwarowaną zresztą szczególnymi przesłankami jej zastosowania, które muszą wystąpić łącznie (uprawdopodobnienie przez osobę zainteresowaną braku swojej winy, wniesienie przez zainteresowanego prośby, dochowanie terminu do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu oraz dopełnienie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu czynności, dla której był ustanowiony przywracany termin). W rozpatrywanej sprawie taki wniosek nie został przez stronę lub jej pełnomocnika złożony. Na marginesie, trudno uznać za prawidłowe postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r., którym już po wydaniu obu decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego stwierdzających nieważność decyzji organu I instancji z dnia [...] czerwca 2006 r. odmówiono przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie to nie miało jednak wpływu na wynik sprawy. Jednakże, nie bacząc na uchybienie terminu do wniesienia odwołania organ I instancji - [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, z którego upoważnienia działał pracownik Inspektoratu, decyzją z dnia [...] czerwca 2005 r., wydaną na podstawie m.in. art. 132 § 1 i § 3 oraz art. 105 k.p.a., uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] lutego 2005 r., nakładającą na stronę karę pieniężną w kwocie 14.000,00 zł i umorzył postępowanie w sprawie. Jak już wyżej wskazano, powołując się m.in. na Komentarz B. Adamiak i J. Borkowskiego, już samo rozpatrzenie odwołania, niezależnie od treści podjętego rozstrzygnięcia, wniesionego z uchybieniem terminu, który nie został przywrócony, stanowi rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). Organ II instancji trafnie łączy to naruszenie z bezzasadnym umorzeniem postępowania w trybie art. 105 k.p.a. W tym stanie rzeczy podjęte dalej w sprawie decyzje Głównego Inspektora Transportu Drogowego: z dnia [...] kwietnia 2006 r., którą stwierdzono nieważność decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2005 r., oraz z dnia [...] sierpnia 2006 r., utrzymującą w mocy decyzję z dnia [...] kwietnia 2006 r., należy uznać za prawidłowe. Podniesione przez stronę wobec powołanych wyżej decyzji zarzuty naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, enumeratywnie wymienionych w skardze, są bezpodstawne. W szczególności opierają się one na błędnym założeniu, iż odwołanie strony od pierwszej decyzji (z dnia [...] lutego 2005 r.), nakładającej na nią karę pieniężną, zostało złożone z zachowaniem terminu. Tymczasem rację ma organ II instancji wskazując, że w rozpatrywanym przypadku miało miejsce uchybienie terminu do wniesienia odwołania, a co za tym idzie - organ I instancji nie miał prawa do wydania decyzji z dnia [...] czerwca 2005 r. w trybie art. 132 k.p.a. i w tej sytuacji powinien zgodnie z art. 133 k.p.a. przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu. Praktycznie wszystkie uwagi strony dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa (art. 156 § 1 pkt 2) są w rozpatrywanej sytuacji co najmniej nietrafne. Już na marginesie trzeba wskazać, że kary stosowane w przypadku naruszenia przepisów regulujących sprawy transportu drogowego są szczególnie dotkliwe. Dotkliwość tę pogłębia charakter wydawanych w tych sprawach decyzji, mających z założenia charakter decyzji związanych, nie pozostawiających organowi administracji żadnych "luzów interpretacyjnych", żadnej możliwości uznania. Wiąże się z tym ustalona w jednolity sposób, sztywna wysokość kar, które są nakładane w zasadzie niezależnie od winy przedsiębiorcy i nie podlegają miarkowaniu. Stąd w tym postępowaniu tak istotne znaczenie ma ścisłe ustalenie stanu faktycznego, który ma stanowić przesłankę do nałożenia kary; w istocie przede wszystkim (jeśli nie wyłącznie) na tym, wstępnym etapie postępowania przedsiębiorca ma wpływ na ewentualne nałożenie kary. Stąd precyzyjne uregulowanie w przedmiotowej ustawie zasad postępowania kontrolnego, posługiwanie się ustalonymi wzorami protokołów kontroli, itp. W rozpatrywanej sprawie strona nie ustawała w wysiłkach zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego ustalonego w protokole kontroli, co w przypadku późniejszego stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania i wydania - mimo tego uchybienia - decyzji rażąco sprzecznej z ustaleniami dokonanymi w toku kontroli drogowej, musiało skutkować stwierdzeniem nieważności tej decyzji. Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.u. Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.
	Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f, Egzekucyjne postępowanie, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, V SA/Wa 1711/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-11-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

V SA/Wa 1711/07 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2007-11-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu	2007-06-01
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Andrzej Kania Barbara Wasilewska /przewodniczący/ Ewa Wrzesińska-Jóźków /sprawozdawca/
Symbol z opisem	6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f
Hasła tematyczne	Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Oddalono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dz.U. 2005 nr 229 poz 1954 art. 17 i art. 18 Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jedn. Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 134, art. 144 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Tezy Wniosek strony o wycofanie tytułu wykonawczego, skierowany do wierzyciela, nalezy potraktować jako wniosek o zajęcie stanowiska wierzyciela w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego. Zażalenie na takie postanowienie jest niedopuszczalne.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Barbara Wasilewska, Sędzia NSA - Ewa Jóźków (spr.), Asesor WSA - Andrzej Kania, Protokolant - Robert Żukowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2007 r. sprawy ze skargi J. B. na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę.
Uzasadnienie Przedmiotem kontroli sądowo-administracyjnej w niniejszej sprawie jest postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] marca 2007 r. o numerze [...], stwierdzające niedopuszczalność wniesienia zażalenia na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] lutego 2007 r. o odmowie wycofania tytułu wykonawczego oraz umorzenia postępowania egzekucyjnego. Orzeczenie wydane zostało w następującym stanie faktycznym i prawnym. Decyzją z [...] sierpnia 2003 r. o numerze [...], [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na J. B. karę pieniężną w wysokości [...] zł za wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne bez wymaganego zezwolenia. Decyzja została uznana za doręczoną w trybie zastępczym, tj. poprzez podwójne awizo pozostawione w dniach 8 i 20 sierpnia 2003 r. Wnioskiem złożonym 31 grudnia 2003 r. strona wystąpiła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji z 1 sierpnia 2003 r. Postanowieniem z [...] marca 2004 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, które zostało następnie uchylone mocą wyroku Wojewódzkiego Sąd Administracyjny w Warszawie z 22 kwietnia 2005 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1502/04. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż wniosek o przywrócenie terminu nie mógł zostać rozpoznany wobec jego braków formalnych, w szczególności z uwagi na brak równoczesnego złożenia odwołania. Wykonując wytyczne zawarte w powyższym wyroku, Główny Inspektor Transportu Drogowego pismem z 3 października 2005 r. wezwał stronę do dopełnienia obowiązku wynikającego z art. 58 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) dalej: k.p.a., poprzez złożenie odwołania od decyzji organu I instancji z 1 sierpnia 2003 r. W odpowiedzi na pismo strona przesłała dokumenty w postaci kopii paszportu, umowy z firmą O. z 12 sierpnia 2003 r. oraz złożony wcześniej wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Główny Inspektor Transportu Drogowego uznał, iż strona nie dopełniła czynności dla której określony był termin tj. nie wniosła stosownego odwołania oraz pismem z 7 grudnia 2005r. poinformował, iż wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania pozostawiony został bez rozpoznania. Pismem z 30 grudnia 2005 r. zatytułowanym "pismo wyjaśniające wnioskodawcy" skarżący złożył ponownie wyjaśnienia w sprawie. Wobec powyższego został wezwany do sprecyzowania żądania poprzez określenie, czy przedmiotowe pismo należy traktować jako skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, z pouczeniem o zasadach i terminach wnoszenia skargi. W odpowiedzi - pismem z 24 stycznia 2006 r. - poinformował, iż pismo z 30 grudnia 2005 r. nie jest skargą lecz, jak wskazuje jego nazwa, pismem wyjaśniającym. Wnioskiem z 7 lutego 2007 r. skarżący wystąpił do Głównego Inspektora Transportu Drogowego o wycofanie tytułu wykonawczego złożonego w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. oraz o umorzenie postępowania w sprawie. W uzasadnieniu powołał się na powołany wyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 kwietnia 2005 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1502/04 wskazując, iż skoro Sąd uchylił zaskarżone postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, to wystawiony tytuł wykonawczy nie ma jakiegokolwiek umocowania prawnego. Pismem wyjaśniającym z 19 lutego 2007 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego poinformował stronę o dotychczasowym przebiegu postępowania administracyjnego i sądowo-administracyjnego oraz wskazał, że decyzja z 1 sierpnia 2003 r. o nałożeniu kary pieniężnej nie została uchylona, wobec czego jest ostateczna i stanowi podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. Jednocześnie postanowieniem z [...] lutego 2007 r. o numerze [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K. odmówił wycofania tytułu wykonawczego oraz umorzenia postępowania egzekucyjnego dotyczącego należności pieniężnych wynikających z decyzji z [...] sierpnia 2003 r., powołując w podstawie prawnej art. 17, 18 oraz art.23 § 7 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) - dalej: u.p.e.a. oraz art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.). W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący podniósł, że dotychczas nie otrzymał decyzji z dnia [...] sierpnia 2003 r., nie jest więc jemu znana treść decyzji nakładającej karę pieniężną. Egzekwowanie kary jest w jego ocenie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Po rozpoznaniu zażalenia Główny Inspektor Transportu Drogowego wydał w dniu [...] marca 2007 r. zaskarżone postanowienie, którym stwierdził niedopuszczalność zażalenia. W uzasadnieniu organ podniósł, iż postępowanie egzekucyjne w sprawie toczy się przed Naczelnikiem Urzędu Skarbowego, który jest organem egzekucyjnym. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego jest stroną postępowania egzekucyjnego tj. wierzycielem. Złożenie przez zobowiązanego wniosku o wycofanie tytułu wykonawczego oraz umorzenie postępowania obligowało wierzyciela do zajęcia stanowiska poprzez wydanie postanowienia. Jednak na wydane w ten sposób postanowienie nie przysługuje zażalenie. Zgodnie bowiem z art. 17 u.p.e.a. rozstrzygnięcie i zajmowane przez wierzyciela stanowisko następuje w formie postanowienia, jednak zażalenie na takie postanowienie służy wyłącznie wówczas, gdy przepisy ustawy p.e.a. lub przepisy k.p.a. tak stanowią. Z żadnego przepisu powołanych ustaw nie wynika, aby na zajęte przez wierzyciela stanowisko w przedmiocie wycofania tytułu egzekucyjnego oraz odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego przysługiwało zażalenie. Główny Inspektor Transportu Drogowego zauważył jednocześnie, iż postanowieniem z [...] stycznia 2004r. nr [...] wierzyciel stwierdził bezzasadność zgłoszonych przez stronę zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym, w przedmiocie braku doręczenia decyzji organu I instancji z [...] sierpnia 2003 r.. Główny Inspektor Transportu Drogowego postanowieniem z dnia [...] maja 2004 r. nr [...] utrzymał w mocy powyższe rozstrzygniecie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie także nie podzielił argumentacji skarżącego co do braku doręczania decyzji i wyrokiem z 4 lutego 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 1491/04 oddalił skargę na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] maja 2004 r. W skardze z 30 kwietnia 2007 r. skarżący wniósł o uchylenie postanowienia Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] marca 2007 r., zwrot zapłaconej kary pieniężnej w wysokości [...] zł oraz zasadzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Skarżący sformułował ogólny zarzut polegający na nie respektowaniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 kwietnia 2005 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1502/04, który uchylił postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] marca 2004 r. w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu skargi wskazał, iż po wydaniu powyższego wyroku organ nie przesłał mu decyzji z [...] sierpnia 2003 r., od której służyło odwołanie, wobec czego nie uchybił on terminowi przewidzianemu prawem. W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując motywy zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej: p.p.s.a, sąd oceniając zaskarżony akt rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Jednak sąd zawsze jest związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona i nie może swoimi ocenami prawnymi "wkraczać" w sprawę nową w stosunku do tej, która była albo powinna być przedmiotem postępowania przed organem administracji i wydanych w nim aktów administracyjnych. Natomiast granice rozpoznania skargi przez sąd są wyznaczone przez kryterium legalności działań administracji publicznej oraz przez całokształt tylko prawnych aspektów sprawy i tylko tego stosunku administracyjno-prawnego, który jest objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s. 196-197). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że w sprawie tej zaskarżone zostało postanowienie wydane w toku postępowania egzekucyjnego i tylko to postanowienie podlega kontroli sądu administracyjnego. Nie może być poddane ocenie, jak tego oczekuje skarżący, postępowanie zakończone ostateczną decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2003 r., który nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości [...] zł za wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne bez wymaganego zezwolenia. To postępowanie jest odrębne od postępowania egzekucyjnego. W rozpoznawanej sprawie postępowanie zostało uruchomione na skutek wniosku skarżącego o wycofanie tytułu egzekucyjnego i w konsekwencji o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Wniosek ten zobowiązany uzasadnił uchyleniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 22 kwietnia 2005 r. postanowienia Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K., wypowiadając się jako wierzyciel, odmówił wycofania tytułu wykonawczego i umorzenia postępowania egzekucyjnego, zaś Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpoznaniu zażalenia na powyższe postanowienie, postanowieniem z [...] marca 2007 r. wydanym na podstawie art. 134 ustawy k.p.a. i art. 17 § 1 u.p.e.a. stwierdził niedopuszczalność wniesienia zażalenia na powyższe postanowienie. W ocenie Sądu, rozstrzygnięcia organów obydwóch instancji mieszczą się w granicach zakreślonych prawem. Skarżący złożył wniosek do wierzyciela o wycofanie tytułu egzekucyjnego i umorzenie postępowania. Zgodnie z art. 23 § 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organem właściwym do wstrzymania czynności egzekucyjnych lub wstrzymania postępowania egzekucyjnego dotyczącego innych należności pieniężnych niż pozostających we właściwości urzędów skarbowych jest dyrektor izby skarbowej. Decyzję o wstrzymaniu dyrektor może podjąć wyłącznie za zgodą wierzyciela (art. 23 § 7 in fine). Wobec takiego jednoznacznego sformułowania powyższego zapisu nie sposób doszukać się naruszenia prawa przez organy orzekające. W niniejszej sprawie organem egzekucyjnym jest właściwy organ skarbowy (naczelnik urzędu skarbowego), zaś wierzycielem wojewódzki inspektor transportu drogowego. W tym stanie prawnym, ani [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego ani Generalny Inspektor Transportu Drogowego nie są organami właściwymi do wydania skutecznego orzeczenia w przedmiocie wycofania tytułu wykonawczego i umorzenia postępowania egzekucyjnego. Jednocześnie zaakceptować należy przyjęty przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego tryb postępowania, przejawiający się w potraktowaniu wniosku strony z 7 lutego 2007 r. jako wniosku o zajęcie stanowiska wierzyciela w toku postępowania egzekucyjnego, tj. ewentualne wyrażenie zgody, o której mowa w omawianym wyżej przepisie art. 23 § 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zatem w sprawie znajduje zastosowanie art. 17 § 1 omawianej ustawy, zgodnie z którym, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, rozstrzygnięcie i zajmowane przez organ egzekucyjny lub wierzyciela stanowisko w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego następuje w formie postanowienia. Na postanowienie to służy zażalenie, jeżeli niniejsza ustawa lub Kodeks postępowania administracyjnego tak stanowi. Postanowienie z dnia [...] lutego 2007 r. wydane przez [...]Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, wydane m.in. na podstawie powołanego wyżej art. 17 u.p.e.a. było rozstrzygnięciem w przedmiocie złożonego wniosku. Mimo błędnego pouczenia w przedmiocie możliwości zaskarżenia powyższego postanowienia, Główny Inspektor Transportu Drogowego prawidłowo w postanowieniu z [...] marca 2007 r. wydanym na podstawie art. 134 k.p.a. stwierdził niedopuszczalność wniesienia zażalenia. Zgodnie bowiem z treścią przepisu z art. 17 § 1 zdanie drugie u.p.e.a., na postanowienie wierzyciela w przedmiocie zajęcia stanowiska w toczącym się postępowaniu egzekucyjnym służy zażalenie wyłącznie w sytuacji, gdy tak stanowi przepis ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji lub kodeksu postępowania administracyjnego. Żaden z przepisów powołanych wyżej ustaw nie zawiera przepisu, który mógłby stanowić podstawę do złożenia zażalenia na postanowienie wierzyciela w przedmiocie odmowy wycofania tytułu egzekucyjnego. Mając więc na uwadze treść powyższego przepisu oraz regulacje art. 134 k.p.a. w zw. z art. 144 k.p.a., stwierdzić należy, iż kontrolowane postanowienie odpowiada prawu, bowiem na postanowienie wydane w pierwszej instancji przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego zażalenie nie przysługiwało. Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, iż treść skargi polega na nieporozumieniu. Strona formułuje bowiem jedynie zarzuty odnoszące się do zakończonego już postępowania administracyjnego w sprawie nałożonej kary pieniężnej. Natomiast zaskarżone postanowienie dotyczy niedopuszczalności zażalenia złożonego w odrębnym postępowaniu egzekucyjnym. Należy podkreślić, że w przedmiotowym postępowaniu egzekucyjnym toczyło się już postępowanie w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Postępowanie to zakończyło się oddalającym skargę wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2005 r. sygn.akt III S.A./Wa 1491/04. Sąd w całości podziela stanowisko wyrażone w powołanym wyżej wyroku w przedmiocie zastępczego doręczenia skarżącemu decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2003 r. Decyzja ta dotychczas nie została prawnie wzruszona, nadal istnieje domniemanie jej skutecznego doręczenia. Postępowanie zmierzające do wzruszenia tej decyzji zakończyło się pozostawieniem bez rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu, ponieważ skarżący nie dopełnił obowiązku dołączenia do wniosku o przywrócenie terminu odwołania od decyzji z [...] sierpnia 2003 r. zawierającego merytoryczne zarzuty w stosunku do tej decyzji. Badając w powyższym świetle zaskarżone postanowienie, Sąd nie dopatrzył się naruszeń prawa, które dawałyby podstawę do jego uchylenia zgodnie z żądaniem skargi. Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż skarga nie jest zasadna i na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.
	Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Opłaty i kary za przejazd pojazdem nienormatywnym, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, VI SA/Wa 1525/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-11-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1525/07 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2007-11-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu	2007-08-31
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Grażyna Śliwińska Pamela Kuraś-Dębecka /przewodniczący/ Zbigniew Rudnicki /sprawozdawca/
Symbol z opisem	6035 Opłaty i kary za przejazd pojazdem nienormatywnym
Hasła tematyczne	Transport
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Oddalono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 2004 nr 204 poz 2088 art. 92 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.
Tezy Górna granica kary pieniężnej nakładanej w wyniku kontroli drogowej, określona w art. 92 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym nie ma zastosowania do kar pieniężnych nakładanych z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, nakładanych na podstawie ustawy o drogach publicznych, która takiej granicy nie ustala.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant Katarzyna Grzelak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2007 r. sprawy ze skargi Z. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym oddala skargę
Uzasadnienie Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r., wydaną na podstawie art. 56 pkt. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.), art. 13 ust. 1 pkt 2, art. 13g ust. 1, art. 40 c, art. 41 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086, z późn. zm.), art. 61 ust.1, 2, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), § 3, § 5 i § 57 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, z późn. zm.) i art. 104 § 1 k.p.a. oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...] października 2006 r. nałożono na przedsiębiorcę - p. Z. S. - U. (dalej: przedsiębiorcy, strony, skarżącego) karę pieniężną w kwocie: 29.300,00 (słownie: dwadzieścia dziewięć tysięcy trzysta) złotych. W uzasadnieniu stwierdzono, że powyższą karę nałożono za następujące naruszenia: 1) za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t dla pojedynczej osi napędowej pojazdów silnikowych o nacisku osi: d) powyżej 9,0 t do 9,5 t - 1.200 zł, e) za każde rozpoczęte przekroczenie o 0,5 t powyżej 9,5 t dodatkowo - 900 zł, 2) za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t dla potrójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi większej niż 1,3 m i nie większej niż 1,4 m o sumie nacisków osi: d) powyżej 24,8 t do 26,3 t - 9.000 zł, e) za każde rozpoczęte przekroczenie o 1,5 t. powyżej 26,3 t. dodatkowo -7.000 zł, 3) za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu członowego składającego się z dwuosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy: b) powyżej 40,0 t do 50,0 t - 600 zł. W uzasadnieniu stwierdzono, że w dniu [...] października 2006 r. w miejscowości C., na drodze wojewódzkiej nr [...] zatrzymano do kontroli poruszający się po niej pojazd członowy składający się z dwuosiowego ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. [...] i trzyosiowej naczepy marki B. o nr rej. [...]. Pojazdem kierował osobiście przedsiębiorca. WW zespołem pojazdów wykonywany był przez przedsiębiorcę zarobkowy transport drogowy rzeczy na trasie P. - P.; przedmiotem przewozu był piasek (Wz nr [...] z dnia [...] października 2006 r.). Zespół pojazdów został poddany ważeniu przy użyciu zalegalizowanych przenośnych wag do pomiarów statycznych o nr [...],[...]. W wyniku dokonanego ważenia, po uwzględnieniu błędów i tolerancji, nacisk na pojedynczej osi napędowej pojazdu silnikowego wyniósł 11,95 t. a nacisk potrójnej osi naczepy wyniósł 28,12 t. Dokonano pomiaru odległości pomiędzy osiami składowymi potrójnej osi naczepy i stwierdzono, że odległość pomiędzy osiami składowymi zawiera się w przedziale od 1,3 do 1,4 m. W wyniku zsumowania pomierzonych nacisków na poszczególnych osiach łączna rzeczywista masa kontrolowanego zespołu pojazdów wyniosła 47,12 t. Mając na uwadze stwierdzone przekroczenia w sprawie wszczęto postępowanie administracyjne. W rezultacie stwierdzono, co następuje: 1. W wyniku dokonanego ważenia stwierdzono, iż nacisk na pojedynczej osi napędowej pojazdu silnikowego o nr rej. [...], po odjęciu 200 kg i 2 %, wyniósł 11,95 t,. podczas gdy na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustalenia wykazu dróg krajowych i wojewódzkich (Dz. U. z 1998 r. nr 160 poz. 1071) maksymalny dopuszczalny nacisk na oś na odcinku drogi wojewódzkiej nr [...], na którym zatrzymano kontrolowany pojazd dopuszcza ruch pojazdów o nacisku pojedynczej osi napędowej do 8 ton. W konsekwencji doszło do przekroczenia dopuszczalnego nacisku na pojedynczą oś napędową o 3,95 t. Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...], na mocy art. 13g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w związku z lp. 6.7 lit .d, e załącznika do ww. ustawy orzekł karę pieniężną w wysokości 5.700 zł. 2. Zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o drogach publicznych, określających wielkości parametrów oraz stawki opłaty, o której mowa w art. 13 c ust. 1 pkt. 1, ww. opłaty w przypadku dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t. dla potrójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi większej niż 1,3 m i nie większej niż 1,4 m pobierane są od sumy nacisków osi w wysokości powyżej 21,8 t. W wyniku dokonanego w dniu [...] października 2006 r. ważenia pojazdu członowego stwierdzono nacisk na potrójnej osi naczepy - 28,12 t, co spowodowało przekroczenie dopuszczalnego nacisku (21,8 t) o 6,32 t. na drodze wojewódzkiej nr [...], o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t. Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...] na mocy art. 13g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w związku z lp. 6.6 lit. b załącznika do ww. ustawy orzekł karę pieniężną w wysokości 23.000 zł. 3. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 3a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia dopuszczalna masa całkowita pojazdu nie może przekraczać w przypadku pojazdów członowych mających 5 lub 6 osi - dwuosiowy ciągnik siodłowy i trzyosiowa naczepa - 40 t. w powiązaniu z § 57 ust. 3 ww. rozporządzenia, dopuszczalna masa całkowita pojazdu członowego lub zespołu złożonego z pojazdu silnikowego i przyczepy, zarejestrowanych po raz pierwszy przed dniem [...] marca 2003 r. może wynosić 42 tony. Kontrolowany zespół pojazdów składał się z ciągnika siodłowego zarejestrowanego po raz pierwszy [...] maja 1997 r. oraz naczepy - zarejestrowanej [...] stycznia 2001 r. W związku z powyższym dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów może wynosić 42 t. W wyniku dokonanego w dniu [...] października 2006 r. ważenia pojazdu członowego, stwierdzono, że rzeczywista masa kontrolowanego zespołu pojazdów wyniosła 47,12 t. co spowodowało przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej kontrolowanego zespołu pojazdów (42,0 t) o 5,12 t. Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...], na mocy art. 13g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w związku z lp. 9.5 lit. b załącznika do ww. ustawy orzekł karę pieniężną w wysokości 600 zł. Zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a. stronie umożliwiono wypowiedzenie się w przedmiotowej sprawie. W trakcie trwania postępowania administracyjnego strona nie przesłała wyjaśnień lecz jedynie przysłała określone w wezwaniu dokumenty. Mając powyższe na uwadze postanowiono orzec jak w sentencji. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Odwołanie od powyższej decyzji złożył przedsiębiorca zarzucając zaskarżonej decyzji obrazę przepisów postępowania, a w szczególności przepisu art. 107 § 3 k.p.a., polegające na niewłaściwym uzasadnieniu faktycznym zaskarżonej decyzji, przede wszystkim w zakresie tego, że organ I instancji nie opisał w jaki sposób uwzględnił błędy i tolerancje podczas dokonanych ważeń, a także nie wskazał jakiego rodzaju były to błędy, przez co skarżący został pozbawiony możliwości skontrolowania poprawności dokonanych ważeń, stanowiących podstawę zaskarżonej decyzji i wysokości nałożonej nań kary. W związku z powyższym przedsiębiorca na podstawie przepisu art. 138 § 2 k.p.a. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Jednocześnie na podstawie art. 135 k.p.a. przedsiębiorca wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Ponadto przedsiębiorca podniósł, iż uzasadnienie faktyczne zaskarżonej decyzji nie spełnia wymogów przewidzianych przez przepisy postępowania administracyjnego, albowiem nie pozwala na skontrolowanie jej poprawności. Na str. 1 i 2 uzasadnienia zaskarżonej decyzji znajduje się stwierdzenie następującej treści "w wyniku dokonanego ważenia, po uwzględnieniu błędów i tolerancji nacisk na pojedynczej osi napędowej pojazdu silnikowego wyniósł 11,95 t, a nacisk potrójnej osi naczepy wyniósł 28,12 t. Dokonano pomiaru odległości pomiędzy osiami składowymi potrójnej osi naczepy i stwierdzono, że odległość pomiędzy osiami składowymi zawiera się w przedziale 1,3 do 1,4 m. W wyniku zsumowania pomierzonych nacisków łączna rzeczywista masa kontrolowanego zespołu pojazdów wyniosła 47,12 t." Powyższe stwierdzenie narusza prawo skarżącego do kontroli przedmiotowej decyzji, przede wszystkim w zakresie wysokości nałożonej kary pieniężnej. Organ administracji nie wskazał jakie błędy uwzględnił. Uzasadnienie nie zawiera informacji, jaki był wynik pomiaru przed uwzględnieniem błędów, na które powołał się organ I instancji. Nie można zatem stwierdzić jakiej wielkości były to błędy i czy zostały one uwzględnione korzystnie czy też niekorzystnie dla skarżącego. Z uzasadnienia decyzji nie wynika również w jaki sposób funkcjonariusze stwierdzili, iż doszło do przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu. Wynik zsumowania wyżej wymienionych wyników nacisków na poszczególnych osiach będzie wynosić niewiele ponad 40 ton, a nie będzie miał wartości wskazanej w uzasadnieniu. Opisane wyżej zaniechanie organu administracji w zakresie niewłaściwego i niepełnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji jest niedopuszczalne w państwie prawa i pośrednio narusza również zasadę pogłębiania zaufania do organów Państwa, określoną w przepisie art. 8 k.p.a. Tymczasem decyzje organów wykonujących władzę publiczną powinny być w pełni przejrzyste i zrozumiałe dla obywateli, a zwłaszcza dla tych, których bezpośrednio dotyczą. Zasada ta nabiera szczególnego znaczenia w sytuacji, gdy organ I instancji nałożył karę pieniężną w wysokości 29.300 zł., stanowiącą realne zagrożenie dla dalszej egzystencji przedsiębiorstwa skarżącego. Niezależnie od powyższego wnosząc o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpoznania niniejszego odwołania stwierdzono, że jej natychmiastowe wykonanie spowoduje nieodwracalne skutki dla skarżącego. Skarżący prowadzi niewielkie przedsiębiorstwo samodzielnie wykonując przewozy transportowe, posiada dwa wyeksploatowane samochody ciężarowe. Zatrudnia jednego pracownika. W chwili obecnej jego zobowiązania związane z wykonywaną działalnością gospodarczą (umowy kredytu hipotecznego i leasingu operacyjnego) wynoszą ok. 200.000 zł. Miesięczne spłaty z tego tytułu stanowią ok. 3 tys. zł. przy osiąganym dochodzie ok. 4.000 zł. Skarżący posiada na utrzymaniu troje dzieci. Nie posiada środków pieniężnych, z których mógłby jednorazowo uiścić nałożoną karę w wysokości 29.300 zł. Dlatego też, natychmiastowe wykonanie zaskarżonej decyzji doprowadzi jego przedsiębiorstwo do upadłości. Skarżący nie będzie mógł wówczas spłacić zaciągniętych zobowiązań, które staną się natychmiast wymagalne. Z majątku skarżącego zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne, przez co on sam i jego rodzina zostaną pozbawieni środków do życia. Z tych względów, wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpoznania niniejszego odwołania jest ze wszech miar zasadne. Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 61 ust. 1 i 11, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, art. 13 g ust. 1 4 oraz art. 40 c ust. 1, art. 41 ust. 4, 5 i 6 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, lp. 6 pkt 6 lit. d), lp. 6 pkt 7 lit d) i e) oraz lp. 9 pkt 5 lit. b) załącznika do ustawy o drogach publicznych, po rozpatrzeniu odwołania utrzymano zaskarżoną decyzję w całości w mocy. W uzasadnieniu, po przypomnieniu stanu sprawy Główny Inspektor Transportu Drogowego zważył, co następuje: Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 19 października 2005 r. w sprawie wykazu dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t (Dz. U z 2005 r. Nr 219, poz. 1861) ustala sieć dróg krajowych i wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 10 ton, obejmującą drogi krajowe wymienione w załączniku nr 1 i 2 do niniejszego rozporządzenia. Zgodnie z art. 41 ust. 4 i 5 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, ustala wykaz dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 112,7 kN (11,5 t) oraz wykaz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 98 kN (10 t), mając na uwadze stan techniczny dróg oraz ochronę dróg przed zniszczeniem. W ustępie 6 ww. artykułu zawarta jest informacja, że drogi inne niż określone na podstawie ust. 4 i 5 stanowią sieć dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 78,4 kN (8 t). Droga wojewódzka nr [...] w miejscowości C., na której dokonano kontroli drogowej, na podstawie powyższego została zakwalifikowana do dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku na oś pojedynczą do 8 t. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej lub dopuszczalnej ładowności pojazdu. Jeżeli masa, lub naciski osi są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi (...) przejazd pojazdu jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia (art. 61 ust. 11 ww. ustawy). Stosownie do art. 64 ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym ruch pojazdu lub zespołu pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, albo którego wymiary lub masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy, jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia. Stosownie zaś do art. 13 g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych za przejazd pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu wymierza się karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej. Zgodnie z art. 40 c ustawy o drogach publicznych w przypadku stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę całkowitą, naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się bez zezwolenia wymaganego przepisami o ruchu drogowym, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego (...) ma prawo wymierzenia i pobrania kary pieniężnej (...). Wysokość kary za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których dopuszczony jest ruch pojazdów o naciskach osi do 8 ton określona została w lp. 6 pkt 7 lit. d) i e) załącznika do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw i wynosi 1200 złotych dla pojedynczej osi napędowej powyżej 9,0 tony do 9,5 tony oraz za każde rozpoczęte przekroczenie o 0,5 tony dodatkowo 900 złotych. W przedmiotowym stanie faktycznym przy nacisku pojedynczej osi napędowej wynoszącym 11,95 tony kara wynosi 5700 [1200 + (5 x 900)] złotych. Wysokość kary za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których dopuszczony jest ruch pojazdów o naciskach osi do 8 ton określona została w lp. 6 pkt 6 lit. d) załącznika do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw i wynosi 9000 złotych dla potrójnej osi pojazdów silnikowych, przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi większej niż 1,3 m i nie większej niż 1,4 m o sumie nacisków powyżej 24,8 tony do 26,3 tony. W przedmiotowym stanie faktycznym przy nacisku potrójnej osi w naczepie wynoszącym 28,12 tony kara wynosi 23000 [9000 + (2 x 7000)] złotych. Wysokość kary za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu członowego składającego się z dwuosiowego ciągnika siodłowego i trzyosiowej naczepy, powyżej 40 ton do 50 ton, określona została w lp. 9 pkt 5 lit. b) załącznika do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw i wynosi 600 złotych. W przedmiotowym stanie faktycznym przy rzeczywistej masie całkowitej 47,12 tony kara wynosi 600 złotych. Przedstawione w odwołaniu wyjaśnienia przedsiębiorcy nie mogą stanowić podstawy uwzględnienia odwołania. Przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy po danej drodze musi przestrzegać wyznaczonych przepisami prawa ograniczeń w zakresie dopuszczalnych nacisków osi. Po zweryfikowaniu ekstremalnych parametrów, którymi może charakteryzować się pojazd poruszający się po wybranej drodze przewoźnik powinien dostosować do nich jednostkę transportową poprzez normatywny jej załadunek lub wystąpić o stosowne zezwolenie na jej przejazd po danej drodze jako pojazdu nienormatywnego. Odpowiedzialność za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia ma charakter obiektywny i nie jest oparta na zasadzie winy. Za przewóz drogowy odpowiada przewoźnik, a nie załadowca, stąd za wszelkie naruszenia związane z wykonywanymi przewozami również odpowiedzialność spoczywa na przewoźniku. Z podpisanego bez zastrzeżeń przez kierowcę protokołu kontroli wynika, iż wynik pomiarów nacisków osi oraz masy całkowitej wykazał "nienormatywność" zespołu pojazdów. Funkcjonariusze Inspekcji Transportu Drogowego weryfikują stan faktyczny zastany w chwili kontroli drogowej używając urządzeń, które posiadają ważna legalizację. Na podstawie wyników kontroli nakładane są kary w oparciu o ustawę o drogach publicznych. Pomiarów dokonano za pomocą przenośnych wag do pomiarów statycznych posiadających legalizację Urzędu Miar. Miejsce przeprowadzenia ważenia posiada dokument potwierdzający spełnienie wszelkich warunków koniecznych do wykonywania pomiarów nacisków oraz masy pojazdów. Punkt ważenia posiada operat geodezyjny - tzw. protokół z pomiaru pochylenia terenu, który daje gwarancję przystosowania danego miejsca do przeprowadzania pomiarów parametrów pojazdów. Protokół został okazany kierującemu pojazd na drodze wraz z legalizacjami wag, którymi dokonano ważenia, co potwierdził kierowca podpisując bez zastrzeżeń protokół kontroli. Odnosząc się do argumentów przedsiębiorcy odnoszących się do rzeczywistych wyników pomiarów nacisków osi należy stwierdzić, iż inspektorzy transportu drogowego dokonując pomiarów odejmują od tych wyników 200 kg dla jednej osi (błędy graniczne dopuszczalne wskazań wag w użytkowaniu, ze względu na możliwe błędy wskazań wag) oraz 2% wartości wskazanej przez wagę zmniejszonej o błędy graniczne (200 kg), ze względu na możliwe błędy wskazań wag wynikające z pochylenia nawierzchni na stanowisku ważenia i błędy wynikające z cząstkowego ważenia pojazdów wieloosiowych. Taki stan rzeczy ma odzwierciedlenie w protokole kontroli, w którym to podane są wyniki pierwotne (rzeczywiste), a w kolejnej rubryce wielkości po odjęciu 200 kg i 2%. Te ostatnie brane są pod uwagę jako wiążące do zestawienia ich z dopuszczalnymi normami wynikającymi z przepisów ustawy o drogach publicznych oraz jako podstawa do nałożenia kary pieniężnej. Odnośnie przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów nie zgodzono się ze skarżącym, iż po zsumowaniu wszystkich nacisków osi kontrolowanego pojazdu rzeczywista masa całkowita przekracza w niewielkim wymiarze 40 ton. Obliczenia rzeczywistej masy całkowitej zespołu pojazdów dokonuje się poprzez zsumowanie nacisków wszystkich osi, a w powyższym przypadku wynosi 47,12 tony. Organ II instancji analizując przebieg postępowania przed organem I instancji nie dopatrzył się również żadnych uchybień prawa procesowego. Organ I instancji przeprowadził postępowanie w zgodzie z elementarnymi zasadami procedury administracyjnej, zawiadamiając o wszczęciu postępowania, zapewniając jej czynny udział w postępowaniu oraz pouczając ją o przysługujących jej prawach, stąd również na płaszczyźnie formalnej prowadzonego postępowania nie ma podstaw do uchylenia decyzji. Organ odwoławczy wyjaśnił, iż inspektorzy transportu drogowego nie posiadają swobody w zakresie ustalania wysokości nakładanej kary pieniężnej. Zgodnie z art. 13 g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych za przejazd pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu wymierza się karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej. Wysokość kar precyzyjnie określona została w załączniku nr 2 do w/w ustawy, a organy I jak i II instancji nie mają możliwości ich gradacji. Kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może - w oparciu o art. 42 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. 2005 r. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.) - wystąpić ze stosownym wnioskiem w tym trybie. Skargę na powyższą decyzję oraz utrzymaną w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r. o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w kwocie 29.300,00 zł złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przedsiębiorca zarzucając zaskarżonym decyzjom: 1) obrazę prawa materialnego, która miała wpływ na ich treść, a mianowicie przepisu art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, polegającą na niezastosowaniu tego przepisu i wymierzeniu skarżącemu - w wyniku kontroli drogowej przeprowadzonej w dniu [...] października 2006 r. - kary 29.300 zł., w sytuacji, gdy przywołany przepis stanowi, że suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli w odniesieniu do kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 15.000 zł; 2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść decyzji, a w szczególności: a) przepisu art. 7 w zw. z art. 75 § 1 k.p.a., polegającą na zaniechaniu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i przeprowadzenia dowodów mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, przede wszystkim w zakresie przeprowadzonej przez inspektorów transportu drogowego kontroli drogowej pojazdu należącego do skarżącego; b) przepisu art. 8 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., polegające na uzasadnieniu zaskarżonych decyzji w sposób uniemożliwiający kontrolę ich poprawności, przede wszystkim w zakresie uzyskanych podczas kontroli wyników ważenia przedmiotowego pojazdu, stanowiących podstawę wymiaru nałożonej na skarżącego kary. Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. oraz poprzedzającej ją decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r. W uzasadnieniu, po przypomnieniu stanu sprawy, podniesiono przede wszystkim, iż zarówno Główny Inspektor Transportu Drogowego, jak i [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, wydały zaskarżone decyzje z naruszeniem przepisu art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, który to przepis wprowadza ograniczenie wysokości kar pieniężnych nałożonych w odniesieniu do jednej kontroli drogowej do kwoty 15.000 zł. Tymczasem w rozpatrywanej sprawie [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie jednej kontroli drogowej, przeprowadzonej w dniu [...] października 2006 r., nałożył na skarżącego karę pieniężną w łącznej wysokości 29.300,00 zł. Wysokość nałożonej kary jest niezasadna wobec ograniczenia wynikającego z powyższego przepisu. Ustawa o transporcie drogowym, powołująca do życia służbę Inspekcji Transportu Drogowego, w części dotyczącej kar pieniężnych wyraźnie bowiem określiła maksymalną wysokość kar nałożonych w odniesieniu do jednej kontroli drogowej. W tym stanie rzeczy stwierdzono, iż wymierzona przedsiębiorcy na mocy zaskarżonych decyzji kara pieniężna narusza przepisy ustawy o transporcie drogowym. Niezależnie od powyższego podniesiono, iż zaskarżone decyzje zapadły z naruszeniem wskazanych na wstępie przepisów postępowania administracyjnego. Zarówno uzasadnienie zaskarżonej decyzji organu administracji I instancji, jak i również uzasadnienie decyzji organu II instancji, nie pozwalają na skontrolowanie ich poprawności. Wbrew stanowisku zawartym w uzasadnieniu decyzji organu administracji II instancji, iż okoliczność, że skarżący podpisał bez zastrzeżeń protokół przeprowadzonej kontroli, nie świadczy o tym, że okazano mu legalizację wag oraz operat geodezyjny, ale przede wszystkim jednak nie zwalnia organów administracji od obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego i uzasadnienia decyzji w sposób umożliwiający kontrolę ich poprawności. Opisane wyżej zaniechanie organu administracji w zakresie niewłaściwego i niepełnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji jest niedopuszczalne w państwie prawa i pośrednio narusza również zasadę pogłębiania zaufania do organów Państwa, określoną w przepisie art. 8 k.p.a. Decyzje organów wykonujących władzę publiczną powinny być w pełni przejrzyste i zrozumiałe dla obywateli, zwłaszcza jeżeli stanowią o nałożeniu kary pieniężnej. Zasada ta nabiera szczególnego znaczenia, w sytuacji, gdy organ I instancji nałożył karę pieniężną w wysokości 29.300 zł., która zagraża dalszej egzystencji przedsiębiorcy. W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu, po przypomnieniu zarzutów podniesionych w skardze, podtrzymano stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji oraz odnosząc się do postawionych zarzutów stwierdzono, co następuje. ad 1) Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego jest całkowicie chybiony. Skarżący pomija fakt, że kara pieniężna jaka została nałożona na stronę skarżonymi decyzjami znajduje swoje podstawy w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych i załączniku do tej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. Żadna z kar nałożonych w wyniku kontroli pojazdu skarżącego nie znajduje swojego oparcia w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. W związku z powyższym do skarżonych decyzji nie znajduje żadnego zastosowania dyspozycja art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, a tym samym nie zasadny jest zarzut nie zastosowania tego przepisu podnoszony w skardze. ad 2) Również zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie znajdują potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i uzasadnieniu skarżonych decyzji. W toku postępowania administracyjnego starannie dokonano ustaleń faktycznych i stosownie do tego zastosowano obowiązujące przepisy. Odzwierciedleniem tego jest uzasadnienie decyzji organu odwoławczego, w którym stan faktyczny i prawny szczegółowo został wyartykułowany. W szczególności wbrew twierdzeniom skarżącego kierowca kontrolowanego pojazdu podpisał oświadczenie o okazaniu mu świadectwa legalizacji wag i protokół pomiaru pochyłości terenu, co potwierdził własnoręcznym podpisem. Jednocześnie zwrócono uwagę, że pod załącznikiem do protokołu kontroli z ważenia kierowca oświadczył, że "zapoznałem się z protokołem kontroli stan zgodny z zaistniałym stanem faktycznym". Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r., utrzymującą w całości w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r., którą nałożono na przedsiębiorcę karę pieniężną w kwocie: 29.300,00 (słownie: dwadzieścia dziewięć tysięcy trzysta) złotych. Skarżący zarzucił naruszenie zaskarżoną decyzją oraz poprzedzającą ją decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2006 r. przepisów postępowania, tj. art. 7 w zw. z art. 75 § 1 k.p.a. oraz art. 8 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., a w zakresie prawa materialnego - przepisu art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których dopuszczony jest ruch pojazdów o naciskach osi do 8 ton oraz przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej przedmiotowego zespołu pojazdów. Należy tu wskazać, że zgodnie z wyrokiem z dnia 13 grudnia 2005 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt VI SA/Wa 1536/05, LEX nr 190923, "Przekroczenie dopuszczalnych nacisków na osie pojazdu może występować przy stwierdzonym fakcie nieprzekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu. Dlatego też ustawodawca przewidział sankcje zarówno za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi, jak też za przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i są to sankcje od siebie niezależne." Skarżący podniósł zarzut niedokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a w szczególności niewłaściwego przeprowadzenia kontroli drogowej pojazdu (naruszenie art. 7 w zw. z art. 75 § 1 k.p.a.). W ocenie Sądu zarzut ten - w świetle materiałów sprawy - nie znajduje uzasadnienia. Protokół kontroli wyraźnie i jednoznacznie określa stwierdzone naruszenia, w tym przede wszystkim wyniki ważenia oraz metodę ustalania ich wyników (po odjęciu 200 kg i 2 %) - w formie tabelarycznej. Szczegółowo wyniki kontroli w formie opisowej zostały również przedstawione w załączniku do protokołu kontroli z ważenia pojazdu. W aktach sprawy znajduje się potwierdzona kopia świadectwa legalizacji wag, na których dokonano ważenia pojazdu, a według oświadczenia Głównego Inspektora Transportu Drogowego dla miejsca ważenia został opracowany operat geodezyjny świadczący o jego przystosowaniu do przeprowadzania pomiarów parametrów pojazdu. Metoda eliminacji możliwych błędów ważenia jest prosta i sprowadza się do odjęcia od wyniku ważenia uzyskanego na wagach 200 kg i 2 % wyniku ważenia. Z kolei porównanie uzyskanych w ten sposób wyników ważenia z dopuszczalnymi dla danej drogi naciskami na osie pojazdu oraz masą całkowitą pojazdu pozwala stwierdzić istnienie i wielkość naruszeń. Protokół kontroli został okazany kierującemu pojazdem na drodze wraz ze świadectwami legalizacjami wag, którymi dokonano ważenia. Kierujący kontrolowanym pojazdem podpisał oświadczenie o pouczeniu o zasadach kontroli nacisków osi i masy pojazdu przy użyciu wag samochodowych, prawach przysługujących mu w czasie kontroli, odczytaniu wskazań przyrządów pomiarowych w jego obecności, możliwości sprawdzenia zgodności numerów fabrycznych wag ze świadectwami ich legalizacji oraz o odczytaniu mu protokołu i otrzymaniu jego kopii. Niezależnie od podpisanego oświadczenia na załączniku do protokołu kontroli z ważenia zespołu pojazdów przedsiębiorca napisał, co następuje "Osobiście zapoznałem się z protokołem kontroli. Stan zgodny z zaistniałym stanem faktycznym z dnia kontroli, tj. [...].10.2006. Kopię protokołu otrzymałem." i złożone oświadczenie podpisał. Jak podkreśla się w orzecznictwie (por. m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt II SA 4151/02, LEX nr 148941) znaczenia dowodowego protokołu kontroli nie sposób przecenić, gdyż obrazuje on stan faktyczny, który później nie sposób jest już odtworzyć. Dlatego też w zasadzie nie sposób mówić o możliwości późniejszego, już po zakończeniu kontroli, poprawienia (sanowania) protokołu. Dodatkowo trzeba zauważyć, że kary stosowane w przypadku naruszenia przepisów regulujących sprawy transportu drogowego, a zwłaszcza przewozów dokonywanych pojazdami nienormatywnym, są szczególnie dotkliwe. Dotkliwość tę pogłębia też charakter wydawanych w tych sprawach decyzji, mających z założenia charakter decyzji związanych, nie pozostawiających organowi administracji żadnych "luzów interpretacyjnych", żadnej możliwości uznania. Wiąże się z tym ustalona w jednolity sposób, sztywna wysokość kar, które są nakładane w zasadzie niezależnie od winy przedsiębiorcy i nie podlegają miarkowaniu. Stąd w tym postępowaniu tak istotne znaczenie ma ścisłe ustalenie stanu faktycznego, który ma stanowić przesłankę do nałożenia kary; w istocie przede wszystkim (jeśli nie wyłącznie) na tym, wstępnym etapie postępowania przedsiębiorca ma wpływ na ewentualne nałożenie kary. Stąd precyzyjne uregulowanie w przedmiotowej ustawie zasad postępowania kontrolnego, posługiwanie się ustalonymi wzorami protokołów kontroli, decyzji, itp. Jak wyżej wskazano, z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządzany jest następnie protokół, który kontrolowany może podpisać bądź odmówić jego podpisania; kontrolowany może również wnieść do protokołu kontroli swoje zastrzeżenia, zwłaszcza w części dotyczącej stwierdzonych naruszeń. Akceptacja protokołu kontroli bez uwag oznacza aprobatę wyników kontroli i w zasadzie wyklucza możliwość ich podważenia w toku dalszego postępowania administracyjnego. Odnosząc się do drugiego zarzutu procesowego, sprowadzającego się do niewłaściwego uzasadnienia decyzji, uniemożliwiającego kontrolę jej poprawności, przede wszystkim w zakresie uzyskanych podczas kontroli wyników ważenia pojazdu, stanowiących podstawę wymiaru nałożonej na skarżącego kary ( naruszenie art. 8 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a.), należy zauważyć, że w przeciwieństwie do protokołu kontroli, który zawiera ustalenie jej faktycznych wyników, decyzja - zwłaszcza decyzja organu I instancji - zawiera już opis naruszeń dokonany (uporządkowany) zgodnie z listą naruszeń określoną w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, podstawę prawną nakładanych kar oraz ich wysokość. Niezależnie od tego uzasadnienie decyzji zawiera zwięzłe przedstawienie okoliczności kontroli i wyników ważenia pojazdu - w odniesieniu do każdego stwierdzonego naruszenia, podanie odpowiedniej podstawy prawnej i określenie wysokości nakładanej z tytułu dokonanego naruszenia kary pieniężnej. Kontrola poprawności decyzji, a zwłaszcza uzyskanych podczas niej wyników ważenia pojazdu i stwierdzonych naruszeń, a także wysokości nałożonej kary pieniężnej nie przedstawia w tej sytuacji, w ocenie Sądu, specjalnych trudności. Jak już wskazano, choćby z racji masowego charakteru naruszeń przepisów dotyczących szeroko pojmowanego transportu drogowego i dotkliwości nakładanych z tego tytułu kar pieniężnych, w tym również przewozów dokonywanych pojazdami nienormatywnym, postępowanie w tego rodzaju sprawach, zwłaszcza w fazie kontroli, ma charakter sformalizowany. Przejawem tego jest m.in. posługiwanie się przez organy kontroli ujednoliconymi, typowymi wzorcami protokołów kontroli oraz decyzji wydawanych przez organy I instancji. Nie świadczy to samo przez się o wadliwości tych protokołów i decyzji - zwłaszcza gdy te wzorce są wypełnione w sposób prawidłowy. Taka też sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Dlatego też, w ocenie Sądu, zarzut naruszenia zaskarżoną decyzją przepisów art. 8 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. nie znajduje uzasadnienia. Badane postępowanie prowadzone było w sposób właściwy, nie prowadzący do utraty zaufania do prowadzących je organów, a uzasadnienie decyzji zawiera wystarczające uzasadnienie faktyczne i prawne. Skarżący zresztą sam wskazał, że niemożność zaakceptowania przedmiotowych decyzji wynika nie tyle z ich wad faktycznych i prawnych, ile z wysokości nałożonej kary pieniężnej, której dolegliwość przekreśla praktycznie możliwość prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego. W odniesieniu do zarzutów naruszenia zaskarżoną decyzją przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, podstawowy problem prawny sprowadza się do pytania, czy przewidziane w tym przepisie ograniczenie wysokości kary pieniężnej do 15.000,00 zł w odniesieniu do kontroli drogowej ma również zastosowanie do przewozów wykonywanych pojazdami nienormatywnymi, sankcjonowanych na podstawie ustawy o drogach publicznych. Do spraw związanych z użyciem pojazdów nienormatywnych mają przede wszystkim zastosowanie przepisy trzech ustaw, a mianowicie: ustawy o drogach publicznych, ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym - każda w związku z regulowanym w niej przedmiotem. I tak, ustawa - Prawo o ruchu drogowym, regulująca głównie zasady ruchu na drogach publicznych oraz w strefach zamieszkania, warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, wymagania w stosunku do osób kierujących pojazdami i innych uczestników ruchu oraz zasady kontroli ruchu drogowego (art. 1 ust. 1 ustawy) zajmuje się kwestią ruchu pojazdów nienormatywnych przede wszystkim w art. 64 ustawy, statuującym generalny zakaz ruchu pojazdu lub zespołu pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, albo którego wymiary lub masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach ustawy; ruch tego rodzaju pojazdów jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia. Ustawa określa czas obowiązywania tego rodzaju zezwoleń, organy uprawnione do ich wydawania oraz treść zezwoleń. Podstawowym aktem prawnym regulującym kwestie opłat i kar za poruszanie się pojazdów nienormatywnych po drogach publicznych jest ustawa o drogach publicznych, która normuje tę kwestię mając na względzie przede wszystkim ochronę dróg publicznych (art. 4 pkt 21). Powołana ustawa zawiera definicję pojazdu nienormatywnego - jest to pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach niniejszej ustawy, albo którego wymiary i masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach o ruchu drogowym, z wyłączeniem autobusów w zakresie nacisków osi (art. 4 pkt 25 ustawy). Pojęcie pojazdu nienormatywnego jest zatem pojęciem prawnym. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za: przejazdy po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych. Natomiast zgodnie z art. 13g ust. 1 ustawy za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu wymierza się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej. Karę, o której wyżej mowa, ustala się za przekroczenie dopuszczalnej wielkości parametru pojazdu. W przypadku przekroczenia dopuszczalnej wielkości więcej niż jednego parametru karę ustala się jako sumę wysokości kar z tytułu każdego przekroczenia. Jeżeli przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi występują na kilku osiach pojedynczych lub osiach wielokrotnych pojazdu, karę ustala się jako sumę wysokości kar z tytułu każdego przekroczenia (ust.1a). Wysokość kar pieniężnych z tego tytułu określa załącznik nr 2 do ustawy (ust. 2). Decyzji wymierzającej karę nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności (ust. 3), z zastrzeżeniem, że dokonujący przejazdu pojazdem nienormatywnym zarejestrowanym w kraju uiszcza wymierzoną karę pieniężną w terminie 21 dni od dnia jej wymierzenia oraz jest obowiązany do niezwłocznego przekazania dowodu uiszczenia kary pieniężnej organowi, który ją wymierzył (ust. 4). Karę pieniężną uiszcza się w formie bezgotówkowej za pomocą przekazu na właściwy rachunek bankowy lub za pomocą karty płatniczej, z tym że w przypadku przedsiębiorców zagranicznych możliwe jest uiszczenie kary pieniężnej w formie gotówkowej bezpośrednio organowi, który ją wymierzył (ust. 5). W myśl art. 40c ust. 1 w przypadku stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę całkowitą, naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się bez zezwolenia wymaganego przepisami o ruchu drogowym, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego oraz funkcjonariusz Policji mają prawo wymierzania i pobierania kary pieniężnej, ustalonej zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 13g ust. 2 ustawy. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do organu, który karę tę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia. Relatywnie najmniej miejsca poświęca przewozom dokonywanym pojazdami nienormatywnymi ustawa o transporcie drogowym. Mianowicie, w art. 56 ustawy stwierdza się, że inspektor (Inspekcji Transportu Drogowego) ma prawo w szczególności do nakładania i pobierania kar pieniężnych: 1) zgodnie z przepisami ustawy; 2) zgodnie z przepisami o drogach publicznych. Z punktu widzenia celu niniejszych rozważań istotniejsze jest jednak nie to, co w ustawie o transporcie drogowym odnosi się do przewozów pojazdami nienormatywnymi, ale to, co w tej ustawie zostało w tym zakresie pominięte. W szczególności należy zwrócić uwagę, że w art. 92 ust. 1 ustawy, w myśl którego kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów: 1) o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, 2) o czasie pracy kierowców, 3) o odpadach, 4) o ochronie zwierząt, 5) o ruchu drogowym oraz w zakresie ochrony środowiska, okresowych ograniczeń ruchu pojazdów na drogach lub zakazu ruchu niektórych ich rodzajów, 6) o bezpieczeństwie żywności i żywienia, 7) wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych, 8) wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych - podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych, nie wymieniono ustawy o drogach publicznych. W rezultacie należy stwierdzić, że górna granica kary pieniężnej nakładanej w wyniku kontroli drogowej, określona w art. 92 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym nie ma zastosowania do kar pieniężnych nakładanych z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, nakładanych na podstawie ustawy o drogach publicznych, która takiej granicy nie ustala. Teza ta wynika z: - przesłanki pozytywnej, jaką stanowi zamieszczenie pełnej regulacji, z określeniem pojazdu nienormatywnego włącznie, dotyczącej opłat i kar z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym po drogach publicznych w ustawie o drogach publicznych; ustawa ta nie określa jednocześnie górnej granicy kary, która może być nałożona z tego tytułu, a przeciwnie - ustala zasadę sumowania kar nakładanych z tytułu każdego przekroczenia, określając wysokość tych kar jako sumę określonych kwot wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy; - przesłanki negatywnej, jaką stanowi pominięcie ustawy o drogach publicznych w wyliczeniu przepisów zawartym w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym; oznacza to, że naruszenie obowiązków lub warunków wynikających z przepisów ustawy o drogach publicznych nie stanowi podstawy do zastosowania art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, a co za tym idzie - nie stanowi również podstawy do zastosowania przyjętej w tym przepisie oraz jego ust. 2 pkt 1 górnej granicy kary pieniężnej nakładanej z tytułu kontroli drogowej. W rozpatrywanej sprawie oznacza to, że zarzut niewłaściwej interpretacji i niezastosowania art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym, ustalających górną granicę kary pieniężnej nakładanej w wyniku kontroli drogowej, jest bezzasadny, a wysokość kary nałożonej zaskarżoną decyzją na przedsiębiorcę na podstawie ustawy o drogach publicznych, która nie ustala takiej granicy kary, została ustalona prawidłowo. Odnosząc się do wysokości nałożonej kary w kontekście sytuacji materialnej skarżącego należy stwierdzić, że - po pierwsze - wysokość poszczególnych kar, które podlegają sumowaniu, ustalona jest w postaci kwot bezwzględnych, a organy orzekające w sprawie nie mają możliwości miarkowania wysokości kary, po drugie zaś - aktualne pozostaje wskazanie Głównego Inspektora Transportu Drogowego co do możliwości umorzenia w całości lub w części, bądź odroczenia lub rozłożenia nałożonej kary na raty, na podstawie art. 42 ustawy o finansach publicznych. Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.
	Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Uchylono decyzję I i II instancji, VI SA/Wa 957/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-03-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 957/07 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-03-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu	2007-06-04
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Dorota Wdowiak Izabela Głowacka-Klimas /przewodniczący/ Zbigniew Rudnicki /sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy	Dz.U.UE.L 1985 nr 370 poz 1 art. 3, 4, 7, 14 Dz.U.UE.L 1985 nr 370 poz 8 art. 3 oraz ust. 3 lit. b rozdzaiłu VI załącznika I do rozporządzenia Dz.U.UE.L 2006 nr 102 poz 1 art. 26, 29 Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Tekst mający znaczenie dla EOG). Dz.U. 2004 nr 204 poz 2088 art. 92 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.
Tezy O naruszeniu przepisów regulujących poddawanie tachografów okresowym badaniom i legalizacji można mówić bowiem dopiero wtedy, gdy tachograf służy - jako jedyna forma - kontroli ewidencji czasu pracy kierowców, nie zaś wtedy, gdy zgodnie z obowiązującymi przepisami może być stosowany jako narzędzie kontroli wewnętrznej w przedsiębiorstwie. O możliwości skutecznej, tzn. zgodnej z obowiązującymi przepisami kontroli legalizacji urządzeń rejestrujących czas pracy kierowców (tachografów), rozstrzyga ich funkcja (wyłącznego narzędzia kontroli zewnętrznej), nie zaś sam fakt ich zamontowania czy/oraz używania w innych celach (np. kontroli wewnętrznej w przedsiębiorstwie).
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant Marta Brzezińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2008 r. sprawy ze skargi Syndyka Masy Upadłości P. SA na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2006 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.
Uzasadnienie Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2006 r., wydaną na podstawie art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.,o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 z późn. zm.) oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...] października 2006 r., nałożono na przedsiębiorcę - P. S.A. (dalej: przedsiębiorstwo, spółka) karę pieniężną w kwocie 1500,00 zł. Powyższą karę nałożono za wykonywanie transportu drogowego osób autobusem, który nie odpowiada warunkom technicznym autobusu przeznaczonego dla danego rodzaju przewozu osób, w następującym stanie prawnym i faktycznym. Mianowicie, w dniu [...] października 2006 r. w miejscowości K., Z., skontrolowano pojazd marki [...] o nr rej [...]. W momencie kontroli pojazd oczekiwał na kolejny przejazd na trasie B. - R. (16 km). Linia regularna specjalna, przewóz dzieci. Na podstawie oględzin pojazdu stwierdzono wykonywanie transportu drogowego osób autobusem, który nie odpowiada warunkom technicznym autobusu przeznaczonego dla danego rodzaju przewozu osób. Pojazd nie posiadał ogumionego koła zapasowego, a bagażnik nie zabezpieczał bagażu przed przemieszczeniem, uszkodzeniem i zabrudzeniem, gdyż znajdowały się w nim stare brudne paski klinowe i pojemniki po oleju. Stwierdzono w związku z tym naruszenie przepisów art. 18b ust. 1 pkt. 1 oraz art. 18b ust. 2 pkt. 1 lit b ustawy z dnia 6 września 2001 o transporcie drogowym, a także § 17 - § 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, z późn. zm.) i z tego tytułu na podstawie art. 92 ust. 1, art. 92 ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 o transporcie drogowym oraz lp. 2.5 załącznika do powołanej ustawy nałożono karę pieniężną w wysokości 500,00 zł. Nadto, na podstawie oględzin pojazdu stwierdzono wykonywanie przejazdu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące (tachograf) V. [...], typ [...], NO. [...], el [...], które nie zostało poddane wymaganej kontroli okresowej lub badaniu kontrolnemu (data ostatniej okresowej kontroli - [...] sierpnia 2004 r.). Tymczasem tachograf powinien być poddawany kontroli okresowej co dwa lata, licząc od ostatniej kontroli, czyli termin kontroli tego urządzenia rejestrującego upłynął dnia [...] sierpnia 2006 r. W/w pojazdem wykonywany był przewóz regularny specjalny na trasie o długości do 50 km, który nie podlega przepisom rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego i rozporządzenia nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym. Jednakże, mimo braku wspomnianego obowiązku legalizacji stwierdzono, że tachograf jest urządzeniem wpływającym na bezpieczeństwo jazdy, m.in. przez to, że rejestruje prędkość z jaką porusza się pojazd. Jest on urządzeniem metrologicznym podlegającym okresowym badaniom w celu sprawdzenia jego poprawnego działania, rejestracji czynników mających wpływ na bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Stwierdzono w związku z tym naruszenie przepisów art. 92 ust. 1 pkt 2, 7 i 8, art. 92 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym i z tego tytułu na podstawie lp. 11.1 ust. 1 lit d załącznika do w/w ustawy (wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie zostało poddane wymaganej kontroli okresowej lub badaniu kontrolnemu) nałożono karę w wysokości 1000,00 zł. Protokół kontroli został podpisany przez kierowcę bez uwag, a strona w trakcie postępowania administracyjnego nie odniosła się do stwierdzonych naruszeń. Odwołanie od powyższej decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2006 złożyła spółka wnosząc o uchylenie decyzji w części dotyczącej wymierzenia kary pieniężnej w wysokości 1000 zł za wykonywanie przewozu osób autobusem, którego tachograf nie został poddany kontroli okresowej. W uzasadnieniu spółka podniosła, iż pkt 11.1 ust. 1 lit. d załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym przewiduje karę pieniężną w wysokości 1000 zł za wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie zostało poddane wymaganej kontroli okresowej lub badaniu kontrolnemu. Organ przyznaje, że zgodnie z rozporządzeniem Rady EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. nr 3820 autobus spółki w ogóle nie musiał być wyposażony w tachograf. Autobus, mimo braku takiego obowiązku, był wyposażony w tachograf. Spółka zrobiła zatem więcej niż wymagają przepisy prawa. Skoro tak, to zachowanie strony, wykraczające poza obowiązki wymagane przez prawo nie może być przedmiotem kontroli. W przeciwnym razie osoba, która ma obowiązek wyposażania pojazdu w tachograf i spółka, która takiego obowiązku nie ma, byłaby traktowana w zakresie kontroli tachografu tak samo. Taka wykładnia przepisów prawa prowadzi do niewłaściwych wniosków. Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2007 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 92 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. transporcie drogowym oraz lp. 11.1. ust. 1 lit d załącznika do powołanej ustawy, art. 3 rozdziału III i rozdział VI załącznika do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L370 z 31.12.1985) w związku z art. 26 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych, odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L102 z 11 kwietna 2006 r.), § 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 11 kwietnia 2005 r. w sprawie zezwoleń na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych (Dz. U. Nr 33, poz. 295), po rozpatrzeniu odwołania w zakresie nałożonej kary pieniężnej w wysokości 1.000 zł, utrzymano zaskarżoną decyzję w kwestionowanym zakresie w mocy. W uzasadnieniu przypomniano treść art. 92 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 zł. Konsekwencją tego rozwiązania jest treść lp. 11.1. ust. 1 lit d załącznika do w/w ustawy, który karą w wysokości 1.000 zł sankcjonuje wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie zostało poddane wymaganej kontroli okresowej lub badaniu kontrolnemu. Zgodnie z art. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, urządzenie rejestrujące jest zainstalowane i używane w tych pojazdach, które są zarejestrowane w Państwach Członkowskich i są wykorzystywane do transportu drogowego osób lub rzeczy, z wyłączeniem pojazdów, o których mowa w art. 4 i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3820/85. Ponadto rozdział VI załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, stanowi o obowiązku badań i kontroli urządzeń rejestrujących. Zgodnie z jego zapisem, Państwa Członkowskie wyznaczają instytucje, które przeprowadzają badania i kontrole. Każdy przyrząd, zarówno nowy, jak i naprawiony, jest poświadczany co do swego działania oraz dokładności wskazań i rejestracji, w granicach błędów określonych w rozdziale III pkt 1 lit. f), za pomocą plombowania, zgodnie z rozdziałem V ust. 4 lit. f). W tym celu Państwa Członkowskie mogą ustanowić legalizację pierwotną, obejmującą sprawdzenie i potwierdzenie zgodności nowego lub naprawionego przyrządu z typem wzoru posiadającym zatwierdzenie i/lub wymaganiami niniejszego rozporządzenia i jego załączników lub mogą przekazać uprawnienia do poświadczania producentom lub ich upoważnionym przedstawicielom. Po zamontowaniu w pojeździe, urządzenie oraz cała instalacja muszą być zgodne z przepisami dotyczącymi maksymalnych dopuszczalnych błędów określonych w rozdziale III pkt 2 lit. f. Badania kontrolne powinny być wykonane przez uprawnionego instalatora lub warsztat na jego odpowiedzialność. Kontrole okresowe urządzeń zamontowanych w pojazdach są przeprowadzane co dwa lata, przy czym mogą być przeprowadzane przy okazji okresowego badania technicznego. Kontrole te obejmują sprawdzenie czy: - urządzenie funkcjonuje prawidłowo; - urządzenie opatrzone jest znakiem zatwierdzenia typu; - zamocowana jest tabliczka pomiarowa; - plomby na urządzeniu i na innych częściach instalacji są w stanie nienaruszonym; - wyznaczenia faktycznego obwodu tocznego kół. Kontrola mające na celu stwierdzenie zgodności z postanowieniem rozdziału III pkt 3 lit. f) dotyczącym maksymalnych dopuszczalnych błędów w eksploatacji jest przeprowadzana co najmniej raz na sześć lat, przy czym każde Państwo Członkowskie może ustalić krótszy odstęp między takimi kontrolami, dotyczący pojazdów zarejestrowanych na swoim terytorium. Po takiej kontroli należy dokonać wymiany tabliczki pomiarowej. Stosownie do § 7 rozporządzenia w sprawie zezwoleń na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych, sprawdzanie urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe zarejestrowanym na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w ust. 3 lit. b rozdział VI załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, wykonuje się nie rzadziej niż co 24 miesiące, licząc od daty naniesionej na tabliczkę pomiarową, o ile wcześniej nie nastąpi uszkodzenie urządzenia rejestrującego, przekroczenie dopuszczalnych wartości błędów, uszkodzenie bądź utrata cechy nałożonej w czasie sprawdzania lub tabliczki pomiarowej. Urządzenie rejestrujące powinno być zgłoszone do sprawdzania: 1) po raz pierwszy, wraz z dowodem legalizacji pierwotnej; 2) kolejnego, z dowodem legalizacji pierwotnej albo ostatniej legalizacji ponownej. Zapisy art. 26 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 nie mają zastosowania w niniejszej sprawie bowiem nakładają one na przedsiębiorcę dodatkowe obowiązki i wymogi, których nie mógł on spełnić w chwili kontroli drogowej, gdyż wówczas przepisy te nie obowiązywały w polskim systemie prawnym. Główny Inspektor Transportu Drogowego po analizie materiału dowodowego zważył, iż w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki pozwalające stwierdzić, że w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów o poddawaniu tachografu okresowym badaniom i legalizacji. W ocenie Głównego Inspektora działanie organu I instancji było prawidłowe i zgodne z prawem. Wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności z protokołu kontroli z dnia [...] października 2006 r. oraz pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Bezspornym jest, iż zamontowany w kontrolowanym pojeździe tachograf nie miał aktualnej legalizacji. Tabliczka pomiarowa urządzenia wskazywała, że ostatnia legalizacja tachografu V. [...] typ [...] nr fabryczny [...] miała miejsce [...] sierpnia 2004 r. Zgodnie z powoływanymi przepisami tachograf powinien zostać poddany ponownej legalizacji do dnia [...] sierpnia 2006 r. Argumenty strony podniesione w odwołaniu nie mogą być podstawą zmiany decyzji. Jak już zostało wykazane powyżej, tachograf nie został terminowo poddany legalizacji i nałożona kara jest prawidłowa. Nie jest zasadnym argument skarżącej, iż nie spoczywał na niej obowiązek realizowania obowiązków wynikających z rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, bowiem kontrolowany pojazd nie podlegał pod obowiązek instalacji urządzenia. Zgodnie z art. 14 ust. 7 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, przepis ten nie ma zastosowania do kierowców pojazdów wyposażonych w urządzenie rejestrujące używane zgodnie z przepisami rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 z 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących w transporcie drogowym. Ze zgromadzonego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że tachograf w kontrolowanym pojeździe był zainstalowany i używany. Zatem, nie ma podstaw do powoływania się na art. 14 ust. 1-6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85. Jednocześnie wyjaśniono, iż strona w trybie postępowania administracyjnego została ukarana wyłącznie raz za stwierdzone naruszenie. Zatrzymanie dowodu rejestracyjnego nie jest karą w rozumieniu przepisów k.p.a. i ustawy o transporcie drogowym i nie ma wpływu ani związku z karami pieniężnymi nakładanymi na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym. Organ odwoławczy wyjaśnił, iż kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może - w oparciu o art. 42 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.) - wystąpić ze stosownym wnioskiem w tym trybie. Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego złożyła strona, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię, a w szczególności art. 97 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. W związku z tym strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2006 r. o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 1.000 zł oraz wstrzymanie wykonania w/w decyzji. W uzasadnieniu skarżąca, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko stwierdziła, że zarzut wykonywania przewozu drogowego naruszającego obowiązki wynikające z ustaw i przepisów wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych i przepisów wspólnotowych jest chybiony. Skarżąca twierdzi, że nie spoczywał na niej nakaz realizowania obowiązków wynikających z rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, ponieważ pojazd będący przedmiotem kontroli nie zaliczał się do tych, które podlegają obowiązkowi instalacji urządzenia rejestrującego. Tym samym nie podlegał kontroli i sankcjom zastrzeżonym w przepisie art. 92 ust 1 pkt 7 i 8 ustawy o transporcie drogowym. tj. karze pieniężnej. W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ stwierdził, że z uwagi na treść zarzutów skargi, rozważania zawarte w decyzji organu odwoławczego pozostają aktualne dla potrzeb niniejszej odpowiedzi na skargę. Skarżący w skardze podnosi, iż w kontrolowanym pojeździe nie było obowiązku instalacji tachografu. Urządzenie jednak było zainstalowane. W uznaniu skarżącej przedsiębiorca nie miał obowiązku spełnienia wymogów określonych w obowiązujących przepisach. Organ odwoławczy zważył, iż w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do uznania, że w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów o poddawaniu tachografu okresowym badaniom i legalizacji. Bezspornym jest, iż zamontowany w kontrolowanym pojeździe tachograf nie miał aktualnej legalizacji. Tabliczka pomiarowa urządzenia wskazywała, że ostatnia legalizacja tachografu miała miejsce [...] sierpnia 2006 r. Kontrola natomiast miała miejsce w dniu [...] października 2006 r. Tachograf nie został więc terminowo poddany legalizacji, zatem nałożona kara jest prawidłowa. Argument skarżącej, iż nie spoczywał na niej obowiązek realizowania wytycznych wynikających z rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, bowiem kontrolowany pojazd nie podlegał obowiązkowi instalacji urządzenia zgodnie z treścią art. 14 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, nie jest zasadny. Zgodnie z ust. 7 powołanego aktu prawnego przepis ten nie zwalnia z obowiązku poddawania legalizacji tachografów kierowców pojazdów wyposażonych w urządzenie rejestrujące używane zgodnie z przepisami rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985r. w sprawie urządzeń rejestrujących w transporcie drogowym. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie bezsprzecznie wskazuje, że tachograf w kontrolowanym pojeździe był zainstalowany i używany. Zatem brak było podstaw do powoływania się na art. 14 ust. 1-6 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że zasługuje ona na uwzględnienie. Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2007 r., utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2006 r., którą nałożono na skarżącą spółkę karę pieniężną z tytułu nie sprawdzenia (kolejnego) urządzenia rejestrującego (tachografu) w wymaganym przez obowiązujące przepisy terminie. Zarówno skontrolowany przedsiębiorca, jak i organy orzekające w sprawie (zwłaszcza organ I instancji) w zasadzie nie kwestionują, iż przedsiębiorca wykonywał przewozy pojazdem, którego nie dotyczył obowiązek zainstalowania tachografu. W ocenie przedsiębiorcy wyłączało to w ogóle możliwość poddania kontroli tego urządzenia rejestrującego, zaś według organów fakt, że tachograf był zainstalowany - i (w ocenie organów) używany - oznaczał, iż to urządzenie rejestrujące powinno być poddawane okresowy kontrolom, zgodnie z obowiązującymi przepisami, tj. ust. 3 lit b rozdziału VI załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz § 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 11 kwietnia 2005 r. w sprawie zezwoleń na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych. Podstawowy problem prawny w rozpatrywanej sprawie sprowadza się więc do pytania, czy zainstalowanie - i używanie (co do którego brak dowodów) - tachografu w pojeździe, którego wedle przepisów unijnych nie dotyczył obowiązek zainstalowania takiego urządzenia rejestrującego, powoduje obowiązek okresowego (kolejnego) sprawdzania tego urządzenia, i czy niedotrzymanie tego obowiązku może spowodować nałożenie na przedsiębiorcę kary pieniężnej w wysokości przewidzianej w ustawie o transporcie drogowym i odpowiednim lp. załącznika do tej ustawy ? Odnosząc się do obowiązku zainstalowania tachografu organ II instancji trafnie zauważył, że przepis art. 26 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 nie może mieć zastosowania w rozpatrywanej sprawie, gdyż zgodnie z art. 29 rozporządzenia wszedł on w życie dnia 11 kwietnia 2007 r., z wyjątkiem art. 10 ust. 5, art. 26 ust. 3 i 4 oraz art. 27, które weszły w życie dnia 1 maja 2006 r.; te ostatnie przepisy nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. W konsekwencji o obowiązku zamontowania urządzeń rejestrujących rozstrzygały przepisy rozporządzeń unijnych nr 3820/85 oraz nr 3821/85 - w brzmieniu obowiązującym przed zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem nr 561/2006. I tak, zgodnie z art. 4 pkt 3 rozporządzenia nr 3820/85 rozporządzenie nie miało zastosowania do przewozów dokonywanych pojazdami przeznaczonymi do przewozu osób, wykonywanego w ramach usług regularnych, których droga przebiegu nie przekraczała 50 km. Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanego rozporządzenia w przypadku m.in. regularnych krajowych usług przewozu osób, podlegających niniejszemu rozporządzeniu, rozkłady jazdy i wykazy obowiązków sporządzane są przez przedsiębiorstwa. Z kolei zgodnie z ust. 7 powołanego przepisu niniejszy artykuł nie miał zastosowania do kierowców pojazdów wyposażonych w urządzenie rejestrujące, używane zgodnie z przepisami rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym. Przepis art. 3 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia stanowił natomiast, iż urządzenie rejestrujące jest zainstalowane i używane w tych pojazdach, które są zarejestrowane w państwach członkowskich i są wykorzystywane do przewozu drogowego osób lub rzeczy, z wyłączeniem pojazdów, o których mowa w art. 4 i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3820/85. W przedstawionym stanie prawnym najistotniejsze znaczenie dla stwierdzenia obowiązku używania tachografu - w sytuacjach takich, jak rozpatrywana - miała wykładnia art. 14 ust. 7 rozporządzenia nr 3820/85, nie dopuszczającego stosowania uproszczonej formy ewidencji czasu pracy kierowcy w przypadku wyposażenia pojazdów w urządzenia rejestrujące używane zgodnie z przepisami rozporządzenia (EWG) nr 3821/85. Z powołanego przepisu nie wynika, że uproszczone formy ewidencji czasu pracy kierowców, o jakich mowa w art. 14 ust. 1-6 rozporządzenia nr 3820/8, nie dotyczą pojazdów, w których zamontowano urządzenie rejestrujące czas pracy kierowcy. Przepis art. 3 ust. 1 rozporządzenia 3821/85 ustanawia obowiązek instalacji i używania tachografów w pojazdach przeznaczonych do transportu drogowego osób lub rzeczy, z wyjątkiem przypadków wymienionych m.in. w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 3820/85, zaś art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 3821/85 nie zakazuje instalacji i używania tachografów również w pojazdach, o których mowa w art. 14 ust. ust. 1 rozporządzenia nr 3820/85, choć nie wprowadza takiego obowiązku. Jest to zgodne z zasadą wyrażoną w preambule rozporządzenia nr 3820/85, w myśl której w stosunku do kierowców wykonujących regularne usługi przewozu osób kopia rozkładu jazdy i wykaz obowiązków mogą zastąpić urządzenia rejestrujące. Zatem powołane rozporządzenia przewidują dwie możliwości rejestracji okresów prowadzenia pojazdu, przerw i okresów odpoczynku kierowców: tzw. metodę uproszczoną (sporządzanie wykazów obowiązków w połączeniu z kopią rozkładu jazdy) oraz rejestrację przy pomocy tachografu. Należy przy tym pamiętać, że wykładnia przepisu art. 14 ust. 7 rozporządzenia nr 3820/85 powinna obejmować ten przepis w całości, bowiem przepis ten stanowi nie tylko o "wyposażeniu" pojazdu w urządzenie rejestrujące, ale również o tym, iż urządzenie to jest "używane" zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 3821/85. Termin "używanie zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 3821/85" odnosi się do sytuacji, gdy przedsiębiorca ma obowiązek używania tachografu do rejestracji czasu pracy i odpoczynku kierowcy, a więc powinien być rozliczany z prawidłowego stosowania tego urządzenia. Zdaniem Sądu, art. 14 ust. 7 rozporządzenia nr 3820/85 nie wprowadza zasady, iż fakt instalacji tachografu automatycznie wyłącza możliwość stosowania rejestracji okresów prowadzenia pojazdów przy pomocy wykazów obowiązków i kopii rozkładów jazdy. Zainstalowanie tachografu nie jest równoznaczne z obowiązkiem jego stosowania. Takiej normy nie zawiera żaden przepis rozporządzenia nr 3820/85 ani nr 3821/85. Art. 14 ust. 7 rozporządzenia nr 3820/85 wyłącza stosowanie art. 14 ust. 1-6 jedynie w odniesieniu do kierowców pojazdów wyposażonych w "urządzenie rejestrujące używane zgodnie z przepisami rozporządzenia (EWG) nr 3821/85". Ważny jest, nie tyle sam fakt instalacji tachografu, ale i jego używanie - zgodnie z rozporządzeniem nr 3821/85. Powyższe wywody potwierdzają twierdzenie skarżącej spółki, iż nie miała ona obowiązku zainstalowania w przedmiotowym pojeździe urządzenia rejestrującego (tachografu). Powołane przepisy unijne nie wykluczały jednak możliwości zainstalowania w takim pojeździe tachografu, choć nie łączyły z tym obowiązku jego stosowania. Jedynie: a) zainstalowanie urządzenia rejestrującego oraz b) jego używanie zgodnie z przepisami rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 wyłączało (koniunktywnie) możliwość stosowania uproszczonej ewidencji czasu pracy kierowców. W rozpatrywanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. W pojeździe był zarejestrowany tachograf, ale jego używanie było związane z wewnętrznymi potrzebami przedsiębiorstwa, nie służyło zaś przewidzianej w rozporządzeniu nr 3821/85 pełnej ewidencji czasu pracy kierowców. Używanie urządzenia rejestrującego (tachografu) na wewnętrzne potrzeby przedsiębiorstwa wyłączało też - w ocenie Sądu - obowiązek okresowego (kolejnego) sprawdzania tego urządzenia, zgodnego z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Zasadny jest więc, może nie do końca wyartykułowany argument skarżącej spółki, iż nie była ona zobligowana do realizacji obowiązków wynikających z rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 - nie tylko dlatego, że kontrolowany pojazd nie podlegał obowiązkowi instalacji urządzenia rejestrującego, ale również dlatego, że urządzenie to nie było używane zgodnie z przepisami rozporządzenia (EWG) nr 3821/85, wyłączającymi możliwość stosowania uproszczonej ewidencji pracy kierowcy. W tej sytuacji trudno mówić o obowiązku okresowej legalizacji tachografu, pełniącego w przedstawionej sytuacji funkcję instrumentu służącego kierownictwu przedsiębiorstwa i z tej racji nie podlegającego kontroli zewnętrznej organów inspekcji drogowej. Z bezspornego faktu, że zamontowany w kontrolowanym pojeździe tachograf nie miał aktualnej legalizacji nie wynika więc, w rozpatrywanej sprawie wniosek, iż zasadne było nałożenie na przedsiębiorcę odpowiedniej kary pieniężnej z tego tytułu. O naruszeniu przepisów regulujących poddawanie tachografów okresowym badaniom i legalizacji można mówić bowiem dopiero wtedy, gdy tachograf służy - jako jedyna forma - kontroli ewidencji czasu pracy kierowców, nie zaś wtedy, gdy zgodnie z obowiązującymi przepisami może być stosowany jako narzędzie kontroli wewnętrznej w przedsiębiorstwie. O możliwości skutecznej, tzn. zgodnej z obowiązującymi przepisami kontroli legalizacji urządzeń rejestrujących czas pracy kierowców (tachografów), rozstrzyga ich funkcja (wyłącznego narzędzia kontroli zewnętrznej), nie zaś sam fakt ich zamontowania czy/oraz używania w innych celach (np. kontroli wewnętrznej w przedsiębiorstwie). Prawdą jest, że w rozpatrywanej sprawie kontrola wykazał, że tachograf nie został terminowo poddany legalizacji, ale z tego nie wynika - wbrew ocenie Generalnego Inspektora Transportu Drogowego - że z tej racji prawidłowo nałożono karę pieniężną. Z procesowego punktu widzenia oznacza to, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku. Na podstawie art. 152 powołanej ustawy orzeczono, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
	Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, VI SA/Wa 1425/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-11-20, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1425/09 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2009-11-20 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2009-08-06
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Pamela Kuraś-Dębecka Zbigniew Rudnicki /sprawozdawca/ Zdzisław Romanowski /przewodniczący/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Oddalono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 2007 nr 125 poz 874 art. 42 ust. 1, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 i 2, art. 92a ust. 4, Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity
Tezy Odnosząc się do podniesionych w odwołaniu przez pełnomocnika strony argumentów organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Pełnomocnik strony podnosi, że strona dochowała wszelkich starań mających zapobiec powstawaniu naruszeń przepisów regulujących szeroko pojęty transport drogowy, a odpowiedzialny za naruszenie jest jedynie pracownik.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Protokolant Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2009 r. sprawy ze skargi K. Sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę
Uzasadnienie Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2009 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 42 ust. 1, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) oraz lp. 4.3. załącznika do ustawy o transporcie drogowym, § 3 i § 4 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia z dnia 8 sierpnia 2006 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U z 2006 r., Nr 151, poz. 1089 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania z dnia [...] stycznia 2009 r. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2008 r. o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 1.000,00 zł, utrzymano zaskarżoną decyzję w całości w mocy. W uzasadnieniu przypomniano, że podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło wykonywanie przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych. Powyższe ustalono podczas kontroli pojazdu marki [...] o nr rej. [...] w dniu [...] listopada 2008 r. w m. K., przy ulicy I. na drodze krajowej nr [...]. Kontrolowanym pojazdem, kierowanym przez p. A. P., był wykonywany przewóz drogowy rzeczy. Przeprowadzona kontrola drogowa została udokumentowana protokołem kontroli z tej samej daty. Kierowca, nie wnosząc zastrzeżeń do treści protokołu, potwierdził podpisem zapoznanie się z nim. W odwołaniu od niniejszej decyzji pełnomocnik strony wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania pierwszej instancji. Podnosił, iż strona zachowała wszelkie wymogi staranności w celu wykonywania przewozu w warunkach wymaganych przepisami ustawy o transporcie drogowym. Skarżący stwierdził, iż przekazał kierowcy pieniądze w celu zakupu karty opłaty drogowej. Nakazał mu również prawidłowo wypełnić odcinek kontrolny karty opłaty za przejazd po drogach krajowych. Kierowca, któremu powierzył ten obowiązek do tej pory zawsze prawidłowo wykonywał wszelkie polecenia, przedsiębiorca nie był więc w stanie przewidzieć, iż tym razem ich nie wykona i nie wypełni odcinka kontrolnego. Pełnomocnik strony wnosi, iż okoliczności te wypełniają dyspozycję art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym i w związku z tym uzasadnione jest umorzenie postępowania w zakresie nałożenia kary pieniężnej. Skarżący wskazał ponadto, że organ pierwszej instancji wykazał niekonsekwencję każąc kierowcę mandatem karnym za inne naruszenia, na które przedsiębiorca nie miał wpływu. Zdaniem pełnomocnika, stanowi to o wzięciu pod uwagę wspomnianego przepisu art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Analogii dopatruje się on w fakcie, iż kierowca został wyposażony w plandekę zabezpieczającą ładunek sypki, a mimo to jej nie wykorzystał i został za to ukarany mandatem karnym, oraz z przedmiotową sytuacją niewpisania numeru rejestracyjnego na odcinku kontrolnym karty opłaty. Pełnomocnik podtrzymuje również stanowisko, iż utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji będzie skutkować dwukrotnym ukaraniem za to samo wykroczenie. Kierowca został już bowiem ukarany mandatem karnym za brak dokumentów, tj. prawidłowo wypełnionej karty opłaty. Organ odwoławczy po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie zważył co następuje: Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy (z odpowiednimi wyłączeniami) zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 1.800 euro rocznie. W myśl § 3 ust. 1-3 rozporządzenia w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych, uiszczenie opłaty następuje poprzez nabycie, przez podmiot wykonujący na terenie Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy, karty opłaty w jednostce upoważnionej do poboru opłat. Karta opłaty składa się z dwóch części: 1) winiety samoprzylepnej, zwanej dalej "winietą", umieszczonej w sposób trwały wewnątrz pojazdu samochodowego, w prawym dolnym rogu przedniej szyby pojazdu; 2) odcinka kontrolnego przechowywanego w pojeździe samochodowym i okazywanego na żądanie osób uprawnionych do kontroli karty opłaty. Dowód uiszczenia opłaty stanowi łącznie przedziurkowany odcinek kontrolny i przedziurkowana winieta o tym samym numerze i serii umieszczona w sposób, o którym mowa w ust. 2 pkt 1. Stosownie do § 3 ust 4 ww. rozporządzenia nie stanowi dowodu uiszczenia opłaty m.in. uszkodzona winieta lub odcinek kontrolny w sposób uniemożliwiający odczytanie numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego lub daty ważności karty (pkt 2). W myśl § 4 rozporządzenia kartę opłaty wypełnia podmiot wykonujący przewóz drogowy przed rozpoczęciem pierwszego przejazdu. Wypełnienie karty opłaty polega na wpisaniu numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego na jej odcinku kontrolnym. Ustęp 3 stanowi, iż kartą nieprawidłowo wypełnioną jest karta: 1) wypełniona niezgodnie z ust. 2, 2) wskazująca na ingerencję w pola podlegające wypełnieniu. Stosownie do art. 87 ust. 1 cytowanej ustawy podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli między innymi kartę opłaty drogowej. Zgodnie z art. 92 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 zł. Konsekwencją tego rozwiązania jest treść lp. 4.3. załącznika do ww. ustawy, który karą pieniężną w wysokości 1.000 zł sankcjonuje wykonywanie przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych. W przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do uznania, iż w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa w zakresie wykonywania przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych, w związku z czym organ pierwszej instancji prawidłowo ocenił stan faktyczny oraz dokonał prawidłowego zastosowania przepisów ustawy o transporcie drogowym oraz przepisów wykonawczych. W trakcie kontroli stwierdzono, że okazana do kontroli miesięczna karta opłaty drogowej seria i nr [...] została przedziurkowana z datą [...] listopada 2008 r. Stwierdzono, że okazany odcinek kontrolny miesięcznej karty opłaty drogowej seria i nr [...] nie został wypełniony w rubryce dotyczącej numeru rejestracyjnego pojazdu, dla którego karta opłaty wraz z odcinkiem kontrolnym została zakupiona. Winieta samoprzylepna miesięcznej karty opłaty drogowej seria i nr [...] została umieszczona w sposób trwały wewnątrz pojazdu samochodowego, w prawym dolnym rogu przedniej szyby pojazdu. Bezspornym w sprawie jest fakt, iż w dniu kontroli na odcinku kontrolnym miesięcznej karty opłaty za przejazd po drogach krajowych seria i nr [...] nie został wpisany numer rejestracyjny pojazdu. Jak wskazują wyżej cytowane przepisy, prawidłowe wypełnienie karty polega na wpisaniu numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego na jej odcinku kontrolnym. W toku postępowania przed organem pierwszej instancji strona przesłała wraz z wyjaśnieniami między innymi oświadczenie kierowcy, w którym potwierdza, iż otrzymał od przedsiębiorcy pieniądze na zakup karty opłaty oraz polecono mu ją prawidłowo wypełnić. Zaznacza, iż posiadał przy sobie ważną winietę. Przyznaje, iż nie wpisał na odcinku kontrolnym numeru rejestracyjnego pojazdu. Oświadcza ponadto, iż wykroczenie to zostało stwierdzone w czasie kontroli ITD w dniu [...] listopada 2008 r., w związku z którą został ukarany mandatem karnym Pismem z dnia [...] grudnia 2008 r. pełnomocnik strony podniósł argument, iż nieprawidłowe wypełnienie karty opłaty za przejazd drogowych obciąża wyłącznie kierowcę, który nie dochował swoich obowiązków. Zaznaczył, iż kierowca został już ukarany mandatem karnym i w związku z tym wniósł o umorzenie postępowania wobec przedsiębiorcy. Organ odwoławczy podkreślił, iż wszczęcie postępowania wobec kierowcy nie wyklucza wszczęcia postępowania administracyjnego także wobec przedsiębiorcy lub podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym, realizującego przewóz drogowy co wynika z art. 92a ust. 3 ustawy o transporcie drogowym. W przedmiotowej sprawie zasadne było wszczęcie postępowania wobec strony. Zgodnie z treścią wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 105/08 ,"...w myśl art. 87 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca wykonujący przewozy drogowe odpowiedzialny jest za wyposażenie kierowcy wykonującego transport drogowy w wymagane dokumenty. Wykonanie tego obowiązku nie zwalnia jednak przedsiębiorcy od odpowiedzialności, jeżeli kierowca posiadałby takie dokumenty, a nie okazał ich w czasie kontroli. (...) W świetle art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za zgodne z prawem wykonywanie przewozu drogowego, a zatem ponosi odpowiedzialność za naruszenie obowiązków przez osoby, którymi się posługuje. Wynika to również z treści art. 92a ust. 3 omawianej ustawy o transporcie drogowym, skoro wszczęcie postępowania wobec kierowcy nie wyklucza wszczęcia postępowania także wobec przedsiębiorcy realizującego przewóz drogowy. Poza tym kierowca - pracownik, który swoim postępowaniem wyrządza pracodawcy szkodę ponosi wobec tego pracodawcy odpowiedzialność na zasadach przewidzianych w kodeksie pracy." Reasumując niniejszy wywód na temat odpowiedzialności kierowców i przedsiębiorców wynikającej z zapisów art. 92a ustawy o transporcie drogowym, za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Warszawie z dnia 16 października 2006 r. w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 1447/06 należy wskazać, iż art. 92a ust. 1 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym statuuje zasadę odpowiedzialności kierowcy za naruszenie przepisów określonych w ust. 1 tego przepisu, jednocześnie wskazując w ust. 2, iż orzekanie w takich sprawach następuje w trybie określonym w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Natomiast art. 92 ust. 1 tej samej ustawy jednoznacznie stanowi, iż podmioty, które wykonują przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wymienionych w pkt. 1-8 podlegają karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 zł. Sankcje zawarte w przepisie art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym dotyczą zatem tylko podmiotów wykonujących przewóz drogowy lub inne czynności z nim związane, podmiotami tymi nie są jednakże kierowcy przewoźnika drogowego, lecz sam przedsiębiorca, co wynika z definicji przewozu drogowego zawartej w art. 4 pkt 6a ustawy. Odnosząc się do podniesionych w odwołaniu przez pełnomocnika strony argumentów organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Pełnomocnik strony podnosi, że strona dochowała wszelkich starań mających zapobiec powstawaniu naruszeń przepisów regulujących szeroko pojęty transport drogowy, a odpowiedzialny za naruszenie jest jedynie pracownik. Zasadne wydaje się ponadto przywołanie słów Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2008 r., sygn. TK SK 75/06, który stwierdził, iż "(...) regulacje zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, ażeby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i obmyślenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem, czy to na zasadzie stosunku pracy, czy nawet na zasadzie samozatrudnienia." Na mocy art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym nie wszczyna się postępowania administracyjnego w sytuacji gdy podczas kontroli drogowej zostaną stwierdzone naruszenia obowiązku posiadania w pojeździe wymaganych dokumentów, o których mowa w art. 87 ust. 1-4 ustawy o transporcie drogowym, zasad dotyczących maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu, dziennego czasu odpoczynku lub przekraczania maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, zasad dotyczących użytkowania analogowych urządzeń rejestrujących samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Zastosowanie art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy wszczęcie postępowania administracyjnego jeszcze nie nastąpiło. Niniejsze stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie WSA. W wyroku z dnia 10 marca 2008 r. (sygn. akt VI SA/Wa 67/08) sąd stwierdza: ,, Orzekanie wobec kierowcy, po stwierdzeniu określonych w art. 92a ust. 1 pkt 1-3 następuje w trybie określonym w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia i nie wyklucza wszczęcia postępowania, po stwierdzeniu tych samych naruszeń, także wobec przedsiębiorcy. Jednakże postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy nie wszczyna się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszeń. W przedmiotowej sprawie to wszczęcie już nastąpiło. Przepis nie przewiduje umorzenia postępowania po stwierdzeniu, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszeń. W niniejszej sprawie na podstawie analizy materiału dowodowego stwierdzono, iż przedsiębiorca miał wpływ na powstanie ww. naruszenia. Z uwagi na to organ I instancji zasadnie wszczął wobec niego postępowanie administracyjne. Co więcej, na mocy art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym organ administracji publicznej może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej w drodze decyzji administracyjnej w sytuacji gdy stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewóz nie mógł przewidzieć. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez WSA w wyroku z dnia 10 marca 2008 r. (sygn. akt VI SA/Wa 67/08) przepis art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym przewiduje zwolnienie przedsiębiorcy z odpowiedzialności, "jeśli stwierdzone zostanie, że dołożył należytej staranności (uczynił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać) organizując przewóz, a jedynie wskutek jakiś nadzwyczajnych " okoliczności" lub zdarzeń doszło do naruszenia". A zatem, brak możliwości przewidzenia powstania naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. W zaistniałym stanie faktycznym do wskazanego wyżej naruszenia doszło w okolicznościach, które przedsiębiorca powinien przewidzieć i nie dopuścić do jego zaistnienia. W niniejszej sprawie nie wystąpiły nadzwyczajne okoliczności uzasadniające powstanie naruszeń co potwierdza materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy. Mając powyższe na względzie organ II instancji zważył, iż organ I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy i karę pieniężną w wysokości 1.000,00 zł za naruszenie lp. 4.3. załącznika do ustawy o transporcie drogowym nałożył słusznie i zgodnie z prawem. Organ I instancji podjął wszelkie niezbędne kroki do prawidłowego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. Dopuścił wszystko co mogło przyczynić się do wyjaśnienia sprawy oraz w sposób należyty zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy. Odnosząc się do zarzutów skarżącego zawartych w odwołaniu organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Bezsprzecznym w sprawie jest fakt, iż strona postępowania uiściła opłatę za przejazd po drogach krajowych. Organ odwoławczy wyjaśnia, że lp. 4.1. załącznika do ustawy o transporcie drogowym karą pieniężna w wysokości 3.000,00 zł sankcjonuje wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych, zaś lp. 4.3. załącznika do ustawy o transporcie drogowym sankcjonuje karą pieniężną w wysokości 1.000,00 zł wykonywanie przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych. W rozpatrywanej sprawie winieta samoprzylepna została umieszczona w sposób trwały wewnątrz pojazdu samochodowego, w prawym dolnym rogu przedniej szyby pojazdu, a kierowca okazał do kontroli odcinek kontrolny karty opłaty za przejazd po drogach krajowych, który nie zawierał numeru rejestracyjnego pojazdu. Ww. rozporządzenie obliguje podmiot wykonujący przewóz drogowy do prawidłowego wypełnienia karty opłaty za przejazd po drogach krajowych. Z kolei prawidłowe wypełnienie karty opłaty za przejazd po drogach krajowych polega na wpisaniu numeru rejestracyjnego pojazdu. Sam dowód zakupu, lub zaksięgowania karty opłaty drogowej dla danego pojazdu nie stanowi okoliczności wyłączającej odpowiedzialność z tytułu naruszenia określonego w lp. 4.3. załącznika do ustawy o transporcie drogowym. Wysokość nakładanych na stronę kar pieniężnych za dane naruszenie, jest ściśle określona w załączniku do ustawy o transporcie drogowym. Organy orzekające nie mają możliwości dowolnego kształtowania wysokości nakładanych kar pieniężnych. Taryfikator w sposób ścisły określa wysokość kary za dane naruszenie. W konsekwencji stwierdzenie naruszenia przez inspektora transportu drogowego skutkuje nałożeniem kary pieniężnej w odpowiedniej wysokości. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może - w oparciu o art. 42 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104 ze zm.) - wystąpić ze stosownym wnioskiem do właściwego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, który wydał decyzję w I instancji. Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przedsiębiorca stwierdzając, iż decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2009 r. narusza interes prawny skarżącego poprzez utrzymanie obciążenia go karą pieniężną za wykonywanie przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych w sytuacji gdy naruszenie przepisów nastąpiło wskutek okoliczności, których skarżący nie mógł przewidzieć, to jest poprzez niezastosowanie art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Wobec powyższego skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania. Skarżący stoi na stanowisku, iż nie mógł przewidzieć okoliczności do której doszło, tj. iż kierowca w dniu [...] listopada 2008 r. nie wypełni odcinka kontrolnego karty opłat. Skarżący korzysta z wielu pojazdów. Nie jest w stanie ich na bieżąco kontrolować w zakresie wypełniania przez kierowców ich podstawowych obowiązków. Okoliczność w jakiej doszło do naruszenia przepisów transportu drogowego przez kierowcę skarżącego, wypełnia jego zdaniem przesłanki z art. 93 ust.7 ustawy o transporcie drogowym, wobec czego uzasadnione jest umorzenie postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o co skarżący wnosił w toku instancji i wniosek ten podtrzymuje. Skarżący podtrzymuję również stanowisko, iż utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji skutkuje zastosowaniem dwukrotnej sankcji za to samo wykroczenie. Chodzi tutaj o uprzednie ukaranie mandatem karnym kierowcy - również za "brak dokumentów", to jest prawidłowo wypełnionej karty opłat. W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów strony organ odwoławczy ponownie stwierdził, iż podczas kontroli pojazdu w dniu [...] listopada 2008 r. bezsprzecznie ustalono, że kierowca okazał do kontroli odcinek kontrolny miesięcznej karty opłaty drogowej bez wpisanego numeru rejestracyjnego kontrolowanego pojazdu. Stosownie do § 4 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 8 sierpnia 2006 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. z dnia 28 sierpnia 2006 r.), obowiązującego w momencie orzekania organów obydwu instancji; 1.Kartę opłaty wypełnia podmiot wykonujący przewóz drogowy przed rozpoczęciem pierwszego przejazdu. 2. Wypełnienie karty opłaty polega na wpisaniu numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego na jej odcinku kontrolnym. 3. Kartą nieprawidłowo wypełnioną jest karta: 1) wypełniona niezgodnie z ust. 2; 2) wskazująca na ingerencję w pola podlegające wypełnieniu. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że okazana w trakcie kontroli karta opłaty bez wpisanego numeru rejestracyjnego kontrolowanego pojazdu była kartą nieprawidłowo wypełnioną. Tym samym stan faktyczny zastany w czasie kontroli drogowej prawidłowo zakwalifikowano jako wykonywanie przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych. Odnośnie dwukrotnej sankcji za to samo wykroczenie organ odwoławczy wyjaśnia, iż zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym za naruszenie przepisów ustawy odpowiedzialność ponoszą niezależnie przedsiębiorca, jak i kierowca. Różnica polega na tym, iż orzekanie w sprawach odpowiedzialności kierowcy odbywa się na zasadach określonych w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia, natomiast orzekanie w sprawach odpowiedzialności przedsiębiorcy odbywa się na zasadach określonych w K.p.a. oraz ustawie o transporcie drogowym. Strona jako przedsiębiorca ma obowiązek i powinność zadbać o staranne wykonywanie ciążących na niej obowiązków wskazanych w przepisach regulujących daną sferę prowadzonej działalności gospodarczej. Z pewnością okoliczność posługiwania się wieloma pojazdami, na którą powołano się w skardze, nie stanowi okoliczności, która mogła by skutkować wyłączeniem odpowiedzialności skarżącego. W kwestii braku możliwości zastosowania w niniejszej sprawie art. 93 ust 7 ustawy o transporcie drogowym aktualne pozostaje stanowisko organu odwoławczego przedstawione w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.; zwaną dalej p.p.s.a.). Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2009 r., utrzymującą w całości w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2008 r., którą nałożono na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 1.000,00 zł za wykonywanie przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych Podstawę materialno-prawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. art. 42 ust. 1, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym i lp. 4.1 załącznika do tej ustawy oraz § 3 i § 4 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia z dnia 8 sierpnia 2006 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U z 2006 r., Nr 151, poz. 1089 z późn. zm.). Zaskarżona decyzja organu odwoławczego - Głównego Inspektora Transportu Drogowego została wydana dnia [...] maja 2009 r., kontrola miała zaś miejsce [...] listopada 2008 r. Oba te zdarzenia miały więc miejsce przed dniem [...] czerwca 2009 r., tj. przed dniem wejścia w życie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 5 czerwca 2009 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 86, poz. 721). Organ zastosował zatem trafnie do rozpatrywanej sprawy przepisy rozporządzenia Ministra Transportu z dnia z dnia 8 sierpnia 2006 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U z 2006 r., Nr 151, poz. 1089 z późn. zm.). W rozpatrywanej sprawie pełnomocnik skarżącego wniósł następujące zarzuty: - po pierwsze - podniósł, że strona zachowała wszelkie wymogi staranności w celu wykonywania przewozu w warunkach wymaganych przepisami ustawy o transporcie drogowym, a skarżący przedsiębiorca nie mógł przewidzieć okoliczności do której doszło, tj. iż kierowca w dniu [...] listopada 2008 r. nie wypełni odcinka kontrolnego karty opłat; okoliczności te (zachowanie przedsiębiorcy) wypełniają dyspozycję art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym i w związku z tym uzasadnione jest umorzenie postępowania w zakresie nałożenia kary pieniężnej; - po drugie - podniósł, że utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji będzie skutkować dwukrotnym ukaraniem za to samo wykroczenie, jako że kierowca został już ukarany mandatem karnym za brak dokumentów, tj. prawidłowo wypełnionej karty opłaty; - po trzecie - w ocenie skarżącego nieprawidłowe wypełnienie karty opłaty za przejazd drogowych obciąża wyłącznie kierowcę, który nie dochował swoich obowiązków. Rozpatrując powyższe zarzuty kolejno należy zauważyć, że zgodnie z art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym przepisów ust. 1-3, a więc regulujących nakładanie przez uprawnionych do kontroli kar pieniężnych na wykonującego przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem, w drodze decyzji administracyjnej, nie stosuje się, jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Odnosząc się do powyższego zarzutu organ odwoławczy odwołał się przede wszystkim do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2008 r., sygn. TK SK 75/06, który stwierdził, iż "(...) regulacje zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, ażeby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i obmyślenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem, czy to na zasadzie stosunku pracy, czy nawet na zasadzie samozatrudnienia." Następnie odwołał się do wyroku WSA z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 67/08, w którym stwierdzono, że powołany przepis art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym przewiduje zwolnienie przedsiębiorcy z odpowiedzialności, "jeśli stwierdzone zostanie, że dołożył należytej staranności (uczynił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać) organizując przewóz, a jedynie wskutek jakiś nadzwyczajnych " okoliczności" lub zdarzeń doszło do naruszenia". A zatem, brak możliwości przewidzenia powstania naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. W ocenie organu orzekającego w zaistniałym stanie faktycznym do wskazanego wyżej naruszenia doszło w okolicznościach, które przedsiębiorca powinien przewidzieć i nie dopuścić do jego zaistnienia. W niniejszej sprawie nie wystąpiły, również w ocenie Sądu, jakieś nadzwyczajne okoliczności uzasadniające powstanie naruszeń; potwierdza to materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy. Kolejny argument organu odwoławczego ma w tej kwestii charakter procesowy i wiąże się z postanowieniami art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, w myśl którego nie wszczyna się postępowania administracyjnego w sytuacji gdy podczas kontroli drogowej zostaną stwierdzone m.in. naruszenia obowiązku posiadania w pojeździe wymaganych dokumentów, o których mowa w art. 87 ust. 1-4 ustawy o transporcie drogowym, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Nie ulega wątpliwości, że przez określenie "podmiot wykonujący przewóz" należy rozumieć przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego. Warto przy tym zwrócić uwagę, że ustawa zwalnia ów podmiot z odpowiedzialności tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Brak wpływu przedsiębiorcy na powstanie naruszenia wymaga więc jednoznacznego udowodnienia. Potwierdza to tezę przedstawioną wyżej. Dalej, jak wynika z wywodów organu orzekającego w sprawie, które Sąd podziela, zastosowanie art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy wszczęcie postępowania administracyjnego jeszcze nie nastąpiło (wyrok WSA z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 67/08). W rozpatrywanej sprawie to wszczęcie już nastąpiło, przy czym podmiot wykonujący przewóz miał wpływ na powstanie naruszeń. Odnosząc się do zarzutu drugiego, tj. stwierdzenia, że utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji będzie skutkować dwukrotnym ukaraniem za to samo wykroczenie, organ odwoławczy trafnie wyjaśnił, iż zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym za naruszenie przepisów ustawy odpowiedzialność ponoszą niezależnie przedsiębiorca, jak i kierowca. Różnica polega na tym, iż orzekanie w sprawach odpowiedzialności kierowcy odbywa się na zasadach określonych w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia, natomiast orzekanie w sprawach odpowiedzialności przedsiębiorcy odbywa się na zasadach określonych w K.p.a. oraz ustawie o transporcie drogowym. Z kolei odpowiedź na zarzut, że nieprawidłowe wypełnienie karty opłaty za przejazd drogowych obciąża - w ocenie skarżącego - wyłącznie kierowcę, który nie dochował swoich obowiązków, została już zawarta w rozważaniach dotyczących przesłanek odpowiedzialności przedsiębiorcy. W ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie organy orzekające w następstwie dokonanej kontroli w dniu [...] listopada 2008 r. jednoznacznie ustaliły, że przewóz drogowy po drogach krajowych był wykonywany z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd. Nieprawidłowość ta polegała na niewypełnieniu karty opłaty, tzn. na niewpisaniu numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego na jej odcinku kontrolnym. Tymczasem zgodnie z pkt 2 § 4 rozporządzenia prawidłowe wypełnienie karty opłaty następuje przez wpisanie numeru rejestracyjnego pojazdu. Jeżeli więc numer ten nie został wpisany, wypełnienie nastąpiło niezgodnie z powołanym przepisem. Takie zachowanie przewoźnika jest sankcjonowane przez przepis lp. 4.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym karą pieniężną w kwocie 1000 zł za wykonywanie przewozu drogowego z nieprawidłowo wypełnioną kartą opłaty za przejazd po drogach krajowych. Nadto, w ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie organ orzekający, obok ukarania kierowcy, zasadnie nałożył też karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej, na przedsiębiorcę, który nie udowodnił jednoznacznie braku swojego wpływu na powstanie naruszenia. Trafnie też organ orzekający zwrócił uwagę na jednoznaczne ustalenie wysokości kar pieniężnych nakładanych za naruszenie przepisów regulujących dziedzinę transportu drogowego. Decyzje administracyjne nakładające kary pieniężne za naruszenia przepisów prawnych regulujących sprawy transportu drogowego rzeczywiście mają charakter szczególny. Są to mianowicie decyzje wydawane w ramach tzw. uznania związanego, nie stwarzającego właściwym organom administracji praktycznie żadnych luzów interpretacyjnych. Odpowiedzialność administracyjna za popełnione wykroczenia drogowe, określone zarówno w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz innych przepisach krajowych, jest co do zasady oderwana od kwestii winy odpowiedzialnego przedsiębiorcy, a także od zaistnienia szkody bądź stanu zagrożenia nią. Organ orzekający ma obowiązek stwierdzenia, czy nastąpiło wykroczenie określone powołanymi wyżej przepisami, bez wnikania jakie były jego przyczyny i kto ponosi za to winę. W postępowaniu administracyjnym w tego rodzaju sprawach istotne jest bowiem przede wszystkim stwierdzenie faktu popełnienia wykroczenia i stwierdzenie odpowiedzialności za ten czyn - przy założonej odpowiedzialności przedsiębiorcy, w znacznej mierze niezależnie od jego winy, możliwości przyczynienia się do jej powstania, czy ewentualnych żądań miarkowania wysokości kary. Ustawa tylko wyjątkowo określa przesłanki wyłączających odpowiedzialność przedsiębiorcy (możliwość odstąpienia od wymierzenia kary) bądź prowadzących do jej ograniczenia. Organ inspekcji drogowej działa w takiej sytuacji w warunkach uznania związanego - stwierdzenie określonego ustawą wykroczenia musi spowodować jego odpowiednią, zgodną z przepisami ustawy kwalifikację, a następnie nałożenie kary w wymaganej tą ustawą wysokości. Natomiast, jak wskazał Główny Inspektor Transportu Drogowego, istnieją podstawy prawne do ubiegania się przez przedsiębiorcę o umorzenie nałożonej kary lub jej rozłożenie na raty. Jak wynika z akt sprawy, postępowanie administracyjne przeprowadzono z dochowaniem odpowiednich przepisów postępowania, regulujących zarówno udział strony w tym postępowaniu, jak i dotyczących postępowania dowodowego, w tym - oceny dowodów. Organy orzekające w sprawie jasno przedstawiły w oparciu o jakie fakty podjęły decyzję i dlaczego te fakty uznały za uzasadnione. Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.u. Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.
	Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę, VI SA/Wa 39/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-03-25, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 39/09 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2009-03-25 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2009-01-09
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Dorota Wdowiak Halina Emilia Święcicka Zbigniew Rudnicki /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Oddalono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 2001 nr 125 poz 1371 art.5,14 ust.1 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
Tezy art. 5 ustawy o transporcie drogowym ma wobec art. 553 § 2 K.s.h. charakter przepisu szczególnego (lex specialis). O dopuszczeniu takiej sytuacji przekonuje treść wspomnianego przepisu 553 § 1 K.s.h., z którego wprost wynika, że Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. W rozpatrywanym przypadku, w ocenie Sądu, treść art. 5 ustawy o transporcie drogowym, właśnie przez ustalone w tym przepisie szczegółowo warunki uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego, przemawia przeciwko ustalonej w art. 553 § 1 K.s.h. zasadzie sukcesji generalnej.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2009 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w D. (obecnie w upadłości) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę
Uzasadnienie Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r., wydaną na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w związku ze stwierdzonymi w toku kontroli naruszeniami nałożono na T. Sp. z o.o. z siedzibą w D. karę pieniężną w kwocie [...] zł. Powyższą karę nałożono w następującym stanie faktycznym. Mianowicie, jak wynika z protokołu kontroli z dnia [...] listopada 2007 r., na drodze krajowej nr [...] w miejscowości M. zatrzymano do kontroli drogowej pojazd marki [...] o nr rej. [...] wraz z naczepą marki [...] o nr rej. [...], należący do B. Sp. z o.o. O/K., a będący w prawnej dyspozycji przedsiębiorstwa (poprzednio T. Sp. z o.o. z siedzibą w D.). Pojazdem, który w chwili kontroli prowadził p. D. S.; przedsiębiorstwo wykonywało transport drogowy rzeczy. Podczas przedmiotowej kontroli drogowej stwierdzono następujące naruszenia: 1) przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego w dniu [...].10.2007 r.: a) o czas powyżej 15 minut do 30 minut - nałożono karę pieniężną z lp. lp. 10.3 lit a załącznika do ustawy o transporcie drogowym w wysokości [...] zł; 2) przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego w dniu [...].10.2007 r.: b) za każde następne rozpoczęte 30 minut - nałożono karę pieniężną z lp. 10.3 lit b załącznika do w/w ustawy w wysokości [...] zł; 3) skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego w okresie rozliczeniowym rozpoczętym w dniu [...].10.2007 r.: a) o czas do jednej godziny - nałożono karę pieniężną z lp. 10.2 lit a załącznika do w/w ustawy w wysokości [...] zł; 4) skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego w okresie rozliczeniowym rozpoczętym w dniu [...].10.2007 r.: a) o czas do jednej godziny - nałożono karę pieniężną z lp. 10.2 lit a załącznika do w/w ustawy w wysokości [...] zł. Pełnomocnik strony odwołał się od decyzji organu I instancji wnosząc o jej uchylenie z uwagi na naruszenie art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 77, art. 107 § 3 K.p.a. oraz naruszenie art. 92 a ust. 3 w zw. z art. 92 ust. 1 i 4, art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 o transporcie drogowym. W odwołaniu podniesiono, iż w toku postępowania strona wskazała okoliczności, które uzasadniały odstąpienie od wymierzenia kary, do których organ I instancji się nie odniósł. Ponadto, zdaniem pełnomocnika strony, organ niewłaściwie, tzn. w sposób wybiórczy zastosował przepisy unijne (art. 10 ust. 3 w/w rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 561/2006), przyznając im niezasadnie prymat nad przepisami krajowymi. Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2008 r., wydaną na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 pkt 8, ust. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym lp. 10.2 lit a, lp. 10.3 lit. a i b, załącznika do w/w ustawy, art. 7, art. 8 ust. 1-5 rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającym rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 (Dz. Urz. UE L102 z 11.04.2006), uchylono w całości decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r. Nr [...] o nałożeniu na stronę kary pieniężnej w łącznej wysokości [...] zł i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu powołanej decyzji Główny Inspektor Transportu Drogowego wskazał, iż wraz z wyjaśnieniami do protokołu kontroli strona złożyła pełnomocnictwo i odpis aktualny z rejestru przedsiębiorców, z którego wynika, iż z dniem [...] września 2007 r. uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników T. Sp. z o.o. przekształciła się T. S.A. Organ I instancji nie uwzględnił tego faktu i błędnie oznaczył stronę postępowania. Ponadto Główny Inspektor Transportu Drogowego uznał również za niezbędne ustalenie, czy przedsiębiorca wypełnił obowiązki wynikające z art. 13 ust. 3 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2008 r., wydaną na podstawie art. 104 § 1 oraz art. 107 K.p.a., art. 13 ust. 2, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 pkt 2, 7, 8, ust. 2 pkt 1 i ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, w zw. z lp. 1.1., lp. 10.3 lit. a i b, lp. 10. 2 lit a, załącznika do w/w ustawy, art. 7, art. 8 ust. 1-5, art. 4 lit d, lit f i lit g rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (...), po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego zgodnie ze wskazaniami Głównego Inspektora Transportu Drogowego, na T. Sp. z o.o. z siedzibą w D. karę pieniężną w kwocie [...] zł. W uzasadnieniu, po ponownej, szczegółowej analizie danych z tachografu cyfrowego zawartych na karcie kierowcy okazanej do kontroli potwierdzono naruszenia odnoszące się do skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego, a także prawidłowość nałożonych z tego tytułu kar pieniężnych. Uznano, że wyjaśnienia pełnomocnika strony, iż nie miała ona wpływu na powstanie naruszenia wobec czego nie powinna za nie odpowiadać, są bezzasadne. Stosownie do art. 10 ust. 3 w/w rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r., przedsiębiorstwo odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy tego przedsiębiorstwa, nawet jeśli naruszenie takie miało miejsce na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub w państwie trzecim. Wskazano również, że na gruncie polskiego prawa cywilnego (również i administracyjnego) obowiązuje niemal tożsama reguła określana jako zasada ryzyka pracodawcy (tzw. ryzyko osobowe), zgodnie z którą za działalność przedsiębiorstwa ponosi odpowiedzialność osoba, która je prowadzi, tj. pracodawca. To pracodawca obciążony jest więc skutkami niewłaściwego doboru pracowników i ponosi odpowiedzialność za działania osób zatrudnionych, w tym również straty wynikłe z ich niezaradności i braku należytego przygotowania do pracy. Zgodnie z art. 94 ust. 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników podejmujących pracę z zakresem ich obowiązków oraz sposobem wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach. Niewątpliwie kierowca powinien znać podstawowe przepisy związane z obowiązkiem przestrzegania norm czasu pracy (czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków). Zdaniem [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, nie podnosił on pierwszeństwa prawa unijnego nad prawem krajowym, jakkolwiek wskazał, iż zasada supremacji prawa europejskiego nad prawem krajowym obowiązuje od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Ponadto, zdaniem organu I instancji, nie zaistniały również okoliczności określone w art. 10 ust. 3 in fine powołanego rozporządzenia nr 561/2006, ani tym bardziej w art. 92 a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, gdyż brak jest okoliczności i dowodów jednoznacznie wskazujących, że przedsiębiorstwo T.S.A. z siedzibą w D., nie miało wpływu na powstanie naruszenia. Stosownie do art. 92 a ust. 5 nie stosuje się przepisów z art. 92 a ust. 4, jeżeli naruszenie, o którym mowa w ust. 1, ma charakter rażący, a szczególności zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz zostało popełnione wielokrotnie. W przedmiotowej sprawie bezsprzecznie uznano, że naruszenia popełnione przez kierowcę miały charakter rażący i zostały popełnione wielokrotnie. Przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego aż o 3 godziny i 52 minuty świadczy o jego rażącym charakterze, natomiast dwukrotne skrócenie dziennego czasu odpoczynku spełnia przesłankę wielokrotności. Nadto [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie korespondencji z Biurem Obsługi Transportu Międzynarodowego (BOTM) ustalił, że w dniu [...] października 2007 r. przedsiębiorca T. S.A. złożył wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego na podstawie art. 13 ust. 2 pkt.2 ustawy o transporcie drogowym w związku z dokonanym przekształceniem spółki T. Sp. z o.o. w spółkę T.S.A. Jednakże w dniu [...] października 2007 r., z powodu braku wymaganych dokumentów, wniosek ten zarejestrowano jako niekompletny, a po uzupełnieniu jego braków w dniu [...] lutego 2008 r. wniosek zarejestrowano jako kompletny. Następnie decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] lutego 2008 r. przeniesione zostało uprawnienie wynikające z licencji Wspólnoty Europejskiej w zakresie wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy o nr [...] z przedsiębiorcy T. Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T. S.A. W dniu [...] lutego 2008 r. stronie została doręczona przedmiotowa decyzja, a także licencja nr [...] wraz z jej wypisami. Zawiadomieniem z dnia [...] sierpnia 2008 r. strona postępowania, tj. T. S.A., została poinformowana o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w zakresie wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek. Pełnomocnik strony stwierdził w związku z tym, iż przedsiębiorca T. S.A. dopełnił obowiązku poinformowania organu udzielającego licencji poprzez przesłanie zawiadomienia o zmianie. Na dowód powyższego twierdzenia zostało dołączone pismo skierowane do BOTM z dnia [...] października 2007 r., w którym strona informowała o przekształceniu spółki działającej pod firmą T. Sp. z o.o. w spółkę pod firmą T. Spółka Akcyjna. Ponadto pełnomocnik podniósł, iż "dla wymiany licencji, a w konsekwencji wymiany wypisów koniecznym było m. in. uprzednie przedłożenie aneksów uwzględniających zmian na spółkę akcyjną na wszystkie leasingowe pojazdy. Z przyczyn zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych, nie było możliwym niezwłoczne złożenia aneksów do umów." W piśmie z dnia [...] sierpnia 2008 r. pełnomocnik strony podniósł, iż T. S.A. nie naruszyła przepisu lp. 1.1. załącznika do ustawy o transporcie drogowym. W chwili kontroli okazano wypis z licencji na spółkę przekształcaną i dopełniono obowiązku zgłoszenia zmiany w BOTM. Nie jest możliwe dokonanie w terminie 1 miesiąca wymiany licencji wraz z wypisami na 294 pojazdy. Ponadto "dla ruchu przedsiębiorstwa i zapewnienia ciągłości działania nie było możliwym unieruchomienie parku samochodowego do czasu wydania nowej licencji oraz odpowiedniej liczby wypisów. Takie działanie byłoby niewątpliwym działaniem na szkodę spółki i stanowić podstawę odpowiedzialności członków zarządu". Organ orzekający w sprawie przypomniał, że z art. 5 ustawy o transporcie drogowym jednoznacznie wynika, iż podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. Natomiast stosownie do art. 13 ust. 2 pkt 2 organ, który udzielił licencji, przenosi w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające w razie połączenia podziału, przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję. Ponadto przewoźnik drogowy jest zobowiązany zgłaszać na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkie zmiany, o których mowa w art. 8 w/w ustawy, nie później niż w terminie 14 dni od ich powstania. Jeżeli przedmiotowe zmiany obejmują dane zawarte w licencji, przedsiębiorca jest zobowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji, (art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym). Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w R. Wydziału [...] Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego, w dniu [...] października 2007 r. nastąpiło przekształcenie spółki działającej pod firmą T.Sp. z o.o. w spółkę pod firmą T. Spółka Akcyjna. Strona złożyła wniosek o zmianę treści licencji do Biura Obsługi Transportu Międzynarodowego (BOTM) w dniu [...] października 2007 r., jednak wniosek ten został uznany za niekompletny. Strona uzupełniła przedmiotowy wniosek dopiero w dniu [...] lutego 2008 r., natomiast uprawnienie wynikające z licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego zostało przeniesione z przedsiębiorcy T.Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T. S.A. decyzją Ministra Infrastruktury w dniu [...] lutego 2008 r. (licencja nr [...]), doręczoną stronie w dniu [...] lutego 2008 r. Wobec powyższego [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego uznał, iż przedsiębiorca T. S.A. na dzień kontroli drogowej, tj. [...] listopada 2007 r., nie dysponował odpowiednią licencją na wykonywanie transportu drogowego. Taką licencję przedsiębiorstwo uzyskało z chwilą wydania decyzji Ministra Infrastruktury Nr [...], tj. z dniem [...] lutego 2008 r., a decyzja ta funkcjonowała w obrocie prawnym od dnia jej doręczenia stronie, czyli od dnia [...] lutego 2008 r. W związku z tym uznał również za zasadne nałożenie na przedsiębiorcę kary pieniężnej w wysokości [...] zł z lp. 1.1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, tj. z tytułu wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji. Odwołanie od powyższej decyzji z dnia [...] września 2008 r. wniósł pełnomocnik przedsiębiorcy, wnosząc o: 1) uchylenie w całości decyzji z dnia [...] września 2008 r.; w szczególności z uwagi na naruszenie przepisów art. 7, 8, 9, 77, 107 § 3 K.p.a. oraz art. 5 ust. 1, art. 13 ust. 2 pkt 2), art. 92 ust. 4 i 5 w zw. z lp. 1.1 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.; 2) wstrzymanie natychmiastowego wykonania przedmiotowej decyzji. Pełnomocnik strony podniósł, iż w przypadku naruszenia w postaci przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego nie zaistniały przesłanki wymienione w art. 92a ust. 5 ustawy o transporcie drogowym. Stwierdził, iż odpowiedzialność za powstanie niniejszego naruszenia ponosi kierowca. Podkreślił również, iż przedsiębiorstwo nie miało wpływu na jego powstanie, gdyż w/w naruszenie przepisów dokonane przez kierowcę było konsekwencją omyłki w prawidłowym wyliczeniu przerwy, zgodnie z art. 7 przedmiotowego rozporządzenia, tj. poprzez odwrócenie kolejności przerw 30 minut, a potem 15 minut. Z powyższego wyraźnie widać subiektywność winy kierowcy i brak wpływu T. SA na powstanie odpowiedzialności tym bardziej, że miało ono charakter jednorazowy, a nie wielokrotny, jak argumentuje organ I instancji. Pełnomocnik skarżącego odniósł się również do naruszenia w postaci wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek. Wskazał, iż przedsiębiorca dopełnił wymogu przewidzianego przez art. 14 ustawy o transporcie drogowym. Podniósł po raz kolejny fakt konieczności przedłożenia organowi wydającemu licencje (BOTM) dokumentacji potwierdzającej prawo dysponowania pojazdami będącymi w posiadaniu. W przypadku przekształcenia koniecznym jest wymiana dowodów rejestracyjnych dla pojazdów własnych oraz otrzymania od finansującego odpowiednich aneksów do umów leasingu. W pierwszym przypadku, zgodnie z art. 78 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym, właściciel pojazdu ma 30 dni na powiadomienie starosty jeżeli wystąpią zmiany danych zamieszczonych w dowodzie rejestracyjnym. W tym zakresie aktywność leży niewątpliwie po stronie właściciela. Natomiast w drugim przypadku wpływ posiadacza na dokonanie zmian jest tylko pośredni, bo to finansujący ostatecznie determinuje moment formalnego potwierdzenia zaistniałych zmian prawnych. Wbrew stanowisku organu I instancji T. SA w przedmiotowej sprawie wykonywała transport drogowy legitymując się prawidłową i ważną licencją. Nie może bowiem być uznane za prawidłowe stanowisko wyłączające możliwość posługiwania się przez spółkę przekształconą licencją wydaną na spółkę przekształcaną, zwłaszcza w tzw. "okresie przejściowym", tj. do wydania nowej licencji. W polskich przepisach prawnych brak niejednokrotnie wzajemnej korelacji, jednak strona nie może z tego tytułu ponosić negatywnych konsekwencji, a to w szczególności w przypadku postępowania zgodnie z przepisami i stosowania się do obowiązujących reguł. Interpretacja zastosowana przez organ I instancji prowadzi do sytuacji, w której spółka przekształcona dysponująca wypisem z licencji na dany pojazd jest traktowana na równi z przedsiębiorcą, który wykonując transport drogowy w ogóle nie dopełnia obowiązku - nie posiada licencji i nie wystąpił o jej udzielenie. Prowadzi to do sytuacji nierównego traktowania wobec prawa, jak również obniżenia zaufania do organów administracyjnych, które powinny stać na straży prawa również poprzez rozumną, logiczną i wszechstronną wykładnię obowiązującego odpowiednich przepisów prawa. Brak jest również przepisu w ustawie o transporcie drogowym zakazującego wykonywanie transportu drogowego do czasu wydania dla spółki przekształconej nowej licencji, jak również sankcjonującemu wykonywanie takiego transportu. Niewątpliwe nie można tego wywieść z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 14 ustawy. Ponadto organ I instancji w żaden sposób nie odniósł się do art. 553 § 2 kodeksu spółek handlowych oraz odpowiednich przepisów ustawy o transporcie drogowym. Decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 5, art. 87 ust. 1, art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz lp. 1.1., lp. 10.2. lit. a, lp. 10.3 lit. a i b załącznika do powołanej ustawy, art. 7, art. 8 ust. 1-5 i 8 rozporządzenia (WE) Nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych (...), po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez stronę utrzymano zaskarżoną decyzję w całości w mocy. Odnosząc się do naruszenia lp. 1.1, tj. wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji organ odwoławczy zauważył, że spółka T. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przekształciła się w spółkę T. Spółka Akcyjna, na podstawie uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników T. Sp. z o.o. Nr [...] z dnia [...] września 2007 r. w sprawie przekształcenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą: T. Sp. z o.o. w spółkę akcyjną pod firmą: T. S.A. W dniu [...] października 2007 r. przedsiębiorca T. S.A. złożył wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego na podstawie art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym w związku z dokonanym przekształceniem spółki T. Sp. z o.o. w T. S.A. Jednakże w dniu [...] października 2007 r., z powodu braku wymaganych dokumentów wniosek ten zarejestrowano jako niekompletny, a po uzupełnieniu jego braków w dniu [...] lutego 2008 r. wniosek zarejestrowano jako kompletny. Decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] lutego 2008 r. przeniesione zostały uprawnienia wynikające z licencji Wspólnoty Europejskiej w zakresie wykonywania międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy o nr [...] z przedsiębiorcy T. Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T.S.A. W/w decyzja, wraz z licencją nr [...] i jej wypisami została doręczona stronie w dniu [...] lutego 2008 r. Pełnomocnik strony w toku postępowania wyjaśniającego wskazał, iż nie jest możliwe dokonanie w terminie 1 miesiąca wymiany licencji wraz z wypisami na 294 pojazdy. Wobec powyższego organ odwoławczy uznał, iż przedsiębiorca T. S.A. na dzień kontroli drogowej, tj. [...] listopada 2007 r. nie dysponował odpowiednią licencją na wykonywanie transportu drogowego. Taką licencję przedsiębiorstwo uzyskało z chwilą wydania decyzji Ministra Infrastruktury Nr [...], tj. z dniem [...] lutego 2008 r., a decyzja ta funkcjonowała w obrocie prawnym od dnia jej doręczenia stronie, czyli od dnia [...] lutego 2008 r. Zgodnie z art. 552 K.s.h., spółka przekształcana staje się spółką przekształconą z chwilą wpisu spółki przekształconej do rejestru (dzień przekształcenia). Jednocześnie sąd rejestrowy z urzędu wykreśla spółkę przekształcaną. Mając na uwadze treść art. 553 § 2 K.s.h., co do zasady Spółce T. S.A. przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki T. Sp. z o.o. Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. Z kolei mając na uwadze treść art. 13 ust. 1, ust. 2 pkt 2, ust. 3 ustawy o transporcie drogowym, przeniesienie uprawnień wynikających z licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej na skutek złożonego przez stronę wniosku. Co do zasady jednak, licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią, z zastrzeżeniem ust. 2. Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2004 roku (sygn. akt VI S.A./Wa 120/06): "licencja jest uprawnieniem osobistym, które nie może być przedmiotem obrotu prawnego, czy też użyczenia między adresatem decyzji a osobą trzecią. " Faktycznie przedsiębiorca T.S.A. złożył wniosek w dniu [...] października 2007 r. o wszczęcie postępowania administracyjnego na podstawie art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym w związku z dokonanym przekształceniem spółki T. Sp. z o.o. w T.S.A., podczas gdy kontrola miała miejsce dopiero dnia [...] listopada 2007 r. Główny Inspektor wskazał jednak, że przeniesienie uprawnień wynikających z licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej, a ta wiąże stronę, staje się wobec niej skuteczna z dniem jej doręczenia. Zgodnie z treścią wyjaśnień przesłanych przez BOTM decyzja z dnia [...] lutego 2008 r., przenosząca uprawnienia wynikające z licencji z T. Sp. z o.o. na T. S.A. została doręczona spółce przekształconej w dniu [...] lutego 2008 r. A zatem na dzień kontroli T. S.A. nie posiadała licencji na wykonywanie transportu drogowego. Mając na uwadze powyższe, Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, iż organ I instancji prawidłowo nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości [...] zł w związku ze stwierdzonym naruszeniem w postaci wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek. Odnosząc się do naruszenia lp. 10.2. lit. a oraz lp. 10.3. lit. a i b, tj. skrócenia dziennego czasu odpoczynku oraz przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego organ odwoławczy, po szczegółowej analizie poparł w tym zakresie argumentację organu I instancji. Ponadto, odnosząc się do wniosku strony o zastosowanie art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, iż przepis ten ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy wszczęcie postępowania administracyjnego jeszcze nie nastąpiło. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W wyroku z dnia 6 czerwca 2008 r. (sygn. akt VI SA/Wa 67/08) Sąd stwierdza: "Orzekanie wobec kierowcy, po stwierdzeniu określonych w art. 92a ust. 1 pkt 1-3 następuje w trybie określonym w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia i nie wyklucza wszczęcia postępowania, po stwierdzeniu tych samych naruszeń, także wobec przedsiębiorcy. Jednakże postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy nie wszczyna się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszeń. W przedmiotowej sprawie to wszczęcie już nastąpiło. Przepis nie przewiduje umorzenia postępowania po stwierdzeniu, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszeń." Podobnie, w analizowanej sprawie wszczęcie postępowania już nastąpiło. Zatem, niemożliwe jest jego umorzenie ze względu na treść art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym. Organ odwoławczy wskazał również, iż w jego ocenie stwierdzone nieprawidłowości w zakresie naruszenia w postaci skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego zostały popełnione wielokrotnie, podczas gdy naruszenie w postaci przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego miało charakter rażący, z uwagi na fakt, iż wyniosło aż 3 godziny i 52 minuty. Z tego też względu, uznał twierdzenia pełnomocnika strony podnoszone w odwołaniu za błędne. W ocenie organu II instancji, brak jest również podstaw do zastosowania 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym i umorzenia postępowania w sprawie. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2008 r. (sygn. akt VI SA/Wa 67/08) przepis art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym przewiduje zwolnienie przedsiębiorcy z odpowiedzialności, "jeśli stwierdzone zostanie, że dołożył należytej staranności (uczynił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać) organizując przewóz, a jedynie wskutek jakiś nadzwyczajnych "okoliczności" lub zdarzeń doszło do naruszenia". A zatem, brak wpływu na powstanie naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. Należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie przedsiębiorca nie uwolnił się od odpowiedzialności. Organ odwoławczy wyjaśnił również, iż kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może - w oparciu o ustawę z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r., Nr 249, poz. 2104 ze zm.) - wystąpić ze stosownym wnioskiem do właściwego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego. Skargę na powyższą decyzję złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik przedsiębiorcy wnosząc o uchylenie w całości decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r., w szczególności z uwagi na: 1) naruszenie art. 7, 8, 107 K.p.a. poprzez brak uzasadnienia prawnego decyzji, będący konsekwencją nieustosunkowania się do argumentów skarżącego w części obejmującej wywód w zakresie przekształcenia spółki przedłożonych w odwołaniu od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w [...] z dnia [...] września 2008 r. 2) wydanie decyzji w oparciu o art. 92 ust. 1 oraz lp. 1.1 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym pomimo braku wypełnienia dyspozycji wskazanych przepisów, 3) naruszenie art. 10 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych (...), 4) niezastosowanie art. 553 § 2 K.s.h., niezastosowanie art. 92a ust. 4 i 5, względnie art. 93 ust. 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. W uzasadnieniu skargi powtórzono w zasadzie argumentację podniesioną już w odwołaniu i korespondencji z organem, związanej z naruszeniem zakazu wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji. Oceniając zarzuty odnoszące się - zdaniem pełnomocnika - do kierowcy, pełnomocnik przedsiębiorcy podniósł, iż organ dokonując analizy winien nie tylko odnieść się do czysto matematycznego wyliczenia czasu jazdy i odpoczynku, ale również, zwłaszcza wobec odwołania skarżącego (wykazanych przyczyn), przeprowadzić analizę sposobu naruszenia. Tego organ nie poczynił, a poprzestał jedynie na powieleniu ustalenia organu I instancji. Dalej, w ocenie skarżącego, w zakresie nałożenia kary określonej w lp.1.1 załącznika do ustawy skarżący nie otrzymał de facto uzasadnienia i odniesienia się tak organu I, jak i II instancji do przedłożonych (merytorycznych) wywodów. Skarżący podkreślił, że kierowca okazał się kontrolującym wypisem z licencji wydanym na spółkę przekształcaną. Jak wykazano uprzednio w toku postępowania, nie może być uznane za prawidłowe stanowisko wyłączające możliwość posługiwania się przez spółkę przekształconą licencją wydaną na spółkę przekształcaną, zwłaszcza w tzw. "okresie przejściowym", to jest do wydania nowej licencji. Przepisy ustawy o transporcie posługują się na okoliczność przekształcenia podmiotu, któremu udzielono licencji wprost pojęciem "przeniesienia" licencji, a nie jej "udzielenia". Nie ulega zatem wątpliwości, że ma tu miejsce kontynuacja, a nie tworzenie od podstaw nowego prawa (udzielenia licencji) dla nowego podmiotu. Sam fakt wymiany licencji (wydania nowej w miejsce uprzedniej) nie przekreśla tożsamości podmiotu przekształconego i przekształcanego.. Brak jest również przepisu w ustawie o transporcie drogowym zakazującego wykonywanie transportu drogowego do czasu wydania dla spółki przekształconej nowej licencji jak również sankcjonującemu wykonywanie takiego transportu. Niewątpliwe nie można tego wywieść z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 14 ustawy. Według skarżącego, nie jest zasadne tak rygorystyczne traktowanie spółki poddanej procesowi przekształcenia jak to uczynił organ. W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie. Podtrzymując na użytek niniejszej odpowiedzi na skargę stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji oraz biorąc pod uwagę treść skargi, Główny Inspektor Transportu Drogowego wyjaśnił, iż zgodnie z treścią art. 553 § 1 - 2 K.s.h. spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej, spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. Ustawa o transporcie drogowym stanowi wyjątek od ww. zasady, bowiem stosownie do treści art. 13 ust 2 organ, który udzielił licencji przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające w razie połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję, pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę, przejmującego uprawnienia wynikające z licencji, wymagań określonych w art. 5 ust 3 ustawy o transporcie drogowym. Uregulowania zawarte w ustawie o transporcie drogowym stanowią lex specialis w stosunku do zasady określonej w K.s.h. Ponadto, zgodnie z art. 14 ust 1-2 ustawy o transporcie drogowym przewoźnik drogowy jest obowiązany zgłaszać na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkie zmiany danych, o których mowa w art. 8 ustawy o transporcie drogowym, nie później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Jeżeli zmiany, o których mowa obejmują dane zawarte w licencji, takie jak oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę 1 adres, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji. Przeniesienie uprawnień wynikających z licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej, a ta wiąże stronę, staje się wobec niej skuteczna z dniem jej doręczenia. W dniu kontroli T. S. A. nie posiadała licencji na wykonywanie transportu drogowego. Odnosząc się do pozostałych zarzutów organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, iż w rozpatrywanej sprawie nie znajduje zastosowania art. 92 a ust 4 bowiem ww. przepis ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy wszczęcie postępowania administracyjnego jeszcze nie nastąpiło. W ocenie organu brak jest również podstaw do zastosowania art. 93 ust 7 ustawy o transporcie drogowym i umorzenia postępowania w sprawie. Bowiem brak wpływu na naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 67/08, zwolniony będzie przedsiębiorca z odpowiedzialności, jeśli stwierdzone zostanie, że dołożył należytej staranności (uczynił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać) organizując przewóz, a jedynie wskutek jakichś nadzwyczajnych "okoliczności" lub "zdarzeń" doszło do naruszenia. (...) Brak wpływu na powstanie naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swoją odpowiedzialność. W stanie faktycznym sprawy, przedsiębiorca nie uwolnił się od odpowiedzialności. Wskazał, jedynie że nie ponosi odpowiedzialności i powołał się na art. 93 ust 7 ustawy o transporcie drogowym. Nie wskazał natomiast okoliczności, z których wynikałoby, iż naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Popełnienie pomyłki przez kierowcę nie stanowi takiej nadzwyczajnej okoliczności, która mogłaby zwolnić przedsiębiorcę z odpowiedzialności. Odnosząc się do zakresu obowiązków przewoźnika organ odwoławczy zwrócił również uwagę na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt SK 75/06 (30/2/A/2008). Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż regulacje zawarte w ustawie o transporcie drogowym (art. 5) zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, ażeby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i obmyślenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem, czy to na zasadzie stosunku pracy, czy nawet na zasadzie samozatrudnienia. W ocenie Głównego Inspektora Transportu Drogowego, w dyspozycji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym nie mieszczą się sytuacje, które są wynikiem zachowania kierowcy, ale które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. Także kwestie właściwego doboru pracowników (ryzyko osobowe) nie mieści się w zakresie regulacji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 utd. Rzeczą tylko i wyłącznie wynikającą z uznania przedsiębiorcy jest właściwy dobór osób współpracujących. Generalnie odnosząc się do argumentów skarżącego organ odwoławczy stwierdził, że nie stanowią one podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji. Organy I i II instancji podjęły w ramach postępowania wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i na podstawie i całego zebranego materiału dowodowego wydały rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zważywszy, że w niniejszej sprawie stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości, skargę należy uznać za bezzasadną. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.; zwaną dalej p.p.s.a.). Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2008 r., utrzymującą w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2008 r., którą nałożono na przedsiębiorcę - z racji stwierdzonych naruszeń - karę pieniężną w kwocie [...] zł. Znaczną część ([...] zł) nałożonej kary stanowi kara za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji - w sytuacji gdy miało miejsce przekształcenie prawne przedsiębiorstwa ze spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na spółkę akcyjną, przy czym w dacie kontroli kierowca już przekształconego przedsiębiorstwa (S.A.) posługiwał się licencją przedsiębiorstwa poddanego przekształceniu (Sp. z o.o.). W ocenie skarżącego posługiwanie się w tej sytuacji przez przedsiębiorstwo przekształcone licencją wydaną na rzecz przedsiębiorstwa przekształcanego było całkowicie uzasadnione. Natomiast w ocenie organów orzekających w sprawie posłużenia się przez przedsiębiorstwo przekształcone (S.A.) licencją wydaną na rzecz przedsiębiorstwa przekształcanego (Sp. z o.o.) było naruszeniem prawa. Zgodnie z art. 553 K.s.h. Spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej (§ 1). Konkretnie, Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej (§ 2). Według oceny Głównego Inspektora Transportu Drogowego, art. 5 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego, której uzyskanie wymaga spełnienia szeregu zindywidualizowanych warunków, dotyczących m.in. reputacji przedsiębiorcy, kwalifikacji zawodowych, odpowiedniej sytuacji finansowej, spełniania wymagań przez kierowców oraz tytułu prawnego do dysponowania pojazdami, ma - wobec treści art. 553 § 2 K.s.h. - charakter przepisu szczególnego. Inaczej mówiąc, generalna zasada sukcesji praw spółki przekształcanej na rzecz spółki przekształconej ulega w tym przypadku zawieszeniu, gdyż ustawa o transporcie drogowym wymaga w tym przypadku indywidualnego zbadania kwalifikacji (warunków) spółki przekształconej do wykonywania praw spółki przekształcanej. W istocie więc szczegółowe określenie w ustawie enumeratywnie określonych warunków umożliwiających uzyskanie licencji na wykonywanie transportu drogowego oznacza, że podmiot przekształcony powinien również spełniać te warunki, co dalej w konsekwencji oznacza m.in., że licencja na wykonywanie tego transportu nie "przechodzi" automatycznie na podmiot przekształcony, lecz zakłada - przy przekształceniu - ponowne badanie, czy podmiot przekształcony te warunki spełnia. Sąd podziela to stanowisko i uważa, że art. 5 ustawy o transporcie drogowym ma wobec art. 553 § 2 K.s.h. charakter przepisu szczególnego (lex specialis). O dopuszczeniu takiej sytuacji przekonuje treść wspomnianego przepisu 553 § 1 K.s.h., z którego wprost wynika, że Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. W rozpatrywanym przypadku, w ocenie Sądu, treść art. 5 ustawy o transporcie drogowym, właśnie przez ustalone w tym przepisie szczegółowo warunki uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego, przemawia przeciwko ustalonej w art. 553 § 1 K.s.h. zasadzie sukcesji generalnej. Nie ma więc racji pełnomocnik skarżącego twierdząc, że z żadnego przepisu ustawy o transporcie drogowym nie wynika możliwość bezpośredniego, bez żadnych ograniczeń, przeniesienia praw z licencji ze spółki przekształcanej na spółkę przekształconą. Przepis art. 13 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym mówi zresztą wyraźnie, że organ, który udzielił licencji, przeniesie, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające - pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę, przejmującego uprawnienia wynikające z licencji, wymagań określonych w art. 5 ust. 3, o których była wyżej mowa. Ustawa o transporcie drogowym reguluje ponadto - dopuszczalną w określonych sytuacjach, m.in. połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję, procedurę przeniesienia uprawnień wynikających z licencji. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy przewoźnik drogowy jest obowiązany zgłaszać na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkie zmiany danych, o których mowa w art. 8, nie później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Jeżeli zmiany, o których mowa w ust. 1, obejmują dane zawarte w licencji, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji. W rozpatrywanej sprawie kontrola miała miejsce dnia [...] listopada 2007 r. Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w R. Wydziału [...] Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego, w dniu [...] października 2007 r. nastąpiło przekształcenie spółki działającej pod firmą T. Sp. z o.o. w spółkę pod firmą T. Spółka Akcyjna. Czyli spółka przekształcona wykonywała przewozy drogowe na podstawie licencji spółki przekształcanej jeszcze po upływie ponad miesiąca. Strona złożyła wniosek o zmianę treści licencji do BOTM w dniu [...] października 2007 r., a więc również z pewnym opóźnieniem. Złożony przez stronę wniosek został uznany za niekompletny. Strona uzupełniła przedmiotowy wniosek dopiero w dniu [...] lutego 2008 r., natomiast uprawnienie wynikające z licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego zostało przeniesione z przedsiębiorcy T. Sp. z o.o. na przedsiębiorcę T. S.A. decyzją Ministra Infrastruktury w dniu [...] lutego 2008 r. (licencja nr [...]). Decyzja, o której mowa, została doręczona stronie w dniu [...] lutego 2008 r. Z przedstawionej kolejności zdarzeń wynika jednoznacznie, że w dniu kontroli strona - spółka przekształcona - T.S.A. nie posiadała licencji na wykonywanie transportu drogowego, przy czym wniosek o zmianę treści licencji w prawidłowym kształcie został w istocie złożony (w uzupełnionej formie) dopiero w dniu [...] lutego 2008 r. Cały proces zmiany treści licencji trwał zatem ok. 3,5 - 4 miesięcy, przy czym organ załatwił sprawę przeniesienia licencji w ciągu tygodnia. Jak to już wyżej wyjaśniono, nie było też podstaw prawnych do posługiwania się przez spółkę przekształconą (S.A.) licencją wystawioną na spółkę przekształcaną (z. o.o.). Sąd uznał również za uzasadnione stanowisko organów orzekających w sprawie w kwestii braku przesłanek odpowiedzialności. Nadto uznał, że naruszenia polegające na skróceniu dziennego czasu odpoczynku oraz przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego zostały prawidłowo udokumentowane, a wysokość nałożonych z tego tytułu kar pieniężnych jest zgodna z obowiązującymi przepisami ( lp. 10.2. lit. a oraz lp. 10.3. lit. a i b). Sąd stwierdził przy tym, że podniesione przez stronę zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 8, art. 107 K.p.a., nawet jeśli częściowo uzasadnione (jak w przypadku uzasadnienia decyzji, którego najistotniejsza część mieści się w odpowiedzi na skargę), nie miały istotnego wpływu na wynik sprawy. Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 127, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.
	Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Szczegóły orzeczenia

	drukuj    zapisz    Powrót do listy

Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Inspektor Transportu Drogowego, Zobowiązano organ do rozpoznania wniosku/odwołania w terminie ...od otrzymania odpisu prawomocnego orzeczenia, II SAB/Wa 119/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-10-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 119/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-10-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu	2008-07-28
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Adam Lipiński /sprawozdawca/ Ewa Grochowska-Jung /przewodniczący/ Stanisław Marek Pietras
Symbol z opisem	648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne	Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane	I OZ 342/09 - Postanowienie NSA z 2009-04-16
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Zobowiązano organ do rozpoznania wniosku/odwołania w terminie ...od otrzymania odpisu prawomocnego orzeczenia
Powołane przepisy	Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1, art. 4, art. 5, art. 6 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 61 Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Tezy W demokratycznym państwie prawnym podstawową zasadą działania organów administracji jest jawność. Dlatego każdy dokument wytworzony przez organ wskazujący sposób interpretacji przepisów obowiązującego prawa, pomimo że przeznaczony jest przede wszystkim dla funkcjonariuszy tego organu, ma charakter informacji publicznej i jako taki podlegać będzie reżimowi ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung, Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras, Adam Lipiński (spr.), Protokolant Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2008 r. sprawy ze skargi M. B. na bezczynność Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. zobowiązuje Głównego Inspektora Transportu Drogowego do rozpatrzenia wniosku skarżącego M. B. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania administracyjnego; 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz M. B. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie W dniu 7 maja 2008 r. wpłynął do Głównego Inspektora Transportu Drogowego wniosek M. B. z dnia 22 kwietnia 2008 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie: kserokopii wytycznych Głównego Inspektora Transportu Drogowego wydanych w dniu 4 lutego 2008 r., dotyczących sankcjonowania naruszeń mieszczących się w zakresie przedmiotowym przepisu art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. W uzasadnieniu wniosku M. B. powołał się na swoje pismo z dnia 17 kwietnia 2008 r. przesłane do GITD pocztą elektroniczną oraz na uzyskaną tą samą drogą odpowiedź organu, w której poinformowano go, że wytyczne są aktem wewnętrznym adresowanym wyłącznie do Wojewódzkich Inspektoratów Transportu Drogowego i zatrudnionych w nich inspektorów i nie podlegają udostępnieniu opinii publicznej. Wnioskodawca podnosił, że wskazane wytyczne stanowią informację publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1198 ze zm.) i w związku z powyższym domagał się ich udostępnienia. Wskazywał jednocześnie, że odmowa udostępnienia informacji publicznej powinna nastąpić w drodze decyzji administracyjnej. Główny Inspektor Transportu Drogowego udzielił pismem z dnia 20 maja 2008 r. odpowiedzi na wniosek M. B. Organ stwierdził w powyższym piśmie, że przedmiotowe wytyczne nie stanowią informacji publicznej, gdyż zawierają jedynie wykładnię obowiązującego prawa, nie jest to dokument urzędowy. Inspektor powołał się przy tym na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2006 r. (sygn. akt I OSK 928/05), w którym sąd stwierdził, iż żądanie wykładni prawa nie wchodzi w zakres ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z tych przyczyn GITD nie zastosował przepisów ustawy i odmówił wydania wytyczych, przy czym odmowa została zawarta w formie zwykłego pisma. W odpowiedzi M. B. wezwał pismem z dnia 30 maja 2008 r. Głównego Inspektora Transportu Drogowego do usunięcia naruszenia prawa. Zakwestionował ustalenia organu w zakresie charakteru prawnego wytycznych. Podkreślił, że mają one charakter generalny i abstrakcyjny, jako że mają zastosowanie we wszystkich postępowaniach prowadzonych przez funkcjonariuszy Inspekcji Transportu Drogowego w oparciu o art. 92a ustawy o transporcie drogowym i wywołują również skutki o charakterze zewnętrznym. Odpowiadając na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, organ w piśmie z dnia 12 czerwca 2008 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Podniósł, że w zakresie ustawy o dostępie do informacji publicznej nie mieści się zarówno żądanie dokonania wykładni prawa, jak również wniosek o udostępnienie już dokonanej interpretacji obowiązujących przepisów. Podkreślono również, że wytyczne nie mają wpływu na postępowanie kontrolne, bowiem wpływ taki mogą mieć jedynie przepisy powszechnie obowiązującego prawa wymienione w art. 87 Konstytucji. W dniu 23 czerwca 2008 r. M. B. skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Głównego Inspektora Transportu Drogowego w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Wnosił w niej o zobowiązanie organu do rozpatrzenia w sposób przewidziany w ustawie o dostępie do informacji publicznej jego wniosku z dnia 22 kwietnia 2008 r. oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając powyższe, skarżący podniósł, że wytyczne GITD bezsprzecznie stanowią informację publiczną. Jak stwierdził, wszelkie wyjątki od konstytucyjnej zasady dostępu do informacji powinny być sformułowane w sposób wyraźny. Powołał przy tym orzecznictwo sądów administracyjnych wskazujące, że dokonana interpretacja obowiązujących przepisów stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, powołując się na argumenty przywołanych już we wczesniejszej korespondencji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Skarga zasługuje na uwzględnienie. W niniejszej sprawie spór sprowadza się do kwestii odpowiedniego zakwalifikowania wytycznych wydanych przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego, a dotyczących sankcjonowania przez podległą mu Inspekcję naruszeń mieszczących się w zakresie przedmiotowym przepisu art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Jak wynika z oświadczenia pełnomocnika organu złożonego na rozprawie w dniu 29 października 2008 r., powyższe wytyczne stanowią kilkunastostronicowy dokument zawierający w punktach sposoby postępowania osoby kontrolującej. Wykładnia ta wskazuje sposób rozumienia przez organ art. 92a ustawy o transporcie drogowym i przez to reguluje sposób postępowania danego funkcjonariusza w szczegółowo wymienionych przypadkach jako przykładowe modele działania kunkcjonariusza. Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.). Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienianych w art. 6 ustawy. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 9 lutego 2007 r. (sygn. akt I OSK 517/06), pojęcie informacji publicznej nie może być rozpatrywane wyłącznie na tle powołanej normy prawnej. Wykładnia art. 1 ustawy mogłaby prowadzić do zbyt wąskiego rozumienia omawianego terminu. Powodowałoby to, że jako informację publiczną traktowano by tylko tę, która odnosiłaby się do sprawy publicznej rozumianej jako dotyczącej pewnej zbiorowości. Nie obejmowano by wówczas tym pojęciem informacji odnoszącej się do spraw indywidualnych, chyba że strony postępowania byłyby osobami publicznymi. Dlatego z uwagi na użycie niezbyt precyzyjnych sformułowań, przy wykładni tych przepisów należy kierować się art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Uwzględniając powyższe, należy zatem przyjąć wykładnię rozszerzającą art. 1 cyt. ustawy, według której informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. W tym miejscu przywołać można kolejny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2003 r. (sygn. akt II SAB 199/03), w którym Sąd zwracał uwagę, że ustawodawca formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego. Jak wynika z powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny w swoim orzecznictwie zakreślił bardzo szerokie pojęcie informacji publicznej i sprawy publicznej. Stwierdził bowiem, że może być ona wyodrębniana zarówno na podstawie kryterium podmiotowego jak i przedmiotowego. Uznał w związku z tym, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swych kompetencji. Taki charakter będzie miała również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów. Stąd informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publiczne i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (por. wyroki NSA z dnia 30 października 2002 r. II SA 1956/02 i II SA 2036-2037/02). Zauważyć należy, że informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Stanowi ją zarówno treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, jak również treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. W zakres pojęcia informacji publicznej wchodzą zarówno treści dokumentów wytworzonych bezpośrednio przez organy, jak i te, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich. Zgodnie z art. 4 cyt. ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są w szczególności organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Podkreślić trzeba, że obowiązek udostępnienia informacji nie ma jednak charakteru nieograniczonego. Artykuł 5 ustawy wskazuje, że dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniom w zakresie określonym w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Ponadto ograniczenia wynikają z potrzeby ochrony prywatności osób fizycznych lub tajemnicy przedsiębiorcy. Podsumowując, można stwierdzić, że każda informacja zakwalifikowana, zgodnie z treścią art. 1 i 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jako informacja publiczna powinna zostać przez organ udostępniona, o ile nie zachodzą przesłanki wyłączenia jej jawności lub ochrony prywatności osób fizycznych lub tajemnicy przedsiębiorstwa. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że wbrew stanowisku organu, żądana przez skarżącego informacja stanowi informację publiczną. Wytyczne wydane w celu ułatwienia inspektorom transportu drogowego stosowania przepisów ustawy o transporcie drogowym podczas dokonywania kontroli zostały sporządzone przez pracownika organu, jako dokument wewnętrzny. Można zatem przyjąć, że dotyczą one realizacji zadań organu. Spełniają zatem, zdaniem Sądu, przesłanki umożliwiające przyznanie im waloru informacji publicznej (dotyczą sfery faktów, zostały wytworzone w ramach struktury organizacyjnej organu, dotyczą sfery jego działalności, zawierą informację o sposobie załatwienia sprawy (spraw), etc.), stanowią więc, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. d) i pkt 4 a), będąc rodzajem informacji o sposobie wykładni przez organ przepisów dotyczących prowadzenia postępowań, stanowią dokument urzędowy podlegający udostępnieniu w trybie i na zasadach w określonych w ustawie (co wypełnia dyspozycję art. 61 Konstytucji RP). W ocenie Sądu, znajomość wytycznych stanowić może dla kontrolowanych podmiotów ułatwienie sprzyjające właściwemu przygotowaniu się do prowadzonego postępowania. Jej udostępnienie, oczywiście w zakresie, w jakim nie stanowią one tajemnicy państwowej lub służbowej, realizować będzie prawo obywateli do informacji o działaniach organów władzy publicznej oraz przejrzystości działań tych organów. Przywoływany przez organ wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2006 r. (sygn. akt I OSK 928/05) odnosi się do odmiennego stanu faktycznego. Bowiem dotyczy wniosku żądającego odpowiedzi dotyczących informacji o obowiązującym prawie. W niniejszej sprawie ważne jest to, że skarżący nie ubiegał się o udzielenie porady prawnej, lecz o udostępnienie (w formie kserokopii) już sporządzonego w ramach struktury oraz organu istniejącego fizycznie dokumentu, zawierającego wykładnię przepisu prawa, stworzonego na potrzeby związane z prowadzeniem postępowań i pozostającego w dyspozycji organu. W demokratycznym państwie prawnym podstawową zasadą działania organów administracji jest jawność. Dlatego każdy dokument wytworzony przez organ wskazujący sposób interpretacji przepisów obowiązującego prawa, pomimo że przeznaczony jest przede wszystkim dla funkcjonariuszy tego organu, ma charakter informacji publicznej i jako taki podlegać będzie reżimowi ustawy o dostępie do informacji publicznej. Bezczynność organu (bądź podmiotu niebędącego organem władzy publicznej) na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ milczy wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Z kolei stanowisko organu, które w istocie sprowadza się do odmowy udzielenia informacji powinno przybrać, jak wskazano powyżej, procesową formę decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.). Główny Inspektor Transportu Drogowego, negując fakt stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej w niniejszej sprawie, nie udzielił informacji zgodnie z wnioskiem ani też nie wydał decyzji odmownej. Organ pozostawał więc w bezczynności, toteż Sąd zobowiązał Głównego Inspektora Transportu Drogowego do załatwienia wniosku M. B. z dnia 22 kwietnia 2008 r., bądź poprzez udzielenie stosownej informacji, bądź wydanie decyzji o odmowie, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, co umożliwi stronie wykorzystanie środków prawnych, łącznie z prawem wniesienia skargi lub powództwa do sądu właściwego ze względu na przyczynę odmowy. Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w oparciu o art. 149 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. d) i pkt 4 a) ustawy o dostępie do informacji publicznej orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 209 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zasądzona od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz M. B. kwota 100 zł stanowi wartość uiszczonego wpisu sądowego.