Popołudnie Fauna (1912)

Niżyński tańczy nie odrywając ciała od podłogi. Nie stosuje typowej techniki baletowej. Wraz z muzykiem i malarzem dążył do ożywienia greckich fresków - dwuwymiarowe ruchy, profilowe pozy, całkowite zerwanie z zasadami tańca klasycznego. Erotyzm, każdy ruch jest piękny - jeśli jest uzasadniony. Wspólną cechą „pietruszki” i „Popoludnia fauna” jest to, że każda postać ma wyznaczoną strukturę ruchu. W sposobie poruszania widać podobieństwa do obrazów rzymskich, waz, fresków rzymskich, płaskorzeźb. Techniki malarskie – forma ruchu ma inne źródła. Stroje – faun ma na sobie obcisły strój, co wywoływało kontrowersje wśród publiczności. Zburzenie klasycznego wizerunku o ciele. Po raz pierwszy chodzi o pokazanie miłości też jako pożądanie fizyczne. Układ ciała nisko osadzony na nogach, centrum znajduje sie w biodrach. Ruchy rąk to są pozy używane do scharakteryzowania postaci. Czas modernizmu, ryzyka i eksperymentu.

Święto wiosny (1913)

Prasa określiła jako „masakrę wiosny”. Muzyka Strawińskiego była nie do pogodzenia z choreografią klasyczną. "Święto wiosny" to bardzo skomplikowany rytm, ujęcie pogańskiego rytuału urodzaju, ciężkie, brutalne ruchy, dziwne pozy wbrew klasycznej harmonii. Wszystkie elementy tego dzieła były dla tamtejszych gustów oburzające. To tematyka sprawiła, że Strawinski zastosował nowe nieznane, środki wyrazu. Ów pogański obrzęd był barbarzyński, dziki i kompozytor takimże uczynił swój balet. Rytmika nabrała w "Święcie wiosny" nowego znaczenia - była na pierwszym planie. To ona kształtowała i rozwijała myśl muzyczną. Do tego jeszcze zastosowane zostały ostro brzmiąca instrumentacja i dysonansowe współbrzmienia. Element taneczny także wymagał nowatorskich rozwiązań: ostrych ruchów i ociężałości. Dekonstrukcja tańca klasycznego – grawitacja – zjawisko fizczyne. Stroje były oznaczeniem hierarchii w plemieniu. Rózne formacje najczęściej podział damsko-męski. Podział grup również ze względu na stroje. Częstą figurą jest koło, której ma na celu uwznioślenie tego, co sie znajduje w środku. „Ofiara stała sie ofiarą, bo dwa razy upadła. Celem było szukanie nowej formy ekspresji, powrót do korzeni tańca i ruchu.