„Społeczeństwo obywatelskie w Polsce - utopia czy realna perspektywa”

Mianem społeczeństwa obywatelskiego określa się takie społeczeństwo, w którym do minimum ograniczona jest ingerencja władzy politycznej w życie obywateli. W takim społeczeństwie obywatele mają zdolność do samoorganizacji oraz określania i osiągania wyznaczonych celów. Tylko państwo demokratyczne stwarza odpowiednie warunki do rozwoju tego społeczeństwa.

Państwo Polskie jest społeczeństwem obywatelskim. Wyznacznikiem wolności, praw i obowiązków człowieka i obywatela w Polsce jest najważniejszy akt normatywny – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Konstytucja gwarantuje społeczeństwu polskiemu wolności i prawa osobiste, polityczne, ekonomiczne, socjalne i kulturalne. Dzięki niej wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Art. 11 konstytucji RP, zapewnia swobodę zakładania i działalności partii politycznych, związków zawodowych, stowarzyszeń oraz fundacji.

Zgodnie z powszechną definicją utopia jest to idealny ustrój polityczny, funkcjonujący na zasadach sprawiedliwości, solidarności i równości.

Moim zdaniem, mimo wielu praw gwarantowanych w Konstytucji, polskie społeczeństwo obywatelskie, z całą pewnością nie odpowiada definicji utopii. Frekwencja wyborcza jest zatrważająco niska, mimo, że to my, obywatele, poprzez demokratyczne wybory, decydujemy, jacy ludzie będą rządzić w kraju. Oddając swój głos możemy w minimalnym stopniu wpływać na to, aby władza polityczna ingerowała w nasze życie.

Moim zdaniem społeczeństwo obywatelskie w Polsce nie jest idealne, co więcej doskonale widać wiele mankamentów (błędów) w funkcjonowaniu państwa polskiego. Nie ma ono wszystkich cech społeczeństwa obywatelskiego, lecz mimo wszystko uważam, że Polska jest na dobrej drodze i ma wszelkie predyspozycje by stać się w pełni wykształtowanym i bez wątpienia spełniającym wszystkie warunki społeczeństwem.