1.• Definicja źródła.

• wg Ch. V. Langloisa: „źródło stanowią ślady myśli i czynów pozostawione przez dawne pokolenie”.

• wg M. Handelsmana: „źródłem historycznym nazywa się utrwalony
  i zachowany ślad myśli, działania lub najogólniej życia ludzkiego”.

• wg S. Kościałkowskiego: „źródłem historycznym jest wszelki ślad istnienia czy działania ludzkiego w przeszłości, innymi słowy wszelki ślad po fakcie dziejowym, służący do poznawania i rekonstrukcji tego faktu”.

• wg J. Topolskiego: „ źródłem historycznym są wszelkie źródła poznania historycznego tzn. wszelkie informacje o przeszłości społecznej, gdziekolwiek one się znajdują wraz z tym co owe informacje przekazują”.

• wg A. Suchońskiego: „źródłem może być wszystko co pozwala historykowi czerpać informacje o przeszłości”.

  1. Podział źródeł.

1. wg J. Lelewela

   1. nieme

   2. pisemne

   3. ustne

2. wg J. G. Droysena

   1. pozostałości (dzieła artystyczne, poglądy, akta)

   2. źródła (to co różne czasy pozostawiły w świadomości ludzkiej i przekazały przyszłości)

   3. pomniki (rzeczy lub przedmioty np. dokumenty, medale)

3. wg M. Handelsmana

   1. bezpośrednie (zachowane ślady bezpośredniego istnienia i działalności człowieka w przeszłości)

   2. pośrednie (dokumenty przeznaczone do zachowania pamięci czasów minionych tzw. tradycja) występująca w postaci:

• ustnej np. legendy, pieśni

• obrazowej np. obrazy, mapy

• pisanej np. kroniki, pamiętniki:

4. g S. Kościałkowskiego

   1. niepisane, rzeczowe, pozostałościowe

   2. pisane różnych rodzajów:

• dokumentalne lub bezpośrednie

• narracyjne lub pośrednie

• epistolarne czyli listowe

5. wg W. Furnrohra

   1. rzeczowe i obrazowe, pisane, abstrakcyjne (język)

   2. relacje pierwotne, relacje wtórne

   3. relacje niezamierzone (ukryte), przekazy celowe

6. wg J. Topolskiego

   1. bezpośrednie (brak pośrednictwa osoby trzeciej)

   2. pośrednie (pośrednictwo osoby trzeciej)

   3. pisane (opisowe, aktowe)

   4. niepisane (wytwory działalności człowieka)

• ze względu na materiał z którego zostały zrobione
  np. kamienie

• ze względu na przeznaczenie np. budowle, odzież

• ze względu na techniki rejestrowania np. fotografia, dyskietka

Teresa Torańska (ur. 1 stycznia 1944 r. w Wołkowysku), polska dziennikarka i pisarka.

W latach 70. współpracowała z tygodnikiem "Kultura", później także z paryską "Kulturą". Jest autorką książki pt. Oni, zawierającej wywiady-rozmowy z byłymi komunistycznymi decydentami i dygnitarzami na temat ich oceny dokonań socjalizmu w Polsce. Wywiady te przeprowadzała w okresie stanu wojennego. Była także autorką talk-show Teraz Wy w TVP 2 i cyklu wywiadów telewizyjnych z działaczami komunistycznymi, m.in. z prezesem Radiokomitetu w latach 1972-1980, Maciejem Szczepańskim, jednym z twórców gierkowskiej propagandy sukcesu.

W 2000 r. za książkę Oni otrzymała Nagrodę Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego. Jest pierwszą laureatką Nagrody im. Barbary Łopieńskiej za najlepszy wywiad prasowy (nagrodzona za rozmowę z gen. Wojciechem Jaruzelskim). Obecnie pracuje w "Dużym Formacie", dodatku do "Gazety Wyborczej", gdzie przeprowadza wywiady z czołowymi postaciami polskiej sceny publicznej.

Mieszka w Warszawie.

Twórczość [edytuj]

• Europa za 100 dolarów, wspólnie z Andrzejem Górkotem, Wydawnictwo "Sport i Turystyka" 1975

• Chłopcy z tamtych lat, współautorzy: Jakub Kopeć i Janusz Wilk-Białożej, Krajowa Agencja Wydawnicza 1978

• Widok z dołu, Iskry 1980, ISBN 83-20-70023-6-4

• Oni, II obieg wydawniczy: Przedświt, Warszawa 1985, wydanie emigracyjne: Aneks, Londyn 1985; po 1989 r. (liczne wznowienia)

• My, Most 1994, ISBN 83-85611-23-1

• Byli, Świat Książki 2006, ISBN 83-247-0246-6

• Są. Rozmowy o dobrych uczuciach, Świat Książki 2007, ISBN 978-83-247-0791-1

• Jesteśmy, Świat Książki 2008, ISBN 978-83-247-1027-0

BYŁO NA TEŚCIE u Ancula!!!

Klub sześciu kontynentów, z podtytułem Kawiarenka pod globusem, program popularnonaukowy poświęcony podróżom, emitowany w Telewizji Polskiej w latach 1969-1988. Program prowadził Ryszard Badowski.

W programie znani podróżnicy i dziennikarze opowiadali o swoich ekspedycjach. Gośćmi Ryszarda Badowskiego byli m.in.: Stanisław Szwarc-Bronikowski, Leonid Teliga, Tony Halik, Krzysztof Baranowski i Teresa Remiszewska.

W ciągu 19 lat emisji, program obejrzało 4,5 miliarda widzów^[1].

Źródła informacji w pracy dziennikarza

Źródła informacji-definicja i zakres pojęć "informacja"", "dokument", "źródło informacji” źródła dokumentalne: wydawnictwo ciągłe (czasopismo), książka, dokumenty specjalne. Źródła niedokumentalne: wypowiedź, sytuacja, wydarzenie, kontakty, przekazy audialne i audiowizualne.

II. Dokumenty pierwotne, pochodne i wtórne. Informacja i doku­mentacja - kierunek działalności zainicjowany przez P.Otleta i H.La Fontaine'a w latach 1893-1895. Metody prac dokumentacyjno-informacyjnych. Bibliografia i spisy bibliograficzne.

III. Agencje prasowe i inne - ich powstanie, rodzaje i rola w dostarczaniu wiadomości.

IV. Wydawnictwa ciągłe (prasa, czasopisma) jako źródła informacji. Główne tytuły prasowe i publicystyczne. Przeglądy tekstów prasowych. Wycinki prasowe.

Informacja o informacji (opracowania skierowujące). Informatory różnego rodzaju: ogólne (polityczno-administracyjno-gospodarcze), nauki, kultury, firmowe, adresowe, telefoniczne. Słowniki terminologiczne i językowe.

VI. Przekaz audialny (radiofonia) jako źródło informacji.

VII. Przekaz audiowizualny (telewizja) w roli źródła informacji.

VIII. Przekaz informatyczny: odbiór indywidualny; sieci lokalne, metropolitalne, globalne (Internet); poczta elektroniczna.

Literatura

Dziennikarstwo i świat mediów pod redakcją Z.Bauera i E.Chudzińskiego. Wyd. zmien.i rozszerz. III. Kraków

2004. Wiadomości ogólne

Komunikacja społeczna - proces przekazywania wiadomości (informacji) przez nadawcę (nadawców) odbiorcy (odbiorcom).

Nadawca - osoba lub instytucja dostarczająca informacji

Odbiorca (adresat) - osoba lub zespół osób bądź instytucja, dla której wiadomość jest przeznaczona

Użytkownik - osoba lub zespół osób korzystający z wiadomości (informacji).

Rodzaje komunikacji społecznej: literacka, naukowa, masowa

Teoria komunikacji społecznej (nauka o komunikacji, komunikologia) - nauka, która bada przebieg procesów komunikacji społecznej, określa występujące w nim zjawiska oraz związane z nim pojęcia i odpowiadającą im terminologię

Komunikowanie (się) - zespół czynności związanych z przekazywaniem wiadomości (informacji).

Medium - narzędzie (środek) przenoszenia informacji w przestrzeni i. w czasie.

Świat mediów - prasa, radio, telewizja, sieci informatyczne

Fazy komunikowania

I) Kodowanie ;zamierzonego znaczenia (tworzenie przekazu)

Odbiór przekazu

3) Odkodowanie i interpretacja przekazu.

Komunikat - zakodowany przekaz.

Kod - system znaków, znany nadawcy i odbiorcy (alfabet, wyrazy i wyrażenia, zdania, wypowiedzi).

Przekaz - realizacja jednej z możliwości ekspresji, jakie daje kod.

Rodzaje komunikowania (poziomy komunikowania)

- intrapersonalne

- międzyosobowe

- grupowe

- instytucjonalne

- organizacyjne (społeczne, z otoczeniem)

Publiczność - zbiorowość społeczna

Sieć komunikowania masowego - ogólnospołeczny system medialny o charakterze sfragmentaryzowanym; składa się m.in. z prasy, radia, telewizji i sieci komputerowych.

Fazy komunikowania ( w ujęciu rozwojowym): rozwój mowy

i języka, wynalazek pisma, wynalazek druku, wprowadzenie prasy masowej, telefon-telegraf, fax, film, radio, telewizja, komputer.

Środki komunikowania - nośniki komunikacji

Język naturalny-znaki językowe: słowo, gest, mimika, obraz

Kody (alfabet, sygnały wizualne)

Nośniki sygnałów (papier, obraz, film, telekomunikacja, urządzenia informatyczne)

Sieci transmisyjne

Narzędzia techniczne umożliwiające powielanie, transmisję lub odbiór przekazu: maszyny drukarskie, radiostacje, stacje TV, odbiorniki radiowe, telefon, faks, komputer.

Procedury . komunikowania

- pierwotne (mowa, gestykulacja)

- wtórne (przekształcanie mowy, tworzenie fizycznych warunków komunikowania, specyficzna symbolika)

Media masowe - prasa, radio, telewizja

Media telematyczne - telefon komórkowy, komputer osobisty

Telesektor rozrywkowy - telewizja, CD, DVD •••

Model przekazu informacji wg Claude'a Shannona (1949) 8 elementów komunikacji:

1. Źródło - twórca aktu komunikacyjnego

Przekaz - treść komunikatu, przekazywana informacja

Koder - przetwarza informację w formę, która może być zakomunikowana

Kanał - droga transmisji, przepływu informacji

Dekoder - umożliwia odbiór

Odbiorca –adresat komunikatu

7 Sprzężenie zwrotne między źródłem a odbiorcą • (regulacja przepływu i odbioru)

Szum informacyjny (zniekształcenie informacji, redundancja). Prasoznawstwo - nauka o szeroko pojętej prasie, o wszelkich środkach masowego przekazu: o tworzeniu, zawartości, przekazywaniu i odbiorze prasy; w szerszym znaczeniu - wiedza o periodycznym komunikowaniu masowym.

1919 - zał. wyższa Szkoła Dziennikarstwa w Warszawie Obecnie: Ośrodek Badań Prasoznawczych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie

Instytut Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego

Specjalizacje "Dziennikarstwo" w ramach Instytutów Informacji Naukowej i Bibliologii (Bibliotekoznawstwa) Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Akademii Pedagogicznej  w Krakowie

Mieczysław Kafel: Prasoznawstwo. Wstęp do problematyki.

Warszawa 1969.

Dziennikarstwo (the journalism, le journalism, der Journalismus) zespół zbiorowych czynności, poprzez które aktualne wiadośmości (informacje) przekazywane są społeczeństwu w uporządkowanej treściowo i formalnie postaci.

Dziennikarstwo jako teoria: nauka o metodach, środkach i organizacji procesu społecznego przygotowywania oraz przekazywania wiadomości (informacji) masowemu odbiorcy.

Teorie prasy wg Schramma, Sieberta i Petersona

1. Autorytarna teoria prasy (hitleryzm, komunizm)

Liberalna teoria prasy

Teoria prasy odpowiedzialnej społecznie i etycznie

4. Rozwojowa teoria prasy (w krajach trzeciego świata)

Gwarancje dla dziennikarzy: zakaz cenzury, niedopuszczalności ujawniania źródeł informacji, zakaz konfiskaty materiałów redakcyjnych.

Ograniczenia działalności: nieformalny wpływ polityków

i sfer finansowych (biznesowych) na prasę; kontakty; prawo odmowy wywiadów i udzielania informacji (z uzasadnieniem). Zarzuty wobec dziennikarzy: stronniczość ideologiczna i polityczna, "bias" (kierowanie się osobistymi poglądami), bezprawne wydobywanie akt z urzędów, uzyskiwanie informacji

z podejrzanych źródeł, stawianie się ponad prawem, organizowanie nagonek.

"Public relations" a dziennikarstwo

PR (pi ar) - pozytywne kształtowanie- czyjegoś (własnego) wizerunku (image) w opinii publicznej za pomocą wszelkich możliwych metod: wizerunku człowieka, firmy organizacji, miejscowości, partii; manipulacja socjotechniczna; stosunki (kontakty z otoczeniem).

PR a rebours (na odwrót) - negatywne kształtowanie wizerunku, przedstawianie kogoś jako "wroga publicznego".

Specjaliści od realizacji PR: doradcy, psychologowie, agenci, wizażyści, projektanci stron internetowych, fryzjerzy, krawcy.

PR wobec własnych pracowników: <"corporate communications".

"Klajstrowanie" kłopotliwych sytuacji - rola dziennikarzy.

Dziennikarstwo “śledcze" - investigative journalism.

Rzecznik prasowy - "filtr informacji". Konferencje prasowe, spotkania, wizyty studyjne (TV), komunikaty, kontrola "przecieków" informacji.

Agent prasowy - działa na zlecenie bądź pracuje etatowo; pobudza zainteresowanie mediów i opinii publicznej.

Media opiniodawcze - główne (wielkonakładowe ) dzienniki, radio, telewizja.

(Publicity - obecność w mediach, nieodpłatna reklama.

Reklama: kampanie prasowe, radiowe, TV połączone z opłatami.

Zbieranie funduszy na określony cel - kampanię wyborczą, fundację.

Zawód dziennikarza

Funkcje i stanowiska

Redaktor (naczelny, redaktor wydania, redaktor odpowiedzialny)

Reporter

Komentator

Korespondent

Rzecznik

"Researcher" - wyszukuje i gromadzi wiadomości

Rodzaje dziennikarstwa: prasowe, radiowe, telewizyjne

(zawody "medialne ")

Dziennikarstwo zawodowe

Dziennikarstwo jako wyzwanie dla amatora

Dziennikarstwo polityczne (upolitycznione)

Rzecznictwo

Kształtowanie reputacji (wizerunków osób i instytucji) - public relations

Marketing (reklama docelowa)

 

Cele dziennikarstwa

1.         Propagowanie demokracji

Utrwalanie stabilizacji systemu politycznego i światopoglądowego (obrona "świętego porządku")

Zdobywanie władzy ("czwarta” władza), osiąganie wpływu na władzę, destrukcja ogniw władzy

Wzmacnianie procesów społecznej kontroli, obrona sprawiedliwości (filmy "-_ Gry uliczne", "Nocna zmiana")

5. Walka o odbiorcę w czasach nieograniczonego rynku medialnego.

Dylematy i zagrożenia

- niewiarygodność

- stronniczość

- kierowanie się własnymi (prywatnymi) poglądami

- łączenie informacji z komentarzem

Oczekiwania wobec dziennikarza

- sprawność w pisaniu (redagowaniu), jasność, wyrazistość

- sprawność w mówieniu i konwersacji: umiejętność wymiany

poglądów, uważnego słuchania, zadawania precyzyjnych pytańznajomość różnych źródeł informacji i umiejętność ich wykorzystania (dokumenty, kontakty)

- koncentracja, opanowanie

- produktywność

- wytrwałość (w poszukiwaniach, sprawdzaniu, uzupełnianiu)

- ciekawość, zainteresowanie

- inicjatywa (nowe pomysły)

- adaptacja do nowych wyzwań: tematów, sytuacji

- energia, samorealizacja

- takt, dobre wychowanie

- właściwa postawa etyczna wobec rozmówców, umiejętność współpracy, unikania konfliktów

- wiedza ogólna, stale uzupełniana.

Dziennikarska etyka zawodowa

Zespół ocen i dyrektyw, określających postawy oraz zachowania dziennikarzy jako powinności moralne w charakterystycznych

dla pracy dziennikarskiej sytuacjach: w stosunku do "substancji zawodu" (przekazywanych wiadomości i ich interpretowania), do społeczeństwa i osób wchodzących z dziennikarzem w kontakt, do redaktora naczelnego i zespołu redakcji, do wszelkich środków stawianych dziennikarzowi do dyspozycji.

Krytyka dziennikarzy

"Dziennikarze piszą, ponieważ nie mają nic (istotnego) do powiedzenia".

Zbierają dane wybiórczo i często nimi manipulują.

Służą interesom władzy, polityków i partii politycznych.

Zachowują się niekulturalnie i nieodpowiedzialnie.

Cechuje ich daleko posunięty konformizm.

(Dziennikarski Kodeks Obyczajowy (http://www.pap.com.pl/kodeks/kodeks.doc

5 rozdziłów,32 paragrafy

Rozdziały: Zasady ogólne. Etyczne i zawodowe obowiązki dziennikarzy. Dziennikarz i pracodawca Dziennikarz i jego koledzy. postanowienia końcowe.

Karta Etyczna Mediów. Zasady: prawdy, obiektywizmu, oddzielania informacji od komentarza, uczciwości, szacunku i tolerancji, pierwszeństwa dobra odbiorcy, wolności i odpowiedzialności. (Rada Etyki Mediów - Centrum Monitoringu Wolności Prasy. Prasa

Ogół druków periodycznych - gazet codziennych i czasopism (zwłaszcza tygodników), głównie zajmujących się aktualnymi wydarzeniami i problemami życia politycznego, społecznego i kulturalnego.

Oprócz prasy występuje czasopiśmiennictwo naukowe i specjalistyczne (fachowe).

Początki prasy: XVI w. - gazety rękopiśmienne (awiza), druki ulotne o charakterze informacyjnym (nowiny), m.in. w Polsce.

Pierwsze publikacje prasowe (tygodniki)

1609 "Avise"

1622 The Weekly News"

1631 "La Gazette"

 

1660 "Leipziger Zeitung"

1702 "Daily Courant"

1777 "Journal de Paris"

W Polsce: "Merkuriusz Polski Ordynaryjny" (tyg.) - 1661

Typowe określenia w tytułach

Dziennik, Gazeta, Zeitung, Zeitschritt, Tagesblatt, Wochenblatt, Wiadomości, Ekspress

Czasopisma informacyjne, kulturalno-obyczajowe, literackie, kobiece, przeglądowe

<Kontrola prasy, cenzura prewencyjna i represyjna. Prasa "państwowa". (podstawowe części publikacji prasowych: wiadomości, komentarz, publicystyka, felietony.

Nowsze dzienniki: "The Times" (1814), "The World" J.Pulitzera (1883), „Berliner Lokalanzeiger" Augusta Scherla, "Le Matin” (1884) , "Daily Mail" (1896) •

Agencje prasowe: Havas (1835),Wolff (1849), Reuter (185I).

Koncerny prasowe: Fearst, Springer, Agora (Polska)

Organy prasowe: rządu, partii, grup społecznych

Prasa komercyjna: sensacje, reklama.

Czołowe dzienniki: The Times, Le Monde, New York Times, Frankfurter AIlgemeine

Czołowe tygodniki: The Observer, L'Express, Time, Der Spiegel. Źródła informacji w pracy dziennikarza

Informacja

            Informo - nadaję kształt, opisuję, kształtuję, kształcę   

            Informatio - wyobrażenie, pojęcie (łac.)

Wiadomość, która zmienia pogląd odbiorcy na jej przedmiot; wiadomość o charakterze poznawczym

Źródło informacji

Miejsce, w którym znajduje się wiadomość (informacja) lub szereg wiadomości, powiązanych tematycznie lub w inny sposób.

Źródła: dokumentalne i niedokumentalne.

Dokumentalne: dokumenty piśmiennicze, audialne, wizualne, audiowizualne, informatyczne

Dokument - utrwalony materialnie wyraz myśli ludzkiej przeznaczony do przekazywania jej w przestrzeni i/lub czasie

Źródła informacji dziennikarskiej

1. Prasa: dzienniki, gazety, czasopisma, inne wydawnictwa ciągłe

Agencje prasowe

Radio (krajowe i zagraniczne)

Telewizja (krajowa i satelitarna)

Sieci informatyczne (portale, poczta elektroniczna)

Literatura - naukowa, fachowa, piękna; informatory różnego rodzaju

Źródła niedokumentalne

- wypowiedzi

- sytuacje

- wydarzenia (udział,  obserwacja)

- konferencje

- wystawy

- zjazdy

- spotkania

- stałe kontakty osobowe (bezpośrednie i pośrednie) łączność z instytucjami i grupami społecznymi.

Zakres i zasięg poszukiwanych (potrzebnych) informacji zalety od funkcji i obowiązków w redakcji oraz aktualnych zadań. Agencje prasowe

Instytucje, gromadzące, opracowujące oraz udostępniające prasie, radiu i telewizji wiadomości oraz publicystykę.

Publikacje agencji: serwisy, biuletyny. Przekazy informatyczne.

Agencje: światowe, krajowe, lokalne; oficjalne (rządowe), półoficjalne, niezależne; informacyjne, publicystyczne, fotograficzne, reklamowe; ekonomiczne, finansowe, polityczne, religijne, naukowe, artystyczne, kobiece.

<Ważniejsze agencje prasowe

- Reuters (jako Reuter,I8~I)

- Associated Press AP (1892)

- United Press International (1958)

- Polska Agencja Telegraficzna (w okresie międzywojennym i w czasie. wojny na emigracji)

- TASS (Telegrafnoe Agentstvo Sovetskogo Sojuza), od 1992 ITAR TASS (Informacionnoe Telegrafnoe Agenstvo Rossii­Telegrafnowe Agentstvo Suverennych Stran)

- ADN (Allgemeiner Deutscher Nachrichtendienst-NRD, 1953-1990

- DPA (Deutsche Presse Agentur - RFN, 1949)

- AFP (Agence France Presse)

- ANSA (Agenzia Nazionale Stampa Assoziata)

- EFE (Agencia Editonal Falanga Espanola)

- KPA Katholische Presse Agentur - Austria

- PAP (Polska Agencja Prasowa,I944)

- ADP (Agencja Dokumentacji Prasowej)

- AFL (Agencja Fotograficzna Luxmedia)

- Agencja Prasowa telePress

- Agencja Prasowa Telepress 24

- Agencja Prasowo-Informacyjna "Glob" (wycinki prasowe)

- Wielkopolska Agencja Informacyjna press service ~monitoring

prasy, TV i radia na określone tematy)

- Prasowa Agencja Fotograficzna Photopress

- Niezależna Agencja Prasowa - The Press

- KAI (Katolicka Agencja Informacyjna).

<Kategorie dokumentów jako źródeł informacji

- książki (monografie, kompendia, poradniki, encyklopedie, informatory, słowniki)

czasopisma i inne wydawnictwa ciągłe z ich zawartością

- dokumenty tycia społecznego: programy imprez, afisze, ulotki, manifesty, deklaracje, katalogi

- sprawozdania (raporty) z badań, podróży, konferencji

korespondencja (prywatna i służbowa) - archiwalia

- spuścizny

- normy

- akty prawne

- obrazy: fotografie, filmy, nagrania dźwiękowe

- obiekty muzealne i inne przedmioty (artystyczne, użytkowe). Prasa codzienna i tygodniowa

I. Dzienniki centralne

Fakt

Gazeta Wyborcza

 Nasz Dziennik

Nowy Dzień Rzeczpospolita Trybuna

II. Dzienniki regionalne (przykładowo)

Dziennik Polski (Kraków)

Dziennik Zachodni (Katowice)

Życie Warszawy

III. Tygodniki /liberalne/

Gazeta Polska

Newsweek - wersja polska

Wprost

Ozon

/postkomunistyczne/

Polityka

Przegląd

/prawicowe/

Głos

Myśl Polska Najwyższy Czas Nasza Polska

/kościelne/

Gość Niedzielny (libęralny)

Niedziela (tradycyjny}

Tygodnik Powszechny (liberalny,katolewicowy)

IV. Prasa zagraniczna (przykładowo)

Dzienniki: Die Zeit, Frankfurter Allgemeine, Le Monde , Le Figaro Tygodniki: Der Spiegel, Newsweek

Radio jako źródło informacji

Programy informacyjne

"Dziennik radiowy", "Aktualności", "Fakty", "Wiadomości" "Serwis informacyjny"

Komentarze, dyskusje, wywiady, debaty., opinie, transmisje z obrad

Polskie Radio - programy 1,2,3,4 ("Polonia", dla zagranicy)

Radio Zet

Radio RMF

Radio Maryja

"Aktualności" (13-14)

"Rozmowy niedokończone" (18-19.30, 22.30-

 

Radiostacje lokalne

Radiostacje prywatne

Sieć radiowa "Plus" (kościelno-komercyjna) Radiostacje diecezjalne (kościelne)

Radiostacje zagraniczne

W języku polskim: Deutsche Welle 14.00 Satelita "Astra"

Radio France International(RFI) 23.00,6.30 KW 49. W językach, obcych: Deutsche Welle Bayern 5 Aktuell HR Info

MDR Info

01 International (Austria) France Info

(odbiór satelitarny - "Astra" i "Hotbird. Telewizja jako źródło informacji

TV publiczna-programy: I,2,3,"Polonia"

TVN, TVN 24, TVN 7

Polsat, Tele 5, TV "Trwam", "Puls"

Programy informacyjne telewizji zagranicznej:

SKY News

BBC World (News) Euronews

CNN. Internet jako źródło informacji

1. Informacja o źródłach informacji: osobach, instytucjach,  publikacjach informacyjnych

Informacja faktograficzna Osoby, daty, wydarzenia, miejsca

Informacja bibliograficzna

Publikacje (książki, artykuły, inne dokumenty ,akty prawne)

Informacja tekstowa (pełnotekstowa) Treść publikacji i innych dokumentów. Podręczny aparat informacyjny

Informatory różnego rodzaju: encyklopedie, słowniki terminologiczne i językowe, poradniki, kompendia; bibliografie narodowe, dziedzin, czasopism, regionalne (ewentualnie na nośnikach komputerowych). Bazy danych (zbiory informacji jako systemy informacyjno-wyszukiwawcze ) komputerowe).

Materiały informacyjne: wycinki prasowe, katalogi wydawnicze.

Własne notatki (ewentualnie w zbiorze skomputeryzowanym). Teksty do programów TV (rodzaje programów)

I. Dziennik - Wiadomości -Fakty

Rozmowy - dyskusje -debaty

Wywiady

Reportaże

Sylwetki

"Talk-shows”

Felieton

Transmisje wydarzeń, uroczystości

Teleturnieje

10. Przeglądy książek II. Programy specjalne - dla dzieci

_ przyrodnicze

_ gastronomiczne - muzyczne

- historyczne

- literackie

_ turystyczne i geograficzne

- religijne

_ kryminalne

- filmowe

- rozrywkowe

Teksty "do programów radiowych

I. Wiadomości

Komentarze

Dyskusje

Felietony

Pogadanki

Wywiady

Słuchowiska

Prezentacje polityków, autorów, artystów

Omówienia nowych książek 10. Porady

II. Transmisje

Programy specjalne

- dla dzieci

- religijne

- muzyczne i słowno- muzyczne

- dla rolników publiRodzaje i gatunki tekstów prasowych i publicystycznych (wg Zbigniewa Bauera)

I. Teksty prasowe I. Wzmianka

Notatka

Sprawozdanie

Życiorys

Kronika(kalendarium)

Przegląd prasy

Reportaż

Wywiad

9. Zapowiedź

II. Teksty publicystyczne I. Artykuł publicystyczny

Esej

Recenzja

Felieton

Dyskusja (debata)

Dwugłos

Gatunki dziennikarskie (inny układ)

I. Artykuł (problemowy ,wstępny ,programowy)

Reportaż (krajowy, zagraniczny)

Korespondencja (krajowa, zagraniczna)

Wywiad

Sylwetka (osoby- polityka, twórcy, artysty)

Doniesienia (aktualne wiadomości)

Wzmianka (krótka notatka)

    Felieton (stały, doraźny)

 Komentarz

lO. Polemika (polityczna, światopoglądowa, z innym pismem)

11. Esej (szkic literacki)

Epigram (krótki utwór, żart, sentencja, złota myśl)

Dowcip rysunkowy z podpisem, kolumna humoru

Rozrywki (krzyżówki)

Konkursy

Nekrologi (sylwetki zmarłych)

Wiadomości sportowe

Porady (kulinarne, zdrowotne, podróżnicze, prawne)

Opinie ekspertów (specjalistów)

Programy telewizji i radia

Dodatki magazynowe i tematyczne; dodatki audiowizualne

Zapowiedzi tekstów w najbliższych numerach L i t e r a t u r a

Opracowania ogólne. Teoria

PWN Leksykon Media. Red. E.Banaszkiewicz-Zygmunt.

Warszawa 2000.

Encyklopedia wiedzy o prasie. Red.J.Maślanka. Wrocław 1976.

Popularna encyklopedia mass mediów. Red.J.Skrzypczak.

Poznań 1999.

Dziennikarstwo i świat-mediów. Wyd.3.zmien. Red. Z.Bauer i E.Chudziński. Kraków 2004.

Goban-Klas T.: Komunikowanie i media masowe. Teorie prasy~ radia,telewizji i internetu. Warszawa 1999.

Kafel M.: Prasoznawstwo. Wstęp do problematyki.Warszawa 1966.

Kunczik M.,Zipfel A.: Wprowadzenie do nauki o dziennikars­twie i komunikowaniu. Warszawa 2000.

Taylor L.,Willis A.: Medioznawstwo. Teksty,instytucje i odbiorcy. Kraków 2006.

Załubski J.: Media bez tajemnic. Poznań 2002.

Załubski J.: Media i medioznawstwo. Studia i szkice.Toruń 2006.

Dzieje~prasy .. Roz:wój dziennikarstwa

II. Bartoszcze R.: Prasa,radio i telewizja w krajach Unii Euro­pejskiej. Kraków 1997.

Dylematy transformacji prasy polskiej (1989-1993). Warszawa 1994.

Łojek J.,Myśliński J.,Władyka W.: Dzieje prasy polskiej.

Warszawa 1988.

Media i dziennikarstwo na przełomie wieków. Oprac.J.Adamowski.

Warszawa 1998.

Mocek 'S.: Dziennikarze po komunizmie. Warszawa 2006.

Pięciolecie transformacji mediów 1989-1994. Warszawa 1995.

Piontek D.: Europejski ład komunikacyjny. Poznań 1997.

Prasa, radio i telewizja w Polsce. Zarys dziejów. Warszawa 1999.

Etyka dziennikarska. Prawo autorskie i prawo prasowe

Golka B.,Michalski B.: Etyka dziennikarska a kwestie infor­macji masowej. Warszawa 1989.

Kanoniak T.,Michalski B.: Problemy prawne zawodu dzienni­karskiego. Warszawa 1998 •

Karpowicz A.: Prawo autorskie i prawo prasowe dla dzienni­karzy. Warszawa 1996 •.

Michalski B.: Podstawowe problemy prawa prasowego. Warszawa

1998.

Rivers W.,Mathews C.: Etyka środków przekazu. Warszawa 1995.

Sobczak J.: Polskie prawo prasowe. Poznań 1993.

Sobczak J.: Prawo autorskie i prawa pokrewne. Warszawa­Poznań 2000.

Sobczak J.: Prawo prasowe. Podręcznik akademicki. Warszawa 2000.

Metodyka dziennikarska

Allan s.: Kultura news6w. Kraków 2006.

Billingham J.: Redagowanie tekstów. Warszawa 2006.

Garlicki B.: Metodyka dziennikarska. Krak6w 1974.

30. Garlicki B.: Metodyka redagowania gazety. Krak6w 1978. 3I. ~isare~.W.: Retoryka dziennikarska.· Kraków 1988 •.

Wolny-Zmorzyński K.,Kaliszewski A.,Furman w.: Gatunki dziennikarskie. Teoria,praktyka,język. Warszawa 2006.

Rodzaje dziennikarstwa

Boyd A.: Dziennikarstwo radiowo-telewizyjne. Techniki tworzenia program6w informacyjnych. Kraków 2006.

Goban-Klas T.: Public relations, czyli promocja reputacji.

Warszawa 1997.

Godzic W. Telewizja jako kultura. Krak6w 1999.

Jędrzejewski S.: Radio. Renesans. Od monopolu do konku­rencji. Warszawa 1997.

Public Relations w praktyce. Red. A.Gregory. Kraków 1997.

Zemler Z.: Public Relations. Kreowanie reputacji firmy.

Warszawa 1992.

uzupełnienie

;9. Warecki W.,Warecki M.: CO wpływa na dziennikarzy i na co mają wpływ dziennikarze? Warszawa 2006.