Problem tchnienia życia w animowaną postać jest bardzo stary. W zasadzie został już rozwiązany w bogatej historii animacji postaci, która sięga lat 30 dwudziestego wieku. Pionierem w określeniu zasad, które powinny towarzyszyć animacjom, był sam Walt Disney, który wraz z innymi animatorami ze swojego studia spędził pewien czas na nauce w Chouinard Art Institute w Los Angeles nad nauką rysunku realistycznych postaci, a następnie zaaplikował te zasady przy tworzeniu filmów animowanych ¹. Są to:

- zgniatanie i rozciąganie (ang. squash and stretch) – nadanie przedmiotom wagi przy zachowaniu objętości,

- wyczucie czasu (ang. timing) – czas akcji na scenie jest związany zarówno z właściwościami fizycznymi obiektów (wielkość, masa), jak i z dramaturgią, jaką chce się uzyskać (humor i charakter postaci),

- wyprzedzanie akcji (ang. anticipation) – zaznaczenie, w następnej chwili nastąpi jakiś ruch, np. ugięcie kolan przed skokiem,

- inscenizacja (ang. staging) – pokazywanie tego, co jest naprawdę ważne w danej scenie, poprzez odpowiednie operowanie światłem, cieniem i kamerą,

- zazębianie się i podążanie za akcją (ang. follow through and overlapping action) - jedna akcja pociąga za sobą inne akcje z lekkim opóźnieniem, np. idąca postać ciągnie za sobą płaszcz i włosy,

- akcje progresywne i oparte o pozy kluczowe (ang. straight ahead actions and pose-to-pose actions) – tworzenie ruchu poprzez rysowanie kolejnych klatek bez wyraźnie określonej pozy docelowej lub rysowanie klatek kluczowych (pierwszej i ostatniej w sekwencji) najpierw i wypełnienie klatek między nimi tak, by stworzyć naturalne przejście,

- rozpędzanie i zwolnienie (ang. slow in and out) – uwzględnienie bezwładności obiektu, większa ilość klatek na początku i na końcu ruchu, kiedy obiekt się rozpędza i zwalnia,

- łuki (ang. arcs) – większość ruchów ludzi i zwierząt odbywa się po łukach – ruch po liniach prostych jest domeną urządzeń mechanicznych,

- akcje drugoplanowe (ang. secondary actions) – dodanie akcji pobocznych wzmacniających akcję pierwszoplanową, np. dodanie dodatkowej mimiki twarzy lub wykonywania gestów,

- wyolbrzymianie (ang. exaggeration) – odpowiednio dobrane przejaskrawienie ruchu pomaga w oddaniu jego idei,

- stałość wyglądu (ang. solid drawing) – podczas poruszania się postaci widać ją pod różnym kątem, jednak pod każdym z nich postać powinna wyglądać tak samo (wszystkie jej elementy powinny zachowywać odległość i kąt między sobą – oczy nie powinny się rozjeżdżać, nos przesuwać, usta obracać, itp.),

- urok (ang. appeal) – dodanie pewnej charyzmy, która sprawia, że widz zainteresuje się postacią i akcją,

---

1. Thomas F., Johnston O.: „Disney Animation –The Illusion of Life”, Abbeville Press,

   1981.↩