Cechy austenitu rzutują na właściwości martenzytu, dlatego austenit powinien być jednorodny i drobnoziarnisty. Ze względu na temperaturę hartowania przedeutektoidalnych stali niestopowych określa się w przedziale temperatury od 30 do 50 ⁰C wyższych niż temperatura A_C3 (linia G – S na wykresie Fe – Fe₃C). Gdyby stale zautektoidalne hartować z temperatury występowania jednorodnego austenitu (powyżej temperatury Acm) w ich strukturze wystąpi oprócz martenzytu, zwiększająca się z zawartością węgla ilość austenitu nieprzemienionego. Jego znaczna zawartość w strukturze jest zjawiskiem niekorzystnym ze względu na lokalne zróżnicowanie twardości stali po zahartowaniu. Drugim negatywnym skutkiem hartowania z temp. wyższej niż A_cm jest możliwość rozrostu ziaren austenitu. Powoduje to powstanie gruboziarnistego martenzytu i zwiększenie kruchości materiału po hartowaniu. Dlatego stale zaeutektoidalne powinny przed hartowaniem być poddawane wyżarzaniu sferoidyzującemu a następnie hartowaniu z temperatury od 30 do 50 ⁰C wyższej niż temp. A_c1.