PRACOHOLIZM

Termin pracoholizm (workaholizm) oznaczający przymus pracy i przejawiający się w poświęcaniu jej dużej ilości czasu, został po raz pierwszy użyty w 1968r. przez Oatsa.

Robinson „pracoholizm to kompulsywna potrzeba pracy mimo braku zewnętrznej presji co manifestuj się poprzez wymagania stawiane sobie, niemożność regulowania nawyków pracy oraz przesadne przyzwolenie na pracę kosztem wykluczania innych form życiowej aktywności”

Spence i Robbins wskazują na występowanie 3 niezależnych od siebie cech, które obejmują:

-wysoki stopień zaangażowania w pracę

-poczucie wewnętrznego przymusu pracy

-niski stopień zadowolenia z pracy

Pracoholizm, podobnie jak inne uzależnienia, jest związany z utratą kontroli – dotyczy ona przede wszystkim czasu poświęcanego na pracę.

Killinger wskazuje, że pracoholizm jest jednym z najbardziej niebezpiecznych nałogów o charakterze czynnościowym, ponieważ towarzyszy mu przyzwolenie społeczne i – niestety złudne – poczucie prestiżu władzy i kontroli.

Zjawisko pracoholizmu można rozpatrywać z kilku punktów widzenia.

Pierwszy eksponuje cechy pracoholika, jego styl funkcjonowania i nastawienie do pracy. cechy wspólne dla pracoholików to: energia, rywalizacja, intensywność działania, niestabilne poczucie własnej wartości oraz przedkładanie aktywności nad wypoczynek.

Pierwsze opisy pracoholików zakładały, że pracoholik to osoba, która niezależnie od motywacji pracuje więcej niż 50 godzin tygodniowo – czas pracy nie jest jednak kwestią najistotniejszą.

Na pracoholizm można także spojrzeć z klinicznego punktu widzenia i wskazać jego dynamikę i skutki. Pracoholizm jest formą ucieczki od osobistych problemów, silną potrzebą kontrolowania swojego życia, naśladowaniem utrwalonych zachowań rodziców, zniekształceniem obrazu własnej osoby czy też skutkiem kompulsywnej osobowości.

Pracoholizm można podzielić na:

SYTUACYJNY – zwany też pseudopracoholizmem; ma z reguły charakter przejściowy i najczęściej pojawia się w wyniku zewnętrznych okoliczności np. występujących stresorów w środowisku pracy

OSOBOWOŚCIOWY – przybiera postać chroniczną i jest wynikiem posiadania przez jednostkę cech, które sprawiają, że staje się ona podatna na uzależnienie od pracy

TYPY PRACOHOLIKÓW

1. Pracoholik zaabsorbowany pracą – odczuwa silny przymus jj wykonywania, nie doświadcza zadowolenia

2. Entuzjastyczny pracoholik – zaangażowany w pracę, odczuwa silny przymus ale jednocześnie wykazuje zadowolenie

3. Entuzjasta pracy – zaangażowany w pracę, zadowolony z wykonywanych czynności, nie odczuwa wewnętrznej presji

4. Niezaangażowany – słabo zaangażowany w pracę, nie odczuwa przymusu ani zadowolenia z pracy

5. Zrelaksowany – wykazuje zadowolenie z pracy ale jest słabo w nią zaangażowany, nie odczuwa przymusu zajmowania się nią

6. Rozczarowany – słabo zaangażowany w pracę, o niskim stopniu zadowolenia ale odczuwa wewnętrzny przymus zajmowania się nią

SKUTKI PRACOHOLIZMU

• W sferze fizycznej: bóle głowy, bóle w klatce piersiowej, zmęczenie, problemy żołądkowe, tiki nerwowe, zawroty głowy. Wielu pracoholików cierpi na zespół przewlekłego zmęczenia, zwany też chorobą Yuppies (w 1993 wpisaną przez WHO na listę chorób cywilizacyjnych)

• Do objawów psychicznych: problemy ze snem, nadaktywność, nieumiejętność wypoczywania, zmienne nastroje, uczucie irytacji, drażliwość, trudności w koncentracji uwagi, zaniżona samoocena, niższa satysfakcja z życia

• W sferze społecznej – zaniedbywanie innych aktywności, zawężenie bądź brak zainteresowań, izolowanie się od innych ludzi, złe relacje rodzinne

SKUTKI PRACOHOLIZMU W MIEJSCU PRACY

- skłonność do stawiania podwładnym i współpracownikom wysokich wymagań i ich egzekwowania

- nadmierna kontrola nad podwładnymi

- opór przed współpracą z innymi (pracoholik nie radzi sobie z pracą zespołową)

- kreowanie atmosfery pośpiechu i rywalizacji

- nastawienie na osiągnięcie celu, co obniża kreatywność

- tendencja do nadmiernego przywiązania się do ustalonego z góry planu

JEDZENIOHOLIZM

Najwyższy współczynnik zaburzeń w odżywianiu się notuje się w krajach wysokouprzemysłowionych – w populacji polskiej jest to około 21 % kobiet.

Jedzenioholizm = uzależnienie od jedzenia, występuje u ludzi, którzy dużą część swojego życia poświęcają nie tylko jedzeniu, ale także myśleniu o nim.

Zaabsorbowanie jedzeniem staje się ważną, integralną częścią ich życia, której podporządkowują inne sfery funkcjonowania.

Dla osób uzależnionych od jedzenia charakterystyczne jest:

• Silne pragnienie lub przymus jedzenia (kompulsja)

• Trudności w kontrolowaniu zachowań jedzeniowych

• Konieczność zwiększania dawek pokarmu

• Zaniedbywanie innych źródeł przyjemności

• Jedzenie pomimo występowania jego szkodliwych następstw

Zaburzenia odżywiania wg DSM-IV można sklasyfikować jako:

• SPECYFICZNE

• Anoreksja psychiczna – nadmierna utrata masy ciał, która spada do 85%; o chorobie świadczy indeks masy ciała (BMI) równy lub niższy niż 17,5

• Bulimia psychiczna – zaburzenie odżywiania się, w którym istotę choroby stanowi cykliczne, napadowe objadanie się, podczas którego następuje utrata kontroli nad ilością i jakością spożywanych pokarmów a następnie stosowanie zachowań kompensacyjnych w postaci prowokowania wymiotów, przyjmowania środków przeczyszczających, okresowych głodówek czy intensywnych ćwiczeń fizycznych

• NIESPECYFICZNE

• Kompulsywne (nałogowe) objadanie się = żarłoczność obżarstwo hulaszcze jedzenie, czyli gwałtowne pochłanianie pokarmów, tak jak w bulimii, tylko bez zachowań kompensacyjnych

• Ortoreksja – obsesyjne przestrzeganie zasad zdrowego odżywiania się = patologiczna fiksacja na spożywaniu „właściwego” jedzenia

• Zespół jedzenia nocnego

• Wilczy apetyt na słodycze

PATOLOGICZY HAZARD

Hazard – z jęz. Arabskiego = kostka do gry/gra w kości

Wg słownika wyrazów obcych – ryzykowne przedsięwzięcie, narażanie się na niebezpieczeństwo czy gra o pieniądze lub inne dobra, w której znaczną lub decydującą rolę odgrywa przypadek

Rozróżniamy:

• Hazard rekreacyjny (traktowany jak rozrywka)

• Hazard problemowy (gdy pojawiają się pierwsze negatywne konsekwencje grania)

• Hazard patologiczny (równoznaczny z uzależnieniem)

Livingstone, uwzględniając kryterium wydatkowania czasu i pieniędzy wyróżnił 4 typy GRACZY:

1. Gracze okresowo zapalający się do hazardu

2. Wypłacalni hazardziści

3. Gracze stale grający

4. Gracze niewypłacalni

Moran, uwzględniając zmienne osobowościowe, wyróżnił GRACZY:

1. Subkulturowi – aktywność hazardową traktują jako sposób zamanifestowania przynależności do określonej grupy

2. Neurotyczni – grają przede wszystkim w celu ucieczki od rzeczywistości

3. Impulsywni – występuje tu okresowa utrata kontroli nad zachowaniem

4. Psychopatyczni – nasilony hazard jest tylko częścią poważniejszych problemów w funkcjonowaniu osobowości

5. Objawowi – gracze, u których aktywność hazardowa jest przejawianym i obserwowanym w danym momencie symptomem poważniejszych zaburzeń psychicznych

Griffiths rozróżnia natomiast:

• Król salonu – osoba grająca w grupie rówieśniczej, mająca przekonanie o swoich wysokich umiejętnościach dotyczących gry, jest stabilna emocjonalnie i po kilku niepowodzeniach z reguły wycofuje się z gry, wykazuje więc niskie ryzyko uzależnienia

• Pogromca automatów – najczęściej gra sam i za wszelką cenę dąży do wygranej, zazwyczaj jest zachwycony maszyną i pochłonięty technikami gry. Ma trudności w utrzymaniu dyscypliny i kontrolowaniu emocji, często zaniedbuje inne aktywności po to, by kontynuować grę;

• Niepraktykujący – to osoba, która tylko obserwuje grę, sama nie biorąc w niej udziału, salon traktuje jako miejsce spotkań towarzyskich (dziewczynki);

• Poszukiwacz akcji – to doświadczony gracz, kierujący się przede wszystkim potrzebą doznawania emocji związanych z grą; gra jest dla niego źródłem napięcia i ekscytacji, lubi popisywać się swoimi umiejętnościami. Jest to jednostka o dużym ryzyku uzależnienia

• Artysta ucieczki – poprzez granie ucieka od codziennych problemów, jest to z reguły osoba izolowana społecznie, nieznajdująca akceptacji w środowisku rówieśników. Przebywaniem w salonie zaspokaja potrzeb e przebywania wśród ludzi bez wchodzenia z nimi w interakcje. Taki gracz jest podatny na utratę kontroli i wykazuje wysokie ryzyko uzależnienia

ZAKUPOHOLIZM

= natręctwo kupowania, kupowanie kompulsywne, kupowanie nadmierne, kupowanie dysfunkcyjne, kupnoholizm, shopoholizm, zakupomania, uzależnienie od kupowania

= chronicznie powtarzające się zakupy, które stają się podstawową reakcją na negatywne wydarzenia i uczucia jednostki;

Monahan i współpracownicy wskazują, że kupowanie kompulsywne charakteryzuje się nieodpartą żądzą kupowania i nagłym spadkiem napięcia po dokonaniu zakupu.

TYPY ZAKUPOHOLIKÓW

McElroy i współpracownicy wyróżnili:

1. Osoby, które kupują głównie na wyprzedażach, przecenach i okazyjnych aukcjach internetowych (nie są zwykle zainteresowani dalszym losem nabytych produktów) ważny jest dla nich sam akt zakupu

2. Zakupoholik – kolekcjoner

- zainteresowany kupowaniem tylko wybranych produktów

- Kobiety - ubrania biżuteria kosmetyki

- Mężczyźni – telefony, sprzęt muzyczny, inne gadżety

3. Innowator - osobyoby ogólnie goniące za nowościami

Jest też tzw. Window shopping – dotyczy to osób, których nie stać na rzeczywiste zakupy i które zaspokajają potrzebę kupowania poprzez oglądanie produktów i przebywanie w ich obecności