Co w „Ludziach bezdomnych” Stefana Żeromskiego symbolizują Wenus z Milo i Rybak Puvisa de Chavannes’a? Odpowiedz, analizując poniższe fragmenty oraz wskazując związek obu symboli z kreacją bohaterów i innymi symbolami przedstawionymi w utworze.?

„Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego jest utworem poruszającym problematykę bezdomności w sposób metaforyczny, stąd też znaleźć tam możemy również inne symbole pośrednio lub bezpośrednio nawiązujące do problemu ?bezdomności? i kontrastowości głównych bohaterów. Życie ludzkie skonstruowane jest na zasadzie dualizmu i takim właśnie przedstawia go Żeromski.
?Wenus z Milo? przywodzi na myśl witalność, urodę, radość życia, harmonię i spokój, beztroskie, acz pozbawione celu życie. Jest piękna, zamyślona, ?posiadła wiadomość o wszystkim, zobaczyła wieczne dnie i prace na ziemi, noce i łzy (…)? . ?Rybak? z kolei, ?obrosły kłakami, w koszuli, która się na nim ze starości rozlazła, w portkach wiszących na spiczastych kościach bioder? , jest gorzkim obrazkiem dokumentującym ludzką biedę, podziały społeczne i niepewność żywota.
Tomasz Judym, główny bohater powieści uosabia właśnie ten ubogi, niesprawiedliwy świat, gdzie brudne, głodne dzieci, pozostawione same sobie muszą czekać, aż schorowani rodzice wrócą z katorżniczej pracy w fabryce; gdzie odrapane mury starych czynszówek i fabryk to codzienność. Mimo iż Judym wyrwał się z tej rzeczywistości, nadal nie potrafi odnaleźć się w nowej sytuacji. Jest rozdarty niczym sosna, która pojawia się w dalszej części utworu, ponieważ z jednej strony podoba mu się świat do którego dołączył, przywykł do nowej sytuacji materialnej, z drugiej zaś nie potrafi zapomnieć o swoich korzeniach. Sosna symbolizuje również rozdarcie doktora między miłością do Joanny Podborskiej, a obowiązkiem poświęcenia życia dla pracy na rzecz ubogich. Mimo iż w końcu podejmuje decyzję, ból i rozdarcie nadal pozostają w jego sercu.
Wdowa Niewadzka oraz panny Orszeńskie symbolizują zaś świat Wenus. Zwiewny, delikatny, zmysłowy. Świat, który tak pociąga doktora Judyma. Autor zastosował w utworze również inny symbol, który ukazuje tę rzeczywistość. Karbowskiego – utracjusza i bawidamka, w którym kochała się panna Natalia, porównuje do kwiatu tuberozy. Życie Karbowskiego jest piękne i wykwintne, ale bezużyteczne i szkodliwe.
Żeromski cały czas starał się przedstawić kontrast między tymi światami. Opisując zabytki Paryża, nie zapomina również napisać o przytułku, odorze, nędzy. Po opisie warszawskiego salonu doktora Czernisza przechodzi do naturalistycznych szczegółów targu, gdzie spoceni, ubodzy ludzie tłoczą się między straganami z fasolą i dynią, gdzie unosił się fetor przepracowanych, schorowanych ciał. Autor przeciwstawia fatalne warunki bytowe górników bogatemu lokum dyrektora Kalinowicza. Opiewając malowniczą przyrodę Cisów i uzdrowiska ulokowanego między dwoma stawami, przenosi się do folwarcznych zabudowań, gdzie brud, nędza i mieszkanie w dużych skupiskach, często wraz ze zwierzętami nie pomagają mieszkańcom w zwalczaniu malarii.
Zabiegi Żeromskiego miały na celu nie tylko wskazanie podziałów istniejących na świecie. Wszystkie blaski i cienie życia poznajemy przecież dzięki nieustannej wędrówce Judyma i to one przygotowują fundament dla mającego się rozegrać dramatu doktora – altruisty. „Wenus z Milo” , „Ubogi rybak” oraz pozostałe symbole użyte w powieści, to także uczucia, z którymi bije się Tomasz Judym. W efekcie żadne z nich nie zwycięża. Uosobieniem tych wewnętrznych zmagań jest rozdarta sosna, z jednej strony obumarła, z drugiej resztką korzeni trzymająca się podłoża. W tym symbolu badacze dopatrują się rezygnacji z miłości i szczęścia rodzinnego na rzecz pożytku społecznego, ja natomiast widzę w niej również ogromną przepaść, która również dziś dzieli ludzi kryteriami materialnymi, utrudniając ubogim wyrwać się z nędzy i marazmu.