konferencja międzynarodowa, trwająca od 12 listopada 1921 do 6 lutego 1922, w Waszyngtonie. Zwołana w sprawie uregulowania sytuacji na Dalekim Wschodzie i Oceanie Spokojnym powstałej po zakończeniu I wojny światowej, awansu Japonii do rangi wielkiej potęgi oraz w celu ograniczenia zbrojeń morskich.
Uczestniczyły w niej Stany Zjednoczone, Japonia, Chiny i 6 państw europejskich, Wielka Brytania, Francja, Włochy, Belgia, Holandia oraz Portugalia.
W wyniku konferencji podpisano 3 główne układy międzynarodowe i kilka mniejszych porozumień.
Najważniejszy z nich, znany jako traktat waszyngtoński lub „traktat pięciu”, ustalił limity tonażu i proporcje flot wojennych USA, Wielkiej Brytanii, Japonii, Francji i Włoch (odpowiednio: 5 : 5 : 3 : 1,75 : 1,75). Traktat zakazał także budowy nowych pancerników oraz ograniczył wyporność budowanych okrętów.
Kolejny układ podpisany na tej konferencji, tzw. „układ dziewięciu”, podkreślał utrzymanie amerykańskiej polityki "otwartych drzwi", tj. jednakowych praw ekspansji gospodarczej w Chinach, przy zapewnieniu niezawisłości i nienaruszalności ich terytorium. Pod układem tym podpisało się dziewięć państw: oprócz wymienionej wyżej piątki, także Chiny, Belgia, Holandia i Portugalia.
Inne układy dotyczyły spraw związanych z sytuacją na Oceanie Spokojnym. Mocarstwa mające tam posiadłości udzieliły sobie w tzw. "układzie czterech" dla nich wzajemnej gwarancji i przyobiecały sobie konsultacje w razie ich zagrożenia przez jakieś inne państwo (układ został podpisany przez USA, Wielką Brytanię, Japonię i Francję).
Ponadto, w 19. artykule traktatu waszyngtońskiego USA, Wielka Brytania i Japonia uznały status quo części swoich baz na Pacyfiku i zobowiązały się nie rozbudowywać na nich fortyfikacji.