zielona, I,2012

1. ALAS2

Syntaza ALA, izoforma erytroidalna. Kofaktor: fosforan pirydoksalu. Syntezuje prekursory hemu w komórkach szeregu erytrocytarnego, ale nie w dojrzałych krwinkach czerwonych, które zaprzestały produkcji hemoglobiny. W związku z tym nie działają na nią ksenobiotyki. Jej regulacji różni się od regulacji izoformy ALAS1 – wątrobowej. Nie jest ona indukowana przez leki wpływające na ALAS1, jak również nie jest ona regulowana przez hem na zasadzie sprzężenia zwrotnego.

U ludzi z niedoborem ALAS2 stwierdza się niedokrwistość (związana z chromosomem X niedokrwistość syderoblastyczna). Wśród objawów wymienia się zaniżone wartości poziomu hemoglobiny i zbyt małą liczbę erytrocytów we krwi. Rzadziej występujące zaburzenie to protoporfiria erytropoetyczna.

Regulacja:
- ekspresja konstytutywna w szpiku
- hem nie działa jako supresor, lecz jako induktor
- indukcyjnie działa także żelazo - elementy odpowiedzi na żelazo (IRE) w mRNA

2. Urobilinogen - powstawanie, przy jakiej chorobie wzmożony

W miarę jak sprzężona bilirubina dociera do jelita krętego i jelita grubego, swoiste enzymy bakteryjne – B-glukuronidazy usuwają kwas glukuronowy, a flora bakteryjna kału redukuje barwnik do bezbarwnych związków tetrapirolowych zwanych urobilinogenmi. W jelicie krętym i grubym pewna część urobilinogenów wchłania się i ponownie wydziela z wątroby stanowiąc krążenie jelitowo-wątrobowe barwników żółciowych. W warunkach nieprawidłowych, zwłaszcza przy wytwarzaniu nadmiernej ilości barwników żółciowych lub w przypadku choroby wątroby upośledzającej krążenie jelitowo-wątrobowe, następuje wydalanie urobilinogenu również z moczem. W stanie fizjologicznym większość bezbarwnych urobilinogenów, utworzonych w okrężnicy pod wpływem flory bakteryjnej kału, utlenia się do urobilin (związków barwnych) i wydala się z kałem. Utlenianie pozostałych urobilinogenów powoduje ciemnienie kału na powietrzu.

Podwyższone stężenie w moczu:
- nadmierna produkcja bilirubiny (hemoliza, resorbcja krwiaka)
- zmniejszony klirens wątrobowy (marskość, niektóre fazy zapalenia wątroby)
- nadmierna ekspozycja na bakterie jelitowe (zaparcia, nadmierny wzrost flory bakteryjnej)

Obniżenie stężenia w moczu:
- praktycznie całkowita niedrożność przewodów żółciowych (rak, kamica)
- poważna cholestaza (początkowe etapy zapalenia wątroby)

Niestabilny w niskim pH moczu. Reabsorbcja cewkowa. Zazwyczaj nieprzydatny w różnicowaniu żółtaczek.

Diagnostyka:
- reakcja z odczynnikiem Ehrlicha (p-dimetylobenzaldehyd)
- badanie techniką półilościową
- wynik: obecny, wzmożony, silnie wzmożony, nieobecny

3. Zespół Crigler – Najjar

Typ I: wrodzona żółtaczka niehemolityczna. Rzadkie zaburzenie, dziedziczone jako cecha recesywna autosomalna. Charakteryzuje się ciężką żółtaczką wrodzoną (stęż. bilirubiny w surowicy przewyższa zwykle 340 mikromoli/L; 20 mg/dl) uwarunkowaną mutacjami w genie kodującym UGT (UDPglukuronylotransferaza) bilirubinową w wątrobie. Choroba zwykle kończy się zgonem w ciągu pierwszych 15 miesięcy życia. Dzieci z tym zespołem poddawane są fototerapii (zmniejsza ona stęż. bilirubiny w osoczu). Fenobarbital nie wpływa na tworzenie glukuronidów bilirubiny u chorych z zespołem Crigler – Najjara typu I. Metodą leczenia może być przeszczep wątroby. Ludzka UGT bilirubinowa jest kodowana przez gen UGT zlokalizowany na chromosomie 2. Sprzęganie różnych substratów z kwasem glukuronowym wymaga obecności wielu glukozylotransferaz. W genie UGT występuje 13 form eksonu pierwszego, transkrybowanych z własnych promotorów. Za sprzęganie z bilirubiną odpowiedzialny jest ekson A1, który z eksonami 2-5 koduje UGT bilirubinową. W efekcie składania jednego z eksonów A2-13 z eksonami 2-5 powstają inne transferazy.

Typ II: rzadka choroba również uwarunkowana mutacjami w genie kodującym UGT bilirubinową. Mutacje te nie powodują jednak całkowitej inaktywacji enzymu, dzięki czemu choroba ta ma znacznie łagodniejszy przebieg niż w typie I. Stężenie bilirubiny w surowicy nie przekracza zazwyczaj 340 mikromoli/L; 20mg/dl. Chorzy z tym zespołem dobrze reagują na duże dawki fenobarbitalu.

4. Inhibitory oksydazy cytochromowej - wymienić, mechanizm.

H2S, tlenek węgla, azydki, cyjanki.

Azotyn – podany natychmiast leczy zatrucie cyjankiem.

Cyjanek, siarkowodór, azydek i tlenek węgla wiążą się do oksydazy cytochromu c, inhibując jej funkcje, co w rezultacie owocuje upośledzeniem oddychania komórkowego. Może prowadzić to do śmierci komórki, a w dalszych etapach tkanki, a nawet całego organizmu.

5. Zespół tioredoksyny

Bierze udział w syntezie deoksyrybonukleotydów- prekursorów DNA, powstających przez redukcję rybo nukleotydów. Substratami są tutaj rybonukleozydodi lub tri fosforany. Redukcji ulega więgiel 2’ reszty cukrowej w wyniku zamiany gr –OH na atom wodoru. Ostatecznym reduktorem jest NADPH. To samo miejsce aktywne działa na wszystkie 4 nukleotydy.

Reakcję katalizuje reduktaza rybo nukleotydowa, będąca enzymem rodnikowym. Składa się ona z dwóch podjednostek: B1 i B2, z których obie są dimerami.

Charakterystyka podjednostek:

B1: każdy łańcuch posiada miejsce wiązania substratu, dwa miejsca regulacji allosterycznej, grupy hydrosulfidowe będące bezpośrednimi donorami elektronów do redukcji rybozy.

B2: bierze udział w katalizie poprzez utworzenie w łańcuchach wolnego rodnika → stabilny rodnik tyrozylu z niesparowanym elektronem w pierścieniu aromatycznym, powstaje on przy udziale centrum żelazowego, które zawiera dwa jony żelaza (III) połączone przez atom tlenu (-II).

B1 i B2 wspólnie tworzą miejsce katalityczne enzymami. Istotą mechanizmu tej reakcji jest przeniesienie właściwości rodnika z enzymu na substrat: niesparowany elektron jest przemieszczany z tyrozyny w B2 do reszty cysteiny B1, która wówczas usuwa atom wodoru z reszty rybozy w pozycji C-3. Sąsiedztwo wolnego rodnika ułatwia odłączenie reszty –OH w pozycji C-2. Powstaje deoksyryboza, a atom wodoru powraca do C-3.

Reakcja ta jest ściśle regulowana przez mechanizmy allosteryczne. Duża ilość DTP hamuje aktywność katalityczną kompleksu, natomiast dużo NTP ją pobudza.

Elektrony z NADPH są przenoszone na grupy –SH miejsc katalitycznych reduktazy przez białko tioredoksynę, zawierającej 2 reszty cysteiny ułożone blisko siebie. Reduktaza rybo nukleotydowa powoduje utlenianie tych reszt do dwusiarczków. Tioredoksyna jest następnie regenerowana przez reduktazę tioredoksynową (flawoproteina), czerpiącą elektrony z NADPH → elektrony najpierw zostają przeniesione za związany z enzymem FAD, a następnie na dwusiarczek utlenionej tioredoksyny.

„Kompleks tioreduktazy bierze udział w przekształcaniu rybonukleotydodifosforanów w deoksyrybonukleotydodifosforany (dotyczy również tri fosforanów) poprzez redukcję przy węglu
2’-grupę 2’-OH reszty cukrowej zastępuje atom wodoru. Kompleks jest czynny tylko wtedy, gdy komórki aktywnie syntetyzują DNA w procesie przygotowania do podziału komórkowego, to samo miejsce aktywne działa na wszystkie cztery możliwe substraty. Reakcja wymaga: tioredoksyny (kofaktor białkowy), reduktazy tioredoksyny (flawoproteina) oraz NADPH. Bezpośrednim czynnikiem redukującym jest zredukowana tioredoksyna, która z kolei jest wytwarzana przez reduktazę NADPH:redoksyna. Cały Ren proces poddany złożonej regulacji, prowadzącej do zrównoważonego wytwarzania deoksyrybonukleotydów do syntezy DNA.” –
Harper

6. Bilirubina- metabolizm w wątrobie

Kompleks albuminy z bilirubiną jest wychwytywany przez receptor w błonie komórkowej. W obrębie komórki wiąże się z białkiem Y- ligandyną i zostaje przemieszczona do RE gładkiej, gdzie w większości ulega glukuronizacji do monoglukuronidu bilirubiny pod wpływem UDPG-transferazy, a następnie pod wpływem tego samego enzymu do diglukuronidu bilirubiny. Glukuronizowane jest 75% bilirubiny w hepatocycie, z czego 90% przybiera formę diglukuronidu. 15% ulega związaniu z aktywnym siarczanem PAPS, 10% jest metylowana przez S-adenozylometioninę lub łączy się z aminokwasami (tauryną lub glicyną). Powstałe pochodne nie muszą już być połączone z ligandyną → są rozpuszczalne w wodzie, więc mogą samodzielnie występować w cytozolu, przemieszczają się w stronę bieguna żółciowego komórki i w ramach transportu aktywnego są wydalane do żółci. Bilirubina niesprzężona również może być wydalona do żółci, pod warunkiem, że będzie występowała w formie izomeru E (postać cis, powstająca z trans-izomeru Z pod wpływem światła białego lub niebieskiego- ma to znaczenie kliniczne).

7. Toksyczne działanie porfiryn

Porfiryny powstają z porfirynogenów pod wpływem utlenienia. Następnie pod wpływem światła o długości fali 440nm wchodzą w stan wzbudzenia i zachodzi reakcja z tlenem. Dochodzi do powstania wolnych rodników, co powoduje uszkodzenie komórek, uwolnienia enzymów lizosomalnych i w konsekwencji uszkodzenie skóry.

8. Regulacja syntezy pirymidyn:

a) syntetaza II karbamoilofosforanowa:
- hamowana przez UTP i nukleotydy purynowe
-aktywowana przez PRPP
b) transkarbamoilaza asparaginianowa:
- posiada podjednostki katalityczne i regulatorowe
- hamowana przez CTP- nadmiar nukleotydów pirymidynowych- zahamowanie zbędnej ich syntezy
- aktywowana przez ATP- obecność ATP sygnalizuje, że jest energia do replikacji DNA
c) CAD i synteza AMP:
- ekspresja regulowana przez represję i de represję

Synteza PRPP:
- hamowana przez nukleotydy purynowe i pirymidynowe
- aktywowana przez PRPP


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
A Byrdy I Iskra Dachy zielone 3 2012
Zapytanie ofertowe nr 6 wykonanie 10 tablic informacyjnych do Zielonej Ścieżki Zdrowia, Przegrane 2
2012 03 29 łąkarstwo NAWOŻENIE UŻYTKÓW ZIELONYCH
ROŚLINY ZAWSZE ZIELONE
Fizyka 0 wyklad organizacyjny Informatyka Wrzesien 30 2012
pmp wykład podmioty 2011 2012
Cukrzyca ciężarnych 2012 spec anestetyczki
KOMPLEKSY POLAKOW wykl 29 03 2012
Biotechnologia zamkniete użycie (2012 13)
Alergeny ukryte Sytuacja prawna w Polsce i na Świecie E Gawrońska Ukleja 2012

więcej podobnych podstron