Systematyka metod Gniewkowskiego:
Metody odtwórcze:
Metoda zabawowa-klasyczna
Metoda ta występuje wtedy, kiedy źródłem i inspiracją aktywności ruchowej dzieci jest sytuacja pedagogiczna stworzona przez nauczyciela. Metoda ta oparta jest na fabule-(opowiadanie, bajka) lub przepisie. Fabuła, czyli słowny opis zdarzenia lub sytuacji przesycony wytworami fantazji n-czyciela. Dziecko ściśle przestrzega określonych reguł, a nauczyciel początkowo uczestniczy w zabawie, a potem pełni rolę obserwatora lub sędziego. Zabawa kończy się wtedy, kiedy przerwie ją nauczyciel. Reguły zabawy muszą być proste. Nieco bardziej złożona jest gra ruchowa, którą odróżniają następujące fakty: toczy się według ściśle określonych przepisów, występuje współzawodnictwo( zazwyczaj pomiędzy drużynami), gra kończy się z chwilą wygrania współzawodnictwa przez jakiś zespół czy jednostkę. Nauczyciel ma za zadanie przygotować dzieciom terenu zabaw i gier oraz środków dydaktycznych. Zabawy i gry staja się niezastąpionym środkiem wychowawczym wtedy, gdy prowadzący potrafi nimi umiejętnie operować, tzn. zna metodykę prowadzenia gier i zabaw. Jednym z podstawowych warunków prawidłowego prowadzenia zabaw i gier jest ich gruntowna znajomość(tak pisze Śleczkowski). Zabawa powinna być tak zorganizowana, by kształciła i wychowywała. Na dobrą organizacje zabawy składa się: wybór odpowiedniego miejsca, umiejętne kierowanie grupą, przestrzeganie bezpieczeństwa, dobór i prawidłowe wykorzystanie przyborów, pomocy, właściwe wykorzystanie sytuacji wychowawczych, odpowiednia postawa prowadzącego.
Przykłady zabaw:
Zabawa w ,,Figury”
Dzieci ustawione w szeregu, jeden z uczestników rzuca piłką do stojących w szeregu a wraz z rzutem wymienia nazwę figury geometrycznej np.: kwadrat, prostokąt, trójkąt. Każdy chwyta piłkę i odrzuca ją podającemu. Gdy ten wymieni ,,koło” wtedy nie wolno chwytać piłki. Kto ją schwyci traci zdobyte punkty. Wygrywa ten, kto zdobędzie najwięcej punktów.
Zabawa ,,Żywe domino znaków drogowych”
Dzieci ustawiają się w kole. Prowadzący wręcza im po dwa znaki drogowe na kartonikach. Znaki powtarzają się tak, aby par było wiele. Następnie każe dzieciom się rozejść. Na hasło dzieci odszukują się i ustawiają z rozłożonymi rękami, w których trzymają znaki drogowe tworząc układ domino.
Zabawa „Lustro”
Dzieci siedzą skrzyżnie na obwodzie koła. Jedni dziecko wychodzi z sali , prowadzący wyznacza inne dziecko, którego zadaniem jest imitowanie rożnych ruchów. Pozostałe osoby naśladują zadane ruchy. Zadaniem dziecka, które wraca do grupy jest odgadnięcie kto imituje ruchy. Po odgadnięciu następuje zmiana ról.