Słaby rozwój południowej części kraju jest we Włoszech ciągle przedmiotem polityki gospodarczej. Inwestycje w latach 70. XX wieku koncentrowały się na lokalizowaniu w regionach Mezzogiorno przedsiębiorstw państwowych oferujących relatywnie wysokie płace. Wpływało to negatywnie na konkurencyjność miejscowych firm prywatnych i zmuszało je do poszukiwania specjalistów na północy kraju. Korzyści odniosły przedsiębiorstwa z północy, w stronę których kierował się popyt generowany przez rosnące płace. Rezultatem było wycofywanie się biznesu z południa kraju i wzrost bezrobocia. Inny model rozwoju wprowadzono w regionie Abruzji, silna reprezentacja przedsiębiorców potrafiła nawiązać tam partnerską współpracę z władzami samorządowymi. Doprowadziło to do wzrostu inwestycji publicznych sprzyjających rozwijaniu działalności gospodarczej. Firmy z Abruzji są związane z dużymi przedsiębiorstwami z północy kraju na zasadzie podwykonawstwa. W efekcie rosną inwestycje kapitałowe, rozwijają się mała i średnia przedsiębiorczość.
Budżet funduszy strukturalnych przeznaczonych dla Włoch wyniósł w latach 2000-2006 29 mld EUR. Twierdzi się jednak, że programy operacyjne dla południowej ich części w zbyt małym zakresie wspierają rozwój technologiczny i innowacyjność. Nie przyczyniają się też do zmian sposobu zarządzania i profilu produkcji. Inaczej jest w regionie środkowych Włoch, gdzie dotowane są głównie małe i średnie przedsiębiorstwa prywatne, projekty eksportowe itp. Działania szkoleniowe w tym regionie w znaczący sposób wspomagają wprowadzanie innowacje, podczas gdy w Mezzogiorno są uważane za formę korupcji.
W latach 2007-2013 pomocą publiczną objęte zostały regiony Włoch, w których zamieszkuje prawie 40% mieszkańców kraju. Wsparcie w ramach polityki spójności UE otrzymało pięć regionów południowych: Kalabria, Kampania, Pulia, Sycylia i Basilicata.1
Przypis do tego:
Italy. Cohesion Policy, http://ec.europa.eu/regional_policy/atlas2007/fiche/it_en.pdf
B. Rogoda, Wpływ integracji europejskiej na rozwój przedsiębiorczości, p. red. J. Targalski, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, Kraków 2009, s. 120-121↩