Lech Wałęsa - urodził się 23 września 1943 roku w Popowie. Syn Bolesława Wałęsy i Feliksy Kamińśkiej. Działacz związkowy, przywódca opozycji demokratycznej w czasach PRL. Z wykształcenia elektryk, skończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Lipnie. W latach 60 pracował w Zakładach ZREMB, później podjął pracę w Stoczni Gdańskiej. Był jednym z członków Komitetu Strajkowego Stoczni, za co został skazany na rok pozbawienia wolności i zwolnienie ze stoczni. Jest on jednym z współzałożycieli Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Na początku lat 80tych został wybrany przewodniczącym Solidarności. Internowany w 1981 roku, przebywał początkowo w rządowym ośrodku w Chylicach, później zaś w Arłamowie. Zwolniony w listopadzie 1982 roku. W 1983 roku został laureatem Pokojowej Nagrody Nobla, która w jego imieniu odebrała jego żona Danuta.Pod koniec lat osiemdziesiątych rozpoczęte zostały rozmowy Okrągłego Stołu, które zakończyły się porozumieniem. Konstytucja PRL została zmieniona. W czerwcu 1989 roku odbyły się wybory parlamentarne. Wałęsa został prezydentem Polski w 1990 roku. Trzy lata później był założycielem Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform, a w 1995 przegrał wybory prezydenckie z Aleksandrem Kwaśniewskim. W roku 2000, ponownie kandydował na urząd prezydencki, po raz kolejny bez rezultatów(1,01% poparcia). Wspierał on ukraińską „pomarańczową rewolucję”. Przez niektóre kręgi polityczne podejrzewany o współpracę z SB, jako tajny współpracownik o pseudonimie „Bolek”. W 2008 roku przeszedł w USA poważną operację serca.

Aleksander Kwaśniewski (prezydent RP od 23 grudnia 1995 roku do 23 grudnia 2005 roku). Urodził się 15 listopada 1954 r. w Białogardzie. W latach 1973-1977 studiował na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. Od 1982 roku aktywnie działał na rzecz ruchu studenckiego, był m.in. przewodniczącym Rady Uczelnianej SZSP, wiceprzewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku i członkiem władz naczelnych SZSP. Od listopada 1981 roku do lutego 1984roku był redaktorem naczelnym tygodnika studenckiego "ITD", a w latach 1984-1985 redaktorem naczelnym dziennika "Sztandar Młodych". W latach 1985-1987 był Ministrem ds. Młodzieży w rządzie Zbigniewa Messnera, następnie do czerwca 1990 roku przewodniczącym Komitetu Młodzieży i Kultury Fizycznej. Od października 1988 roku do września 1989 roku był członkiem Prezydium Rządu i przewodniczącym Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów w rządzie Mieczysława F. Rakowskiego. Uczestniczył w obradach "Okrągłego Stołu", podczas których współprzewodniczył wraz z Tadeuszem Mazowieckim i Romualdem Sosnowskim Zespołowi ds. pluralizmu związkowego. W latach 1977-1990 był członkiem PZPR, a następnie współtworzył Socjaldemokrację Rzeczypospolitej Polskiej, której został pierwszym przewodniczącym. W roku 1991 współtworzył Sojusz Lewicy Demokratycznej. W wyborach w 1993 roku uzyskał mandat posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z okręgu warszawskiego. Od 1991 do 1995 roku był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W wyborach prezydenckich w 1995 roku zwyciężył w drugiej turze, w której spotkał się z ówczesnym prezydentem Lechem Wałęsą, uzyskując 51,7% głosów i 23 grudnia 1995 roku został zaprzysiężony na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Ponownie zwyciężył w wyborach prezydenckich w 2000 roku, uzyskując 53,9 % głosów w pierwszej turze i został zaprzysiężony przed Zgromadzeniem Narodowym na drugą kadencję 23 grudnia 2000 roku. Współtworzył, jako przewodniczący Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, projekt Konstytucji III Rzeczypospolitej Polskiej, uczestniczył w kampanii referendalnej na rzecz jej przyjęcia, i podpisał ją, jako Prezydent, 16 lipca 1997 roku. Brał aktywny udział w działaniach na rzecz członkostwa Polski w NATO. Przewodniczył polskiej delegacji na szczytach w Madrycie (1997) i Waszyngtonie (1999). 26 lutego 1999 r. podpisał dokumenty ratyfikujące polskie członkostwo w NATO (we wspólnej ceremonii z Prezydentem Republiki Czeskiej Vaclavem Havlem). Aktywnie działał na rzecz poszerzenia Sojuszu o dalszych siedem krajów (szczyt NATO w Pradze 2002) kontynuowania polityki „otwartych drzwi". Zwolennik przystąpienia Polski do Unii Europejskiej; inicjator i aktywny uczestnik kampanii proeuropejskiej poprzedzającej ogólnokrajowe referendum, w którym 77 proc. głosujących Polaków opowiedziało się za przystąpieniem Polski do UE (czerwiec 2003). Po akcesji Polski do Unii, pomysłodawca i patron publicznej debaty pod hasłem „Silna Polska w silnej Europie”, gromadzącej polityków, intelektualistów, naukowców, organizacje pozarządowe i środowiska samorządowe. Rzecznik współpracy regionalnej Europy Środkowej i Wschodniej. Gospodarz spotkania prezydentów tego regionu w Łańcucie (1996), aktywny uczestnik takich spotkań w Portorożu (1997), Levoczy (1998), Lwowie (1999). Wraz z Prezydentem Litwy inicjator spotkania "Koegzystencja narodów i dobrosąsiedzkie stosunki gwarancją bezpieczeństwa i stabilności w Europie" w Wilnie (1997) i jego kontynuacji - spotkania pod hasłem "Współpraca bałtycko-czarnomorska: w kierunku zjednoczonej Europy XXI wieku bez podziałów" w Jałcie (1999). Twórca Inicjatywy Ryskiej (2002) - platformy współpracy państw naszego regionu Europy, tworzącej warunki do poszerzania NATO i Unii Europejskiej. W czasie obu kadencji prezydenckich patronował tworzeniu i umacnianiu instytucji demokratycznych oraz działał na rzecz budowy społeczeństwa obywatelskiego i pojednania narodowego wokół zadań przyszłości. Kampanie wyborcze w wyborach prezydenckich prowadził pod hasłami: „Wybierzmy przyszłość", "Wspólna Polska" i "Dom wszystkich - Polska" Program wyborczy zmierzający do jednoczenia społeczeństwa realizował poprzez inicjatywy legislacyjne, stałe kontakty i współpracę z przedstawicielami samorządów, organizacjami pozarządowymi, organizacjami polonijnymi, przedstawicielami kościołów i wyznań, mniejszościami narodowymi.

Autor inicjatyw służących pojednaniu:

- polsko-niemieckiemu, m.in. patronat nad budową Collegium Polonicum Uniwersytetu Viadrina w Słubicach - Frankfurcie n. Odrą, podniesienie problemu wzajemnego zwrotu dzieł kultury narodowej, Deklaracja Gdańska w sprawie osób wysiedlonych, zmuszonych do ucieczki i wypędzonych w Europie” w wyniku wojny rozpętanej przez nieludzki reżim narodowosocjalistyczny, przyjęta wspólnie z Prezydentem RFN (październik 2003), wspólne z prezydentem RFN upamiętnienie 60. rocznicy wybuchu II wojny światowej;

- polsko-ukraińskiemu, m.in. „Wspólne oświadczenie o porozumieniu i pojednaniu" Prezydentów Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy” (maj 1997), Polsko - Ukraińskie Forum Samorządowe (czerwiec 1999), inicjator odsłonięcia pomnika ku czci ofiar obozu w Jaworznie (maj 1998); doprowadził do odbudowy i otwarcia Cmentarza Orląt we Lwowie, uczestnik międzynarodowej misji mediacyjnej, służącej rozwiązaniu kryzysu politycznego, jaki powstał na Ukrainie w trakcie wyborów prezydenckich 2004 roku;

- polsko-żydowskiemu, m.in. powołanie i patronat nad Programem Oświęcimskim oraz zaangażowanie w parafowanie przez stronę polską i koalicję organizacji żydowskich Deklaracji Oświęcimskiej, udział w uroczystości poświęconej pamięci ofiar zbrodni w Jedwabnem i wyrażenie słów przeprosin w imieniu Polaków, których sumienie było poruszone tą zbrodnią, uruchomienie procesu przywracania obywatelstwa polskiego osobom pozbawionym go politycznymi decyzjami w 1968 r., aktywne uczestnictwo w pracach nad ustawą o stosunku państwa do gmin wyznaniowych żydowskich; wyróżniony doktoratem honoris causa przez Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie. Kawaler Orderu Orła Białego. Uhonorowany Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Lech Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 roku w Warszawie. Był synem Jadwigi z domu Jasiewicz i Rajmunda Kaczyńskiego, oraz bratem bliźniakiem Jarosława Kaczyńskiego, prezesa Prawa i Sprawiedliwości. Matka - filolog polski, przez kilka lat nauczycielka w warszawskich liceach, pracownik Instytutu Badań Literackich w czasie wojny była sanitariuszką w Szarych Szeregach. Ojciec – inżynier, pracownik Biura Projektów, wykładowca na Politechnice Warszawskiej był żołnierzem AK i uczestnikiem Powstania Warszawskiego w pułku "Baszta" (odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari).Edukacja: Uczeń warszawskich liceów – im. Joachima

Lelewela i XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego na Bielanach. W 1967 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po obronie pracy magisterskiej, w 1971 roku, przeprowadził się do Sopotu, by podjąć pracę naukową w Zakładzie Prawa Pracy na Uniwersytecie Gdańskim pod kierunkiem doc. dr hab. Romana Korolca, a po jego śmierci prof. dr hab. Czesława Jackowiaka. W 1980 roku obronił doktorat z prawa pracy pt. „Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy”, a w 1990 roku – habilitację rozprawą pt. „Renta Socjalna”. W latach 1996-1997 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 roku był profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Opozycja demokratyczna: Od 1976 roku, odpowiadając na apel KOR-u, podjął akcję zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników, które za pośrednictwem mamy Jadwigi przekazywał Janowi Józefowi Lipskiemu. W 1977 roku podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników. Rok później związał się z Wolnymi Związkami Zawodowymi. Prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii. Pisywał w niezależnym „Robotniku Wybrzeża” oraz kolportował wśród robotników pisma :Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”. W Sierpniu’80 został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Był autorem części zapisów porozumień sierpniowych, a także części statutów „Solidarności” dot. strajków, sekcji branżowych i układów zbiorowych. Był szefem Biura Interwencyjnego i kierownikiem Biura Analiz Bieżących Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 17 września 1980 roku poparł koncepcję Jana Olszewskiego, Jarosława Kaczyńskiego i Karola Modzelewskiego, by wszystkie nowo powstałe związki zjednoczyły się w jeden ogólnopolski związek „Solidarność”. W 1981 roku był delegatem na I Zjazd Krajowy „Solidarności” i przewodniczącym XI Zespołu Komisji Zjazdowej ds. stosunków z PZPR. Od lipca 1981 – członek zarządu regionalnego gdańskiej NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym za aktywność w ruchu solidarnościowym został internowany. W obozie internowania w Strzebielinku przebywał od grudnia 1981 roku do października 1982 roku. Po uwolnieniu powrócił do działalności związkowej i był członkiem podziemnych władz „Solidarności”. Od 1982 roku wraz z Jackiem Merklem i Aramem Rybickim był w gdańskim ”sztabie” Lecha Wałęsy. Od 1983 roku brał udział w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej i wraz z bratem Jarosławem był jej doradcą. Od 1985 roku wchodził w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. Od stycznia 1986 roku był członkiem TKK oraz uczestniczył w pracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność". Od lipca 1986 pełnił funkcję sekretarza TKK. Od grudnia 1987 po połączeniu TKK i Tymczasowej Rady „S” wszedł w skład Sekretariatu Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność", wraz z Jarosławem Kaczyńskim, Andrzejem Celińskim i Henrykiem Wujcem. We wrześniu 1988 roku brał udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Wszedł w skład powołanej przez Krajową Komisję Wykonawczą tzw. „szóstki”, czyli kierownictwa Solidarności do rozmów przy Okrągłym Stole. Od grudnia 1988 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 roku uczestniczył w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od kwietnia do lipca 1989 roku członek tzw. „Komisji Porozumiewawczej” pomiędzy rządem a „Solidarnością”. Od kwietnia 1989 został członkiem Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność", zastępującym przewodniczącego. W maju 1990 roku został I wiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność”(przy czym praktycznie kierował związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na urząd prezydenta RP). W lutym 1991 roku kandydował na stanowisko przewodniczącego „Solidarności”. W wyborach zajął II miejsce przegrywając z Marianem Krzaklewskim.

Działalność polityczna W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 roku zdobył mandat senatora ziemi gdańskiej. W sierpniu 1989 roku wspomagał Jarosława Kaczyńskiego w pracach nad utworzeniem koalicji między „Solidarnością”, a ZSL i SD. W okresie od 12 marca do 31 października 1991 roku pełnił funkcję ministra stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP (stanowisko już nieistniejące). Nadzorował prace Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii Prezydenta RP odszedł po konflikcie z Lechem Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim. W wyborach parlamentarnych w 1991 roku zdobył mandat posła na Sejm I kadencji z listy Porozumienia Centrum z okręgu nowosądeckiego. Aktywnie działał w czterech komisjach, zajmując się sprawami związanymi z legislacją i polityką społeczną. Od listopada 1991 był przewodniczącym Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. Od początku działalności politycznej w wolnej Polsce postulował lustrację i dekomunizację w życiu publicznym. 14 lutego 1992 roku został wybrany na prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Funkcje tę pełnił do 1995 roku. Jako prezes NIK w ogromnym stopniu wzmocnił zaufanie społeczne do tej instytucji (wzrost zaufania z 30 do 60 procent) i przeobraził NIK w skuteczny organ kontroli państwowej. Był członkiem Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracy przy ONZ i członkiem Prezydium EUROSAI – europejskiego stowarzyszenia organów kontroli państwowej. W latach 1995-97 – wiceprzewodniczący rady programowej Instytutu Spraw Publicznych, kierowanego przez Lenę Kolarską-Bobińską. W latach 1999-2000 – członek Komisji Kodyfikacyjnej przy ministrze pracy i polityki socjalnej. 12 czerwca 2000 roku został powołany przez premiera Jerzego Buzka na stanowisko ministra sprawiedliwości. Szybko stał się jednym z najbardziej popularnych członków rządu, drugim najpopularniejszym politykiem polskim po ówczesnym prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim. Jego działania, dążące do zerwania z obowiązującą w Polsce od lat liberalną polityką karną, spowodowały wzrost zaufania społecznego. Skutecznie walczył z przestępczością, korupcją i mafią. W 2001 roku stanął na czele Komitetu Krajowego „Prawo i Sprawiedliwość”, nowej partii prawicowej, która współtworzył wraz z Jarosławem Kaczyńskim. Uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji z okręgu gdańskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej. 18 listopada 2002 roku znaczną przewagą wygrał w bezpośrednich wyborach na Prezydenta m.st. Warszawy. Rządy w stolicy rozpoczął pod hasłami zlikwidowania układów korupcyjnych oraz przywrócenia ładu i porządku. Podjął skuteczne działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa w mieście. 1 sierpnia 2004 roku w 60. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego otworzył Muzeum Powstania Warszawskiego. Mandat Prezydenta Stolicy złożył w przeddzień objęcia urzędu Prezydenta RP. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. 23 października 2005 roku, po otrzymaniu 54,04% głosów wygrał wybory prezydenckie, pokonując swojego kontrkandydata Donalda Tuska w drugiej turze. Urząd objął 23 grudnia 2005 roku, składając przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym.10 kwietnia 2010 r. o godzinie 8:56 czasu polskiego rządowy samolot TU-154m lecący do Smoleńska na uroczystości obchodów 70. rocznicy zbrodni katyńskiej uległ katastrofie. Zginął prezydent Polski Lech Kaczyński wraz z małżonką oraz czołowi przedstawiciele władz państwowych.