Herb przedstawia na tarczy w polu czerwonym złote, blankowane srebrem mury miejskie z trzema złotymi basztami nakrytymi złotymi dachami, z czarnymi oknami. W otwartej bramie z uniesioną broną znajduje się srebrna uzbrojona ręka z mieczem.

W wersji wielkiej, tarczę herbową trzymają dwa srebrne koronowane lwy z rozdwojonymi ogonami.Pod tarczą na postumencie z liści lipy na czerwonej wstędze dewiza w języku łacińskim "Praga Caput Rei publicae ". Na tarczy trzy hełmy turniejowe z koronami z których spływają labry czerwono-złote. Głównym klejnotem jest lew czeski a prawym i lewym klejnotem są w barwach praskich dzielnic.

Pierwszymi mieszkańcami terenów nad Wełtawą, były osiedlające się tu od ok. 500 roku p.n.e., plemiona celtyckie. Zostały one stopniowo wyparte przez napływający pomiędzy IX a VI wiekiem p.n.e. germański lud Markomanów. Pierwsze plemiona słowiańskie przybyły na te tereny ok. 500 roku. Walki o dominacje doprowadziły ok. 800 roku do władzy dynastię Przemyślidów, którzy założyli tu miasto.

Wznieśli oni dwie warowne osady: Zamek Praski i Wyszehrad.

Szczególny rozkwit miasto osiągnęło za rządów Karola IV. Założył on tu pierwszy w środkowej Europie uniwersytet – Carolinum.

W roku 1344 praskie biskupstwo zostało podniesione w hierarchii kościelnej do rangi arcybiskupstwa. Od 1526 pozostawało pod rządami Habsburgów, jako jedna ze stolic ich monarchii. W 1419 roku miała tam miejsce słynna defenestracja katolików (wojny husyckie), zaś w 1618 roku podobne wydarzenie (wyrzucenie przez okno namiestników cesarza) stało się bezpośrednią przyczyną wojny trzydziestoletniej. W wyniku klęski czeskich protestantów na Białej Górze w 1620 Praga jako stolica Królestwa Czeskiego traci swoje znaczenie i na długie lata pozostaje w cieniu Wiednia. W tym też okresie społeczność niemieckojęzyczna odgrywa w mieście rolę dominującą, zaczęło się to zmieniać dopiero w XIX wieku, podczas czeskiego odrodzenia narodowego.

W 1784 r. w jedno miasto połączono pięć wcześniej samodzielnych, lecz powiązanych ze sobą organizmów: Stare Miasto, Nowe Miasto, Josefov, Małą Stranę i Hradczany.

W 1848 roku powstanie (w czasie Wiosny Ludów). Pod koniec XIX wieku wybudowano wiele reprezentacyjnych budynków; powolne odzyskiwanie znaczącej pozycji w monarchii Habsburgów. W tym czasie miasto było już dwujęzyczne, a Czesi i Niemcy funkcjonowali praktycznie równolegle (podwójne – czeskie i niemieckie – były uczelnie, teatry itp.). Na przełomie XIX i XX wieku dokonano całkowitej przebudowy Josefova i Podskalí, niszcząc przy tym wiele cennych historycznych obiektów.

W 1918 stolica nowo utworzonej Czechosłowacji. W latach 1939-45 okupowana przez Niemcy, wyzwolona w 1945. W 1968 roku główna arena praskiej wiosny. W roku 1993 po odłączeniu się Słowacji, miasto zostało stolicą Republiki Czeskiej. Obecne motto Pragi to Praga Caput Rei Publicae (wcześniej: Praga caput regni).

HRADCZANY ZAMEK

Zamek na Hradczanach (Prazský hrad) to historyczna budowla reprezentacyjna Pragi, mieszcząca się w dzielnicy Hradczany. Wg księgi rekordów Guinessa jest największym zamkiem na świecie jeśli chodzi o zajmowaną powierzchnię, gdyż ulokowany wokół trzech dziedzińców, zajmuje łącznie 45 hektarów. Dla Czechów jest tym samy, a może nawet i czymś ważniejszym, czym dla Polaków jest Kraków. Pod koniec IX wieku pierwszy historyczny książę przemyślidzki, Borzywoj I przeniósł swoją siedzibę z Lewego Hradca na wzgórze nad Wełtawą, gdzie, jak świadczą znaleziska archeologiczne, na pagórku zwanym Żiżi od wieków odbywały się zgromadzenia plemienne Czechów i gdzie składano ofiary pogańskim bożkom. W tym miejscu Borzywoj kazał wybudować chrześcijański kościół pod wezwaniem Marii Panny i otoczyć go rowem. Także tutaj ustawiono kamienny tron, na którym zasiadał każdy późniejszy nowy książę. Budowę zamku właściwego rozpoczął prawdopodobnie syn Borzywoja I, Spitygniew I. Pierwotny gród z każdej, oprócz zachodniej strony był otoczony stromymi stokami, a na północy zabezpieczony przez płynący tam potok. Od zachodu wykopano rów obronny o głębokości około 30 i szerokości 24 metrów.

Dzisiaj Zamek Praski mieści kancelarię prezydenta Republiki Czeskiej, odbywają się tu ważne ceremonie państwowe, podejmuje się zagraniczne głowy państw, urządza koncerty, a na dokładne obejrzenie wszystkich zgromadzonych tu dzieł sztuki potrzeba przynajmniej kilku dni. Ogrody należące do zamkowego kompleksu są miejscem odpoczynku nie tylko turystów, ale przede wszystkim mieszkańców Pragi.

Katedra św. Wita, Wacława i Wojciecha – siedziba arcybiskupów praskich. Mieści się na wzgórzu zamkowym Hradczany w Pradze. Jeden z cenniejszych przykładów architektury dojrzałego gotyku w Europie środkowej. Zawiera cenne dzieła sztuki rzeźby i malarstwa od XIV-XX w. Jest historycznym panteonem narodowym narodu czeskiego, tu spoczywają władcy Czech, przechowywane są tutaj insygnia koronacyjne królów czeskich w tym Korona Świętego Wacława.

Przez pierwszych osiem lat budowy pracami kierował francuski architekt Mateusz z Arras. Architekt założył koncepcję nowej wielkiej świątyni, wzorowanej na katedrach francuskich, przede wszystkim monumentalnego pięcioprzęsłowego prezbiterium zamkniętego poligonalną apsydą, z obejściem i wieńcem kaplic. Za życia architekta wzniesiono zapewne dolne partie prezbiterium, pięć wschodnich kaplic, oraz dwie od strony południowej i jedną

od północy.

Złota Uliczka (czes. Zlatá ulička) – malownicza ulica w Pradze, na terenie praskiego zamku (Pražský hrad) w dzielnicy Hradczany.

Dawniej nazywała się ulicą Złotniczą (Zlatnická), gdyż była prawdopodobnie siedzibą miejscowych złotników – Żydów pracujących dla skarbu, znajdujących w ten sposób schronienie za murami zamku. Powstała między romańskim i późnogotyckim obwarowaniem północnej części zamku. Do zamkowych łuków muru obronnego, wzniesionego ok. 1500 przez Benedykta Rejta, dobudowano małe domki (ponad nimi widać kawałek muru). Poddasza domków tworzy chodnik obronny, łączący wieże Białą i Daliborską.

Po zachodniej stronie uliczki stoi cylindryczna Biała Wieża, której dolna część służyła aż do połowy XVIII w. jako więzienie i katownia. Więziony tu był m.in. XVI-wieczny angielski alchemik i szarlatan Edward Kelley. Od 1 maja 2010 roku ulicza była zamknięta przez rok z powodu remontu. Od 1 czerwca 2011 r. uliczka jest już dostępna dla zwiedzających turystów.^[1].