Jak zaprojektować proces? Wizja gotowego wyrobu > koncepcja wytwarzania > proces technologiczny > ocena > powtórka > narzędzia > próby > produkcja Krytyczne punkty projektowania procesu technologicznego: ograniczenia energetyczne oraz narzędziowe, ograniczenia materiału wyrobu, dostępność lokalnych i globalnych danych do projektowania, możliwość wykorzystania dostępnych danych, kiedy i z jakim prawdopodobieństwem znany jest rezultat procesu Dane do projektowania: doświadczenie projektanta, poradniki i podręczniki oraz przegląd literatury, zewnętrzne bazy danych, bazy wiedzy i systemu eksportowe, eksperyment rzeczywisty/wirtualny Tensor naprężeń sigmaij = aksjator (zmiany objętościowe) sigma0 + dewiator(zmiany postaciowe) sigmaxx – sigma0 Stan odkształceń U’= U + pcU/pcX dX + pcU/pcY dY + pcU/pcZ dZ; V’; W’ Warunek plastyczności jest to warunek opisujący przejście między stanem sprężystym a stanem plastycznym. Dla jednoosiowego rozciągania moment ten i odpowiadające mu naprężenia można wyznaczyć dokładnie. Dla stanów wieloosiowych z reguły nie można zmienić naprężeń. Hipoteza tresca – materiały kruche – materiał przejdzie w stan plastyczny wtedy gdy naprężenie styczne osiągnie wartość krytyczną. Taumax= +-1/2 * (sigma1-sigma2);(sigma2-sigma3);(sigma3-sigma1) Hipoteza Hubera-missesa – materiał przejdzie w stan plastyczny wtedy gdy energia postaciowego odkształcenia sprężystego osiągnie wartość krytyczną. W=Wkryt; sgima11=sigmap Wsigma(d)=sigmap^2/6G; sigmared=pierw(sigma^2+3tau^2) Wsp. Anizotropii r=Ew/Et = (deltaW/Wi)/(deltaT/Ti) Co wypływa na proces pękania? Rodzaj materiału, stan i struktura materiału, prędkość obciążania, sposób obciążania, naprężenia średnie, temperatura Optymalizacja to dziedzina matematyczna umożliwiająca znalezienie najlepszego rozwiązania, dającego najmniejszą lub największą wartość pewnego wyrażenia nazwanego funkcją celu w danych warunkach.	Metoda rosenbrocka – poszukiwanie minimum w n wzajemnie ortogonalnych kierunkach. Kierunki te nie są stałe. Na wstępie wykonuje się po jednym kroku w każdym z kierunków. Jeśli w danym kierunku uzyskamy sukces zwiększamy krok w tym kierunku, w przeciwnym wypadku wykonujemy krótszy krok w kierunku przeciwnym. Wykonuje się to dla wszystkich kierunków. Jeżeli kryterium na ekstremum zostanie spełnione zakańcza się proces, jeżeli nie to dokonuje się obrotu n kierunków. Metoda hooka-jevesa – w tej metodzie w kolejnej iteracji występują 2 sposoby poruszania się. Sposób próby czyli zbadania zachowania się funkcji w niewielkim wybranym obszarze z wykorzystaniem kroku w każdym kierunku bazy ortogonalnej. Sposób roboczy – przejście w ściśle zdeterminowany sposób do następnego obszaru w którym rozważamy kolejny etap próby, gdy przynajmniej jeden z wykonanych był pomyślny. Jeżeli żaden z wykonanych kroków niebył pomyślny to powracamy do poprzedniego wybranego obszaru i zwiększamy długość kroku. Metoda prób i błedów. Wyciskanie – podczas wyciskania materiał umieszczony w pojemniku i poddany naciskowi stempla wypływa przez otwór matrycy lub szczelinę pomiędzy stemplem i matrycą doznając wydłużenia kosztem zmniejszenia przekroju porzecznego. Stan naprężęń w przeważającej części obszaru uplastycznionego jest trójosiowym nierównomiernym ściskaniem. Możliwe więc są duże odkształcenia plastyczne bez naruszenia spójności materiału. Główną ograniczeniem jest dekohezja materiału lecz wytrzymałość narzędzi. Podział ze względu na kierunek: współbieżne, przeciwbieżne, z bocznym wypływem materiału, złożone. Podział ze względu na temperaturę: na zimno, na ciepło, na gorąco. Programy: forge3, simufact, catia, pro/engineer, qform2d/3d	Jak zaprojektować proces? Wizja gotowego wyrobu > koncepcja wytwarzania > proces technologiczny > ocena > powtórka > narzędzia > próby > produkcja Krytyczne punkty projektowania procesu technologicznego: ograniczenia energetyczne oraz narzędziowe, ograniczenia materiału wyrobu, dostępność lokalnych i globalnych danych do projektowania, możliwość wykorzystania dostępnych danych, kiedy i z jakim prawdopodobieństwem znany jest rezultat procesu Dane do projektowania: doświadczenie projektanta, poradniki i podręczniki oraz przegląd literatury, zewnętrzne bazy danych, bazy wiedzy i systemu eksportowe, eksperyment rzeczywisty/wirtualny Tensor naprężeń sigmaij = aksjator (zmiany objętościowe) sigma0 + dewiator(zmiany postaciowe) sigmaxx – sigma0 Stan odkształceń U’= U + pcU/pcX dX + pcU/pcY dY + pcU/pcZ dZ; V’; W’ Warunek plastyczności jest to warunek opisujący przejście między stanem sprężystym a stanem plastycznym. Dla jednoosiowego rozciągania moment ten i odpowiadające mu naprężenia można wyznaczyć dokładnie. Dla stanów wieloosiowych z reguły nie można zmienić naprężeń. Hipoteza tresca – materiały kruche – materiał przejdzie w stan plastyczny wtedy gdy naprężenie styczne osiągnie wartość krytyczną. Taumax= +-1/2 * (sigma1-sigma2);(sigma2-sigma3);(sigma3-sigma1) Hipoteza Hubera-missesa – materiał przejdzie w stan plastyczny wtedy gdy energia postaciowego odkształcenia sprężystego osiągnie wartość krytyczną. W=Wkryt; sgima11=sigmap Wsigma(d)=sigmap^2/6G; sigmared=pierw(sigma^2+3tau^2) Wsp. Anizotropii r=Ew/Et = (deltaW/Wi)/(deltaT/Ti) Co wypływa na proces pękania? Rodzaj materiału, stan i struktura materiału, prędkość obciążania, sposób obciążania, naprężenia średnie, temperatura Optymalizacja to dziedzina matematyczna umożliwiająca znalezienie najlepszego rozwiązania, dającego najmniejszą lub największą wartość pewnego wyrażenia nazwanego funkcją celu w danych warunkach. Metoda rosenbrocka – poszukiwanie minimum w n wzajemnie ortogonalnych kierunkach. Kierunki te nie są stałe. Na wstępie wykonuje się po jednym kroku w każdym z kierunków. Jeśli w danym kierunku uzyskamy sukces zwiększamy krok w tym kierunku, w przeciwnym wypadku wykonujemy krótszy krok w kierunku przeciwnym. Wykonuje się to dla wszystkich kierunków. Jeżeli kryterium na ekstremum zostanie spełnione zakańcza się proces, jeżeli nie to dokonuje się obrotu n kierunków. Metoda hooka-jevesa – w tej metodzie w kolejnej iteracji występują 2 sposoby poruszania się. Sposób próby czyli zbadania zachowania się funkcji w niewielkim wybranym obszarze z wykorzystaniem kroku w każdym kierunku bazy ortogonalnej. Sposób roboczy – przejście w ściśle zdeterminowany sposób do następnego obszaru w którym rozważamy kolejny etap próby, gdy przynajmniej jeden z wykonanych był pomyślny. Jeżeli żaden z wykonanych kroków niebył pomyślny to powracamy do poprzedniego wybranego obszaru i zwiększamy długość kroku. Metoda prób i błedów. Wyciskanie – podczas wyciskania materiał umieszczony w pojemniku i poddany naciskowi stempla wypływa przez otwór matrycy lub szczelinę pomiędzy stemplem i matrycą doznając wydłużenia kosztem zmniejszenia przekroju porzecznego. Stan naprężęń w przeważającej części obszaru uplastycznionego jest trójosiowym nierównomiernym ściskaniem. Możliwe więc są duże odkształcenia plastyczne bez naruszenia spójności materiału. Główną ograniczeniem jest dekohezja materiału lecz wytrzymałość narzędzi. Podział ze względu na kierunek: współbieżne, przeciwbieżne, złożone. Podział ze względu na temperaturę: na zimno, na ciepło, na gorąco.