Jasny Czerwony Sztandar Myśli Mao Tse-tunga!

Wrzesień 1, 2010

Jasny Czerwony Sztandar

Myśli Mao Tse-tunga!

N. Sanmugathasan

Sekretarz Generalny Cejlońskiej Partii Komunistycznej

Prezentujemy pracę, która stanowi syntezę rewolucyjnej dialektyki Mao Tse-tunga. Bez prawa sprzeczności, bez rewolucyjnej analizy historii dla „komunistycznych metafizyków” niektóre wydarzenia, takie jak stalinowska Wielka Czystka, czy wspomniana w tekście Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna pozostają niezrozumiałe. Artykuł ten obala też oszczerstwa wysuwane przez trockistów i rewizjonistów, jakoby Przewodniczący Mao Tse-tung nie znał marksizmu. Choć nasi przeciwnicy ideologiczni są zbyt ograniczeni by przeczytać choćby tylko najważniejsze prace teoretyczne Przewodniczącego Mao, ataki na niego nie ustają, i są tym silniejsze im więcej informacji o maoizmie pojawia się na polskiej scenie lewicowej. Tym ważniejsze staje się opublikowanie tego artykułu, ponieważ jasno wskazuje on, że bez Przewodniczącego Mao Tse-tunga, bez maoizmu nie może być już mowy o marksizmie-leninizmie i komunizmie. W istocie, wszyscy Ci „antytotalitarni” komuniści, odrzucający wielkie dziedzictwo Towarzysza Józefa Stalina i Przewodniczącego Mao Tse-tunga nie są komunistami. Zwycięstwo trockizmu i rewizjonizmu w szeregach polskiej lewicowej inteligencji jest czynnikiem hamującym rozwój marksistowskiego ruchu robotniczego i z tego powodu zwalczanie błędnych poglądów jest priorytetem Rewolucyjnej Lewicy Komunistycznej. Będziemy prowadzić tę walkę bez względu na oszczerstwa rzucane nam przez trockistów i „antystalinitów” ponieważ wiemy, że w istocie są oni agentami burżuazji w ruchu komunistycznym, a ich miejsce jest razem ze swoimi kapitalistycznymi sojusznikami – na śmietniku historii.

Aleksander Iwanow, Sekretarz RC RLK ds. Ideologicznych

Artykuł „Jasny Czerwony Sztandar Myśli Mao Tse-tunga!” został opublikowany w czerwcu 1969 roku. Komunistyczna Partia Chin wypromowała i pomogła w szerokiej dystrybucji. Fragment rozdziału IV poniżej zwraca uwagę na wkład Mao do poprawnego rozwoju dialektyki.

Redakcja A World To Win, teoretycznego czasopisma Revolutionary Internationalist Movement

Wkład Towarzysza Mao Tse-tunga w rozwój marksizmu-leninizmu

Weźmy pod uwagę najważniejszą pracę filozoficzną Towarzysza Mao Tse-tunga „W sprawie sprzeczności” i przeanalizujmy ją. Została napisana 30 lat temu. W tej pracy Towarzysz Mao Tse-Tung przedstawił jasną wykładnię marksistowsko-leninowskiej dialektyki.

Popatrzmy na pierwsze zdanie w tym artykule: „Prawo sprzeczności właściwe rzeczom, zjawiskom, czyli prawo jedności przeciwieństw, jest podstawowym prawem dialektyki materialistycznej.” To jest glębokie stwierdzenie. To bardzo krótkie zdanie, ale potrzeba byłoby całego dnia na wyjaśnienie jego sensu.

Mówiąc prosto, prawo to znaczy, że ruch jest właściwy wszelkim formom materii i ten ruch, tj. rozwój, ma miejsce jako rezultat rozwoju i walk sprzeczności, które są zawsze obecne; i idąc dalej, między różnymi aspektami każdej sprzeczności ma miejsce zarówno tożsamość i walka; i, że podczas procesu rozwoju sprzeczności rzeczy lub wydarzenia zamieniają się w ich przeciwieństwa.  Widać więc, że Towarzysz Mao Tse-tung w jednym zdaniu wyjaśnił podstawowe prawo materialistycznej dialektyki.

Najbardziej systematyczne przedstawienie dialektyki marksistowskiej jednego z twórcow naukowego socjalizmu, Fryderyka Engelsa, może zostać znalezione w jego chyba najsławniejszej książce „Anti-Duhring”. Jest to bardzo ważna praca, ponieważ obala wszystkie przypadki falsyfikacji przeprowadzonych przez Duhringa. Najważniejszym jego błędem była negacja rawa sprzeczności. Utrzymywał, że sprzeczności są sztuczne. Engels przeprowadził wszechstronną krytykę jego tez i obalił jego niedorzeczne teorię. Udowodnił, że prawo sprzeczności jest obiektywnym prawem materii. Stwierdził, że ruch jest sprzecznością, tzn. że rzeczy i wydarzenia rozwijają się z powodu sprzeczności, i że prawo sprzeczności oznacza jedność przeciwieństw.

Właśnie dlatego Towarzysz Mao Tse-tung zaznaczył, że prawo sprzeczności jest nie tylko jednym z praw materializmu dialektycznego, ale jego podstawowym prawem. W drugim zdaniu „W sprawie sprzeczności” Towarzysz Mao Tse-tung zacytował stwierdzenie Lenina „We właściwym swym sensie dialektyka jest to badanie sprzeczności w samej istocie przedmiotów”. To bardzo ważne, ponieważ należy zrozumieć, że prawo sprzeczności, tj. prawo jedności przeciwieństw jest podstawowym prawem materializmu dialektycznego.

W swojej książce „Nauka logiki” Georg Hegel, niemiecki filozof, stwierdził, że istnieją trzy podstawowe prawa dialektyki, tj. (1) prawo przechodzenia ilości w jakość i odwrotnie; (2) prawo jedności przeciwieństw; (3) prawo negacji negacji.

Te trzy podstawowe prawa dialektyki przedstawione przez Hegla, zostały uznane przez Marksa i Engelsa, ale przedstawione w odwrotnej kolejności.

Hegel uważał te trzy prawa nie jako prawo obiektywnej dialektyki, ale subiektywnej dialektyki. To znaczy, że nie uznawał ich za prawa w obiektywnych rzeczach, ale tylko jako rządzące myśleniem człowieka, tj. jako logikę myślenia człowieka. Inaczej mówiąc Hegel był dialektycznym idealistą, interpretował dialektykę z idealistycznego punktu widzenia.

Jednak, według Marksa i Engelsa, prawo sprzeczności, prawo jedności przeciwieństw było prawem właściwym obiektywnym rzeczom, podczas gdy rozpoznanie sprzeczności jest tylko przełożeniem tego obiektywnego prawa na myślenie człowieka. Marks i Engels ironicznie stwierdzili, że Hegel w swoim poszukiwaniu prawdy stanął na głowie.

Marks i Engels odwrócili ten pogląd i wykazali, że prawa dialektyki są właściwie w rzeczach obiektywnych. To zostało wykazane przez Engelsa w „Anty-Duhringu” i „Dialektyce przyrody”. Postęp dialektyki został poczyniony w czasach Lenina. Na porządku dziennym stanęło pytanie: które z praw dialektyki jest najważniejsze. W trzecim zdaniu swojej pracy Towarzysz Mao Tse-tung odnosi się do artykułu Lenina „W sprawie dialektyki” pisząc „Prawo to Lenin nazywa często sednem czy też jądrem dialektyki.”.

Choć Lenin wskazał, że prawo to jest jądrem dialektyki, nie przedstawił relacji pomiędzy tym jądrem i pozostałymi dwoma prawami dialektyki.

Później, kiedy środowiska filozoficzne w ZSRR zajęły się tą sprawą, także uwzględniły trzy prawa dialektyki, ale ułożyły je w innym porządku: 1) prawo jedności przeciwieństw, 2) prawo przechodzenia ilości w jakość i odwrotnie, 3) prawo negacji negacji.

Tego porządku używano w ZSRR przez długi okres czasu.

W roku 1938, w Krótkim Kursie Historii Wszechrosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) Towarzysz Stalin wskazał na cztery cechy metody dialektycznej: 1)wszelkie zjawiska są ze sobą powiązane, zależne od siebie i wzajemnie przez siebie uwarunkowane; 2)przyroda jest w stanie nieustannego ruchu i przeobrażania się, nieustannego odnawiania i rozwoju; 3) zmiany ilościowe przechodzą w zmiany jakościowe, 4) wszystko rozwija się na zasadzie walki przeciwieństw.

Stalin w ten sposób przedstawił prawo jedności i walki przeciwieństw jako ostatnie a nie pierwsze. Kiedy środowiska filozoficzne w ZSRR zajęły się trzema prawami dialektyki, i w sytuacji kiedy Stalin wskazał cztery cechy dialektyki, traktowali oni prawo sprzeczności, prawo jedności przeciwieństw jako równe innym prawom, zamiast uwzględnić je jako podstawowe prawo dialektyki materialistycznej.

Towarzysz Mao Tse-tung systematycznie studiował prawa marksistowsko-leninowskiej dialektyki i rozwinął tezę Lenina zawartą w pracy „W sprawie dialektyki”. Towarzysz Mao Tse-tung nie zaprzecza prawu zmian ilościowych w jakościowe i prawu negacji negacji. Engels zajął się nimi w „Anty-Duhringu”. Towarzysz Mao Tse-tung wskazuje, że ponad tymi prawami jest jedno ważniejsze prawo, a mianowicie prawo sprzeczności, prawo jedności przeciwieństw. W ten sposób wziął pod uwagę tę kwestię w sposób monistyczny. Obalił teorię równego traktowania tych trzech praw.

Na przykład, Towarzysz Stalin mówi, że drugą cechą metody dialektycznej jest prawo ruchu, albo rozwoju. Ale właściwie ruch albo rozwój ma miejsce dzięki sprzecznościom, co zostało uwzględnione przez Engelsa w jego „Anty-Duhringu”, kiedy napisał „sam ruch jest sprzecznością”. Jeśli uznamy prawo sprzeczności za główne prawo dialektyki, zrozumiemy, że wszystkie pozostałe prawa dialektyki wynikają z tego jednego podstawowego prawa.

W ten sposób jasnym jest, że poprzez wskazanie prymatu prawa sprzeczności, prawa jedności przeciwieństw Towarzysz Mao Tse-Tung twórczo rozwinął filozofię marksistowsko-leninowską i dialektykę.

Chociaż praca „W sprawie sprzeczności” Towarzysza Mao Tse-tunga jest jego najważniejszym wkładem w filozofię marksistowską, rozwinął on marksizm w kilku innych punktach.

Inną ważną pracą Towarzysza Mao Tse-tunga jest jego artykuł „O właściwym traktowaniu sprze-czności w łonie ludu”. W tym piśmie Mao zajął się kwestią radzenia sobie z sprzecznościami pomiędzy nami a naszymi wrogami.  zajmuje się też tym, jak sprzeczności o takiej samej naturze mogą być zmienić się jedne w drugie. Używa też prawa sprzeczności, by wyjaśnić jak rozwiązać walkępomiędzy różnymi poglądami i ideami wewnątrz partii.

Już w jego artykule „W sprawie sprzeczności” Towarzysz Mao Tse-tung wskazał, że „Przeciwstawność i walka różnych poglądów w partii powstają stale; jest to odbicie na terenie partii istniejących w społeczeństwie sprzeczności klasowych i sprzeczności między tym, co nowe, a tym, co stare. Jeżeli w partii nie ma sprzeczności i walki poglądów, w któ¬rej toku następuje przezwyciężenie sprzeczności, życie partii ustaje.”

W tym miejscu Towarzysz Mao Tse-Tung po raz pierwszy użył prawa sprzeczności, prawa jedności przeciwieństw, by wyjaśnić kwestię opozycji i walki pomiędzy różnymi poglądami wewnątrz partii. To był twórczy rozwój marksizmu-leninizmu.

W przeszłości, w historii Komunistycznej Partii Chin i w wypadku niektórych towarzyszy w innych partiach, błędne poglądy zwyciężyły w partii, pojawiła się opozycja. Niektórzy towarzyszy używali prawa sprzeczności, kiedy zmagali się z problemami na zewnątrz partii, Jednakże, kiedy przyszło im się zmierzyć z trudnościami wewnątrzpartyjnymi nie zdołali użyć metody dialektycznej, zwyciężyło w nich metafizyczne podejście. Inaczej mówiąc, nie zrozumieli, że prawo sprzeczności jest uniwersalne, i że problemy wewnątrzpartyjne są odbiciami sprzeczności z poza partii. Kiedy ci towarzysze natknęli się na sprzeczności i walki wewnątrzpartyjne, myśleli, że to sytuacja straszna i zła.

Jako odpowiedź na to metafizyczne podejście, Towarzysz Mao Tse-tung wskazał na uniwersalność prawa sprzeczności, oraz na to, że opozycja i walka pomiędzy różnymi ideami nieustannie pojawiają się wewnątrz partii. To nic dziwnego, ponieważ jest to odbicie sprzeczności klasowych na zewnątrz i walki pomiędzy starym a nowym wewnątrz partii. Jeśli te sprzeczności i nieustanna walka ideologiczna się zakończy, wtedy życie partii także ustanie.

Tylko wtedy, kiedy zrozumiemy ten aspekt wewnątrzpartyjnej walki i jej nieuchronność w życiui rozwoju partii, zrozumiemy walkę, którą prowadzi Komunistyczna Partia Chin przeciwko Liu Shaoqi, i jego klice.

Kiedy imperialiści dowiedzieli się o rozpoczęciu Rewolucji Kulturalnej w Chinach i o walce z Liu Shaoqi i jego klice, myśleli, że Komunistyczna Partia Chin chyli się ku upadkowi. Kiedy radziecki rewizjonizm obserwował ten sam fenomen, myślał, że w KPCh nastąpi rozłam, i przywództwo Towarzysza Mao Tse-tunga zostanie obalone.

Nawet niektórzy nasi przyjaciele nie zrozumieli poprawnie tej kwestii i smucili się na myśl, że wewnątrz Komunistycznej Partii Chin nie dzieje się najlepiej. Nie zrozumieli, że gdyby te sprzeczności i ideologiczna walka nie nastąpiły, wtedy działalność partii by zamarła.

Dlaczego ci towarzysze wyrażali takie poglądy? Ponieważ nie patrzyli na te ideologiczne walki z dialektycznego punktu widzenia. Właśnie dlatego Towarzysz Mao Tse-tung powiedział na początku Rewolucji Kulturalnej, że jest ona wyrazem rozwoju wewnątrz Komunistycznej Partii Chin.

Dlatego, towarzysze i przyjaciele, powinniśmy patrzeć na zjawisko chińskiej Rewolucji Kulturalnej z marksistowsko-leninowskiego, dialektycznego punktu widzenia. Zrozumiemy wtedy olbrzymie znaczenie walki przeciwko Liu Shaoqi i jego błędnym poglądom. Zrozumiemy wtedy, że gdyby ta walka została zaprzestana, rewizjonizm zatriumfuje w Chinach, kapitalizm zostanie przywrócony a  Chiny zmienią swoje oblicze.