Dzień dobry Państwu.
Nazywam się Liliana Gołąbek.
Tematem mojej prezentacji są…(nagłówek)
Na wstępie chciałabym zdefiniować namiętność, która jest tematem mojej prezentacji..
(NAMIĘTNOŚĆ)

Ludzkie namiętności jako inspiracje dla tragedii
Szekspira.

Namiętność- jest jednym z trzech podstawowych składników miłości. To przeżywanie silnych emocji zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Gdy intensywność namiętności jest wysoka, przeżywamy  pożądanie, radość , tęsknotę, zazdrość i niepokój. Namiętność to uczucie, które nie znosi konkurencji- nic nie może być ważniejsze od niej, jeżeli ma ona nadal pozostać sobą. Pragnienie władzy, miłość, zazdrość także zemsta to właśnie te uczucia kierują bohaterami dramatów, o których będę dziś mówić. Uczucia, które kierowane są pragnieniem i pożądaniem nie zwracają uwagi na głos rozsądku.
Pierwszym utworem jaki chcę Państwu przedstawić jest…(hamlet)
( Namiętność jako zemsta)

Hamlet tytułowy bohater to młody książę duński, następca trony, który został powołany przez ducha swego ojca do dokonania zemsty za jego śmierć. Jest to człowiek szlachetny, stanowczy i jest także marzycielem, młody idealista. Zostaje postawiony przed dramatycznym dla niego wyborem: ukarać zdrajcę czy biernie przyglądać się jak morderca jego ojca rządzi państwem. Utrata ojca i rozczarowanie zachowaniem matki powoduje, wewnętrzną walkę z otaczającym go świecie W takim świecie Hamlet nie ma ochoty do życia. Życie to wydaje mu się ciężkim brzemieniem, nie widzi sposobu naprawienia zła. Ten delikatny młodzieniec musi zmienić się w okrutnego mściciela, który został powołany do zemsty za śmierć ojca. W sytuacji gdy ma dowody na to, że Klaudiusz jest zabójca jego ojca, wciąż się waha. Psychiczne słabości, samotność, wyobcowanie prowadzą do wewnętrznych rozterek bohatera nad samym sobą, wątpiąc pyta sam siebie: „GDYŻ MÓGŁ TO BYĆ DIABEŁ, ÓW DUCH, KTÓREGO SPOTKAŁEM. KWESTIA WYBORU BYĆ ALBO NIE BYĆ- OTO JEST PYTANIE.” Powiada w słynnym monologu. Pseudo szaleństwo Hamleta stanowi składowy element tragedii. Epitety „wściekły”, „szalony” wyrażają ukrytą namiętność, która od początku cechowała Hamleta. Tak duża ilość dylematów i rozterek, przewaga przemyśleń nad skutecznością działań prowadzi do jego klęski. Świat okazał się pełen fałszu i podłości, a Hamlet ma pewność, iż kara wymierzona Klaudiuszowi nic nie zmieni i nie naprawi. W dramacie toczy się walka pomiędzy podłościami ludzkich czynów, a ideałami bohatera. Mimo iż Hamlet dokonał zbrodni nie należy go potępiać, otoczony przez wrogów traci kontrolę nad sobą, nad podejmowanymi decyzjami. Zemsta to właśnie jedna z tych negatywnych emocji, która powoduje intensywność narastającej ludzkiej namiętności.
(Namiętność jako żądza władzy)

Kolejnym dramatem jest „Makbet”.

Makbet dramat, w którym głównym problemem tragedii jest żądza władzy. W Makbecie mamy do czynienia z problemem przemiany osobowości zwykłego człowieka, który ulega silnej pokusie władzy, pragnie rządzić za wszelką cenę, bez względu na konsekwencje. Łańcuch zbrodni, słabość bohatera i wpływ żony, popchnęły go w szereg morderstw. Makbet jest dowódcą wojsk szkockich, który wedle przepowiedni ma zostać następcą tronu. Krewny aktualnie panującego Dunkana, z początku nie przywiązuje większej wagi do słów czarownic, które wywróżyły mu władzę. Z czasem za namową żony, Lady Makbet, postanawia przyspieszyć bieg wydarzeń mu przepowiedzianych i zabija króla. Dręczące go wyrzuty sumienia i z czasem ustępują miejsca niepohamowanej żądzy władzy, za sprawą, której Makbet popełnia kolejne krwawe zbrodnie, eliminujące jego politycznych przeciwników mogących odebrać mu tron. Po pewnym czasie staje się zupełnie obojętny na ludzką krzywdę, a życie przestaje uważać za jakąkolwiek wartość. Jego żona, Lady Makbet to ona tak naprawdę staje się motorem działań męża, jest także autorką planów zbrodni. Z wielką łatwością przychodzi jej planowanie morderstw. Żona Makbeta nie potrafi pojąć rozterek męża, który jednak na początku brzydził się zbrodnią. Wyrzuty sumienia, jawiące się Makbetowi jako duchy ofiar, są dla niej jedynie objawem słabości i braku męstwa. Zbrodnia, zamiast połączyć małżonków, oddaliła ich od siebie. Głęboko przeżywa rozdzielenie z mężem, zajętym sprawami państwa i zmaganiem się z postępującym rozpadem osobowości. Kobieta z upływem czasu pogrąża się w stany paranoi. Pogłębiający się stan obłęd doprowadza w efekcie do jej samobójstwa.
Szekspir przez opis losów tytułowego Makbeta ukazuje, w jaki sposób namiętność wyzwala w człowieku najgorsze instynkty.
Opowieść o wielkich namiętnościach, które opanowują człowieka, czyniąc z niego mordercę, wynika z ogólnych refleksji o ludzkiej naturze.
(Namiętność jako zazdrość)
Następnym z utworów jest „Otello”
Jago mówi do Otella „ O panie, strzeż się zazdrości. Jest to zielonooki potwór drwiący ze strawy, którą się żywi”

Treść tego wielkiego utworu to przede wszystkim tragedia zazdrości ale i także oszukanej ufności. Tytułowy bohater Otello to Maur z Wenecji. W tej epoce Maur oznaczał czarnoskórego, gruboustego. Otello i Desdemona para kochanków, którzy podobnie do „Romea i Julii” w tajemnicy przed ojcem wzięli ślub. Ojciec Desdemony Barbancjo dowiedziawszy się o tym wydarzeniu był wstrząśnięty. Stwierdził iż Otello użył nieznanych mu czarów aby odebrać mu córkę. Tymi czarami były opowieści Otella. Senat wysyła go na wojnę. Desdemona podąża wraz z nim, jest pod opieką Jagona i Emilii. Los sprzyja zakochanym i oszczędza ich flotę. Razem zamieszkują na Cyprze gdzie rozkoszują się swą miłością, szczęściem i uczuciem zdobytej wewnętrznej wolności. Lecz na drodze do spełnienia ich uczuć staje Jago- pozornie prostoduszny człowiek o którym wszyscy mówią „prawy Jago”. Niestety to właśnie on sączy w Otellu kropla, po kropli truciznę podejrzeń. Oszołomiony tym mąż Desdemony zaczyna ufać i wierzy Jagonowi. Otello tak bardzo zakochany w Dedemonie nie potrafił znieść tego, że jego ulubienica zdolna jest do cudzołożenia i zdrady. Otello pogrąża się w silny stan zazdrości, który wpływa na jego stosunek do Desdemony. Wierzy iż ona i jeden z jego żołnierzy Michał Kasjo maja romans. Niestety to właśnie krwawa namiętność jest przyczyną śmierci Desdemony. Tak bardzo kochał swoją żonę, że nie mógł wytrzymać zazdrości. Uwierzył w słowa Jago, który z premedytacją okłamywał swego pana aby mógł zdobyć to co mu się należy. Desdemona na łożu śmierci wypowiada oto te słowa (-„ Zabić za miłość to sprzeczne z naturą. Biada, dlatego gryziesz dolną wargę? Jakaś krwawa namiętność wstrząsa tobą I źle to wróży, lecz wierze, lecz wierze, że nie mnie wróży”)W końcowej scenie Otello zabija Desdemonę a Jago tryumfuje. W chwili tej znajduję się osoba, która wyjaśnia całą sytuację. Otello dowiedziawszy się iż jego ukochana jest niewinna sam dokonuje na sobie sądu i popełnia samobójstwo. Mężny Otello zdaje się mieć wszystko: miłość pięknej Desdemony, przyjaźń, pozycję i szacunek. Jednak wielka miłość tego Maura z Wenecji do żony staje się też przyczyna tragedii. Zazdrość jest złączona z miłością od niepamiętnych czasów jako jej „ciemna strona”. Wielu ludzi składnia do myśli, uczuć i postępków, których nikt by się po nich nie spodziewał. Stanowi najczęstszą przyczynę stosowania fizycznej przemocy. Tak też stało się w tym utworze. Dramat ten wiedzie nas krętą ścieżką, pełną manipulacji, oszustw i zazdrości, która doprowadza głównych bohaterów do zguby, dając im jednocześnie poznać sedno ludzkiej natury.

(Namiętność jako wielka miłość)
Ostatnim dramatem w mojej prezentacji jest „Romeo i Julia”.
Na wstępie pozwolę sobie o przytoczenie cytatu
(„Dawna namiętność w mogiłę spoziera, a miłość spadek przejmuje w pośpiechu; piękność, dla której gotów był umierać przy wdziękach Julii nie warta jest grzechu. Romeo kocha i sam jest kochany”)
Młodzi kochankowie zapałali do siebie namiętnym uczuciem, mimo że pochodzili z dwóch różnych rodów skłóconych ze sobą od wieków, co zresztą przywiodło kochanków do zguby.
Romeo pochodzący z rodu Montekich, są to ludzie spokojni, rozważni, zmuszeni jednak do ciągłego odpierania ataków z rodu Kapuletów, z których wywodzi się Julia. Główni bohaterowi poznali się na balu u Kapuletów. Uczucie, jakie zawładnęło dwojgiem kochanków, to wręcz symbol wielkiej, spontanicznej miłości od pierwszego wejrzenia. Dramat pokazuje jak gwałtownie i dynamicznie rozrasta się to uczucie, jak wiele kochankowie są wstanie dla siebie zrobić, ile poświęcić, tak że nawet śmierć nie wydaje im się tak straszna. Romeo i Julia są sobie wierni i lojalni wobec siebie, wierzą w siłę swojego uczucia i liczą na to, że ono skruszy mur nienawiści rozdzielający ich rody. Młodzi decydują się na ślub, lecz jedynie podczas nocy poślubnej mogą być ze sobą, gdyż Romeo zabija Tybalta i zostaje wygnany z Werony. Julia jest załamana utratą kuzyna ale najbardziej rozpacza po utracie ukochanego męża. Noc pełna namiętności, pożądania kończy się wraz ze świtem kiedy to Romeo musi opuścić Weronę. Następną trudnością na drodze do ich szczęścia był ślub z Parysem. Julia zostaje zmuszona do poślubienia Parysa. Zrozpaczona udaje się do ojca Laurentego. Tam po rozmowie otrzymuje specyfik, który powoduje zatrzymanie funkcji życiowych lecz po kilkudziesięciu godzinach funkcje życiowe wracają do normy. W tym czasie miał odbyć się pogrzeb a Romeo miał na czas dotrzeć do Juli i razem mieli uciec. Niestety, Romeo nie przybywa na czas a nawet wręcz przeciwnie jest za szybko i widzi Julię w rodzinnym grobowcu. Zrozpaczony wypija truciznę i umiera u boku ukochanej. Budząca się Julia widzi ciało ukochanego w rozpaczy przebija się sztyletem i umiera. Śmierć doprowadziła do zgody rodów.
Wielka miłość pełna żaru i namiętności doprowadziła do śmierci ale i także do połączenia kochanków w życiu wiecznym.

W zakończeniu mojej prezentacji pozwolę sobie na kilka słów refleksji na temat uczuć, które kierowały bohaterami szekspirowskich dramatów .

Nie ulega wątpliwości, że namiętność jest uczuciem, ogólnie rzecz biorąc, silnie pozytywnym. Obok wzlotów ducha i ciała namiętność niesie często za sobą także negatywne emocje takie jak ból, cierpienie, zazdrość, gniew, rozpacz oraz strach. Namiętność jest przeżywana nie tylko pomimo ile po części dzięki negatywnym emocjom. Przeszkody są tym dla namiętności czym wiatr dla ognia- nasilają namiętność wielką, a gaszą małą. Opowieść o wielkich namiętnościach, które opanowują człowieka, czyniąc ze szlachetnego rycerza mordercę i despotę. Tragedie Szekspira to wielkie traktaty o ludzkich słabościach, pokusach i przede wszystkim namiętności. Twórczość Williama Szekspira wpływała na widzów jego tragedii w zaskakujący sposób. Słowa aktorów tak wpływały na widzów, że byli oni gotowi to przyznania się do grzechów, które popełniali.
William Szekspir uzasadniał, że wielkie namiętności ludzkie są bardzo często motorem działalności człowieka. Z tego powodu wiele jego utworów nazwano dramatami namiętności ludzkich. W tragedii „Romeo i Julia” namiętnością jest wielka miłość, w „Otello”- zazdrość, w „Makbecie”- żądza władzy a w „Hamlecie” jest to zemsta. Namiętność zaślepia bohaterów i staje się przyczyną ich osobistej tragedii.