1.Czym zajmuje się pehametria:

Pehametria:

jest jedyna metoda analityczna , umozliwiajaca w sposób prosty i bardzo dokladny oznaczenie aktywnoascijonow wodorowych w roztworze. RoztworpodzcaspomiarupH nie ulega zniszczeniu i nie zmienia skladu , co jest istotna zaleta metody.Z teorii dysocjacji wynika, że iloczyn stężeń jonów wodorowych [H+] i wodorotlenowych [OH-] dla wody i wodnych roztworów jest wielkością stałą i wynosi w temp. 25 oC :Wielkość (bezwymiarowa) pH zwana wykładnikiem stężenia jonów wodorowych równa się ujemnemu dziesiętnemu logarytmowi stężenie jonów wodorowych.pH = -lg [H+]

Skala liczbowa pHzawarta jest w przedziale od 0 do 14 i określa :

• środowisko kwaśne, gdy pH< 7

• środowisko obojętne, gdy pH = 7

• środowisko zasadowe, gdy pH> 7

Pomiar pH wykonuje się metodami :

1.wskaźnikowymi,

2.kolorometrycznymi,

3.potencjometrycznymi

2.W jaki sposób wyznaczamy punkt końcowy w miareczkowaniu:

a) metoda graficzna.

Punkt końcowy możemy odczytać z wykresu pierwszej lub drugiej pochodnej.

W metodzie graficznej do odcinków krzywej miareczkowania przed i za punktem przegięcia kreśli się styczne a w połowie odległości między stycznymi kreśli się środkową stycznych, które w punkcie 0 przecina krzywa miareczkowania.

Na osi odciętych odkłada się objętość dodawanego roztworu , punkt przecięcia z osią x - ów , wyznacza nam objętość punktu końcowego miareczkowania tj. liczbę mililitrów odczynnika miareczkującego do osiągnięcia punktu końcowego

b)Metoda pierwszej pochodnej polega na wyznaczeniu stosunku przyrostu potencjału do przyrostu objętości w funkcji objętości.

W celu wyznaczenia punktu końcowego wylicza się kolejne przyrosty objętości i odpowiadające im przyrosty potencjału.

Następnie oblicza się stosunek przyrostu SEM do przyrostu objętości i kreśli krzywą w układzie współrzędnym przedstawiającą zależność objętości od przyrostu SEM / ΔV.

Maksimum krzywej rzutowanej na oś odciętych wyznacza nam objętość roztworu, która odpowiada punktu końcowego miareczkowania

c)Metoda drugiej pochodnej polega na obliczeniu zmian przyrostu objętości i przyrostu potencjału podczas miareczkowania.

Druga pochodna ma inny znak przed punktem końcowym dodatni a po przekroczeniu punktu końcowego ma znak ujemny.

Punkt końcowy miareczkowania wyznacza się na podstawie przecięcia krzywej z osią 0X

3.Elektroda kombinowana jako ogniwo pomiarowe(budodwa):

Elektroda kombinowana po zanurzeniu do roztworu jest ogniwem pomiarowym.

Zbudowana jest z elektrody szklanej i elektrody chlorosrebrowej umieszczonej we wspólnej oprawce.

Membrana szklana elektrody wykonana jest ze specjalnego szkła o małym oporze i dużej wytrzymałości mechanicznej.

Elektroda składa się z części szklanej ( wskaźnikowej ) zakończoną kulistą banieczką ( membraną ), której potencjał zależy od pH badanego roztworu oraz części odniesienia zakończonej przeponą o potencjale niezależnym od pH badanego roztworu.

Rolę półogniwa odniesienia pełni elektroda chlorosrebrowa, która zanurzona jest w nasyconym roztworze chlorku potas

4.co to jest punkt rownowaznikowy w miareczkowaniu:

Punkt równoważnikowy - (punkt równoważności, punkt nasycenia równoważnikowego, PR) - jest to moment miareczkowania, w którym oznaczany składnik (analit) przereagował ilościowo z dodanym z biurety odczynnikiem (titrantem). W celu zaobserwowania punktu równoważnikowego do miareczkowanego roztworu dodaje się kilka kropel indykatora lub stosuje się metody instrumentalne np. miareczkowanie konduktometryczne.

5.Miareczkowanie klasyczne(przy uzyciu biurety i wskaznikow)

Dokładnie umytą biuretę, tak aby woda spływała z niej równomiernie nie pozostawiając

kropel, przepłukuje się 2 – 3 krotnie niewielkimi ilościami roztworu mianowanego i umieszcza się w statywie. Do biurety wlewa się bezpośrednio z butelki roztwór mianowany powyżej kreski zerowej. Następnie należy usunąć z końcówki biurety powietrze, odkręcając kran tak, aby z biurety wypłynął mocny strumień titranta. Pozostawione w biurecie powietrze może być przyczyną dużych błędów podczas miareczkowania. Jeżeli na końcówce biurety pozostanie jeszcze kropla roztworu, należy ją usunąć przez dotknięcie do suchej ściany zlewki. Następnie pod biuretę podstawia się naczynie (najczęściej kolba stożkowa) z

miareczkowanym roztworem. Palcami lewej ręki otwiera się kurek biurety a prawą ręką trzyma się kolbę stożkową jednocześnie mieszając ruchem wirowym zawartość kolby. Roztwór mianowany spuszcza się ostrożnie z biurety, a w miarę zbliżania się do PK miareczkowania coraz wolniej, dozując go kropla po kropli. Ostatnią kroplę zbiera się poprzez dotknięcie wewnętrzną powierzchnią kolby, którą następnie spłukuje się wodą z tryskawki. Poziom roztworu w biurecie po zakończeniu miareczkowania należy odczytywać zawsze po upływie stałego czasu od początku miareczkowania, np. 1 – 2 minuty, aby zmniejszyć błąd spływu. Całość miareczkowania należy przeprowadzić przy jednorazowym napełnieniu biurety. Ponowne napełnianie biurety w trakcie miareczkowania zmniejsza dokładność oznaczenia. Każde miareczkowanie należy rozpoczynać od poziomu zerowego. Unika się w ten sposób pomyłek w odczytach objętości. Miareczkowanie badanego roztworu należy wykonać 2 – 3 krotnie, a otrzymane wyniki nie powinny różnić się o więcej niż 0,05 – 0,15 ml. Po skończonym miareczkowaniu dopełnia się biuretę roztworem titranta i nakrywa czystą, suchą probówką. Biureta powinna być stale napełniona mianowanym roztworem lub wodą destylowaną.

W razie niepewności czy PK miareczkowania został już osiągnięty należy

odczytać i zapisać poziom roztworu w biurecie, a następnie dodać jeszcze jedną kroplę

titranta i obserwować czy nastąpiła zmiana barwy. Miareczkowanie należy prowadzić w

miejscu dobrze oświetlonym, lecz zabezpieczonym przed bezpośrednim działaniem promieni

słonecznych. Po naczyniem z miareczkowanym roztworem należy umieścić arkusz białego

papieru, bibułę do sączenia lub płytkę porcelanową, co ułatwia obserwowanie barwy

roztworu. W miarę możliwości należy miareczkować przy świetle dziennym.

6.konduktometria: Konduktometria jest metodą polegającą na pomiarze przewodnictwa roztworu między dwoma elektrodami. Przewodnictwo elektryczne roztworów elektrolitów zwane jest przewodnictwem elektrolitycznym Zdolność przewodzenia prądu jest jedną z cech elektrolitu a wielkość przewodnictwa zależy od obecności jonów w roztworze i od reakcji zachodzącymi między nimi.( metale – przepływ prądu polega na uporządkowanym ruchu elektronów, roztwory stopione i wodne roztwory-dysocjują pod wpływem wody - p. elektryczne jonów ; kw. octowy i kw. solnym reakcja zobojętnienia

7. Sposoby wyznaczania punkty końcowego w miareczkowaniu konduktometrycznym.

Punkt końcowy miareczkowania wyznacza się z załamania krzywej wykreślonej w układzie κ = f(V_titranta).

8. Rodzaje przewodnictw.

a. Przewodnictwo molowe miara zdolności przenoszenia ładunku elektrycznego przez mol substancji rozpuszczonej.

Λ_m = σ/c

gdzie

σ – przewodnictwo właściwe

c – stężenie substancji w mol/cm³

Dla substancji, których mol jest równy gramorównoważnikowi, przewodnictwo molowe jest równe przewodnictwu równoważnikowemu.

b. Przewodnictwo właściwe elektrolitu (χ) jest odwrotnością oporu właściwego elektrolitu. Jest to przewodnictwo elektrolitu zawartego między elektrodami o powierzchni 1 cm² i odległymi od siebie o 1 cm.

χ = 1/R x l/s [S·cm^-1]

Przewodnictwo właściwe zależy od rodzaju elektrolitu, jego stężenia i temperatury. W obszarze małych stężeń przewodnictwo rośnie niemal liniowo, co jest wynikiem zwiększania się ilości jonów przypadających na jednostkę objętości roztworu. W roztworach stężonych przewodnictwo początkowo rośnie a następnie maleje, związane jest to z niecałkowitą dysocjacją elektrolitów i wzrastającym oddziaływaniem międzyjonowym. Przewodnictwo rośnie ze wzrostem temperatury.

c. Graniczna przewodność przewodnictwo 1 mola ładunków dowolnego znaku w roztworze nieskończenie rozcieńczonym