Drogi wojewódzkie w Polsce – sieć dróg uzupełniająca system dróg krajowych. Droga wojewódzka stanowi własność właściwego samorząduwojewództwa. Zgodnie z Ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych z późniejszymi zmianami (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115), do dróg wojewódzkich zalicza się drogi stanowiące połączenia między miastami, mające znaczenie dla województwa i drogi o znaczeniu obronnym, nie zaliczone do dróg krajowych. Do kategorii dróg wojewódzkich zaliczane są drogi na podstawie uchwały sejmiku wojewódzkiego odpowiedniego województwa.

Sejmik województwa powołuje jednostkę organizacyjną zarząd dróg wojewódzkich, wykonującą obowiązki zarządcy dróg wojewódzkich na swoim terenie. Numerację dróg wojewódzkich prowadzi GDDKiA. Drogi wojewódzkie w Polsce oznacza się numerem drogi pisanym czarnymi cyframi na żółtym tle (znak E-15b). Drogowskazy wskazujące na drogi wojewódzkie mają zielone tło.

Najdłuższą drogą wojewódzką jest droga nr 835 – 220 km; najkrótszą – droga 219 – 55 m. Łączna długość dróg wojewódzkich wynosi

Droga powiatowa – jedna z kategorii dróg publicznych w Polsce, stanowiących własność właściwego samorządu powiatu^[1].

Do dróg powiatowych zalicza się drogi stanowiące połączenia miast będących siedzibami powiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin między sobą. Zaliczenie do kategorii dróg powiatowych oraz ustalenie ich przebiegu następuje w drodze uchwały rady powiatu w porozumieniu z zarządem województwa, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga, oraz zarządów sąsiednich powiatów^[2]. Niema znaku, ale posiada numer - liczba czterocyfrowa i wyróżnik województwa;

Numer drogi gminnej - liczba sześciocyfrowa i wyróżnik województwa.