Łokieć tenisisty

„Łokieć tenisisty” jest bolesną dolegliwością mającą swe źródło w zmienionej patologicznie okolicy przyczepu ścięgien mięśni prostowników nadgarstka do kości nadkłykcia bocznego kości ramiennej, prowadzącą do obniżenia funkcji kończyny dotkniętej problemem.

„Łokieć tenisisty” do roku 1999 traktowany był jako problem o charakterze zapalenia ścięgna. Idąc tym tropem, leczony był lekami przeciwzapalnymi, tj. sterydy w iniekcjach (tzw. blokady), maściami i żelami przeciwzapalnymi np. Diclofenac, czy też zabiegami fizykoterapeutycznymi zmniejszającymi stan zapalny, jak laser czy jonoforeza. Rok 1999 był przełomowy – ukazała się publikacja badań mikroskopowych, histologicznych autorstwa dr Nirschla, która dowiodła, że przyczyną dolegliwości są zmiany o charakterze degeneracyjnym (uszkodzenie struktury włókien kolagenowych tworzących ścięgna i nieprawidłowe ukrwienie okolicy przyczepu spowodowane przewlekłymi przeciążeniami i mikrourazami) i postanowiono nazwać ten stan tendinopatią. Ciekawym zagadnieniem pozostał fakt, skąd pochodzi ból, gdyż w ścięgnie nie znaleziono włókien nerwowych; w ostatnich badaniach stwierdzono substancje białkowe np. substancja P, które mogą odpowiadać za odczucie bólu.

Grupą najbardziej narażoną na problemy ze ścięgnami są ludzie w przedziale wiekowym 30-65 lat, zaś w szczególności między 45 a 54 rokiem życia. Zwiększone ryzyko rozwinięcia patologii „łokcia tenisisty” zaobserwowano także u palaczy tytoniu. Tenisiści – zarówno zawodowcy jak i amatorzy – stanowią zaledwie 10% wszystkich pacjentów z problemem „łokcia tenisisty”; bardzo często na tę przypadłość zapadają ludzie pracujący na co dzień z komputerem (sekretarki, pracownicy biurowi, informatycy, etc.) – chodzi o specyficzny układ rąk podczas pisania na klawiaturze komputera, a także ludzie wykonujący ruchy nadgarstka typu wkręcanie śrubokrętem z silnym zaciskiem ręki (ortopedzi, elektrycy). Pozytywnym aspektem tej dolegliwości jest spontaniczne wyzdrowienie – w przeciągu 1-2 lat, obserwowane u 80-90% wszystkich przypadków.

Przyczyną rozwinięcia zmian degeneracyjnych jest najczęściej długo trwające przeciążenie mięśni z powtarzającymi się mikrourazami na ich przyczepie do kości. W tenisie aktywnością która powoduje odgięcie grzbietowe nadgarstka (do góry) i napięcie w mięśniach jest niemalże każdy typ uderzenia. Zauważono, iż zawodowi gracze, którzy skarżą się na „łokieć tenisisty”, wykazywali zwiększoną aktywność prostowników nadgarstka w trakcie uderzenia i tuż po uderzeniu piłki. Ta zwiększona aktywność mięśni mogła mieć swoją przyczynę w nieprawidłowej technice prowadzenia nadgarstka i łokcia w trakcie uderzenia, a także tzw. uderzenia otwartą rakietą i dolną częścią naciągu. Zaobserwowano, iż tenisiści używający oburęcznego backhandu rzadko rozwijają tę patologię gdyż większość energii pochłania kończyna nie dominująca, czyli u praworęcznych podczas tego uderzenia większość energii pochłania lewa ręka. O wiele więcej przypadków „łokcia tenisisty” diagnozuje się u tenisistów amatorów w porównaniu z zawodowymi graczami. Jest to spowodowane błędami technicznymi, co prowadzi do zwiększonej transmisji energii z rakiety na nadgarstek i łokieć. Redukcja energii jest możliwa poprzez prawidłowe prowadzenie rakiety również po uderzeniu, tzn. po uderzeniu należy uwolnić zacisk dłoni na rakiecie.

Wśród tenisistów-amatorów popularne jest używanie gumowych wkładek między struny naciągu aby zmniejszyć wibracje. Badania naukowe dowiodły, że stosowanie tego typu urządzeń w żaden sposób nie zmniejsza amplitudy wibracji, i co za tym idzie nie działa prewencyjnie.

Na transmisję energii uderzenia z rakiety na kończynę górną ma wpływ waga gracza, technika, doświadczenie i właściwości rakiety. Dobra technika, duże doświadczenie gracza i większa waga ciała zmniejsza wibracje w ręce. Najczęściej wśród amatorów „łokieć tenisisty” występuje u graczy stosujących jednoręczny backhand – jest to spowodowane nieprawidłowym ustawieniem nadgarstka w zgięciu dłoniowym w trakcie uderzenia, podczas gdy doświadczeni zawodnicy uderzają piłkę w pozycji zgięcia grzbietowego nadgarstka, a po uderzeniu obie grupy graczy kontynuują ruch nadgarstka w wyżej wymienionych kierunkach. Jeśli chodzi o rakietę, to efekt zmniejszenia wibracji w ręce i przeciwdziałanie rozwojowi tendinopatii daje duży rozmiar głowy, mniejsza waga rakiety, rama grafitowa lub epoksydowa, mniejsza siła naciągu i większa ilość strun naciągu, zaś obwód uchwytu rakiety nie ma do końca udowodnionego wpływu ale zalecany jest rozmiar uchwytu 2 lub 3, a dla dzieci 1. Gra na twardych kortach również sprzyja rozwinięciu patologii.

Jak stwierdzić czy występuje „łokieć tenisisty”? Najczęściej ból pojawia się w okolicy zewnętrznej (bocznej) łokcia i promieniuje; zwiększa się, gdy zaciskamy mocno dłoń lub zginamy grzbietowo nadgarstek z oporem, np. w trakcie uderzenia. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu-badania lekarskiego (odpowiednich testów), badania USG a czasami wykonuje się zdjęcie rentgenowskie, rezonans magnetyczny lub elektromiografię. Leczenie „łokcia tenisisty” trwa od 6 do 12 tygodni i uzależnione jest od okresu trwania dolegliwości, charakteru zmian degeneracyjnych w ścięgnie i jego przyczepie a także stosowanych wcześniej terapii. Celem leczenia jest zmniejszenie dolegliwości bólowych, usprawnienie funkcji kończyny, zwiększenie siły mięśni. Aby problem nigdy nie powrócił należy także poprawić technikę gry i dostosować parametry rakiety do swoich umiejętności i warunków fizycznych. Należy unikać całkowitego unieruchomienia kończyny, gdyż prowadzi to do zaników mięśni i spowolnienia procesu rehabilitacji. Pierwszym doraźnym środkiem leczniczym są okłady z lodu; leki przeciwbólowe i przeciwzapalne działają tylko przeciwbólowo natomiast nie leczą przyczyny dolegliwości, a czasami nawet, tak jak iniekcje sterydowe, mogą prowadzić do powiększenia zniszczeń w ścięgnie. Wyniki fizykoterapii (ultradźwięki, jonoforeza, itd.) są porównywalne ze starą metodą „czas leczy rany”. Odciążenie przyczepu jest możliwe za pomocą specjalnych opasek uciskowych, lecz ich nieprawidłowe stosowanie może tylko zwiększyć dolegliwości. Z nowych metod które są skuteczne, można wymienić: ESWT – terapia falą uderzeniową, iniekcje z płytko pochodnych czynników wzrostowych (Recover System) i mini inwazyjną metodę Topaz z użyciem elektrody generującej energię fali radiowej. Ich działanie polega na stymulacji procesu regeneracji uszkodzonego ścięgna. Jedynie kilka procent przypadków wymaga bardziej rozległych i inwazyjnych zabiegów operacyjnych. Chociaż wszystkie te metody są mini inwazyjne to ich skuteczność dla pacjenta uzależniona jest od prawidłowego doboru metody leczenia przez chirurga ortopedę, dokładnego oznaczenia pod USG miejsca wykonania zabiegu oraz rehabilitacji pozabiegowej (6-12 tygodni).

Łokieć tenisisty


Łokieć tenisisty (lub golfisty) - stan zapalny zewnętrznej powierzchni stawu łokciowego spowodowany przeciążeniem przyczepionych do niej ścięgien mięśni przedramienia.
Objawy: ból, obrzęk, zaczerwienienie łokcia.
Leczenie: leki przeciwzapalne, unieruchomienie, wypoczynek.
Badania: badanie fizykalne, z dolegliwościami należy zgłosić się do ortopedy, chirurga lub lekarza rodzinnego.

Schorzenie dotyczy najczęściej pacjentów w wieku od 40 do 60 lat. Łokieć tenisisty (zapalenie nadkłykcia bocznego) lub golfisty (zapalenie nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej) dotyczy w sumie 1-3% całej populacji.

Za czynniki wywołujące łokieć tenisisty uważa się często powtarzane czynności ruchowe (np. grę na pianinie, pisanie na maszynie lub komputerze, ruchy rotacyjne) i uprawianie sportu. U podłoża patogenezy zmian zwyrodnieniowych i stwardnienia przyczepów ścięgien mięśni przedramienia leżą powtarzające się mikrourazy m.in. łokcia.

Łokieć tenisisty jest zwyczajową nazwą schorzenia, które fachowo nazywa się zapaleniem nadkłykcia bocznego kości ramiennej (sąsiaduje on ze stawem łokciowym). Na owym nadkłykciu znajdują się przyczepy mięśni, które zawiadują pracą nadgarstka (jego prostowaniem). Dolegliwości pojawiają się zazwyczaj w stanach przewlekłego przeciążenia nadgarstka. Sytuacja ta występuje np. u tenisistów, gdyż podczas gry nadgarstek ciężko pracuje (stąd nazwa choroby).

Przyczyn, w których dochodzi do przeciążenia nadgarstka, jest wiele, np. podczas prac krawieckich, ćwiczeń wioślarzy, gry skrzypków, a także pracy przy komputerze. Tak więc określenie łokieć tenisisty może być dla laika mylące, bowiem nie jest to choroba dotycząąca tylko tenisistów. Schorzenie jest bardzo uciążliwe. Charakteryzuje się okresowymi silnymi bólami łokcia.

Jakie jest leczenie łokcia tenisisty? W okresie zaostrzeń ważne jest ograniczenie pracy nadgarstkiem. Gdy dolegliwości bólowe są bardzo silne, byłoby wskazane bolący staw unieruchomić, np. używając temblaka bądz nawet opatrunku gipsowego. Na schodzenie łokieć tenisisty zalecane są również leki o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym, np. Majmil, Diclofenac, Profenid, Piroxicam. Leki te można stosować ogólnie, w postaci tabletek lub miejscowo w postaci żeli. Przynoszą szybką ulgę.

Jednakże w przypadkach, kiedy objawy są bardzo dokuczliwe i trwają kilka lat, pomocna będzie fizykoterapia, np. jonoforeza, laser, ultradzwięki. Zabiegom tym można się poddać w przychodni rehabilitacyjnej. Ostatecznością jest leczenie operacyjne.

Warto wiedzieć, że schorzenie - łokieć tenisisty - trwa zwykle dosyć długo i lubi powracać. Dlatego trzeba zawczasu pomyśleć o profilaktyce. Należy unikać długotrwałej pracy przy komputerze i stworzyć odpowiednie warunki, które będą najmniej szkodliwe dla organizmu, np. używać ergonomicznej klawiatury.

Łokieć tenisisty: diagnostyka i terapia

Sekcja: Postepy w medycynie

Data publikacji: 2005-06-15
Dziedzina: Ortopedia

Inne artykuły:

Piwo dobre dla kości

Endoproteza kolana wszczepiona w Świeciu

Pierwsza tytanowa panewka

Witaminy D i wapń - skuteczne połączenie

Żebra z tytanu w Sosnowcu

Zwyrodnienie stawu kolanowego

Pooperacyjne powikłania zakrzepowo-zatorowe

Bóle kostno-mięśniowe u starszych pacjentów

Osteoporoza do przewidzenia

Molekularne tło osteoporozy

Urazy kręgosłupa szyjnego

Tai Chi na zwyrodnienia kolan

Zadbaj o stopy cukrzyku

Złamania u chorych kardiologicznie

Złamania po glitazonach

Soja po menopauzie

Nowości w leczeniu RZS

Endoprotezy biodrowe: droższe nie znaczy lepsze

Podstawą prawidłowego zdiagnozowania bólu zlokalizowanego w części bocznej łokcia, powyżej stawu łokciowego jest wykluczenie urazu bezpośredniego lub skrętnego. Jeśli do niego doszło, powodem dolegliwości może być złamanie głowy kości promieniowej (częste przy upadku na rękę zgiętą w łokciu), skręcenie stawu łokciowego lub uraz części bocznej aparatu więzadłowego. Jeżeli ból nie ma związku z urazem, najczęściej mamy do czynienia ze zmianami zwyrodnieniowo-przeciążeniowymi.

Tak zwany łokieć tenisisty, czyli zapalenie wspólnego przyczepu mięśni: prostownika promieniowego nadgarstka i palców, to jedna z najczęstszych dolegliwości w obrębie stawu łokciowego. Wbrew nazwie, zawodowy tenisista nie może sobie na nią pozwolić.

Oznacza ona bowiem, że albo popełnia błąd techniczny w czasie gry,
albo ma niewłaściwy sprzęt, np. rakieta jest zbyt ciężka lub ma zły obwód rękojeści - mówi lek. Łukasz Luboiński z Oddziału Ortopedii Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA w Warszawie. - Częściej schorzenie to dotyka młodych osób, które dopiero zaczynają uprawiać sport, i wtedy, oprócz interwencji lekarskiej, konieczna jest pomoc instruktora". Poza sportem, powodem zmian zwyrodnieniowo-przeciążeniowych prowadzących do zapalenia wspólnego przyczepu mięśni prostowników, mogą być powtarzające się czynności ruchowe związane z długim utrzymywaniem nadgarstka w przeproście z licznymi ruchami palców, np. podczas pisania na klawiaturze komputera czy gry na pianinie.

Diagnostyka tego schorzenia nie jest trudna, wystarczy przeprowadzić prosty test polegający na prostowaniu nadgarstka i palca trzeciego przeciw oporowi - mówi Ł. Luboiński. - Wtedy dochodzi do nasilenia dolegliwości: pojawia się silny kłujący ból zlokalizowany w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej". Do podstawowych badań diagnostycznych należy zdjęcie RTG (AP i boczne) - najlepiej obu stawów łokciowych, żeby porównać, czy nie doszło tam kiedyś do urazu, czy nie ma zwapnień we wspólnym przyczepie prostowników, zmian zwyrodnieniowych w obrębie stawu łokciowego lub ciał wolnych. Następnie należy wykonać USG, które najczęściej potwierdza zmiany zwyrodnieniowo-degeneracyjne wspólnego przyczepu prostowników nadgarstka i palców w okolicy nadkłykcia bocznego. To oznacza, że mamy do czynienia z łokciem tenisisty, jedną z najczęstszych entezopatii" - mówi Ł. Luboiński.

Domowa krioterapia

Leczenie pierwszego rzutu w łokciu tenisisty składa się z trzech elementów. Podstawa to wyeliminowanie lub maksymalne ograniczenie (na 2-3 tygodnie) wszystkich ruchów nasilających dolegliwości bólowe. Pomocne w tym może być zastosowanie łuski gipsowej dłoniowej, którą pacjent sam zdejmuje i zakłada w sytuacji, gdy pojawia się ból lub ręka jest zmęczona. W sklepach ortopedyczno-rehabilitacyjnch dostępne są również ortezy.

Drugim elementem terapii jest masaż. Pacjent wykonuje go samodzielnie: co 3-4 godziny bolące miejsce masuje kostką lodu, aż do jej rozpuszczenia" - mówi Ł. Luboiński. Następnie, bezpośrednio po osuszeniu łokcia, należy w niego wetrzeć którąś z maści o właściwościach przeciwbólowych i przeciwzapalnych, dostępnych w aptece bez recepty.

Trzecim składnikiem leczenia jest przyjmowanie przez pacjenta przez ok. 2-3 tygodnie doustnych NLPZ, najlepiej jak najbardziej wybiórczych w kierunku COX-2. W początkowej fazie leczenia warto też uwzględnić rehabilitację. ?Można stosować ultradźwięki, laser, jonoforezę lub krioterapię miejscową - wylicza Ł. Luboiński. - To najprostsze i powszechnie dostępne zabiegi, które efektywnie wspomagają leczenie".

Niebezpieczny steryd

Jeśli po 3-4 tygodniach opisanego leczenia dolegliwości się zmniejszyły, terapię należy kontynuować, ale jeżeli się nasiliły, pacjenta trzeba skierować do specjalisty. ?Większość ortopedów robi blokady sterydowe tej okolicy, ale to niebezpieczna metoda - uważa Ł. Lubioński. - Sterydy wyłączają ból i pacjent nie wie, kiedy robi sobie krzywdę, więc może doprowadzić do całkowitego urwania mięśni lub nasilenia zmian". Przyznaje jednak, że steryd działa silnie przeciwbólowo oraz przeciwzapalnie i na czas od 3 do 6 tygodni całkowicie eliminuje ból. Jeśli w tym czasie pacjent uniknie ruchów, które wcześniej nasilały dolegliwości, może nastąpić wyleczenie.

Druga możliwość to ostrzykiwanie bolącego miejsca krwią żylną lub czynnikami wzrostu - mówi Ł. Luboiński. - Pobiera się ok. 2-3 cm krwi pacjenta i miesza ją z 1 cm ksylokainy, a następnie podaje podokostnowo. W ten sposób tworzy się krwiak, na którego bazie zmiany się goją". Na podobnej zasadzie - stworzenia krwiaka - opiera się zabieg fali wstrząsowej (ultradźwiękowej), tzw. ESWT, jedna z metod rehabilitacyjnych wykorzystywanych w leczeniu tej dolegliwości, dostępna w niektórych ośrodkach.

Różne pochodzenie dolegliwości

Pojęciem ?łokieć tenisisty" określa się m.in. następujące zmiany:
o -zapalenie wspólnego przyczepu mięśni prostowników nadgarstka i palców (na tle zmian zwyrodnieniowo-przeciążeniowych dochodzi do uszkodzenia ścięgna w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej);
o -uwięźnięcie gałązki skórnej nerwu promieniowego;
o -zmiany zwyrodnieniowe w obrębie stawu ramienno-promieniowego;
o -uszkodzenia całego kompleksu więzadłowego bocznego stawu łokciowego (głównie chodzi o więzadło obrączkowate głowy kości promieniowej).

Cechą charakterystyczną wszystkich schorzeń jest ból w części bocznej łokcia, powyżej stawu łokciowego.

Co to jest?

"Łokieć tenisisty" (entezopatia nadkłykcia bocznego kości ramiennej)-pojęcie to określa popularną wśród tenisistów, graczy w badmintona czy squash'a dolegliwość. Może ona również dotyczyć osób wykonujących określoną pracę (jest klasyfikowana jako choroba zawodowa), związane z powtarzalnymi ruchami i pozycją ręki (stomatolodzy, elektrycy, masażyści, ślusarze, gospodynie domowe). Bolesność umiejscawia się na małej wyniosłości kostnej (nadkłykciu bocznym) na zewnętrznej stronie łokcia, gdzie mają początek (przyczep) mięśnie prostujące palce i nadgarstek. Powierzchnia tego miejsca jest bardzo mała w stosunku do naprężeń-dochodzi do przeciążeń i mikrourazów.

Dlaczego?

Powstaje w wyniku zbyt intensywnej pracy mięśni prostowników nadgarstka i palców. U sportowców, przyczyna może wynikać z nieprawidłowej techniki uderzenia. Dotyczy to zwłaszcza bekhendu, gdy zamiast obszernego zamachu przy udziale ramienia i stawu barkowego, uderzenie odbywa się "z nadgarstka". U graczy wyczynowych, objawy może wywołać mocno rotowany serwis.
Odbicie piłeczki tenisowej poruszającej się z prędkością 50 km/h, odpowiada podniesieniu 25 kilogramów. Siły i wibracje działające na rakietę powinny być równomiernie rozłożone i rozproszone na całe ciało sportowca (ramię, tułów, mięśnie).


UWAGA! ŁOKIEĆ TENISISTY WYSTĘPUJE U
45% GRAJĄCYCH CODZIENNIE I 25% GRAJĄCYCH RAZ, DWA RAZY W TYGODNIU

WYSTĘPUJE SZCZEGÓLNIE CZĘSTO U ROZPOCZYNAJĄCYCH NAUKĘ GRY W TENISA
PO CZTERDZIESTYM ROKU ŻYCIA







rys. Olga Jawor


1. Nadkłykieć boczny kości łokciowej,
2. kość łokciowa,
3. mięsień prostownik nadgarstka,
4. kość ramienna.


Objawy

- Ból głównie dotyczy zewnętrznej części łokcia, może też promieniować w górę i w dół po zewnętrznej części przedramienia.
- Wyraźna tkliwość po ucisku lub opukaniu nadkłykcia bocznego.
- Osłabienie nadgarstka i problemy z prostymi czynnościami jak: przywitanie podaniem ręki, otwieranie drzwi samochodu, unoszenie filiżanki.
- Nasilenie bólu po zgięciu ręki w nadgarstku w stronę jej grzbietu, przy skręcaniu przedramienia na zewnątrz, prostowaniu zgiętych palców (zwłaszcza przeciw oporowi).

Zapobieganie

- Ochraniacz łokcia lub zwykła opaska elastyczna (rozproszenie naprężeń).
- NAJWAŻNIEJSZA JEST KOREKTA NIEPRAWIDŁOWEJ TECHNIKI UDERZENIA RAKIETĄ I UNIKANIE RUCHÓW WYWOŁUJĄCYCH BÓL.

PODCZAS GRY PAMIETAJ O:

- dobrej pracy nóg-podbiegaj na prawidłową odległość do piłeczki;
- uderzaj jak najdokładniej centralną częścią rakiety i w odpowiednim momencie (piłki opadające są "bardziej ciężkie");
- graj na kortach ziemnych-nawierzchnie trawiaste, tartanowe czy parkiet są "szybkie"-piłka ślizga się po nich uderzając w rakietę z większą siłą co bardziej obciąży Twój łokieć;
- dbaj by piłeczki były lekkie-nie graj mokrymi czy pękniętymi;
- indywidualnie dobierz rakietę-graj lekką, dobrze wyważoną, o prawidłowo dobranym rozmiarze uchwytu (JAK TO ZROBIĆ? ODLEGŁOŚĆ MIĘDZY CENTRALNĄ CZĘŚCIĄ DŁONI A KOŃCEM ŚRODKOWEGO PALCA MA BYĆ RÓWNA OBWODOWI UCHWYTU RAKIETY);
- im mocniej napięty naciąg tym większe naprężenia w Twoim łokciu; naciągi naturalne powodują mniej wibracji i są bardziej sprężyste niż nylonowe.

Leczenie

Powinieneś:
1. zasięgnąć porady lekarza,
2. w ostrym okresie złagodzić ból i odczyn zapalny stosując zimne okłady przez kilka dni,
3. utrzymuj aktywność ruchową (TENIS RÓWNIEŻ), dbając jednocześnie o zaniechanie czynności wywołujących ból,
4. po kilku dniach gdy ból już nie jest tak dokuczliwy-ogrzewać łokieć,
5. gdy tolerujesz ból przy uścisku dłoni, zapytaj lekarza o ćwiczenia przedramienia (np. izometryczne ćwiczenia mięśni prostowników nadgarstka, stretching).


Lekarz:
1. przepisze Ci doustne leki przeciwzapalne,
2. zaleci badanie i leczenie ultradzwiękami,
3. w przypadkach przewlekłych wstrzyknie miejscowo lek przeciwzapalny i unieruchomi kończynę,
4. gdy brak poprawy-leczenie operacyjne.


UWAGA! DO INTENSYWNEGO SPORTU WRÓĆ DOPIERO PO CAŁKOWITYM USTĄPIENIU DOLEGLIWOŚCI

Zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

	Zapalenie nadkłykcia bocznego
epicondylitis lateralis humeri
ICD-10	M77.1

Zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej, łokieć tenisisty^[1] (łac. epicondylitis lateralis humeri) – zespół bólowy tkanek miękkich położonych bocznie w stosunku do stawu łokciowego, pochodzący najczęściej z uszkodzonego przyczepu mięśnia prostownika wspólnego palców, który przyczepia się do nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Ból może promieniować, zgodnie z przebiegiem mięśnia, w kierunku przedramienia i nadgarstka.

Uszkodzenia tego przyczepu najczęściej zdarzają się w wyniku wykonywania naprzemiennych ruchów prostowania i odwracania nadgarstka, takich jak na przykład używanie śrubokręta, ale również odbijanie piłki z backhandu przy zgiętym łokciu (stąd alternatywna nazwa choroby). Do choroby predysponują również czynności takie jak noszenie ciężkich przedmiotów przy wyprostowanych łokciach, wykonywanie ruchów podobnych jak przy wyrywaniu chwastów lub depilacji.

Leczenie [edytuj]

Ogólnie dowody na efektywność jakichkolwiek działań są słabe^[2]. Zwykle wystarcza wypoczynek i podanie doustne i/lub miejscowe niesterydowych leków przeciwzapalnych. W przypadku braku poprawy konieczne może być zastosowanie leczenia rehabilitacyjnego, zwłaszcza masaży, ultradźwięków i okładów z lodem^[3]. Brak poprawy nakazuje zastosowanie unieruchomienie kończyny górnej, zgiętej pod kątem prostym w stawie łokciowym. W pojedynczych przypadkach konieczne może okazać się leczenie operacyjne, polegające na uwolnieniu rozcięgna mięśnia prostownika wspólnego palców. W jednym z badań wykazno, że kortykosteroidy przynoszą krótkookresową poprawę, ale w dłuższym aspekcie czasu nie przynoszą korzyści, a nawet mogą zaszkodzić^[4].

Po okresie ostrego bólu, może wystąpić nawet kilkumiesięczny okres mniej nasilonych dolegliwości bólowych. Wówczas należy bezwzględnie unikać czynności obciążających staw łokciowy. Ulgę przynosi też stosowanie opaski na przedramieniu, zwykle 5 cm poniżej stawu łokciowego, która zmniejsza napięcie mięśnia prostownika palców.