Doświadczenie 3:

Do dwóch probówek wrzucono po jednej granulce cynku oraz wlano taką samą objętość 1M kwasu siarkowego(VI). Dodatkowo do jednej probówki dodano kilka kropel rozcieńczonego roztworu siarczanu (VI) miedzi.

Czas	Obserwacje
Początek Godz. 12:37	Granulki cynku o kolorze srebrzystym zostały wrzucone do obu probówek. Po dodaniu do obu 1M kwasu siarkowego (VI) oraz dodatkowo do probówki nr 1 CuSO4, zaczęto obserwacje. Obie próbki zareagowały natychmiastowo. Próbka nr 1: Malutkie pęcherzyki gazowe wydzielają się gwałtownie, osad zostaje wytrącany z próbki, kolor cynku jest srebrzysty, ciesz stała się mętna. Próbka nr 2: Pęcherzyki gazowe wydzielają się wolniej, jest ich znacznie mniej niż w próbce nr 1,nie widać osadu, kolor próbki pozostaje bez zmian, ciesz jest klarowna.
Po 15 minutach Godz. 12:52	Próbka nr 1: Ilość pęcherzyków cały czas wzrasta, osadziły się na ściankach probówki, grudka cynku zmieniła swoją wielkość: zmalała o ok. ^1/4 w stosunku do początkowej wielkości, kolor próbki zmienił się na brudno-szary(ciemnoszary). Próbka nr 2: Ilość pęcherzyków również wzrasta, ale nie tak znacznie jak w próbce nr 1, nastąpiła nieznaczna zmiana w wielkości grudki cynku, kolor nie zmienił się, ciesz przejrzysta.
Po 30 minutach Godz. 13:07	Próbka nr 1: Ilość pęcherzyków znacznie zmniejszyła się, na ściankach są nadal osadzone małe pęcherzyki, ostre krawędzie postrzępiły się, grudka została jeszcze bardziej zżarta, próbka pod wpływem działania kwasów unosi się i opuszcza, kolor zmienił się na bordowo-brunatny. Próbka nr 2: Szybkość reakcji nieco przyspieszyła, na ściankach osadziły się pęcherzyki, wielkość grudki zmalała o ok. ¼ w stosunku do początkowej wielkości, na środku grudki pojawiła się rudawa plamka, kolor cieczy stał się mniej przeźroczysty.
Koniec- probówka nr 1 po 49 min Po 55 minutach Godz. 13:32	Próbka nr 1: O godzinie 13:26 gaz przestał się wydzielać, grudka stała się niewielka, powierzchnia grudki jest porowata, wyboista. Pod wpływem poruszania probówki mogłaby rozdrobnić się na jeszcze mniejsze fragmenty, grudka przyjęła barwę rdzy. Próbka nr 2: Pęcherzyki ulatniają się intensywniej, pomniejsza się wielkość grudki, na powierzchni pojawiło się parę malutkich rdzawych kropek.

Probówka nr 1: H₂SO₄ ,Zn z dodatkiem kationów miedzi- CuSO₄

2Zn+H₂SO₄+CuSO₄2ZnSO₄+Cu+H₂

Probówka nr2: H₂SO_4, Zn

Zn + H₂SO₄ ZnSO₄ + H₂

Wyjaśnienie do obserwacji zachodzących w probówce nr 1:

Cynk jako metal o potencjale niższym wypiera wodór z jego kwasu (ulatniają się pęcherzyki gazu)

Zn + H₂SO₄ → ZnSO₄ + H₂↑

Cynk wpiera również miedź

Zn + CuSO₄ → ZnSO₄ + Cu

Powstaje ogniwo, gdzie rolę anody pełni cynk.

Anoda: Zn – 2e → Zn²⁺

Cu: Katoda: 2H²⁺ + 2e → H₂↑

Zn + H₂SO₄ → ZnSO₄ +H₂ ↑

Wnioski:

W probówce nr 1 z dodatkiem CuSO₄ reakcja zachodzi bardzo gwałtownie i po pierwszych minutach zaczyna wytrącać się osad. W probówce nr 2 reakcja nie zachodzi tak gwałtownie. Cynk wolno roztwarza się w kwasach, dopiero obecność metali o wyższym potencjale (np. miedzi) przyspiesza gwałtownie reakcje. Jest to spowodowane tym, że metale bardziej aktywne wypierają jony metali mniej aktywnych. Cynk wypiera zarówno wodór jak i miedź z roztworu z dodatkiem siarczanu VI miedzi II, co powoduje przyspieszenie reakcji. W drugiej próbce zachodziła jedna reakcja, w której wydzielał się wodór. W roztworze z dodatkiem CuSO₄ zachodzą trzy reakcje i aż w dwóch z nich wydziela się wodór.

Metal mniej szlachetny zanurzony w roztworze soli metalu bardziej szlachetnego będzie wypierał jony metalu bardziej szlachetnego, zgodnie z reakcją:

Me₁ + Me₂ⁿ⁺ → Me₁ⁿ⁺ + Me₂