1. Specjalne potrzeby edukacyjne - definicja

Specjalne potrzeby edukacyjne- odnoszą się do dzieci które mają problemy z nauką i wymagają specjalnego podejścia edukacyjnego oraz do dzieci zdolnych.Wynikają one ze zróżnicowanego indywidualnie sposobu nabywania wiedzy i umiejętności w procesie uczenia się określonego zróżnicowanym ich funkcjonowaniem poznawczo-percepcyjnym.

2. Wyjaśnij pojęcie pomoc psych. - ped.

Pomoc psychologiczno pedagogiczna- „rozpoznawanie i zaspokajanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych Ucznia oraz rozpoznawanie indywidualnych możliwości psychofizycznych”.

3. Deklaracja Madrycka - geneza i cele

Geneza: W grudniu 2001 roku Rada Unii Europejskiej ogłosiła rok 2003 Europejskim Rokiem Osób Niepełnosprawnych. W związku z tym przedsięwzięciem w marcu 2002 roku w Madrycie Europejski Kongres Osób Niepełnosprawnych podjął się stworzenia ogólnych ram programowych w celu zintegrowania osób niepełnosprawnych ze społeczeństwem. W Kongresie wzięło udział ponad 600 uczestników z 34 państw. Przyjęty tekst Deklaracji był wynikiem porozumienia pomiędzy Europejskim Forum Niepełnosprawności, Hiszpańską Prezydenturą Unii Europejskiej oraz Komisją Europejską.

Cele: Odejście od traktowania niepełnosprawnych osób jako obiektów litości... W stronę traktowania osób niepełnosprawnych jako posiadaczy praw.

Odejście od traktowania niepełnosprawnych osób jako pacjentów... W stronę traktowania osób niepełnosprawnych jako niezależnych obywateli i konsumentów.

Odejście od profesjonalistów podejmujących decyzje w imieniu osób niepełnosprawnych... W stronę niezależnych decyzji i odpowiedzialności, podejmowanych przez osoby niepełnosprawne i ich organizacje, w kwestiach które tych osób dotyczą.

Odejście od koncentrowania się jedynie na indywidualnych słabościach . W stronę usuwania barier, utrwalania norm społecznych, praktyk, kultury i promowania wspierającego i dostępnego środowiska.

Odejście od etykietowania ludzi jako zależnych lub „niezatrudnialnych”... W stronę podkreślania zdolności i zapewniania środków aktywnego wsparcia.

Odejście od projektowania procesów ekonomicznych i społecznych dla nielicznych... W stronę projektowania świata mogącego się dopasować do wielu.

Odejście od niepotrzebnej segregacji w edukacji, zatrudnieniu i innych sferach życia... W stronę włączenia osób niepełnosprawnych do głównego nurtu życia społecznego.

Odejście od polityki niepełnosprawności jako kwestii, która dotyczy tylko pewnych ministerstw... W stronę włączenia polityki dotyczącej niepełnosprawności jako ogólnej odpowiedzialności rządu.

4. Deklaracja Salamanki - geneza i cele

Geneza: W Salamance w Hiszpanii w dniach 7-10 czerwca 1994 r. spotkało się ponad 300 uczestników reprezentujących 92 rządy i 25 organizacji międzynarodowych aby wyrazić swoje poparcie dla celu jakim jest Edukacja dla Wszystkich poprzez rozpatrzenie fundamentalnych zmian w polityce, niezbędnych aby promować powszechną edukację, a w szczególności tym, które mają specjalne potrzeby edukacyjne. Konferencja została zorganizowana przez hiszpański rząd przy współudziale UNESCO, a obecni byli na niej politycy, reprezentanci władz, przedstawiciele ONZ, różnych organizacji międzynarodowych i instytucji charytatywnych oraz specjaliści w dziedzinie edukacji. 

Cele: Celem konferencji była debata nad stanem edukacji oraz podjęcie kroków zmierzających do wyrównania szans wszystkich osób uczących się. Zwrócono przede wszystkim uwagę na potrzebę sprawienia, żeby placówki edukacyjne były rzeczywiście „szkołami dla wszystkich”, przez co ma się rozumieć, iż powinny niwelować dysproporcję między uczniami i stwarzać im równe szanse do nauki, z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb edukacyjnych.

5. Opisz zasadę dyskryminacji

Zakaz dyskryminacji tworzy warunki równego traktowania i równych szans. Jego celem jest zapobieganie lub ograniczanie skutków dyskryminacji, które często powodują, że dana osoba nie może w pełni uczestniczyć w życiu społecznym wspólnoty. Czynniki dyskryminacji mogą być pośrednie lub bezpośrednie.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że dyskryminacją może skutkować stosowanie różnych zasad wobec porównywalnych sytuacji, lub stosowanie tej samej zasady wobec różnych sytuacji.W kontekście dostępu do praw i sprawiedliwości często dominuje ten drugi wariant: osoby niepełnosprawne intelektualnie traktowane są przez administrację lub system sądowy jak każdy inny obywatel i często nie otrzymują określonej pomocy czy wsparcia, których potrzebują.

W celu promocji niedyskryminującego podejścia w kwestii dostępu do praw i sprawiedliwości, należy przyjąć formalne środki działania ze strony administracji i systemu sądowego.

Do środków tych można by zaliczyć:

Ustanowienie rzecznika praw osób niepełnosprawnych na każdym poziomie administracji;

Zakaz przejawów zachowań dyskryminujących;

Rozsądne udogodnienia dla osób niepełnosprawnych;

Zapewnienie dostępu do wszystkich budynków publicznych;

Zapewnienie łatwych do odczytania informacji dla osób niepełnosprawnych intelektualnie.

6. Integracja - argumenty za i przeciw

Argumenty przeciw: I argument: mówi o tym, że segregacja zapewnia wykorzystanie w bardziej bezpieczny sposób środków materialnych przeznaczonych dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych, zmniejsza się ryzyko, że środki te zostaną wykorzystane w inny sposób i na inny cel, co w rezultacie może okazać się, że pomnożą korzyści osób bardziej sprawnych. Można tutaj zauważyć pewnego rodzaju dyskryminację, która opiera się jednak na rozpoznaniu indywidualnych potrzeb, co nie zawsze musi oznaczać brak szacunku dla osoby. Jeśli segregacja jest rzeczywiście konieczna, by zapewnić odpowiednie rozwiązania edukacyjne osobom o specjalnych potrzebach, to odrzucenie jej nie tylko uniemożliwia zaspokojenie tych potrzeb, ale i świadczyć będzie o braku szacunku dla tych właśnie osób.

II argument: mówi o tym, że dzięki prowadzeniu segregacyjnego nauczania specjalnego dzieci osiągają częste sukcesy w zakresie sprawności i pewności siebie, a świadczą o tym efektywność metod tego typu nauczania oraz o profesjonalnym warsztacie pracy nauczycieli specjalnych. Szczególne umiejętności i zainteresowania problemami dotyczącymi niepełnosprawności fizycznej i intelektualnej nie zdarzają się często wśród nauczycieli szkół powszechnych.

Argumenty za: 1)Rozwój wszystkich wychowanków powinien cieszyć się uznaniem i być szeroko doceniany w społeczeństwie. Osoby z poważnymi niepełnosprawnościami fizycznymi czy intelektualnymi nie będą łatwo akceptowane i szanowane przez tych, z którymi nie mają oni żadnego trwalszego kontaktu. Jeśli szkoły mają uczyć szacunku dla osób niepełnosprawnych lub o ograniczonych zdolnościach, muszą także zapewnić możliwość stałego ćwiczenia tego kontaktu. Nie można rozwijać właściwych postaw jedynie jako pojęć abstrakcyjnych, które należy zastosować dopiero w przyszłości. Wzajemny szacunek i współodczuwanie musza być kultywowane w autentycznych kontaktach, w miarę możliwości nie ograniczanych instytucjonalnie.

2) Nikt nie potrafi nauczyć się współuczestnictwa bez ćwiczenia go w praktyce. Nawet jeśli umiejętności społeczne oraz wiara w siebie i poczucie godności mogą być rozwijane w środowisku segregacyjnym, to i tak cechy te należy ćwiczyć w szerszej społeczności, jeśli osoba o specjalnych potrzebach ma być uznana za pełnoprawnego uczestnika życia społecznego. Nie ma żadnej gwarancji, że umiejętność bycia członkiem społeczności w szkole segregacyjnej zostanie przeniesiona na niesegregacyjne środowisko w dorosłym życiu.

3) Kolejnym argumentem jest rozwój poczucia wspólnoty. Nacisk na wartość wspólnoty wiąże się ściśle z integracją. Trudno sobie wyobrazić, że polityka segregacyjna mogłaby wyrażać poczucie wspólnoty lub służyć jej rozwijaniu.

7. Standardowe zasady wyrównywanie szans –cele i zasady

Standardowe Zasady Wyrównywania Szans Osób Niepełnosprawnych zostały przyjęte podczas 48 sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w dniu 20 grudnia 1993.

CELEM ZASAD JEST: Zagwarantowanie niepełnosprawnym chłopcom, dziewczętom, kobietom i mężczyznom, jako członkom swoich społeczności, możliwości korzystania z tych samych praw i obowiązków przysługujących pozostałym obywatelom. We wszystkich społeczeństwach świata wciąż istnieją przeszkody uniemożliwiające osobom niepełnosprawnym korzystanie z ich praw i wolności oraz utrudniające im pełne uczestnictwo w życiu społecznym.

ZASADY:ZASADA 1. BUDZENIE ŚWIADOMOŚCI

Państwa powinny podjąć działania w celu podniesienia poziomu świadomości społeczeństwa na temat osób niepełnosprawnych, ich praw, potrzeb, możliwości i wkładu w życie społeczne.

Państwa powinny między innymi:

zachęcać zakłady pracy sektora prywatnego do uwzględnienia zagadnień niepełnosprawności we wszystkich aspektach swej działalności.

inicjować i promować programy, nastawione na podniesienie poziomu świadomości osób niepełnosprawnych co do tkwiących w nich możliwości i przysługujących im praw.

zachęcać środki masowego przekazu do przedstawiania pozytywnego wizerunku osób niepełnosprawnych i konsultować się w tej sprawie z ich organizacjami.

 inicjować i wspomagać kampanie informacyjne dotyczące osób niepełnosprawnych oraz polityki w zakresie niepełnosprawności.

Budzenie świadomości powinno być częścią edukacji dla wszystkich dzieci oraz powinno stanowić niezbędny element kursów szkoleniowych dla nauczycieli i wszystkich profesjonalistów.

 Budzenie świadomości powinno stanowić ważną część edukacji dzieci niepełnosprawnych oraz programów rehabilitacyjnych.

ZASADA 2. OPIEKA MEDYCZNA

Państwa powinny zapewnić skuteczną pomoc medyczną osobom niepełnosprawnym.

Państwa powinny zagwarantować, by osoby niepełnosprawne, zwłaszcza niemowlęta i dzieci, otrzymywały opiekę medyczną na tym samym poziomie i w ramach tego samego systemu, co pozostali członkowie społeczeństwa.

Pracownicy socjalni powinni być odpowiednio przeszkoleni, aby móc współuczestniczyć we wczesnym wykrywaniu uszkodzeń zdrowia, udzielaniu pierwszej pomocy oraz kierowaniu do odpowiednich służb specjalistycznych.

 Państwa powinny pracować nad tworzeniem programów dla wielodyscyplinarnych zespołów profesjonalistów. Celem tych programów byłoby wczesne wykrywanie, diagnozowanie i leczenie uszkodzeń zdrowia.

Państwa powinny zagwarantować, by personel medyczny i paramedyczny był odpowiednio przeszkolony i wyposażony tak, by mógł świadczyć pomoc medyczną osobom niepełnosprawnym.

ZASADA 3. REHABILITACJA Państwa powinny zapewnić usługi rehabilitacyjne osobom niepełnosprawnym po to, aby mogły one osiągać i utrzymywać optymalny poziom niezależności i funkcjonowania.

Państwa powinny rozwijać krajowe programy rehabilitacji dla wszystkich grup osób niepełnosprawnych.

Wszystkie osoby niepełnosprawne, które wymagają rehabilitacji, łącznie z osobami głęboko upośledzonymi i/lub dotkniętymi sprzężonymi kalectwami, powinny mieć do niej dostęp.

 Osoby niepełnosprawne i ich rodziny powinny mieć możliwość uczestniczenia w planowaniu i organizowaniu usług rehabilitacyjnych, które bezpośrednio ich dotyczą.

Wszystkie usługi rehabilitacyjne powinny być dostępne w środowisku lokalnym, w którym osoba niepełnosprawna żyje.

Powinno się zachęcać osoby niepełnosprawne i ich rodziny do angażowania się w prowadzenie zajęć rehabilitacyjnych, na przykład w roli szkoleniowców, instruktorów lub doradców.

ZASADA 4. SŁUŻBY WSPIERAJĄCE Państwa powinny zagwarantować osobom niepełnosprawnym pełen zakres służb wspierających, włączając w to wszelkie urządzenia pomocnicze, po to, by pomóc im w podnoszeniu poziomu niezależności w życiu codziennym oraz w egzekwowaniu przysługujących im praw.

 ZASADA 5. DOSTĘPNOŚĆ Państwa powinny zdawać sobie sprawę z ogromnego znaczenia problemu dostępności w procesie wyrównywania szans we wszystkich sferach życia społecznego.

Wobec osób dotkniętych jakąkolwiek formą niepełnosprawności, Państwa powinny:

1. inicjować programy działania zmierzające do udostępnienia im środowiska fizycznego

2. wprowadzić rozwiązania ułatwiające dostęp do informacji i środków komunikacji międzyludzkiej.

ZASADA 6. EDUKACJA :Państwa powinny brać pod uwagę zasadę równych szans w zakresie edukacji podstawowej, średniej i wyższej, o charakterze integracyjnym, dla niepełnosprawnych dzieci, młodzieży i dorosłych. Państwa powinny zagwarantować, by kształcenie osób niepełnosprawnych stanowiło integralną część systemu oświaty.

Należy zwrócić szczególną uwagę na następujące grupy osób:

1. bardzo małe dzieci niepełnosprawne

2. niepełnosprawne dzieci w wieku przedszkolnym

3. niepełnosprawni dorośli, zwłaszcza kobiety.

Aby zapewnić edukację osobom niepełnosprawnym w normalnych szkołach Państwa powinny:

posiadać jasno sprecyzowaną politykę, która byłaby rozumiana i akceptowana na terenie szkoły i w obrębie szerszej społeczności; 

zezwolić na elastyczność programów szkolnych, na wprowadzanie do nich uzupełnień i dokonywanie adaptacji; 

wspierać nauczycieli, m.in. poprzez dostarczanie wartościowych materiałów szkoleniowych oraz prowadzenie systematycznych szkoleń.

ZASADA 7. ZATRUDNIENIE Państwa powinny uznać zasadę, że należy wzmocnić pozycję osób niepełnosprawnych tak, aby zaczęły one egzekwować swoje prawa, zwłaszcza w dziedzinie zatrudnienia. Zarówno na obszarach wiejskich jak i miejskich powinny one posiadać równe szanse wykonywania pożytecznego i satysfakcjonującego finansowo zajęcia na otwartym rynku pracy.

Państwowe programy działań powinny obejmować:

działania nastawione na projektowanie i przystosowywanie stanowisk pracy oraz terenów wokół zakładów pracy tak, aby były dostępne dla osób o różnych rodzajach niepełnosprawności;

popieranie wykorzystywania nowych technologii oraz projektowania i produkcji urządzeń pomocniczych, narzędzi, wyposażenia oraz środków ułatwiających dostęp do takiego wyposażenia, co umożliwi osobom niepełnosprawnym zdobycie i utrzymanie pracy;

organizowanie odpowiednich szkoleń, szukanie miejsc pracy oraz ciągłe wspieranie, np. poprzez osobistego asystenta i tłumacza

ZASADA 8. ŚRODKI UTRZYMANIA I ZABEZPIECZENIE SOCJALNE:Państwa są odpowiedzialne za bezpieczeństwo socjalne i zapewnienie środków utrzymania osobom niepełnosprawnym. Państwa powinny także zagwarantować dodatek do dochodu i zabezpieczenie socjalne opiekunom osób niepełnosprawnych. Programy zabezpieczenia socjalnego powinny także stymulować osoby niepełnosprawne do poszukiwania zatrudnienia aby stworzyć lub przywrócić im możliwość zarobkowania.
ZASADA 9. ŻYCIE RODZINNE I INTEGRALNOŚĆ OSOBISTA Państwa powinny promować pełne uczestnictwo osób niepełnosprawnych w życiu rodzinnym. Powinny promować prawo do integralności osobistej i zagwarantować, by prawo nie dyskryminowało osób niepełnosprawnych ze względu na związki seksualne, małżeństwo i rodzicielstwo.

ZASADA 10. KULTURA: Państwa powinny zagwarantować osobom niepełnosprawnym integrację i możliwość uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych na równych prawach. Państwa powinny zapewnić osobom niepełnosprawnym dostęp do ośrodków kultury i usług z nią związanych, takich jak teatry, muzea i biblioteki. Państwa powinny inicjować rozwój i wykorzystanie specjalnych urządzeń technicznych, aby udostępnić osobom niepełnosprawnym takie formy kultury jak literatura, film i teatr.

ZASADA 11. SPORT I REKREACJA

Państwa podejmą działania, aby zapewnić osobom niepełnosprawnym równe możliwości uprawiania sportu i rekreacji.

Państwa powinny inicjować działania w kierunku udostępniania osobom niepełnosprawnym takich miejsc jak hotele, plaże, hale sportowe, sale gimnastyczne itp.

Osoby niepełnosprawne uczestniczące w działalności sportowej powinny mieć dostęp do możliwości treningu i szkolenia tej samej jakości, co pozostali uczestnicy.

ZASADA 12. RELIGIA

Państwa będą podejmować działania ułatwiające równoprawne uczestnictwo osób niepełnosprawnych w życiu religijnym ich społeczności.

Państwa powinny także ułatwiać dostęp do literatury religijnej osobom cierpiącym na uszkodzenia narządów zmysłów.

Państwa powinny zachęcać do przekazywania instytucjom i organizacjom religijnym informacji na temat zagadnień niepełnosprawności.

ZASADA 13. INFORMACJA I BADANIA NAUKOWE :Państwa przyjmują główną odpowiedzialność za gromadzenie i rozpowszechnianie informacji na temat warunków życiowych osób niepełnosprawnych oraz promowanie badań naukowych dotyczących wszystkich aspektów ich życia, łącznie z analizowaniem przeszkód utrudniających im codzienne funkcjonowanie.

ZASADA 14. KREOWANIE POLITYKI I PLANOWANIE:Państwa powinny zagwarantować, by problemy niepełnosprawności były uwzględniane w skali całego kraju w procesie kreowania polityki i planowania dotyczącego tych problemów.

Potrzeby i problemy osób niepełnosprawnych, zamiast ich oddzielnego traktowania, powinny być włączone do ogólnych planów rozwojowych.

Główna odpowiedzialność Państw za sytuację osób niepełnosprawnych nie zwalnia innych z tej odpowiedzialności.

ZASADA 15.TWORZENIE PRAWA :Państwa odpowiadają za tworzenie podstaw prawnych dla działań prowadzących do pełnego uczestnictwa i wyrównywania szans osób niepełnosprawnych. Ustawodawstwo państwowe dotyczące osób niepełnosprawnych może mieć dwie różne formy. Prawa i obowiązki mogą być włączone do ustawodawstwa ogólnego lub być zawarte w ustawodawstwie specjalnym.

Specjalne ustawodawstwo dla osób niepełnosprawnych może być stanowione na różne sposoby:

1. Poprzez ustanawianie odrębnych aktów prawnych dotyczących wyłącznie kwestii niepełnosprawności;

2. Poprzez włączenie problemów niepełnosprawności do unormowań prawnych dotyczących zagadnień szczegółowych;

3. Poprzez odrębne potraktowanie osób niepełnosprawnych w tekstach mówiących o tym, w jaki sposób istniejące unormowania prawne powinny być interpretowane.
   ZASADA 16. POLITYKA EKONOMICZNA: Państwa ponoszą odpowiedzialność finansową za krajowe programy i działania nakierowane na tworzenie równych szans osobom niepełnosprawnym.

ZASADA 17. KOORDYNACJA DZIAŁAŃ:Państwa są odpowiedzialne za ustanowienie i umacnianie pozycji krajowych komitetów koordynacyjnych, lub innych podobnych organów, które służyłyby jako instancje ogniskujące na szczeblu krajowym działania dotyczące problemów niepełnosprawności.

ZASADA 18. ORGANIZACJE OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH: Państwa powinny określić prawo organizacji osób niepełnosprawnych do reprezentowania osób niepełnosprawnych na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym. Państwa powinny także uznać doradczą rolę organizacji osób niepełnosprawnych w kształtowaniu polityki społecznej w odniesieniu do tych osób.
ZASADA 19. SZKOLENIE PERSONELU:Państwa są odpowiedzialne za zapewnienie na wszystkich poziomach właściwego szkolenia personelu, zaangażowanego w planowanie i prowadzenie programów i usług dla osób niepełnosprawnych.

Zasada 20. Monitoring krajowy i ocena programów dotyczących niepełnosprawności w zakresie wdrażania Zasad: Państwa są odpowiedzialne za stałą kontrolę i ocenę wdrażania programów krajowych oraz służb i usług dotyczących wyrównywania szans osób niepełnosprawnych. Państwa powinny opracować i wprowadzać terminologię oraz ustalać kryteria oceny programów powiązanych z problematyką niepełnosprawności i usług.

ZASADA 21. WSPÓŁPRACA TECHNICZNA I GOSPODARCZA:Obowiązkiem państw uprzemysłowionych i rozwijających się jest współpraca i podejmowanie działań na rzecz poprawy warunków życia osób niepełnosprawnych w krajach rozwijających się.

Priorytetowe obszary w zakresie współpracy technicznej i gospodarczej powinny obejmować:

1. Rozwój zasobów ludzkich poprzez rozwijanie zdolności, umiejętności i potencjału osób niepełnosprawnych oraz inicjowanie programów generujących zatrudnienie dla tych osób.

2. Rozwój i popularyzację technologii nastawionych na problematykę niepełnosprawności.
   ZASADA 22. WSPÓŁPRACA MIĘDZYNARODOWA: Państwa będą aktywnie uczestniczyć we współpracy międzynarodowej dotyczącej polityki wyrównywania szans osób niepełnosprawnych.

Państwa powinny wspierać i zachęcać do wymiany wiedzy i doświadczeń wśród:

1. organizacji pozarządowych zajmujących się zagadnieniami osób niepełnosprawnych; 

2. instytutów naukowych i indywidualnych badaczy zaangażowanych w problematykę niepełnosprawności; 

3. przedstawicieli programów terenowych i grup profesjonalistów z dziedziny niepełnosprawności; 

4. organizacji osób niepełnosprawnych;

5. krajowych komitetów koordynacyjnych.

8. Co to jest egalitaryzm?

EGALITARYZM- Pojęcie wywodzące się z języka francuskiego i słów égalité – równość, égalitaire – dążący do zrównania, oznaczające pogląd o naczelnym znaczeniu równości w życiu społecznym, ekonomicznym i politycznym, a nierzadko także intelektualnym. Stało się jednym z kluczowych haseł dwóch największych rewolucji dążących do społecznej emancypacji całych klas i grup społecznych, a zatem rewolucji francuskiej i bolszewickiej.

9. O czym mówi raport Mary Warnock z 1978 roku?

Raport Mary Warnock 1978 r. zapoczątkował zainteresowanie problematyką integracji w dziedzinie potrzeb specjalnych. Warnock donosiła m. in. o najlepszych wówczas (w latach 70) metodach edukacji dzieci niepełnosprawnych. Raport był dokumentem mającym pełnić funkcję doradczą i nie miał mocy prawnej; zarysowywał jedynie priorytety oraz zalecenia co do rozwoju nauczania specjalnego.

Bronił m.in. Idei, w myśl której dzieci ze wszystkimi rodzajami niepełnosprawności powinny, w miarę możliwości, uczyć się w zwykłych szkołach powszechnych. Zachęcał, w szczególności, by dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych, uczące się wraz z rówieśnikami w tych szkołach, były z nimi jak najściślej zintegrowane. Mimo, iż raport ów popierał integrację, nie formował jednak w tej kwestii żadnych szczegółowych zaleceń. W wielu ludziach rozpalił jednak entuzjazm dla idei, że wszystkie dzieci powinny uczyć się razem.

Przyjęta po raporcie Ustawa o Systemie Oświaty z 1981 r. stwierdzała, że lokalne władze oświatowe mają obowiązek nauczać dzieci o specjalnych potrzebach wraz z ich zdrowymi rówieśnikami. W efekcie po dziś dzień wiele osób uważa, że ustawa ta nie tylko promuje integrację dzieci ze specjalnymi potrzebami, ale iż naprawdę traktuje rozwiązanie integracyjne jako jedną możliwą do przyjęcia drogę kształcenia takich dzieci.

Nauczanie dziecka w zwykłej szkole powszechnej, po wzięciu pod uwagę zdania rodziców jest możliwe pod warunkiem:

1. Zapewnienia mu wszelkich niezbędnych specjalnych pomocy edukacyjnych;

b) Zapewnienia pozostałym dzieciom odpowiedniego poziomu nauczania oraz

c) Efektywnego wykorzystania środków.

W rzeczywistości omawiana Ustawa nie zrobiła nic, by zmienić system edukacji na tyle, by szkoły powszechne musiały zadbać o dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych.

10. Zasady równości społecznej :

Najważniejszą zapewne zasadą równości społecznej jest szacunek dla człowieka: każda ludzka istota, bez względu na własne możliwości i osiągnięcia, masową godność, a w związku z tym nikt nie może być poniżany, wykorzystywany, ani też nikim nie wolno pogardzać. Co więcej, zwolennicy egalitaryzmu opowiadają się za bardziej pozytywna
i konkretną wersja zasady szacunku dla każdego, wersja wzywającą do rozwijania autentycznego etosu wzajemnego szacunku i zrozumienia w zintegrowanym społeczeństwie. Społeczeństwo takie, podziwiając możliwości i osiągnięcia swoich najbardziej utalentowanych członków, będzie również dbało nie tylko o to, by dostrzegać trudności swych mniej zdolnych obywatel, lecz docenić ich osiągnięcia.
Drugą podstawowa zasada równości społecznej jest prawo do zaspokojenia podstawowych potrzeb. Jak wskazuje Michael Walzer i inni, pojęcie potrzeby daje się w pełni wyartykułować jedynie na tle poglądów podzielnych w danym społeczeństwie.
To, jakie potrzeby maja ludzie w konkretnym społeczeństwie, przynajmniej częściowo podyktowane jest ich wyobrażeniami na temat godnego życia oraz wymaganiami, jakie owe wyobrażenia nakładają na jego uczestników, o ile mieliby w pełni uczestników w życiu społecznym. W naszym społeczeństwie pełne uczestnictwo nie jest możliwe bez zaspokojenia, przynajmniej na minimalnym poziomie, potrzeb w zakresie wyżywienia, ubrania, ogrzewania i warunków sanitarnych. W odniesieniu do edukacji pełne uczestnictwo w życiu społecznym zakłada zarówno zdobycie podstawowych umiejętności czytania, liczenia oraz pewnej orientacji w kulturze i polityce, jak również osobistego doświadczenia uczestnictwa w życiu społecznym.
Trzecia naczelna zasada równości społecznej to jednakowe szanse dla wszystkich, lecz trzeba tu odróżnić dwie różne formuły „ równej szansy”. Pierwsza z nich, nazwana czasem „uczciwą równa szansą”, zakłada iż w rozwoju społecznym pewne formy współzawodnictwa są fair , w szczególności, gdy dzieje się tak, że nikt nie jest poniżany ze względu na płeć, kolor skóry, przekonania religijne, pochodzenie społeczne, czy tez z innych względów. Uznaje się tym samym pogląd, w myśli którego, ludzie o tym samym poziomie zdolności i możliwości oraz jednakowo motywowani, by zrobić z nich użytek, powinni mieć takie same szanse na sukces, bez względu na swe pochodzenie społeczne, czyli klase z której pochodzą”
Odmienne podejście do idei równych szans przynosi druga formuła, która mogłaby brzmieć
„ równe szanse dla wszystkich oparte na zasadach egalitaryzmu” (egalitarian equal opportunity). Osią tej formuły jest założenie, że każdy człowiek powinien mieć możliwości rozwijania własnych predyspozycji w sposób pełny i satysfakcjonujący: podstawowy wymiar samorealizacji winien przysługiwać każdemu człowiekowi społeczeństwa, bez względu na jego możliwości.