Wprowadzenie do komunikacji społecznej
01.03.2013
Warunki zaliczenia:
Egzamin na zakończenie – forma pisemna – pytania otwarte, prawdopodobnie cztery pytania, do wybrania 3. Warunkiem zdobycie więcej niż 50%. Zagadnienia będą podane. Zawsze jest lista. – nie będziemy z tego rozliczani.
Egzamin – treści z wykładu plus lektury, podręczniki dostępne w BJ UJ i na zarządzaniu.
Pojęcie komunikowania – proces w którym uczestniczą ludzie, dzięki niemu tworzą się pewne więzi społeczne, gdyż ludzie przekazują sobie pewne znaczenie.
Poza pojęciem komunikowania: diagram Denisa Mcreina (?)
Komunikowanie werbalne i niewerbalne
Komunikowanie pośrednie i bezpośrednie
Poziom interpersonalny – człowiek rozmawia sam ze sobą
Interpersonalne – występuje w wypadku ludzi rozmawiających ze sobą w sposób bezpośredni albo zapośredniczony, jedna osoba nadawcą, drugą odbiorcą
Komunikowanie grupowe – małe lub duże grupy, pomiędzy grupami.
Podręcznik Denisa – przeznaczony przede wszystkim dla badaczy mediów
Podręcznik Walerego Pisarka
Podr Johna Fiske
Komunikowanie – proces organizowania wiadomości w celu stworzenia znaczenia. Związki między komunikacją fizyczną a komunikacją jako przekazywaniem symboli są. Wywodzą się z czasów – gdy informacja była zapisana na papierze albo gdzieś i można ją było przekazać. Współcześnie informacja oderwała się od swojego nośnika. Podróżuje sama. Nie oznacza to, że nie zapisujemy informacji na nośnikach. Jesteśmy sobie w stanie wyobrazić, że informacja może się przemieszczać gdy nie jest związana z jakimś nośnikiem. Niegdyś uważano, że informacja wiąże się z jakąś materią.
Warunki potrzebne do tego by mówić o procesie komunikowania:
P
N O
Trzy elementy:
N -Nadawca – czyli osoba, która formułuje dany komunikat, która tworzy informacje, albo coś wie i przekazuje to dalej. Nadawcą może być osoba fizyczna, nasz rozmówca, nasz inlokutor, osoba nam znana i nieznana może też być instytucja czyli jakaś grupa, która działa – np. jakieś ministerstwo pisze do nas list, nadawcy medialni też są instytucjami – jakieś koncerny medialne, które tworzą przekaz
P – przekaz, słowo informacja, wiadomość, ktoś tworzy znaczenie tworząc dla nas przekaz.
O – Odbiorca -Dla nas ale na dobrą sprawę ten odbiorca to może być osoba fizyczna, ale też instytucja, osoba lub instytucja dla której wiadomość jest przeznaczona. Przekaz też może mieć różny charakter, to może być list, komunikat wizualny, nasze zachowanie, nasza mowa ciała, jeśli istnieją te trzy komponenty to możemy mówić o procesie komunikowania
Można mówić o kanale komunikowania – kanał za którego pomocą przekaz od nadawcy trafia do odbiorcy. W czasach technologii analogowej wyobrażano sobie, że jest to jakiś sznur. Tym kanałem może być jakiś nośnik.
Elementem komunikowania może być tzw. Sprzężenie zwrotne czyli tz. Feedback – to jest reakcja odbiorcy na komunikat nadawcy. Rozmawiamy, komuś przekazujemy informację, ktoś na to reaguje, jest aktywny, występuje bardzo wyraźnie w przypadku rozmowy, to sprzężenie może być też opóźnione – przy masowym odbiorcy, gdy bardzo trudno jest powiązać przekaz z efektem. Takim elementem procesu komunikowania może być kompetencja komunikacyjna, czy ktoś wie co jest materią komunikowania. Materia warunkuje to, że komunikat nadawcy zostanie właściwie zrozumiane. Pytanie jest sprzężeniem zwrotnym. Możemy sobie uzgodnić znaczenie, sprawdzić czy się wzajemnie zrozumieliśmy. Jeśli nie dopytamy możemy źle zinterpretować to co ktoś mówi.
Może pojawiać się: szum informacyjny – pojawiło się to gdyż wydawało się, że komunikacja będzie nauką techniczną, pierwotnie chodziło o szum w kablu telefonicznym. Dziś ten szum należy rozumieć metaforycznie, wynikający z materiału. Dziś ten szum może wynikać z różnego wykształcenia, różnego wychowania. Mogą różnie interpretować komunikaty. Nie chodzi o fizyczne przeszkadzanie tylko, takie szumy dalej występują. Działania elementy, które sprawiają, że przekaz może być rozumiany inaczej.
Element: że odbiorca nie jest skazany tylko na tą interpretację tego komunikatu, którą dyktuje mu odbiorca. Idealnie gdy nadawca i odbiorca rozumieją się w sposób doskonały. Oznacza to przyjęcie modelu komunikowania – zrób to, myśl tak, działaj tak. Nasz odbiorca jest bierny, poddany, nie zdolny do reakcji. Np. skacz w ogień i skaczemy. :P takie rzeczy się zdarzają – rytuały indyjskie
Przy demokratycznych uwarunkowaniach - możemy się roześmiać, możemy w ogóle nie reagować.
Odbiorca może reagować na komunikat zgodnie z intencjami nadawcy ale ni musi.
Badania Stuarta Halla – badania lata 80 XX wieku, odbiorca może reagować na komunikat nadawcy na trzy sposoby: zgodnie z oczekiwaniami nadawcy, może częściowo zgodzić się z tym komunikowaniem, tym przekazem, może zinterpretować zupełnie w inny sposób: powiedzieć nie, nie zrobię tego.
Do lat 80 XX wieku przekonanie, że media masowe – telewizja zwłaszcza, oddziałują w sposób masowy i mogą wpływać na społeczeństwo, zmieniając postawy społeczne. Ra wszechpotężnych mediów. Wszelkie teorie komunikacyjne przypisywały mediom potężna moc. Że ludzie zastosują się do tego komunikatu, stąd media mają dużą moc – reklama, propaganda. Wpływ na takie koncepcje mają czasy kiedy się rozwija – lata gdy byli pod wrażeniem propagandy Stalina, Hitlera. Wydawało się, że media poważnie wpływają na społeczeństwo. Dziś nie jest bezbronny odbiorca.
Piramida (drabina) komunikowania
Poziom najniższy – komunikowanie zachodzące w człowieku, człowiek rozmawia sam ze sobą, zadaje sobie jakieś pytania, człowiek występuje w roli nadawcy, a raz w roli odbiorcy, zadaje sobie pytania, udziela odpowiedzi więc istnieje też przekaz. W przypadku komunikowania wewnątrzosobowego mamy do czynienia z komunikacja, która nie występuje między ludźmi. Wiesz co masz na myśli. Odbiorca nie może nie zrozumieć nadawcy, dlatego, że jest to ta sama osoba. To komunikowanie, które występuje najczęściej ale nie w przestrzeni osobistej, jest ważne dla człowieka
Komunikowanie interpersonalne
Komunikowanie grupowe – pomiędzy grupami społecznymi albo w obrębie tych grup, jedna grupa zajęciowa np. rozmawia z drugą grupą zajęciową. Gdy jest grupa kilkunastoosobowa jest delegowany przedstawiciel
Komunikowanie instytucjonalne – specyficzny rodzaj komunikowania grupowego, może być w obrębie jednej instytucji, albo między instytucjami, grupę stanowi wyspecjalizowana instytucja, czyli jakiś urząd, czyli jakieś ministerstwo, jest to ważne, dlatego, że komunikowanie instytucjonalne posiada pewne cechy, istnieje specyficzny język istniejący w tym komunikowaniu, język sformalizowany, występują reguły, nie tylko reguły powszechnie podzielane, są to ustawy, dyrektywy, procedury, rozmaite procesy czynności mówiące co kto robi i mówi i kiedy, hierarchia, silne podporządkowanie, to sprawia, że to komunikowanie jednak różni się od komunikowania instytucjonalnego
Komunikowanie masowe – zamyka naszą piramidę, zdarza się w przestrzeni publicznej rzadko, mało aktów takiego komunikowania, to są po prostu przekazy, można sobie zdefiniować ile takich przekazów jest. To, że jest ich mało, nie znaczy, że mają mały zasięg.
Żeby zaistniało potrzebne jest w tym procesie medium czyli przekaźnik, pośrednik, którym jest narzędzie techniczne – zawsze zapośredniczony
Nadawcą jest instytucja medialna, również wyspecjalizowana, trudni się tym, że emituje przekaz masowy, przekaz nie jest adresowany do jednego odbiorcy, albo do jednej grupy choć ta grupa może być przybliżona. Stąd nadawcy działają w warunkach ryzyka, nie są pewni odbiorców, nie są pewni czy dotrze do tych, dla których jest przeznaczone. Ono jest bardzo specyficzne to medium.
Warunkiem jego zaistnienia jest przekaz zapośredniczony najczęściej przez jakieś urządzenie techniczne, ważne również, że nadawcą jest instytucja, a odbiorca jest odbiorcą masowym czyli w zasadzie anonimowym, nie należy tego utożsamiać, że odbiorca jest całkowicie zestandaryzowanym. Odbiorca medialny to nie masa – ludzie różnią się od siebie.
Komunikowanie interpersonalne, grupowe i instytucjonalne możemy mówić o komunikowaniu międzykulturowym albo komunikowaniu politycznym, można je wyróżnić ze względu na przynależność kulturową dwóch rozmówców, ale ze względu na treść komunikatów, które są przekazywane, z komunikowanie interpersonalnym międzykulturowym mamy do czynienia gdy dwóch rozmówców pochodzi z różnych kultur. Komunikowanie międzykulturowe gdy Polak z Niemcem rozmawia. Gdy przedstawiciel kręgu nordyckiego rozmawia z przedstawicielem kultury śródziemnomorskiej. Gdy kobiety z mężczyznami rozmawiają, pełnosprawni z niepełnosprawnymi. Młodsza generacja ze starszą.
Dla nas najważniejsze te kręgi cywilizacyjne, różne narody – niesie to też wiele problemów, kultury różnią się od siebie, najczęściej mówimy, że językiem.
08.03.2013
Różnica pomiędzy kanałem i środkiem przekazem – kanał jest czymś fizycznym, rzeczywiście łączy odbiorcę i nadawcę. Środek komunikowania to jest po prostu medium. Z reguły gdy mówimy medium to myślimy o środkach masowego przekazu, ale nie każde medium jest masowe. Techniczne środki przekazu to mass media – instytucje medialne jak i przekaźniki, może być odbiornik radiowy etc., też telefon, komputer. Media naturalne: fale dźwiękowe, fale głosowe, na dobrą sprawę struny głosowe.
Kwestia kodu:
Dwa pojęcia:
Kodowanie
Dekodowanie
N—kodowanie -> przekaz – dekodowanie – odbiorca
Kod – system znaczeniowy wspólny dla grupy ludzi, sprawia, że ludzie mogą się ze sobą porozumiewać. Najczęściej podkreśla się, że nadawca przekłada na kod znajomy odbiorcy to co chce powiedzieć, to ma sprawić, że odbiorca zrozumie o co chodzi. Kod to może być język, mogą być umowne sygnały, gesty, kodem może być kultura. Nie można utożsamić kultury z komunikacją, ale komunikowanie w każdej kulturze odgrywa ważną rolę, kultura może być traktowana jak kod. Badanie kultury oznacza łamanie jej kodu, odkrywanie systemu znaczeń. Nie należy redukować kultury do komunikacji, kultura stanowi kontekst, tło do komunikacji, kultura wpływa na nawyki komunikacyjne ludzi, służące do komunikowania, kto i w jakim celu zabiera głos, jaka intonacja. Interesuje na kontekst kulturowy i społeczny. Społeczny – ludzie podejmują komunikację by zademonstrować coś ludziom, by coś im przekazać, nie musi być to ważna informacja – może być np. że kogoś lubimy etc. Komunikowanie zawsze jest racjonalne, choć może być bezwiedne – np. nasza mina.
Człowiek podejmuje komunikowanie by jego gesty zostały zrozumiane. Jeżeli ktoś jest nieszczęśliwy chce by inni wiedzieli, że jest nieszczęśliwi, jak ktoś jest wesoły promienieje.
Jestem nieszczęśliwy i jestem kaktusem
Czasem możemy chcieć zmienić czyjeś poglądy, podejmujemy dyskusje.
Czasem nie ujawniamy naszych intencji. Rozmaite strategie komunikacji, posługiwanie się perswazją, manipulacją. Manipulacja nie ma dobrych konotacji.
Żeby odbiorca zareagował z godnie z intencjami nadawcy:
Musi być ustalony kod
Musi być intencja odpowiednio zrozumiana przez odbiorcę, czy nadajemy odpowiednim wyrazom to samo znaczenie.
Komunikowanie powinno być dwustronne, człowiek dobrze reaguje na komunikacje jeśli widzi reakcję ze strony odbiorcy, odbiorca czuje się zobowiązany zareagować na komunikat. Zasada wzajemności – niepisana zasada funkcjonująca w społeczeństwie
Kiedy się poczuwa ktoś do reakcji:
Gdy uzna, że komunikat jest ważny
Nadawca jest właściwą osobą, która traktuje go poważnie
Gdy uzna, że przekaz nie ma charakteru manipulacyjnego
Jakie warunki uznania przekazu za ważny:
Wtedy gdy jest zrozumiały, ustalone kody i znaczenia, zrozumiałość przekazu, świadczy o kompetencjach nadawcy. Nadawca musi znać odpowiedni kod i musi się nim posługiwać, musi nim operować. W praktyce jeżeli ktoś spotyka się z dziećmi to nie powinien używać słownictwa z zakresu fizyki jądrowej, dzieci oczekują innego kodu.
Kolejny punkt warunkujący ważność:
Prawdziwość przekazu, ma wynikać z przekonania nadawcy, ze osoba nadająca posiada odpowiednia wiedzę na dany temat, przekaz jest oparty na faktach, że one są prawdziwe, fakty są bezstronne, nadawca jest uczciwy.
Odbiorca musi być przekonany, że jest uczciwy (a nie o to czy jest)
Szczerość przekazu
Słuszność przekazu – odbiorca musi być przekonany, że nadawca spełnia tą role do której jest upoważniony, ta wypowiedź respektuję odbiorcę, godność tego odbiorcy, warunkuje jego tożsamość, jego uczucia, nadawca także działa uczciwie, działa w słusznej sprawie.
Jeśli to jest spełnione to odbiorca czuje się zobowiązany by zareagować na komunikat, podjąć komunikat, albo przynajmniej podjąć dyskusję nad treścią komunikatu.
Komunikowanie werbalne – mowa, informacje przekazywane
Komunikowanie pozawerbalne – mowa ciała, mimika, gesty, z para językiem – on nie dotyczy samego języka, ale tego w jaki sposób jest mówione (intonacja jest parajęzykiem, tempo mówienia, używanie znaków przystankowych, cedzenie słów np., gestykulacja)
Komunikowanie bezpośrednie, pośrednie i zapożyczone.
Najczęściej komunikowanie pośrednie – interpersonalne, twarzą w twarz – jedność czasu i przestrzeni musi być, obejmuje dwie osoby, wymiana bycia nadawcą i odbiorcy, mogą reagować na siebie cieleśnie, słuch, zmysły jak dotyk, zapach też jest pewnym komunikatem. Kultury dzikie np. Indiańskie – komunikacja zapachowa jest istotna, umieją rozróżnić zapach strachu, zapach podniecenia. Kwestia zmysłu smaku – może być komunikatem.
Komunikowanie pośrednie – kiedy pomiędzy nadawcą a odbiorcą jest jakiś pośrednik czyli to medium – masowe albo naturalne. To mogą być kartki papieru, fale dźwiękowe… zawsze cos oddziela nadawcę od odbiorcy, nie obowiązuje zasada jedności czasu i przestrzeni, są od siebie oddzieleni, nie mogą się obserwować, kontakt mniej emocjonalny, mniej indywidualny.
Komunikowanie zapośredniczone przez komputer – komunikowanie typu CMC – Computer medium communication. Rozmowy za pośrednictwem kamery, rozmowy przez komunikatory, komunikowanie hybrydyczne, łączy w sobie elementy komunikowania interpersonalnego i masowego, uczestniczą w nim dwie osoby, komunikacja w czasie rzeczywistym, mogą się nawet widzieć, nie ma zachowanej przestrzeni, a rozmawiamy z nim na bieżącą, możemy go obserwować, inny rodzaj komunikacji.
Komunikowanie werbalne:
Najbardziej oczywiste komunikowanie, podstawowym środkiem komunikowania werbalnego jest język, możliwe jest komunikowanie uczuć, idei, naszych opinii, jest to możliwe gdy nasi odbiorcy rozumieją nasz język. Zdaniem dzisiejszych badaczy – komunikowanie werbalne. Komunikowanie werbalne uwarunkowane czynnikami – związane z pochodzeniem, pochodzenie społeczne, ktoś kto pochodzi z klasy robotniczej, ktoś kto pochodzi z klasy arystokratycznej, w Anglii jest to bardzo widoczne, wykształcenie, pochodzenie geograficzne. Użycie języka także warunkowane przez płeć – czy głos zabiera mężczyzna czy kobieta. W grę wchodzi psychologia, socjologia języka. Psychologia – jak oddaje stany emocjonalne, socjologia – jak oddaje miejsce w społeczeństwie. To jak używają kobiety języka jest ich odbiciem niższości w społeczeństwie. Kultury w których są role typowo męskie i kobiece, władza, pieniądze, status to kwestia mężczyzn. Kultura kobieca – możliwa zamiana ról społecznych. Współczesne feministki uważają, że to jak kobiety wykorzystują język jest wynikiem tej hierarchii.
Formy komunikowania werbalnego:
Oralna – czyli ustna pojawia się wraz z rozwojem mowy
Forma pisemna – pojawiła się wraz z rozwojem pisma, można mowę zapisać, ten kto zna kody może je odczytać. Np. zwoje starożytne. Czym innym jest literalne odczytanie czym innym zrozumienie.
Pismo obrazkowe, alfabetyczne – szczególna rola pisma fonetycznego, gdzie głoska odpowiada literze.
Język:
System o który jest skonstruowany według pewnych reguł, są ważne by zrozumieć język, poszczególne słowa, poszczególny układ. Kolejność wyrazów ma znaczenie.
Język pełni ważna rolę w sprawach społecznych – posługiwanie się wspólnym językiem sprawia, że ktoś jest traktowany jako swój, należy do naszej grupy, a ludzie mają tendencję by swoją grupę przeciwstawiać innym. Język własny, rodzimy, za ten język w którym myślimy. Umożliwia nam znajomość tego języka porozumiewanie się.
Niektórzy wskazują na silne związki między językiem i kulturą a tym jak ludzie widzą świat. Koncepcje, że w języku odzwierciedlają się struktury myślenia, które są w języku.
Dzisiaj podkreśla się, że język odgrywa ważną rolę w tym jak postrzegamy rzeczywistość. Jeśli czegoś nie ma w języki to nie jest to dostrzegane, lub postrzegane za ważne.
Edward Sapir, Benjamin Lee Worth – determinizm językowy
Hipoteza Sapira-Wortha
Forma językowa warunkuje struktury myślenia
Struktura językowa I struktura myślenia przenoszone na sposób postrzegania świata
Eskimosi i śnieg
Tradycyjna kultura ludowa – nie istniał tam kolor pomarańczowy. Pomarańczowy traktowany jako czerwony. Nie było koloru łososiowego. Kolor niebieski – kolor siwy obejmował wiele kolorów od granatu po ultramarynę.
Jeśli coś istnieje w języku można powiedzieć, że to coś istnieje w przyrodzie, jest ważne
Nikt tej teorii nie podważył.
Kategorie lingwistyczne stają się kluczowe dlatego jak ludzie interpretują świat, Whorf – język kluczowy by zinterpretować właściwie ludzką aktywność w danej kulturze. Język jest systemem symbolicznym, jest używany do definiowania pojęć, do definiowania przedmiotów. Symbole, które są wykorzystane w mowie mają charakter arbitralny czyli względy, ich znaczenie zmienia się, ich znaczenie jest relatywne, to ludzie nadają im znaczenie, znaczenie poszczególnych słów zmienia się wraz z czasem. Dziś słowo kobieta jest neutralne, kiedyś była obraźliwa, powinna była być białogłową, niewiastą. Kiedyś kobieta to była ta która się źle prowadziła.
Strukturalizm – de Saussure
Elementy znaczone i znaczące – symbol, który wiążemy z zjawiskiem.
Znaczone
Aby zrozumieć język czyli to co dane słowo znaczy w języku trzeba poznać cały system symboli, opis określenie związków. Żeby się z kimś porozumieć trzeba poznać reguły językowe, które są wykorzystywane by nadawać znaczenia.
Reguły językowe:
Normatywne – pomagają na wybór właściwej reakcji
Konstytuujące – to one pomagają nam zrozumieć co znaczą pewne słowa, pomagają nam zrozumieć do jakich kategorii pojęciowych należy dane słowa zaliczyć, zawierają podstawowy sens słów, i ich znaczenie, jak mamy je interpretować.
Funkcje języka:
Do porozumiewania
Ukierunkować naszą uwagę pozwala.
Język organizuje to w jaki sposób ludzie postrzegają inni ludzie, jak postrzegają wydarzenia i sprawy, język jest aktywny, sprawia, że nasza uwaga koncentruje się na czymś
Istnienie słów pozwala zrozumieć drugiego człowieka
Język tworzy możliwości i tworzy ograniczenia
Chodzi o taką kwestię, że używając języka powinno się to robić w sposób odpowiedzialny
Język określa tożsamość – ludzie identyfikują się biorąc pod uwagę język, wzory komunikacji, które człowiek wykorzystuje kształtują jego tożsamość, tożsamość wpływa na sposób komunikowania, dotyczy to nie tylko grup narodowych czy etnicznych.
3 systemy języka:
Język poprawnego polityczne – zachęca by nie używać wyrazów obrażających., język nienawiści – mowa odmienności poprawnej politycznie, zohydzenie przeciwnika etc. Nie chodzi tylko o stosowanie inwektyw , język wrażliwy na płeć
Język ułatwia współdziałanie, koncepcje – sukces człowieka polega na tym, że wykształcił zdolność komunikowania. Istnieje ścisły związek pomiędzy pojawieniem się języka i kultury, Być może impulsem rozwoju człowieka było nabycie umiejętności jakie daje język – wpływa na koordynacje czynności, pracę w grupie
Język powinien być jasny i bezpośredni, im bardziej skomplikowany język, tym daje większe możliwości komunikowania za pomocą języka.
Raz mnie nie było
05.04.2013
Zmysły w komunikowaniu
Proksemika – sposoby w jaki ludzie wykorzystują przestrzeń wokół siebie.
Proksemika – nazwa dyscypliny, stworzona przez Halla, mówi, że jest nauka o zachowaniu w przestrzeni. Chociaż nie zdajemy sobie z tego sprawy, to kultura wpaja w nas pewne nawyki jak się w ramach kultury powinniśmy zachowywać, kogo możemy w puszczać w przestrzeń osobistą.
Przestrzeń trwała – zachowuje pewne wzorce, które wpływają jakoś na funkcjonowanie człowieka. Charakteryzują się dużą trwałością. Np. taka przestrzeń to miasto – gdzie jest odpowiednia sieć dróg, taka przestrzeń gdzie porusza się człowiek, ale ma na nią mały wpływ. Nie jest to przestrzeń w ogóle nie zmienna, ale z trudem poddaje się ingerencji. To są zmiany bardzo poważne, jeżeli ktoś samowolnie coś robi naraża się na karę, np. graffiti, wandalizm etc. Jest trwała gdyż stanowi stosunkowo stałą scenę ludzkich zachowań
Przestrzeń na wpół trwała – zorganizowana w taki sposób, że może podlegać modyfikacjom przez użytkowników, np. ogród, mieszkanie.
Przestrzeń nieformalna – ustanowiona przez społecznie ustanowione dystanse, tu dochodzimy do sedna proksemiki Halla, badacz wyróżnia kolejne dystanse. Pierwszy jest to taki dystans który nazywa intymnym
Intymny – ludzie znajdują się bardzo blisko ciebie, ludzie się wyczuwają, czują swój zapach, swoją bliskość, receptory ciepła, czucia tutaj pracują. Obecność innej osoby w takiej przestrzeni jest oczywista. Wiemy, ze ta osoba jest obecna. Czasem jest to przytłaczające. Czasem jest tak, że zbyt bliska osoba wywołuje naszą irytację. Czujemy się skrępowani. Nie chcemy tej osoby. To odkrywa znaczna rolę zmysł dotyku, węch. Wzrok odgrywa marginalną role. Na skutek tej bliskości, obraz jest fragmentaryczny. Bliskość sprawia, że widok jest nieostry, jest zafałszowany, rozmyty.
Dwie fazy: bliższa – kontakt całym ciałem
Dalsza – wyciagnięcie rąk, druga faza mieści się pomiędzy fazą człowieka a końcem jego rąk.
Dystans indywidualny – odległość, która trwale oddziela partnerów, dystans w którym mniejszą rolę odgrywa dotyk, na pewno zupełnie marginelizuje się węch., wzrok staje się bardziej wyostrzony, jeżeli staramy się to jeszcze możemy tego człowieka dotknąć, ale jego obecność nie jest już tak oczywista.
Faza dalsza – już nie możemy tego kogoś dotknąć. Wzrok jest wtedy wazny, tego człowieka widzimy wtedy już inaczej, ostro.
Dystans społeczny – dystans, któ®y doskonale pozwala na obserwowanie rysów i mimiki partnera ale kontakt bezpośredni nie jest możliwy, ten ktoś stoiw w takiej odległości, że nie możemy go dotknąć. Jeżeli nie ma tego kontaktu to zarówno dotyk jak i węch nie odgrywają większej roli. Zaczyna nabierać znaczenia słuch – odbiera on dźwięki, które są dla nas komfortowe.
Bliższa – głowa postrzegana bez zniekształceń, fragmenty postaci
Dalsza – cała postać rozmówcy
Publiczny – on nie zakłada zaangażowania, a to oznacza, że wzrok odkrywa tutaj ważną rolę, takie zmysły jak węch i dotyk nie odgrywają roli. Wymaga się głośniejszego mówienia, bez podniesienia głosu jest zniekształcone, źle słyszalne. Wzrok zaczyna nas okłamywać w ramach tego dystansu. Przestaje odbierać dystans trójwymiarowy.
Bliższa – od 3,4 do 7 metrów, szczegóły ciała niezauważane i dwuwymiarowe
Dalsza ponad 7 metrów, poszczególne elementy tracą na znaczeniu, mimika traci na znaczeniu bo ciężko ją obserwować, subtelne dźwięki nie są wychwytywane, małe gesty. Porozumiewanie niewerbalne odbywa się za pomocą gestów zamaszystych, które w bliższych relacjach uchodzą za przesadzone.
Ruchy ciała robią się bardziej zamaszyste, bardziej wyraźne. Te ruchy odbywają się wolniej. Jeżeli chodzi o mowę staje się ona bardziej rozwlekła, mówimy powoli, rozciągamy wyrazy.
Również styl w dystansie publicznym staje się publiczny, bardziej formalny. Nie szepczemy, nie zwracamy się do jednej osoby, nie używamy form osobisty
Wzrok: najpierw fragmentaryczny, potem trójwymiarowy i dwuwymiarowy na końcu
Wzrok jest zmysłem, który narzuca dystans. Węch i dotyk narzucają intymność, komitywę, przy czym jest to komitywa typowo cielesna.
Komunikowanie interpersonalne bezpośrednie – zachodzi między dwoma osobami, podejmowana bardzo wiele razy w ciągu dnia. Jest to uznawane za coś naturalnego i podstawowego. Najczęściej nie zastanawiamy się czy zaczynamy. Raz jesteśmy odbiorcami raz nadawcami. Podejmujemy komunikacje interpersonalną bezpośrednią nie zastanawiając się nad tym. Czasem jest tak, że za pomocą aktu komunikowania chcemy coś osiągnąć. Chcemy na przykład zainteresować kogoś czymś.
Oczywistość tej komunikacji ludzie nie zdają sobie sprawy, że mogą pojawić się problemy w tym modelu komunikacji. Ludzie mogą zostać źle zrozumiani, mogą źle kodować przekazy, źle interpretować słowa. Jest pewne ryzyko z czego ludzie nie zdają sobie sprawy.
To jak interpretujemy znaczenie i jak złożony jest proces postrzegania, sprawia, że nigdy nie możemy być pewni, że odbieramy ludzi tak trafnie jakbyśmy chcieli i odwrotnie. Nie zdajemy sobie sprawy, że istnieją pewne ograniczenia naszej własnej komunikacji.
Komunikacja interpersonalna – proces, w którym wymieniane są znaki i symbole, które nabierają znaczenia w procesie interakcji kilku osób. Komunikacja bezpośrednia oznacza to, że ludzie, którzy się komunikują znajdują się w tej samej przestrzeni, mogą się obserwować, wymieniać spostrzeżeniami, ludzie mogą reagować. Komuś się może nie podobać co mówimy, więc możemy coś zmienić. Jeżeli wchodzimy w dystans intymny osoby możemy się cofnąć. Sprzężenie zwrotne jest ważne, bo jego istnienie sprawia, że możemy kontrolować naszą konwersacje.
Bardzo ważne jest to, że na komunikacje interpersonalną składają się znaki i symbole. Znakami mogą być tez gesty, nie tylko język. Znakami mogą być emblematy różne.
Komunikacja interpersonalna tworzy znaczenie, ludzie którzy się komunikują powinni mieć jakiś wspólny poziom, który pozwala na zrozumienie. Wymaga obecności bardzo niewielu osób. Dwie osoby. Jest to zawsze dialog. Niektórzy mówią, że może to być gdy są trzy osoby ze sobą, ale tu pojawiają się różne rozbieżności, niektórzy mówią, że o małej grupie mówimy gdy mamy trzy osoby, więc nie jest to komunikacja interpersonalna ale komunikacja w małej grupie.
Jest relacyjna, przyczynia się do powstawania związków międzyludzkich, powstają mają rózny charakter, przyjaźń, miłość, związek oparty na niechęci.
Przebiega etapami, sam dialog też przebiega etapami.
Dlaczego komunikacja interpersonalna jest procesem wymiany
W ramach tego procesu włączeni zarówno nadawca jak i odbiorca wiadomości
Odbiorca i nadawca wpływają na sobie, mogą modyfikować swoje zachowania
Proces wymiany jest dwustronny, dwukierunkowy,
Osoby wymieniają się rolami
Proces szalenie dynamiczny
Komunikacja sprawia, że powstaje jakaś relacja między ludźmi – taka relacja, która niesie jakieś znaczenie, komunikacja nie może istnieć bez znaczenia.
Interpretacja komunikatu może różnić się ze strony nadawcy i ze strony odbiorcy, mamy punkt, który sprawia, że komunikacja zawiera zagrożenie, ludzie mogą różnić się interpretacją różnych komunikatów
Co jest istotne:
Interpretacje nie są zawarte w samym komunikacie, oznacza, to że komunikacja interpersonalna odkrywa znaczną rolę w nadawaniu znaczenia komunikatu. Podstawowym poziomem gwarantującym porozumiewanie się jest kultura. Ludzie wychowani w tej samej kulturze mają wspólny zakres symboli i znaczeń. Mamy również inne czynniki. Mogą się składać na to nasze preferencje, nasza wiedza, nasza jednostkowa historia, rozumiana także jako rodzina, wykształcenie, status, przynależność do elity czy do mas, także płeć rzutują na to jak interpretujemy. Także osobista wrażliwość, zdolność do empatii, to wpływa na to jak interpretujemy komunikat, nie wystarczy jeden język. Również ważne są inne czynniki. W ramach komunikowania następuje interpretacja komunikatu, w jej skład wchodzi element poznawczy, też element emocjonalny. Istotne także to, że interpretacje ewoluują w czasie, można go rozumieć historycznie i jednostkowo. Komunikaty się zmieniają na przestrzeni lat, inne znaczenie czegoś w XVIII wieku inne w XXI. Zmienia się tez ludzkie doświadczenie. Więc jednostkowo.
Komunikacja zachodzi w interakcji z drugą osobą
Kontekst interakcyjny – każdy się może zaangażować, uczestnicy muszą być zdolni nadawać i odbierać komunikaty. Dlaczego osoby muszą być do tego zdolne, by mogły kodować i dekodować przekaz, by mogły się porozumiewać, muszą posiadać odpowiednie kompetencje, wynikają one z kultury, ale też z umiejętności danego człowieka. Chodzi o to, że ludzie muszą nauczyć się odczytywać te sygnały.
Charakterystyczna cechą, która różni ją od komunikacji w małych grupach, jest liczba osób , które uczestniczą.
Między dwiema osobami a małą grupą to granice subtelne. Liczba osób, które uczestniczą w konwersacji zmienia jej charakter, inaczej rozmawia się z tylko jedną osobą, inaczej z kilkoma osobami, rysują się pewne tendencje, im więcej osób, tym większe problemy z koordynacją, co raz bardziej prawdopodobne nieporozumienia, pojawia się kwestia kontroli nad rozmową. Gdy są dwie osoby, mogą kontrolować rozmowę, nie ma problemu z koordynacją, wiadomo kto powinien zabrać głos, jeżeli mamy do czynienia z jedną osobą łatwiej sobie nieporozumienie wyja śnić, jest więcj czasu by dociekać wspólnego znaczenia. Jeśli rozmawia ze sobą większa liczba osób to pojawiają se problemy. Nie wiadomo czy ja kolej zabrać głos, pojawiają się rywalizacje, pojawia się osoba lidera, która chce mówić kto ma mówić, świadomie lub nieświadomie tak robią. Więc maleją możliwości niektórych. Proces komunikowania mniej satysfakcjonujący, człowiek jest usatysfakcjonowany jeśli się wypowie, jeśli mówimy tyle samo, udzielamy sobie głosu, w takiej samej liczbie minut.
Komunikacja interpersonalna
Musi zaistnieć sytuacja, w której kazda z komunikujących osób ma możliwość traktowania innych uczestników komunikacji jako osoby która jest partnerem, której emocje są szanowane, nie czuje się uciskany przez lidera, pozbawiony głosu.
Pozostaje kwestia uzgodnienia znaczeń.
W ramach komunikacji, osoby, które w niej uczestniczą określają swoje relacje, komunikacja interpersonalna określa jak ludzie widza zależności między sobą, za kogo się mają. Relacyjny aspekt komunikacji ma tu wiele wymiarów, najważniejsza jest kwestia władzy – jest osoba, która chce przejąć władzę, możemy się zgodzić by ktoś spełnił te funkcje, albo nie. Zależy jak odczuwamy dominację tej osoby – możemy się godzić bo czujemy, że ma wiedze, nam imponuje, jest starsza. Kwestia władzy wiąże się z zagadnieniami statusu, jeżeli odczuwamy status innej osoby jako wyższej od nas to godzimy się by miała nad nami władzę, jeżeli postrzegamy ją jako posiadającą niższy status to uzurpujemy sobie prawo do rządzenia.
Kwestia afiliacji – dotyczy czy kogoś lubimy czy nie, czy z tym kimś chcemy spędzać wolny czas czy nie, czy chcemy być z nim blisko, czy chcemy z nim wchodzić w ogólne relacje. Komunikacja międzyludzka przyczynia się do powstawania związków międzyludzkich. Związek to proces interakcji, który może zachodzić między dwoma lub więcej osobami. By móc powiedzieć, że ktoś jest w związku to on musi trwać pewien czas, nie jest to kwestia pojedynczego spotkania.
Związek oznacza współzależność i współdziałanie
Kiedy jest współzależny gdy występują częste interakcje, osoby często się spotykają, podejmują komunikacje werbalna bądź niewerbalna, dwie osoby na siebie wpływają sowimi działaniami, panują między nimi różne rodzaje interakcji.
Komunikacja między ludźmi przebiega etapami, zmienia się w czasie, rozwija się związek między ludźmi, rozwija się dzięki procesowi, które charakteryzujemy jako społeczne przenikanie, taki wzór komunikacji, że osoby kontynuują z satysfakcją taki kontakt. Związki przechodzą przez cztery etapy:
Poznawanie się – w którym dwoje nieznanych sobie osób poznaje się, spotyka, zaczyna pierwsza komunikacje
Rozwój relacji – dwuosobowe definiowanie związku, jak on ma wyglądać, czy to ma być przyjaźń czy romans, czy wspólne wykonanie zadania. Definiowanie musi być dwuosobowe, dwie osoby powinny tak samo zdefiniować, bo jak nie, to może się okazać, że jest problem. Ktoś może być rozczarowany.
Osłabienie relacji – etap na którym komunikacja pokazuje istniejące napięcia, skąd się biorą, mogą wynikać z walki o utrzymanie uzgodnionej definicji związku, może się wiązać z walką o przywództwo, pojawiają się negatywne uczucia, apatia, konflikty, pojawia się unikanie relacji jakichkolwiek.
Rozpad związku – komunikacja trwa ale służy osłabianiu związku, komunikacja jeśli się pojawia służy negocjowaniu zakończenia związku, zakończenie tej interakcji może oznaczać definitywne zakończenie, ale może też być budowaniem związku o innym charakterze.
Celem komunikacji jest zrozumienie innych osób, za pośrednictwem komunikacji możemy przekazywać informacje, dzielić się nimi, pokazywać co chcemy powiedzieć, może być traktowana instrumentalnie, komunikacja interpersonalna może być motywowana potrzebą wyrażenia czegoś emocjami, inicjujemy ją bo chcemy powiedzieć coś o naszych emocjach, coś sprawiło nam nieopisaną radość i chcemy się tym podzielić )))
Pozwala nam wyzwolić się z emocji, pozwala nam opowiedzieć nam o nich, może dostarczać korzyści, zarówno osobie z którą rozmawiamy jak i nam samym.
Może udało nam się zrealizować jakiś cel – nawiązaliśmy kontakt z kimś i ten ktoś na przykład nam pomoże. Może pozwoli nam zainicjować związek.
Wymiar afektywno poznawczy komunikacji mówi o stopniu w jakim komunikacja jest motywowana przez emocje albo przez intencje, można mówić o wymiarze negatywnym i pozytywnym, ten wymiar odnosi się do wpływu jaki komunikacja wywiera na innych, czy jest to coś pomocnego, czy komunikacja krzywdzi innych ludzi, wywołuje jakieś szkody w psychice, życiu
Czy komunikat jest generowany na nasze własne potrzeby, czy chcemy załatwić coś co jest dla mnie ważne, czy kierujemy się potrzebami innych
Wymiar pozytywny
Motywy pozytywne w czasie komunikacji
Przyjemność, relaksacja – te uczucia pokazują emocje pozytywne i są ukierunkowane na gratyfikację jakiejś osoby, przyjemność może dotyczyć nas i tej osoby
Chęć włączenia się do grupy, bo włączenie się do grupy pozwala mieć więź emocjonalną, to uczucie pozytywne
Demonstrują swoją empatię, rodzaj wsparcia emocjonalnego
Chęć podtrzymania zewnętrznego obrazu swojej osoby – pragnienie by być lubianym, by ludzie dobrze o nas mówili
Motywy negatywne
Kłamstwo
manipulacja
Zawiść
Złość
Zazdrość
Intencjonalna chęć wprowadzenia kogoś w zakłopotanie
Zemsta i konflikt
Mogą być te motywy nakierowane na siebie, albo na innych, także wynikają z chęci osiągnięcia jakiś korzy sci,
Komunikacja nastawiona na cel i cele mogą ustanowić związek między motywacją a pomiędzy konkretnymi sytuacjami, podejmując się konwersacji mamy na myśli zrealizowanie konkretnego celu i on może wpływać na nasze motywy
Podobne motywy i pozytywne i negatywne występują w związkach międzyludzkich
Dla związków charakterystyczne trzy pary przeciwieństw
Autonomia –zależność – jedna osoba lub dwie chcą być w relacji intymnej ale chcę utrzymać niezależność
Otwarcie się – zamknięcie się – motywacja związana z chęcią prywatności i dzielenia z kimś życia
Przewidywalność – nowość –odnosi się to do takiego napięcia pomiędzy poszukiwaniem stabilności, czegoś co jest pewne a zaskoczeniem – to zaskoczenie, chęć nowości sprawia, że związek jest ekscytujący
Może to występować pojedynczo albo równocześnie
Miłość i sympatia w związkach
Miłość, zaangażowanie, namiętność – pozytywne stany emocjonalne
Miłość składa się z bliskości, namiętności i zaangażowanie
Zaangażowanie – decyzja że chcemy utrzymać związek dłuższy czas
Bliskość – chęć spędzania czasu, oferowania czasu
Namiętność – związana z atrakcyjnością etc.
W komunikacji pojawiają się problemy z powodów
Braku kompetencji
Różnic komunikacyjnych
Kwestie zagrożeń komunikacji leżące w wadach, której z osób uczestniczącej w komunikowaniu
Wady, cechy osobowościowe
Zagrożeniem z komunikacji jest np. lęk i nieśmiałość – są kłopotem, gdyż utrudniają zaspokojenie satysfakcji, może być lęk wymyślony, wyobrażony ale może być realny, Lęk, że człowiek boi się podjąć konwersacje, np. ociąga się by zatelefonować. Pojawia się jako rezultat zagrożenia, często nie jest związane z faktycznym zagrożeniem, ale raczej poczuciem własnego ja, nie chodzi o fizyczne bezpieczeństwo, ale że ta sytuacja zagraża mojemu ja.
Nieśmiałość – interpretowana może być jako efekt lęku, który trwa przez dłuższy czas. Nieśmiałość ta to godzenie by nie podejmować inicjatywy wchodzenia w związku międzyludzkie. Co może być też zagrożeniem
Złożoność celów albo ich nadmiar. Cele mogą być niespójne czasem sprzeczne. Im więcej ich jest tym więcej trudności z komunikowaniem tych celów, tez pojawiają się problemy kompetencyjne, problem jak przedstawić nasze cele, część to cele ukryte.
Upraszczanie obrazu własnego i innych
Chodzi tutaj o to, że ludzie są skłonni przypuszczać, że gdy mówią jedno to ma to jasne określenie dla innych i służy jednemu motywowi. Ludzie mają tendencje postrzegania innych na swój obraz i podobieństwo, że inni myślą i czują tak jak my. Ale tak nie jest. Ludzie widzą, myślą inaczej, mogą inaczej interpretować, mogą działać zgodnie z innymi motywami. Zamykamy człowieka w naszych ramach, nie jesteśmy otwarci na innych ich inność.
12.04.2013
Komunikowanie w małych grupach
Komunikowanie publiczne
Komunikowanie zapośredniczone – łączy aspekt interpersonalny i łączy się z komunikowaniem masowym, ale niektórzy mówią, że się wiąże z komunikowaniem w małych grupach
Komunikowanie w małych grupach – pojawia się bardzo często. Jest bardzo istotne również dlatego, że ludzie współcześnie żyjący uczestniczą w wielu małych grupach – np. rodzina, to są grupy tworzące się w ramach jednych zajęć, mogą to być kółka kościelne, organizacje wolontariuszy. W ciągu roku uczestniczymy w wielu różnych małych grupach. Pojawia się problem co będziemy rozumieć przez małą grupę:
Rozróżnienie między małą grupą a komunikacją interpersonalną jest bardzo subtelne, ciężko rozróżnić gdzie jest granica. Interpersonalna zwykle to dwie osoby, ale niektórzy uznają, że to może być pomiędzy trzema osobami, pojawia się tu problem małej grupy jako grupy ludzkiej z której składają się przynajmniej trzy osoby. Więc ten zakres osobowy poniekąd pokrywa się. Więc jakie sa inne kryteria dla małego grupy:
Minimum trzy osoby
Jaka ilość maksymalna, żeby wciąż była mała – najczęściej jest to tyle, że osoby uczestniczące rozpoznają się, potrafią się rozpoznać, nie chodzi o to, żeby te osoby bardzo dobrze się znały, ale żeby rozpoznać tą osobę jako członka naszej grypy, znać imię, ale nie chodzi by znać całą historię życia tej osoby ale rozpoznawać jako swojego
Również powinny to być takie osoby, które postrzegają siebie jako grupę właśnie, pozostają ze sobą we wzajemnej zależności, wpływają na siebie i się ze sobą komunikują. Te wszystkie kryteria pozwalają odróżnić małą grupę od komunikacji interpersonalne, małą grupę od grupy dużej czyli publicznej i charakteryzują te grupę.
Czemu pierwszym kryterium jest kryterium osobowe?
Bo liczba osób, która się ze sobą komunikuje ma bezpośredni wpływ na charakter komunikacji. Dlaczego? Czemu inaczej gdy komunikacją się dwie osoby a gdy trzy?
Różnica jest subtelna ale jest istotna, jeżeli mamy z minimum trzema osobami to zmieniają się relacje interpersonalne miedzy nimi.
Dwie osoby – swobodne wymienianie rolami, raz jedna raz druga nadawcą odbiorcą. Satysfakcja z relacji gdy jest równowaga między tymi rolami.
Gdy są trzy osoby, są nowe możliwości tworzenia relacji, może powstać koalicja, dwie osoby mają ten sam pogląd i chcą przekonać do swojego. Można się pojawiać walka, chęć pozyskania osoby niezdecydowanej. Pojawia się możliwość tworzenia rządów większości, możliwość głosowania, wywieranie wpływu na niezdecydowane osoby. Pojawiają się problemy związane z udzielaniem głosu. Można powiedzieć, że nie ma tego problemu gdy są dwie osoby.
Te osoby muszą się rozpoznawać – rozpoznają się i potencjalnie mogą wejść ze sobą w interakcje, nawet jeśli to nie jest rozmowa, ale wspominanie o tej osobie w rozmowie, pamiętanie o tej osobie, jakie wywarła na nas wrażenie, jeśli potrafimy ją w jakiś sposób charakteryzować to wciąż mamy do czynienia z małą grupą.
Relatywny charakter tego rozróżnienia, może to być i 16 i 40 osób., Jeżeli się częściej kontaktują to nawet jak jest ich więcej to można coś o sobie powiedzieć.
Grupa – studenci w Sali, którzy mają wspólny cel, zaliczyć egzamin
Zbiór – ludzie na przystanku, gdzie ludzie się nie znają
Gdy pojawia się jakiś wypadek to może uformować się grupa z tych ludzi, że utworzy się krótkotrwała grupa społeczna. Tworzymy grupę jeżeli czujemy się z tą grupą związani.
Wzajemna zależność – trzy osoby lub więcej, tworzą małą grupą. Współzależność to stan w którym poszczególne osoby są wzajemnie związane i wzajemnie na siebie wpływają. Ta współzależność może się przejawiać na trzy sposoby:
Współzależność celów – zdefiniowanie wspólnego celu i określenie tego celu jako efekt, który chce się razem osiągnąć.
Współzależność zachowań – aby cel osiągnąć robimy podobne rzeczy. Kiedy osoby mogą na siebie wpływać to się ta współzależność pojawia.
Zależność wspólnego komunikowania się – jeżeli zajęcia są odwołane np. ktoś może nam to powiedzieć albo nie, w tym sensie grupa mogą wpływać na nasze zachowanie, pójdziemy albo nie pójdziemy na zajęcia.
Grupy nie działają w próżni, działają w określonym kontekście społecznym i kulturalnym i tworzą ją ludzie. Grupa jest pewnym modelem, ciągle mamy do czynienia z ludźmi gdy mówimy o grupie.
Komunikacja w grupie, aby członkowie w grupie komunikowali się ze sobą i aby członkowie tej grupy wykorzystali różne kanały i różne możliwości komunikowania. Mogą wykorzystywać różne kanały, różne technologie. Ważne, aby taka komunikacja występowała, im jest bardziej intensywna tym lepiej się znają i mogą lepiej ze sobą współpracować.
W ramach grupy może pojawiać się komunikacja interpersonalna.
Komunikowanie w malej grupie – ważna rola komunikacji zapośredniczonej, ważna zapośredniczona przez komputer. Wpływ komunikacja zapośredniczonej przez komputer nie jest do końca rozpoznany. Nie wiadomo jak wpływa ona na spoistość i wykonywanie celów grupowych, z jednej strony mówi, się, że ta komunikacja sprzyja zwiększeniu się liczby komunikatów nastawionych na osiągniecie celów a maleje ilość komunikatów nastawiona na ludzkie kontakty.
Ale negują też te tezy, wcale nie spada nacisk na człowieka. Wyobrażano sobie, że będą używać komputera tylko by wysyłać informacje ważne dla celów, informacji. Uważano, że będzie dominowałą komunikacja nastawiona na służbowe komunikaty. Okazało się, że nie jest to prawda, służy też wykazywaniu emocji, miłosnych komunikatów, etc., więc nie jest prawdą, ze ta komunikacja opiera się tylko na pozyskiwaniu celów. Potwierdza się pogląd mówiący, że komunikacja typu zapośredniczonego intensyfikuje poziom udziału w grupie, zwiększa więzi. Nie jest potwierdzone, że komunikacja powoduje większy egalitaryzm w grupie. Bo uważano, że jeżeli każdy ma taki sam dostęp do komputera to relacje są bardziej wyrównane, sprzyja demokratyzacji ale to się nie potwierdziło. Najprawdopodobniej również z wykorzystaniem technologii powielamy to co się dzieje w realu. Jeżeli grupa nie jest demokratyczna to pozostaje niedemokratyczna.
Czy wymieniają więcej informacji? Nie wiadomo tego, czy jest to ta sama liczba tylko zmienia się kanał.
Niezależnie od kanału podejmują one rozmaitą działalność:
Grupy mogą podejmować działalność komercyjną, edukacyjną, rodziną, nastawiona na opiekę społeczną, działalność rekreacyjna, działalność polityczna, na rzecz praw obywatelskich etc.
Grupy: polityczne, kółka zainteresowań …
Najbardziej charakterystyczne dla grupy jest to zadanie, które ma grupa wykonać! Musi podejmować decyzje, które sprawiają, ze jest ona bliżej osiągnięcia celów niż dalej.
Ze względu na podstawową działalność, którą wykonuje grupa to grupy mogą dostarczać wielu innych funkcji, Grupa została np. powołana do osiągnięcia celu biznesowego, żeby opracować jakiś projekt, oszacować kosztorys, celem jest zrobienie tego kosztorysu, może jego sprzedanie. W ramach wspólnych prac może się zdarzyć, że członkowie się polubią i ta grupa będzie dostarczała rekreacji. Będą się przyjaźnić, spotkanie może być rodzajem rekreacji. Poza podstawową funkcją mogą pełnić wiele różnych funkcji pomocniczych. Niezależnie od tego, zawsze grupa dostarcza swoim członkom wsparcia społecznego o ile się komunikują ze sobą.
Badania: kolektywizm, życie grupowe chroni ludzi przed stresem, sprawia, że chorują rzadziej na choroby związane z układem krążenia. Właśnie dlatego, ze grupa działa jak bufor bezpieczeństwa, pozwala wyzbyć się wielu nerwów, oferują wsparcie. Pomagają zagospodarować w sposób interesujący wolny czas.
Grupa to pewien kolektyw – tworzy je kilka osób, więc pojawiają się pewne komplikacje, bo każdy musi pełnić pewne role społeczne, pojawia się konkurencja. Nowi ludzie wchodzący do grupy są postrzegani jako obcy – w momencie wstąpienia następuje negocjowanie ról społecznych czyli znaczenie człowieka w danej grupie, jaką rolę będzie odgrywał. W małych grupach może powstawać wiele ról, ważne żeby je jasno identyfikować, żeby było wiadomo czego oczekuje się od lidera grupy, chociaż lider grupy jest oczywistą funkcją, nie chodzi tylko o dowódcę, ale może być myśliciel, konstruktor, dyżurny zabawiacz. W sytuacji małych grup przywództwo może być wieloosobowe albo dwuosobowe. Jeżeli grupa jest wieloosobowa to pojawiają się problemy z komunikacją i mamy do czynienia z dowództwem wieloosobowym co może się wiązać z wieloma celami i zadaniami.
Małe grupy również tworzą swoją kulturę, nie chodzi o to, że tworzą kulturę alternatywną ale chodzi o rodzaj relacji jaka nawiązuje się pomiędzy wszystkimi członkami grupy. Ta kultura to są wartości, to są normy, przekonania, które są respektowane przez członków grupy i stanowią dla nich wytyczne postępowania. Ta kultura grupy mówi to co jest dla nich ważne, przedstawia sposoby działania, jak reagować na siebie np.. przyjaźnij się ze wszystkimi członkami grupy.
Grupy mogą mieć silną lub słabą kulturę.
Silna – członkowie akceptują swoją kulturę, mają tendencje do jedności, członkowie odczuwają bliskość, wspierają się nawzajem, lubią spędzać ze sobą dużo czasu. Np. kultury kolektywistyczne japońska, koreańskie są kolektywistyczne.
Zbytnia swoistość grupy nie jest dobra z punktu widzenia osiągania celów, może utrudniać osiągniecie zadania. Członkowie takiej grupy, uważają, ze za realizacje celów grupy odpowiada ich przywódca, to on ma pilnować by cel został osiągnięty, więc jeżeli przyjmują takie punkt widzenia więc mogą nie zgłaszać opinii sprzecznych, nie krytykują przywódcy w sytuacjach absurdalnych. Być może członkowie tej grupy są usatysfakcjonowani ale osiągnięcie celu może być zagrożone, nadmierne przywiązanie do norm i reguł może się przyczynić do porażki, potrzeba wspólnoty by sprawnie działać z jakimś harmonogramem, zgodzić się by wspólnie realizować cel, ale poziom spójności jednak powinien być jakoś umiarkowany.
Grupy dokonują również licznych wyborów związanych z tym w jakim kierunku ma postępować ich rozwój.
Grupy, które powstają spontanicznie.
Rozwój grupowy nie jest procesem uporządkowanym, Próbowano wyszczególnić fazy rozwoju grupy, ale nie są one wszystkie obowiązujące dla wszystkich grup, są takie które mają wszystkie ale wiele ma tylko niektóre. Mogą się różnić ilością czasu, który zajmuje poszczególna faza. Mogą też nie przejść całego rozwoju tylko wracać do pewnych faz.
Fazy
Formowanie się grupy: moment założycielski grupy, kiedy członkowie grupy poznają się i ustalają zasady w ramach, których będą funkcjonować, zaczyna się etap negocjowania ról, kto będzie kim
Ścieranie się poglądów czyli moment gdy zaczynają się konflikty, mogą mieć one różne podłoże, może to być kwestia walki o przywództwo, może być rywalizacja między płciami. Ale czasem członkowie mogą się tak dobrze rozumieć, że nie potrzebują walczyć
Osiągniecie konsensusu, w grupie osiągnięta równowaga, każdy wie jaką rolę ma spełniać, zgadzają się ze swoją rolę, nie chcą jej zmienić.
Wykonanie zadania – grupa wykonuje naznaczoną pracę, realizuje swój cel. Nie zawsze udaje się osiągnąć celu, czasem główny cel nie jest osiągnięty. Grupa może się wtedy rozpaść ale nie musi. Grupa z reguły oprócz celu może spełniać inne cele. Można wyznaczać sobie kolejne cele i nie zrywać ze sobą kontaktu.
Grupy mogą wpływać na swoich członków:
Zmieniając ich sposób zachowania
Czasem nawet pranie mózgu
Pozytywne wpływy:
Dobrze wpływa bo ludzie dobrze się czują w grupie, neutralizuje negatywne bodźce, więc ludzie tacy zwykle dłużej żyją i są szczęśliwsi, może się zdarzyć, że grupa rozumiana jako zespół ludzi wpływa mocno na poziom kreatywności i osiągnięć jednostki. Mamy do czynienia z facylitacja społeczna – to jest sytuacja w której grupy motywują ludzi do jak najlepszego wykonania zadań, jednostka, która wie, że jest nastawiona na ocenę grupową, bardzo mocno się stara, więc czynności wykonuje bardzo starannie, bardzo kreatywnie. Niejako wzmaga się jakość tych czynności. Jednostka jest również wtedy z siebie zadowolona dlatego, że wykonała pracę w sposób oceniany pozytywnie. Grupa stymuluje człowieka, ludzie działający w grupie generują decyzje wyższej jakości niż decyzje podejmowane samotnie. Zdolność grupy do motywowania jednostki jest bardzo często wykorzystywana w biznesie. Wiążę się to nawet trochę z manipulacją by zwiększyć efektywność.
Negatywne:
Duża siła oddziaływania może mieć charakter negatywny a nawet stać się źródłem zniszczeń dla członków grupy, takimi grupami mogą być sekty, które wywołują poważne zmiany o swoich członków. One rzeczywiście mogą zmuszać swoich członków do takich działań, których w normalnych warunkach nigdy by nie podjęli.
Członkowie grupy mogą tracić swoją tożsamość, myślą o sobie tylko jako o członku grupy, dla którego poza grupą nie ma świata, to wszystko może się skończyć deindywiduacja – pozbawienie tożsamości, nie określa się człowiek jako indywidualność, ale identyfikuje się z grupą, która czuje się jako trybik, jako taka śrubka w grupie. Taka jednostka często nie zdaje sobie sprawy z tego jak negatywnie wpływa na nią grupa, taka jednostka także i z tego powodu osiąga satysfakcję. To jest widoczne dla osób postronnych. Ci, ludzie sami często osiągają taką pełnię szczęścia.
Może mieć też mniej drastyczne przemiany. Nie jest tylko tak, że człowiek się rozmywa ale chwilowo zachowuje się w sposób zmienny chwilowo np. Agresywnie np. starcia kibiców piłkarskich.
Grupa może wpływać w ten sposób, że uwalnia lenistwo społeczne – człowiek pracując w grupie nie czuję się zmotywowany do pracy, uważa, ze nie musi być staranny bo ktoś inny zrobi to za niego. Albo jako grupa będzie rozliczany nikt go z tego nie rozliczy. Grupa w tym momencie wpływa demoralizująco. Człowiek zaczyna pracować gorzej, gorzej wykonuje czynności nie problematyczne na co dzień.
Dlaczego ludzie przyłączają się do grupy:
Czasem człowiek jest przypisany do jakiejś grupy, np. grupa rodzinna, religijne czy biznesowe też czasem są odgórne
zdarza się, że ludzie dobrowolnie przyłączają się do grupy; jakie są dobrowolne motywy:
Inni ludzie – ludzie wstępują do grup bo podobają się inni ludzie, atrakcyjność fizyczna tych osób, w grę wchodzi fakt, że ludzie pochodzą z określonej klasy społecznej, że imponują. Ludzie dołączają z grupy na innych ludzi należy brać szereg motywów: zaspokojenie ambicji, czasem o atrakcyjność fizyczną
Podobanie się może wynikać z różnych doświadczenia; mogą też to być wspólne wartości, zainteresowania
Charakter grupy, zadania, które ma wykonać grupa. Atrakcyjność działania ma bardzo duże znaczenie. Może zdarzyć się, że ktoś przyłącza się do kółka modlitewnego bo szuka ludzi wrażliwych, nie chodzi o innych ludzi ale o sam charakter zadań, który nam w tym momencie odpowiada.
Grupy pozwalają nam na zaspokojenie potrzeb, są to potrzeby osobiste i społeczne, czyli takie potrzeby, których nie możemy zaspokoić bez udziału innych osób a potrzeb tych nie zaspakajają grupy w których jesteśmy: np. potrzeba społecznego włączenia się – konieczność bycia w relacjach z innymi ludźmi, ale żeby one były satysfakcjonujące, w sposób sprawiający przyjemność.
Potrzeba władzy – niektórzy lubią rządzić, niektórzy mają wysoką potrzebę kontroli, chcą zawłaszczyć rolę lidera, z definicji chcą przewodniczyć, kierować aktywnością innych ludzi.
Ludzie, którzy zachęcają innych by nimi przewodniczyli – potrzebują takiego przewodnika.
Potrzeby emocjonalne – szukają związków emocjonalnych, nie chodzi od razu o jakąś wielką miłość, ale o poczucie wsparcia, grupa pozwala czuć się komuś na swoim miejscu, pracować w zespole. Ludzie chcą się poczuć społecznie usatysfakcjonowani.
Motywacją są również cechy osobowości, które przypisujemy danej grupie. Np. członkowie mają podobny sposób odczuwania tak jak my.
Niektórzy ludzie mają problem z dołączeniem do grupy. Są zbyt nieśmiali, albo nadmiernie asertywni.
Te cechy mogą przeszkodzić jeśli chcą wejść do grup. Nieśmiali mają problem z negocjowaniem ról nie potrafią się zaprezentować. Asertywni są bardzo chcą się dobrze zaprezentować więc są uznawani za osoby robiące dużo szumu wokół siebie, wszędzie się ze swoją osobowością wkręcają.
Problem zagrożeń w komunikacji grupowej:
Co sprawia, że pojawiają się problemy w komunikacji grupowej:
Im więcej członków tym więcej problemów.
Każdy człowiek jest indywidualności, a w grupie należy uzgadniać swoje role, role komunikacyjne.
Grupa musi być dobrze skoordynowana, a im więcej ludzi tym większe kłopoty z koordynacją.
Nieporozumienia, rywalizacja. Jeśli brakuje koordynacji pojawia się także bezpośredni problem dotyczący realizacji celu dotyczącego grupy. Pojawia się potrzeba zarządzania
Kłopoty mogą wiązać się z wieloma motywacjami, ludzie często częściowo ukrywają swoje motywacje, np. mogą przyznać się, ze przyłączyli z jakiegoś powodu, ale pewne motywacje ukrywają. Więc pojawiają się pewne problemy w procesie komunikacji. Nie każdy z nas musi równie intensywnie działać by osiągnąć główny cel, ale chce realizować swój jakiś cel np. być blisko kogoś kto się podoba.
Motywacje mogą być fałszywie przedstawiane, można ciągle nie ujawniać, że się jest zainteresowanym czymś innym, a inni włączają nas do czego innego, do pracy grupowej.
Przezwyciężanie problemów jest możliwe, ale nie jest łatwe, muszą być osoby odpowiedzialne, osoby przywódców, osoby odpowiedzialne za jakieś etapy działań, oczywiście jasno ustalić kto ma jaką rolę w grupie. Bardzo pozytywne w grupie jest autentyczne wyrażenie uczuć i motywacji. Badanie motywacji innych osób – delikatne, śledzenie motywacji innych ludzi, czy rzeczywiście się identyfikują z celem grupy.
26.04.2013
Komunikacja bezpośrednia zwana też face to face communication
Pojawienie internetu sprawia, odbieramy je jako komunikowanie interpersonalne. Mamy tu komunikowanie zapośredniczone przez komputer. Rodzaj komunikowania pośredniego to nie jest wynalazek najnowszych czasów, gdyż istniało ono od dawnych czasów.
Bezpośrednia: raz jedna osoba raz druga inicjuje przekaz
Bezpośrednia zapośredniczona też tam samo jedna osoba potem druga ale nie są w tej samej przestrzeni.
Wpływ nowych mediów na komunikowanie w małych grupach i interpersonalnych jest najwyraźniejszy.
Bardzo istotna rola rozpowszechnienie się komputerów osobistych typu pc. Dzisiaj nie są one już tak popularne, bo ludzie się przerzucili na laptopy. Rewolucje zaczęły pc .
Ta rewolucja również wywodziła się ze zmian, które zaszły w dziedzinie aplikacji. Chodzi o oprogramowania aplikacyjne – przyjazne użytkownikom, które mógł wykorzystywać człowiek mało znający się na informatyce. Wraz z pojawieniem się tych aplikacji np. windows okazało się, że ludzie lubią z nich korzystać. To zestawienie wskazuje, że możemy mówić nie tylko o nowych mediach, ale o nowych technologiach. Mogliśmy przyśpieszyć wymianę danych, przekaz informacji. Ten szybki rozwój mediów uświadamia, że podział na media stare i nowe nie jest najlepszy. To, że pojawiają się nowe, to nie znaczy, ze stare odchodzą do lamusa.
Dlaczego rozwój mediów jest bardzo istotny – dlatego, że gdy staje się on powszechny wpływa na zachowanie odbiorców ale też medium, które się rozpowszechnia musi znaleźć dla siebie miejsce (może wypierać inne). Za rozwojem mediów nie nadążają regulacje prawne. Niewątpliwie w dzisiejszych czasach można zauważyć, że rozwinęły się same media i ich oferta, interaktywność Internetu sprawia, że zmienia się telewizja i programy radiowe.
Ten potencjał interaktywności sprawił, że publiczność jest aktywniejsza, można głosować, dzwonić.
W dzisiejszych czasach mamy do czynienia z kulturą konwergencji. To jest taka rzeczywistość kulturowa, w której dochodzi do przepływu i przenikania się treści między bardzo różnymi mediami. Coś co jest na jakimś portalu to może podać telewizja. Jeśli chodzi o odbiorcę, mamy do czynienia z przemieszczaniem się platform, ludzie przemieszczają się w obrębie platform, poszukując odpowiadających im informacji.
Internet – najszybciej rozwijające się medium. Dzięki niemu pojawiają się inne obszary aktywności ludzi.
historia Internetu - został powołany do życia jako sieć Arpanet, która miała służyć w sytuacjach wyjątkowych np. zagrożenie wojenne. W zasadzie rozwija się tak szybko, że wymknął się z pod kontroli – nie nadążą prawodawstwo. Najpierw wydawało się, że będzie służył wymianie informacji.
Cechy Internetu:
Internet jest siecią zintegrowaną, zapewnia możliwość wymiany danych na skalę masową, jest to medium całkowicie cyfrowe, chodzi o powszechne używanie kodu binarnego.
Okazało się, łatwe w obsłudze. Interaktywność długa cecha – można mówić o aspekcie przestrzennym, czasowym, również behawioralnym i intelektualnym. Wymiar czasowy mówi o możliwości jednostronnej i wielostronnej komunikacji .
Dzięki przekroczeniu barier geograficznych i czasowych dzięki temu może zastępować inne sposoby komunikowania się ze światem. W komunikowaniu grupowym dochodzi do zatarcia realnych podziałów na nadawców i odbiorców. Dlatego jest to bardzo zbliżone do komunikowania grupowego – w małej grupie i jednej przestrzeni. Interaktywność w wymierzę intelektualnym – rozumienie znaczeń, co rozumieją odbiorcy przez przekaz.
Brak barier czasowych czy fizycznych prowadzi do tworzenia wspólnot wirtualnych – jest to jeden z najważniejszych aspektów Internetu. Wspólnoty wirtualne – ludzie, których nie łączy przestrzeń, czas, aspekty materialne, występuje więź związana z wykorzystywaniem tych samych mediów w tym samy celu. Dziś tworzą się one ale później często przenoszą się, ludzie chcą się poznać w rzeczywistym świecie. Te wspólnoty, które powstają przenoszą się do reala. Te wspólnoty wirtualne trochę odbiegają od tego co jest w rzeczywistości – jest tam jakaś więź, ale związki są luźne, mają pewne wspólne zainteresowania, wykazują wspólną aktywność. Mówi się, że są one nietrwałe. Ale niektóre przenoszą się do świata rzeczywistego i stają się małymi grupami. Tworzenie wspólnot elektronicznych jest potwierdzeniem sądu, że Internet wpływa na aspekty ludzkie. Oprócz pozytywnych aspektów trzeba omawiać negatywne: problem: tendencja by traktować związki wirtualne za najważniejsze, u niektórych zaprzestanie kontaktów indywidulanych na rzecz wirtualnych. Źle – gdy zapomina się o świecie, związkach rodzinnych, higienie. Może to skutkować wykluczeniem, izolacją.
To jak korzystamy to nasza sprawa.
Zapośredniczona przez Internet – jest bardzo istotna, trudno powiedzieć, że dominuje.
Komunikacja zapośredniczona:
Istniała zawsze: list, książka, jakikolwiek znak przekazany innym pokoleniom.
Wynalezienie Internetu, sprawiło, że ludzie kontaktują się najczęściej przez Internet i również za pośrednictwem telefonii komórkowej. Komunikacja interpersonalna zapośredniczona odgrywa co raz większą rolę.
Pierwszy rodzaj komunikacji gdy mamy fizyczną obecność – komunikacja face to face
Zapośredniczona przez komputer – komunikacja face to via monitor face. CMC. – znajduje wielu apologetów i wielu krytyków.
Zalety:
Szybkość – znajdowanie i dzielenie informacjami
Istotny dla podtrzymywania i zawierania znajomości
Minus:
Komunikowanie zapośredniczone i zapośredniczone przez maszynę. Maszyna jest czymś złym gdyż jest sztucznym elementem w komunikowaniu. Nie jest to komunikowanie nastawione na drugiego człowieka, ale najważniejsza staje się interakcja z maszyną.
Zalety:
Osoby nieśmiałe mogą łatwiej nawiązać kontakt
Sprawia, że w komunikacji mogą brać udział osoby chore albo niepełnosprawne, które maja kłopot w życiu codziennym, w wypadku takich osób, te sieciowe znajomości są bardzo istotne, a nawet są rodzajem kompensacji. Są lekarstwem na samotność.
Możliwość kontrolowania rozmowy, można wybrać czas trwania, jej formę, jej przebieg, można wybrać partnerów do rozmowy
Pozwala na swobodę wypowiedzi. Z rozmowy prowadzonej za pośrednictwem Internetu można się łatwo wycofać.
Wady:
Te relacje dlatego są czasem uważane za niezobowiązujące.
Osoby czują się bezkarne, wydaje im się, że mogą napisać wszystko, że mogą kogoś obrazić, kogoś wyzwać, czasem się zachowują tak jakby byli ponad wszystkimi normami. Takie zachowanie w dzisiejszym świecie jest źle oceniane. Powstają pewne etykiety zachowania.
Nie widzimy osób, z którymi rozmawiamy. Nie możemy kogoś obserwować, widzieć mimiki, ale daje też dowolność autoprezentacji, można stworzyć sztuczną osobowość, ujawnić tylko pewne informacje na swój temat, tworzyć fałszywą tożsamość.
Strony www – nie ma sprzężenia zwrotnego – chociaż czasem są linki, można dodać komentarz, ale są to zwykle strony informacyjne
Poczta elektroniczna – szybsza, tańsza, która zastąpiła tradycyjne listy. Niektórzy obawiali się, że zabije ona tradycję korespondencji. Mailowa ma trochę inny charakter:
List - najczęściej kilka stron, szczegółowa relacja. Mail sprowadza do esencji, do samych wiadomości. Prosty sposób porozumiewania. Wolą wysłać kilka krótkich maili.
News grupy i listy dyskusyjne – służy do wymiany informacji, poglądów na dany temat, wymiana wrażeń, zwykle ludzie zainteresowani tym samym wydarzeniem. Mamy tu do czynienia z komunikacją asynchroniczną czyli odroczoną w czasie. Osoby nie są zawieszone w tej samej przestrzeni.
Chaty i komunikatory – charakter synchroniczny, czas rzeczywisty komunikacji.
Komunikatory :
Gadu, skype, portale społeczne (też komunikatory do komunikacji w czasie rzeczywistym)
Specyficzny sposób komunikowania:
Gry online – gry, często o skomplikowanej fabule, które oferują ludziom dostęp do społeczności wirtualnej. Można nawiązać kontakt z innymi uczestnikami gry, są popularne, mimo, że te serwery są płatne. Często mają specyficzny język, są angażujące.