Postacie epoki romantyzmu to osoby bardziej złożone, niż te istniejące w jakiejkolwiek z poprzednich epok. Są one jakby poskładane z potrzaskanych kawałków, które nie pasują do siebie – ich uczucia są sprzeczne ze sobą, a oni sami ciągle targani są swymi namiętnościami. Czasem sami do końca nie rozumieją swego postępowania, często płynąc z wartkim nurtem uczuć.

Sztandarowym przykładem postaci romantycznej jest Giaur. Od początku jego historii nie jesteśmy pewni, czy to co robi jest w porządku. Nie broni on sprawiedliwości. Nie broni on wiary. Nie walczy za idee poprzednich epok. Walczy dla siebie, walczy by ulżyć swemu cierpieniu. Walczy za coś, co już nie wróci. Jest na wskroś przesiąknięty cierpieniem i zawiścią. O jej stratę oskarża nie tylko innych, ale i siebie. Ogarnięty szaloną pasją zabija człowieka, który przyniósł śmierć jego kochanej. Nie daje mu to jednak oczekiwanego spokoju. Po śmierci ukochanej, nie jest on w stanie żyć samemu ze sobą. Ta miłość niemożliwa już do spełnienia kaleczy jego serce i duszę. Wie, że nawet śmierć nie przerwie jego uczucia – jego własne odejście z tego świata ulży jedynie cierpieniu. Choć jest zbrodniarzem i dobrze o tym wie, nie żałuje niczego, co zrobił. Do końca żyje w pustce i zgorzknieniu. Nie ma nadziei na zbawienie, wie, że musiał tak postąpić, inaczej nie wybaczył by nigdy sam sobie.

Jeśli nie możemy wybaczyć jego zbrodni, z całą pewnością jesteśmy w stanie zrozumieć jego motywy. Walczył za miłość i za nagłą stratę jedynej rzeczy, na której mu w tym życiu zależało. Życie człowieka, który go jej pozbawił było dla niego najgorszą zniewagą. Nie mógł znieść świadomości, że ujdzie mu to bezkarnie. Każdy jego krok, każdy jego oddech sprawiał mu ból. Zrobił to dla siebie, zrobił to dla miłości, zrobił to dla Niej.

Nazywając Giaura szlachetnym zbrodniarzem nie ukazujemy całej prawdy o nim. Takim mianem możemy co najwyżej nazwać Wilhelma Tell’a, lub Robin Hooda. Giaura możemy nazwać Człowiekiem. Korzystał on z pełni swojego życia, pozwalał uczuciom kierować jego czynami. Kochał całym sercem, cierpiał całą duszą, zabił w szalonej pasji. Wiedział, że to co uczynił było złe, lecz nie żałował tego. W epoce, w której żyjemy nie można liczyć już na takie uczucia. Ludzie oddalają uczucia. Nie kierują się sercem. Kalkulują wszystko, zestawiając bilans zysków i strat. Świat stracił urok romantyzmu. Może dlatego niektórym łatwo tak oceniać tych wszystkich bojowników o miłość i mówić o ich czynach jedynie w oparciu o etos moralny. Nie znają szału namiętności. Oceniają, by mieć wszystko dokładnie poukładane i skatalogowane, nie zauważając piękna rzeczy i subtelności przemijających chwil.

Żadnej z postaci romantycznych nie można jednoznacznie określić mianem dobra, lub zła. Są one bardziej ludzkie, niż wszystkie inne. Nie są po prostu pustym naczyniem, w które autor wlewa pewne idee, lub zachowania. To wartościowe istoty, które dzięki włożeniu w nie uczucia, nabierają ludzkiego kolorytu. Dzięki emocjom i dzięki ich sumieniu ożywają one i nie można ich traktować przedmiotowo. Oceniając taką postać można jedynie ukazywać argumenty, które mogą przeważać takie, a nie inne postrzeganie jej. Nigdy więc ocena przedstawiająca ją jednoznacznie, skrajnie, nie będzie do końca obiektywna. Każda z tych postaci ma cechy, które można przypisać postaciom pozytywnym, ale i te negatywne. Dlatego też nie chcę stawać w obronie Giaura, czy go potępiać. Chcę jedynie ukazać, że taka próba odziera go z romantyczności i piękna.