Badanie właściwości użytkowych folii opakowaniowych z tworzyw sztucznych rozpoczynamy od oceny wyglądu zewnętrznego folii.
Ocenie wzrokowej poddajemy materiał w poszukiwaniu wad takich jak:

- niejednorodność barwy,

- miejscowe zabrudzenia,

- zacieki,

- zapleśnienia,

- falowanie,

- uszkodzenia mechaniczne,

- wady sklejenia wstęgi,

- nierówności nawinięcia,

- sklejenie lub zerwanie na czołach.

Badanie trwałości (przyczepności) nadruku do podłoża

O przyczepności nadruku do podłoża (materiału opakowaniowego) decyduje szereg czynników.
Wśród najważniejszych z nich należy wskazać:
- rodzaj farby drukarskiej,
- poprawność doboru rodzaju farby drukarskiej do rodzaju podłoża,
- metoda drukowania,
- grubość warstwy farby na materiale zadrukowanym,
- spójność i elastyczność farby po wyschnięciu.

Jedną z najprostszych metod badania przyczepności nadruku jest metoda plasterka na sucho. Metoda ta polega na zbadaniu trwałości nadruku poprzez bezpośrednie naklejenie na nadruk plasterka taśmy samoprzylepnej, a następnie energiczne oderwanie go od podłoża.

Wykonanie oznaczenia
Próbki do badań należy pobrać w sposób losowy, należy jednak odrzucić te, których nadruk w znacznym stopniu jest uszkodzony, co uniemożliwiałoby obiektywną ocenę.
Badaną próbkę należy rozłożyć na płaskiej powierzchni. Jeżeli istnieje taka konieczność oczyścić ją z kurzu, brud, itp. Na czystą powierzchnię nadruku nakleić plasterek taśmy samoprzylepnej o długości minimum 5 cm. Plasterek powinien dokładnie przywrzeć do podłoża. Następnie energicznym ruchem zerwać go z materiału opakowaniowego.
Wynikiem oznaczenia jest słowne określenie, czy nadruk uległ przerwaniu w miejscu naklejenia plastra. Należy również w przybliżeniu lub poprzez pomiar określić udział powierzchni przerwania nadruku w stosunku do badanej powierzchni materiału zadrukowanego.

Inne metody badania jakości nadruku:
- metoda tarcia na sucho,
- metoda tarcia przy zwiększonej wilgotności,
- metoda badana odporności nadruku na mięcie.

Oznaczenie wytrzymałości zgrzewu

Oznaczenie polega na wykonaniu zgrzewu dwóch arkuszy folii opakowaniowej z tworzywa sztucznego na zgrzewarce i zbadaniu wytrzymałości zgrzewu na zerwanie.
Przygotowanie próbek polega na wycięciu dwóch kwadratowych arkuszy folii o bokach 100mm. Arkusze należy złożyć zadrukowanymi stronami do siebie, a następnie umieścić między elektrodami zgrzewarki. Miejsce złożenia powinno wystawać około 10mm poza elektrody. Zgrzew jest wykonywany poprzez naciśnięcie ramienia zgrzewarki. Czas zgrzewania jest wskazywany przez diodę kontrolną. Zależy on od rodzaju materiału i jego grubości. Regulator czasu zgrzewania znajduje się w części bocznej urządzenia. Zgrzane arkusze pozostawić do ostygnięcia.Ze zgrzanych arkuszy wyciąć 4 paski o szerokości 15mm. Oznaczyć wytrzymałość mechaniczną zgrzewów poprzez badanie na zrywarce. Próbki umieszczać niezgrzanymi końcami w szczęki zrywarki. Odcinek zgrzewu na próbce powinien się znajdować w połowie odległości początkowej między górną i dolną częścią zrywarki.

POŁYSK

Odbicie światła
Światło padające na granicę dwóch ośrodków może ulec odbiciu. Dzieje się tak bardzo często, przy czym dodatkowo część wiązki świetlnej może dodatkowo ulegać załamaniu. Odbicie to nagła zmiana kierunku rozchodzenia się fali na granicy dwóch ośrodków.

W zależności od ich własności refleksyjnych może to być:

• odbicie kierunkowe, przy którym kąt odbicia jest równy kątowi padania światła,

• odbicie rozproszone, występujące, gdy światło pada na powierzchnię odbijającą w sposób lambertowski (cosinusoidalny) i odbija się od niej we wszystkich kierunkach,

• odbicie kierunkowo-rozproszone, gdy światło odbija się częściowo w sposób kierunkowy, a częściowo w sposób rozproszony.

Połysk jest jedną z własności wykorzystywanych do opisu i ilościowej oceny wyglądu powierzchni. Jako zjawisko wizualne jest związane ze zdolnością powierzchni do kierunkowego odbijania światła padającego na powierzchnię.

Ze względu na brak jednoznacznej definicji połysku, często określa się go jako stosunek natężenia światła odbitego pod kątem padania do natężenia światła padającego.
Połysk może być również określany jako stosunek współczynnika odbicia kierunkowego do całkowitego współczynnika odbicia.

Połysk zależy od trzech charakterystyk:
- ukształtowanie powierzchni,
- współczynnika załamania światła,
- długości fali światła padającego.

Oznaczenie wykonywane jest za pomocą jednowiązkowego spektrofotometru SPECOL, polega ono na pomiarze współczynnika transmisji światłą w funkcji długości fali.
Układ optyczny przyrządu (rys. 2) składa się ze źródła światła (1), soczewek skupiających (2, 5, 7, 9) oraz szczelin (4, 8), których zadaniem jest formowanie wiązki równoległej padającej na siatkę dyfrakcyjną (6) oraz badaną próbkę (10). Zwierciadło (3) również bierze udział w prowadzeniu wiązki.

Źródłem promieniowania (1) jest żarówka emitująca światło białe, które zostaje rozszczepione przez siatkę dyfrakcyjną (6) na różne barwy, odpowiadające różnym długościom fali elektromagnetycznej. Monochromatyczne promieniowanie pada na badaną próbkę (10). Odbite promieniowanie pada na detektor promieniowania (fotodetektor 11), który przetwarza sygnał optyczny na sygnał elektryczny. Sygnał ten jest następnie wzmacniany elektronicznie (wzmacniacz 12). Natężenie światła padającego na fotodetektor, a zatem i sygnał elektryczny, są proporcjonalne do współczynnika transmisji T. Miernik (13) ma skalę liniową dla współczynnika transmisji. Odczytywane wartości współczynnika transmisji wyrażone są w procentach.

Połysk można rozważać nie tylko jako zjawisko fizyczne, ale także jako wrażenie wizualne związane z subiektywnym odczucie obserwatora. Obserwatorzy mogą opisywać połysk jako "wysoki" lub "matowy".

Postrzeganie połysku jest wrażeniem indywidualnym, z względu na sposób dokonywania oceny obserwatorów można podzielić na dwie grupy:
- obserwatorzy analizujący - zwracający uwagę na ostrość odbitych pojedynczych obiektów,
- obserwatorzy odbierający połysk przy zestawieniu powierzchni jasnej i ciemnej, widzący całość obrazu i analizujący kontrast odbitych obiektów.