Typy i konstrukcje systemów hamulcowych.

W rowerach stosuje się wyłącznie hamulce cierne, stosowane współcześnie rozwiązania różnią się jednak istotnie konstrukcją, stopniem komplikacji i niezawodności oraz skutecznością. Wyróżnić wśród nich można:

• systemy pedałowe - są to układy (np. torpedo), w których hamowanie odbywa się poprzez zablokowanie pedałów lub kręcenie nimi do tyłu. W tego typu układach elementy hamulców i napędu są częściowo wspólne, a hamowanie jest realizowane poprzez konstrukcję układu napędowego

• mechaniczne systemy ręczne - jest to najczęściej spotykany układ hamulcowy we współczesnych rowerach. Składa się on z klamek, których pociąganie powoduje ruch stalowych linek, które uruchamiają odpowiednie urządzenia powodujące blokowanie ruchu kół. Konstrukcja klamek w takich systemach, jakkolwiek różna w niektórych szczegółach, jest w zasadzie zawsze jednakowa, natomiast elementy blokujące koła mogą mieć różną postać. Mogą to być:

  • szczęki - posiadające okładziny cierne zaciskające się na obręczy

  • tarcze - zamocowane na piaście, na których zaciskają się okładziny (klocki)

  • bębny hamulcowe - będące integralną częścią piast i działające poprzez dociskanie okładzin ciernych do wnętrza bębna

• hydrauliczne systemy ręczne - składające się również z klamek, szczęk, tarcz lub bębnów - ale w których przekazywanie sterowania odbywa się nie za pomocą linek, lecz przewodów hydraulicznych. Zaciskanie się elementów hamujących następuje tu na skutek zmian ciśnienia płynu hamulcowego, następującego w wyniku poruszania dźwignią klamek.

W najstarszych typach rowerów spotykany bywał cierny hamulec klockowy na koło przednie (tzw. hamulec stemplowy), uruchamiany klamką w postaci umocowanej pod kierownicą dźwigni, której podciągnięcie do góry (ściśnięcie do uchwytu kierownicy) powodowało dociśnięcie poprzez sztywny popychacz gumowego klocka do opony przedniego koła.