1.Europejska metoda rzutowania:

-polega na wyznaczaniu rzutów prostokątnych przedmiotu na wzajemnie prostopadłych rzutniach, przy założeniu, że przedmiot rzutowany znajduje się między obserwatorem i rzutnią

-gdy umieścimy przedmiot wewnątrz wyobrażalnego prostopadłościanu, którego wszystkie ściany są rzutniami to:

a)rzut w kierunku A- rzut z przodu (rzut główny)

b)rzut w kierunku B- rzut z góry

c)rzut w kierunku C- rzut z lewej strony

d)rzut w kierunku D- rzut z prawej strony

e)rzut w kierunku E- rzut z dołu

f)rzut w kierunku F- rzut z tyłu

-dopuszcza się dowolne rozmieszczenie rzutów na jednym arkuszu lub na oddzielnych arkuszach pod warunkiem, że na jednym z rzutów zostaną umieszczone strzałkami i wielkimi literami kierunki rzutowania

2.Podstawowe zasady rzutowania:

-liczba rzutów musi być ograniczona do minimum niezbędnego do przedstawienia kształtów przedmiotu i zwymiarowania go

-przedmiot należy ustawić tak, aby większość jego charakterystycznych płaszczyzn i osi była równoległa lub prostopadła do rzutni

-należy wybrać taki rzut główny, aby uwidaczniał jak najwięcej cech charakterystycznych przedmiotu oraz umieścić go w położeniu, jakie ma on zajmować w rzeczywistości

3. Zasada przedstawiania powierzchni płaskich i powtarzających się elementów:
- płaskie powierzchnie na przedmiotach o kształtach obrotowych można w celu zwiększenia czytelności rysunku zaznaczać cienkimi przekątnymi
- jeżeli przedmiot ma wielokrotnie powtarzające się jednakowe elementy to można narysować tylko jeden z nich lub pierwszy i ostatni (gdy tworzą szereg np. ząbki), zaznaczając pozostałe cienkimi liniami ciągłymi
- gdy powtarzające się elementy są rozmieszczone na okręgu, prostej lub symetrycznie, to okręgi i proste, na których te elementy są rozmieszczone, rysuje się liniami punktowymi.
- gdy rzut przedmiotu jest skrócony, to nad linią odniesienia należy podać całkowitą ilość powtarzających się elementów

4.Zasady przedstawiania widoków pomocniczych:

-w celu zaoszczędzenia miejsca na arkuszu i czasu, zamiast całych rzutów (widoków i przekrojów) przedmiotów można rysować tylko istotne części rzutów zwane widokami pomocniczymi i przekrojami pomocniczymi

-położenie rzutów pomocniczych może być zgodne z kierunkiem wskazanym strzałką lub niezgodnie np. przesunięte albo przesunięte i obrócone.

5.Przedstawianie szczegółu budowy w powiększeniu:

-gdy trzeba przedstawić w powiększeniu jakiś szczegół budowy przedmiotu, to szczegół ten ujmuje się na rysunku w kółko, owal lub tym podobne (cienką linią) i oznacza się wielką literą. Tę samą literę powtarza się nad powiększonym szczegółem przedmiotu, podając przy tym podziałkę powiększenia.

6.PRZEKROJE i ich klasyfikacja w zależności od liczby płaszczyzn

Przekrój powstaje przez przecięcie przedmiotu wyobrażalną płaszczyzną (płaszczyzną przekroju) i odrzucenie tej części przedmiotu, która znajduje się przed płaszczyzną przekroju.

a)przekrój prosty:

-powstaje przez przecięcie przedmiotu jedną płaszczyzną:

b) przekrój złożony - przekrój stopniowy

-to przekrój dwiema lub więcej płaszczyznami równoległymi, na rzucie takiego przekroju przedstawia się tylko części przedmiotu leżące w tych płaszczyznach równoległych

c)przekrój złożony – przekrój łamany

-to przekrój dwiema płaszczyznami lub więcej, których ślady tworzą linię łamaną o kątach rozwartych. Przekrój taki sprowadza się do jednej płaszczyzny, przy czym, gdy nie budzi to wątpliwości, części ukośne przekroju można skrócić.

d)przekrój połówkowy tj. półprzekrój

Przedmioty symetryczne można przedstawić w postaci:

Półwidoku, półprzekroju, półwidoku-półprzekroju, ćwiercwidoku, ćwierćprzekroju.

Na półwidokach półprzekrojach przekrojem powinna być dolna lub prawa część rzutu.

półprzekrój

Półwidok-półprzekrój

e)przekrój cząstkowy(wyrwanie)

-rysuje się jako przekroje miejscowe (tak zwane wyrwania) na widokach przedmiotów i ogranicza się je linią falistą lub zygzakowatą

7.Kłady:

-jest to zarys figury płaskiej leżącej w płaszczyźnie poprzecznego przekroju przedmiotu, obrócony wraz z ta płaszczyzną o 90^o i położony na widoku przedmiotu (kład miejscowy-tylko wtedy, gdy nie zaciemnia rysunku, rysowany linią cienką) lub poza jego zarysem (kład przesunięty, rysowany liniami grubymi jak zwykłe rzuty)-kierunek obrotu płaszczyzny wraz z kładem powinien być zgodny z kierunkiem patrzenia na przedmiot od strony prawej lub od dołu, a więc płaszczyznę tę należy obracać w lewo lub do góry, w zależności od jego położenia

8.Przekroje ścian, żeber, ramion, kół.

-w rzutach przekrojów przechodzących wzdłuż przez ściany przedmiotów, żebra, ramiona kół itd. te ściany, żebra czy ramiona rysuje się w widoku, tak jak gdyby znajdowały się tuż za płaszczyzną przekroju

-na przekrojach zespołów, podzespołów itp. przedmioty pełne o kształtach obrotowych, jak: kołki, nity, sworznie, wałki itd., których oś leży w płaszczyźnie przekroju rysuje się w widoku

-tak samo przedstawia się inne części maszyn pełne lub wydrążone, których kształty nie budzą wątpliwości np. śruby, nakrętki, kliny, wpusty.

9.Linie przenikania

-linia przenikania dwóch brył jest na ogół linia przestrzenną (tylko w przypadkach szczególnych linią płaską)

-najbardziej charakterystycznymi punktami linii przenikania są punkty, w których przechodzi ona przez krawędzie brył oraz najdalej na zewnątrz lub wewnątrz położone jej punkty

-ogólna zasada wyznaczania linii przenikania polega na przecinaniu przenikających się brył pomocniczymi płaszczyznami lub powierzchniami obrotowymi. Punkty, w których ślady pomocniczych płaszczyzn lub powierzchni przecinają jednocześnie obie przenikające się bryły lub są do nich styczne są punktami linii przenikania