S, Pieprzny
Powierzenie organizacjom pozarządowym możliwość wykonywania zadań publicznych, władze państwowe zachowują dla siebie prawo kontroli i nadzoru.
Przedmiotem działalności tych organów może być „wszystko co nie jest zabronione”. Aktywność społeczno-gospodarcza współczesnego państwa uzewnętrznia się poprzez działalność trzech sektorów:
Sektor Pierwszy – szeroko rozumiana administracja publiczna, która wywiera wpływ na jakość życia w państwie. Nazywany jest często sektorem państwowym.
Sektor Drugi – działalność gospodarcza realizowana przez sferę biznesu. Jego główną cechą jest działalność nastawiona na zysk. Nazywany również sektorem prywatnym.
Sektor Trzeci – ogół organizacji działających społecznie, którego celem nie jest osiągnięcie zysku. Określane są jako organizacje typu non profit, dobrowolne, niekomercyjne, niezależne od struktur państwowych, gospodarczych czy samorządowych. Inaczej nazywane : organizacje społeczne, organizacje użyteczności publicznej (non-governmental organization).
Zlecenie zadań podmiotom prywatnym wiąże się z szeroko postępującym procesem prywatyzacji zadań publicznych. Proces ten występuje w całej administracji i nie jest związany tylko z redukcją zadań administracji publicznej, ale także z zapewnieniem bardziej efektywnej ich realizacji.
Prywatyzacja może polegać na zmianie cech podmiotu wykonującego zadanie lub na zmianie formy prawa prywatnego oraz na zmianie charakteru stosunków łączących podmioty wykonujące zadania publiczne z obywatelami.
Celem prywatyzacji tych zadań nie może być obciążenie państwa i jednostek samorządu od często kosztownych zadań i obowiązków, ale przede wszystkim poprawa jakości usług publicznych i dostępu do nich przez obywateli.
W celu decentralizacji administracji publicznej, a także zapewnienia efektywności, skuteczności i sprawności działania administracji ustawodawca przekazuje ich część albo zezwala na przekazanie w drodze porozumień lub umów innym podmiotom, określanym jako podmioty administrujące.
Organizacje społeczne stwarzają możliwość społecznego zaangażowania oraz aktywnego uczestnictwa w kształtowaniu stosunków społecznych i wykonywaniu zadań publicznych. Są one istotnym elementem życia państwowego, rozumianego jako zespół procesów politycznych, ekonomicznych, społecznych i kulturalnych. Najstarszą formą organizacji społecznych są związki wyznaniowe, natomiast najliczniejszą – stowarzyszenia.
W grupie organizacji społecznych wyróżniamy:
Partie polityczne
Związki zawodowe
Spółdzielnie
Samorządy
ZAKAZANE SĄ ZRZESZENIA, KTÓRYCH CEL LUB DZIAŁALNOŚĆ SĄ SPRZECZNE Z KONSTYTUCJĄ LUB USTAWĄ!
Poszczególne organizacje społeczne różnią się między sobą:
Określoną pozycją w stosunku do państwa
Różnym zasięgiem oddziaływania
Wykonywaniem różnych zadań w zależności od charakteru organizacji
Bez względu na formę ustrojową organizacji, ich tworzenie i funkcjonowanie odzwierciedla dążenie do tworzenia społeczeństwa obywatelskiego.
Podstawową cechą społeczeństwa obywatelskiego (wyrażanego w aktywności społecznej etc) jest świadomość jego członków o potrzebach wspólnoty oraz dążenie do ich zaspokajania, czyli zainteresowanie sprawami społeczeństwa.
Społeczeństwo obywatelskie obejmuje 2 obszary:
Obywatelska aktywność grupowa -