SEKTY ŚIWAICKIE

Paśupta

- najstarsza z sekt śiwaickich

- podstawowy tekst Paśupatasutra przypisywana Lakuliśie (Lakuliśa miał być ostatnim wcieleniem Śiwy)

- uznają, że Śiwa jest absolutnie niezależny; materia (prakryti) i jaźnie (atman) są zależne od niego

- filozofia sekty przypomina system sankhji-jogi

- zorganizowany system ćwiczeń i kodeks postepowania; cel tego systemu to położenie kresu cierpieniu dojście do zjednoczenia z Śiwą

- główne tematy ich literatury: cierpienie, skutek i przyczyna, dyscyplina i praktyki religijne

- trzy stadia na drodze do Śiwy 1) przebywanie przy świątyni i oddawanie czci Śiwie 2) opuszcza się świątynie i swoim zachowaniem wystawia na pośmiewisko 3,4 i 5) etap to coraz dalej posunięta asceza - w ten sposób mieli zdobyć nadludzkie ciało jednoczące ich z Śiwą; ostateczny cel tj. wyzwolenie (moksza) to nie tylko wyzwolemie z cierpienia ale też współuczestnictwo w naturze Śiwy

- wyznawcy dzielili się na grupy pomiędzy którymi panowała pewna amimozja

- niektóre praktyki polegały na naśladowaniu zwierząt, bądź udawaniu obłąkania

Kapalika

- pobożne uwielbienie Śiwy poprzez naśladownictwo i ofiary przebłagalne

- przyswoili sobie szczególny ślub: za zabicie bramina grzesznik żyje w lesie, żebrze o pokarm i głosi swą winę

- sekta powstała w VI w. na terenie Dekanu, od VIII w. rozprzestrzenia się na obszary pn, wymarła przed XIV w.

Kalamukha

- powstała na terenie Karnataki pomiędzy XI a XIII w.

- dość podobna do paśupatów

- nagły upadek w XIII w.

Trika

- jest to śiwaizm kaszmirski

- powstał w IX w.

- monoteistyczny punkt widzenia: Śiwa to atman zamieszkujący wszystkie istoty, jest doznającym; rzeczywistość jest jednolita i jest świadomością; ostateczna realnością jest Śiwa – jest on najwyższym podmiotem doznań, jego istotą jest czysta świadomość, niezmienny i wieczny, stanowi podstawę wszechświata

- pięć aspektów Śiwy: świadomość, szczęśliwość, pragnienia, poznanie, działanie; jest to równocześnie pięć stron rzeczywistości

- stworzenie to autoprojekcja świadomości

- Śiwa ukrywa samego siebie

- przejawiony wszechświat jest jedynie aspektem ostatecznej rzeczywistości

- niewola jaźnie wynika z nieznajomości rzeczywistości, a wyzwolenie osiąga się poprzez jej poznanie

- boża łaska doprowadza jednostkę do właściwego guru, który uruchamia proces oświecenia poprzez inicjację