Dyskusja okrągłego stołu

Dyskusja okrągłego stołu

Należy do grupy metod problemowych kształcenia

Dyskusja okrągłego stołu

      Inaczej  dyskusja  informacyjna,  kierowana  przez  moderatora  i  oparta  na  zasadzie  swobodnych  wypowiedzi  wszystkich  uczestników 

      Polega  na  wymianie  poglądów  na  określony  temat

      Daje  możliwość  formułowania  dyskutowanych  problemów  i  pytań,  prezentowania  własnych  punktów  widzenia  w  merytorycznie  uzasadniony  i  zarazem  logicznie  spójny  sposób  oraz  operowania  dla  obalenia  kontrowersyjnych  poglądów  argumentami  konkretnymi,  trafiającymi  do  przekonania,  czyli  naukowymi 

      Stosowana  zwykle  po  wykładach  w  celu  swobodnej,  nieformalnej  wymiany  zdań  między  uczestnikami

      Jest  zazwyczaj  zagajana  i  prowadzona  przez  osobę  przygotowaną,  którą  może  być  np.  zaproszony  specjalista w  danej  dziedzinie

Cechy  rzeczowo  prowadzonej  dyskusji

      Jasność  i  wyrazistość  jej  głównego  problemu

      Rzeczowość  i  zwięzłość  wypowiedzi

      Umiejętność  syntetycznego  podsumowania  jej  przebiegu  i  formułowania  wniosków  końcowych

      Kulturalny  sposób  dyskutowania  omawianych  zagadnień  z  uwzględnieniem  i  uszanowaniem  poglądów  innych  uczestników  dyskusji

Przebieg  dyskusji  okrągłego  stołu:

1.       Przedstawienie  celów  dyskusji, omówienie  problemu, zaproszenie  do  wypowiedzi  przez  moderatora,  ukierunkowanie  dyskusji (podanie  podstawowych  reguł)   -  5  minut

2.       Wypowiedzi  uczestników  w  formie  prezentacji  referatu  (wystąpienia) od  3-5  min  każda. Prowadzący  czuwa  nad  regułami  i  porządkiem  prezentacji (czas  trwania  do  ustalenia,  w  zależności  od  ilości  referatów).

3.       Pytania  i  odpowiedzi  zadawane  i  udzielane  przez  dyskutantów. Moderator  czuwa  nad  regułami  dyskusji,  dyscyplinując  uczestników,  aby  jasno  i  rzeczowo  zadawali  pytania.  Natomiast  odpowiadający  na  pytania  jest  zobowiązany  do   odnoszenia  się  tylko  do  kwestii  poruszanych  w  dyskusji.  Każda  wypowiedź  nie  powinna  trwać   dłużej  niż  3 - 5 minut.  Wskazane  jest  rejestrowanie  postępu  dyskusji.

4.       Zakończenie  dyskusji. Podsumowanie  przez  moderatora  z  nawiązaniem  do  celu  lub  przedstawionego  na  wstępie  problemu - 10  minut

5.       Uzgodnienie  wniosków  końcowych 10  minut

UMIEJĘTNOŚĆ  PROWADZENIA  DYSKUSJI

      O  prowadzeniu  dyskusji  decydują  umiejętności  społecznych  interakcji  i  komunikowania  się osób w niej uczestniczących.

      Potrzebne  jest  także  ukształtowanie  w  danej  klasie  norm  społecznych, gwarantujących  otwartą  dyskusję  i  wzajemny  szacunek.

      Moderator  ma  obowiązek  nadania  dyskusji  kierunku  i  utrzymania  go  pomimo  dygresji  czynionych  przez  uczestników.

      Każda  osoba  zabierająca  merytoryczny  głos  w  dyskusji  powinna  być  wysłuchana  z  uwagą (co  stanowi  jednocześnie  zachętę  do  udziału  w  dyskusji)

      Prowadzący  dyskusję (moderator) powinien  rejestrować  dorobek  dyskusji  jeszcze  w  czasie  jej  trwania

STRATEGIE  PROWADZENIA  DYSKUSJI

      „ słuchanie  innych” -  polega  na  umiejętności  powtarzania  własnymi  słowami  wypowiedzi  poprzedników

      wzajemny  szacunek  i  zrozumienie,  wyrażane  w  otwartym  i  szczerym  komunikowaniu  się.  Zależy  on  przede  wszystkim  od  umiejętności moderatora  dyskusji.

      dla  uniknięcia   tzw.  „luki  komunikacyjnej” przydatne  są  umiejętności  komunikacji  interpersonalnej,  a  mianowicie :       

       parafrazowanie -  umiejętność  upewniania  się  przy  pomocy  osób  wypowiadających  się,  że  rozumiemy  myśl  zawartą  w  ich  wypowiedzi  zgodnie   z  ich  intencjami. Parafrazę  stanowi  każda  informacja  o  tym,  jak  rozumiemy komunikat. Jest  powtórzenie  otrzymanego  komunikatu.

       opis  zachowania polega  na  relacjonowaniu  przez  jedną  osobę  obserwowanego  zachowania  się  drugiej  osoby  bez  oceniania  i  wnioskowania  o  motywach.  Wypowiedź  dotyczącą  zachowania  należy  poprzedzać  zwrotem „ ...zauważyłem , że  .......”  lub   „... powiedziałeś , że ...”

       opisywanie  uczuć gdy  wyrażamy  jasno  nasze  uczucia,  związane  z  jakimiś  sytuacjami  możemy  być  pewni, że  zostanie  zrozumiane  nasze  takie, czy  inne  zachowanie  wynikające  np.: z  zażenowania, itp.   Unikamy  w  tych  sytuacjach  takich  komunikatów, jak:  „  zamknij  się ...” ; „  pogniewałem  się....” ;   „nie  chce  z  tobą  już  dłużej  rozmawiać” .  Używamy  natomiast  takich  zwrotów , jak: „ czuję  się  zakłopotana”  lub  „ miło  mi” .

       weryfikowanie  wrażeń umiejętność  ta  stanowi  uzupełnienie  poprzedniej.  Polega  na  kontrolowaniu  trafności  własnego  sądu  o  tym,  co  dzieje  się  „wewnątrz”  innej  osoby. Opisujemy  werbalnie  zewnętrzne  objawy  uczuć  partnera  dyskusji (zamilknięcie, ton  głosu, wyraz  twarzy) i  sprawdzamy  na  ile  jest  to  opis  trafny. Opis  ten  nie  wyraża  ani  aprobaty  ani  dezaprobaty,  a  jedynie  proste  stwierdzenie  : np. „ mam  wrażenie , że  twoje  uczucia  są  .... , czym  mam  rację?”

ZASADY  DYSKUSJI

      dyskutowanie  jakiegokolwiek  tematu  powinno  być  formą  zespołowej  pracy  mającej  zmierzać  do  rozwiązania  zagadnień,  a  nie  konfliktem

      Uczestnicy  dyskusji  powinni  być  zdyscyplinowani,  tzn.  liczyć  się  z  tym,  że  jeżeli  ktoś  mówi  zbyt  długo,  to  odbiera  możliwość  wypowiedzenia  swych  myśli  innym  dyskutantom,

      Uczestnik  dyskusji  powinien  ważyć  swoje  słowa,  wypowiadać  je  z  namysłem  i  nie  w  uniesieniu,  pamiętając  o  tym, że  wypowiedzenie  najrozumniejszej  myśli  nie  w  porę  i  pod  adresem  niewłaściwych  odbiorców  może  być  czynem  nierozumnym 

      Uczestnik  dyskusji  powinien  zdobywać  się  na  wysiłek  dokładnego  rozumienia  tego,  co  twierdzi  strona  przeciwna,  obejmując  tym  wysiłkiem nie  tylko  słowa,  ale  i  intencję  treściową  słuchanej  wypowiedzi

      Uczestnik  dyskusji  powinien  ściśle  referować  twierdzenia  przeciwnika,  nie  deformując  ich,  nie  wnosząc  do  nich  żadnych  obcych  tym  twierdzeniom  akcentów

      Uczestnik  dyskusji,  skupiając  całą  uwagę  na  tym,  co  twierdzi  przeciwnik,  nie  powinien  imputować  mu  kierowania  się  w  swych  wypowiedziach  nie  ujawnionymi,  ubocznymi  pobudkami.  Jeżeli  istnieją  podstawy  do  takich  przypuszczeń,  to  upada  możliwość  dyskusji

      Uczestnik  dyskusji  nie  powinien  dawać  się  ponosić  pędowi  do  efektywnych  chwytów  stylistycznych,  nie  wyżywać  się  w  swadzie  dyskusyjnej

 

      Uczestnik  dyskusji  nie  powinien  chcieć  dokuczyć  przeciwnikowi (nawet  tytułem  rewanżu).  Jednak  nieszczerość  i  niedopowiadanie  tego,  co  się  myśli,  wywołane  obawą,  że  ktoś  się  poczuje  dotknięty  jest  zachowaniem  nieasertywnym

      Uczestnik  dyskusji  nie  powinien  zabierać  głosu  w  kwestiach  zbyt  mało  sobie  znanych (chyba,  że  prosi  o  głos  by  zadać  pytanie).

Dyskusja dydaktyczna to metoda kształcenia polegająca na wymianie zdań między nauczycielem i uczniami lub tylko między uczniami.
Uczestnicy dyskusji prezentują własne poglądy lub odwołują się do poglądów innych osób.
Stosowanie tej metody zaleca się wtedy, gdy uczniowie reprezentują znaczny stopień dojrzałości i samodzielności w zdobywaniu wiedzy, w formułowaniu zagadnień, w doborze i jasnym przedstawianiu własnych argumentów oraz w rzeczowym przygotowaniu się do tematu dyskusji.
Dobrze przeprowadzona dyskusja uczy głębszego rozumienia problemu, samodzielnego zajmowania stanowiska, operowania argumentami i krytycznego myślenia. Uczy jednocześnie liczenia się ze zdaniem innych i uznawania ich argumentów, jeśli są trafne oraz lepszego rozumienia innych ludzi. Sprzyja klarowaniu się własnych przekonań i kształtowaniu własnego poglądu na świat.

Wyróżnia się następujące rodzaje dyskusji:
ü związana z wykładem
ü okrągłego stołu
ü wielokrotna
ü burza mózgów
ü panelowa
ü metaplan

Dyskusja związana z wykładem stanowi jeden z elementów wykładu konwersatoryjnego bądź jest jego kontynuacją.

Dyskusja okrągłego stołu to jedna z odmian dyskusji, której uczestnicy reprezentują odmienne, często przeciwstawne poglądy na określony temat. Jej celem jest znalezienie stanowiska słusznego, możliwego do przyjęcia przez obie strony.
Cechą charakterystyczną tej metody jest to, że uczestnicy dyskusji zasiadają wokół okrągłego stołu lub w kręgu. Takie usytuowanie dyskutantów zakłada z góry, że racje obu stron są jednakowo ważne, a celem spotkania jest wypracowanie wspólnych ustaleń możliwych do zaakceptowania przez obie strony.

Dyskusja okrągłego stołu
Dyskusja polegająca na swobodnej wymianie poglądów między uczestnikami zajęć, a nauczycielem, przedstawiającym pewien problem, jak również między samymi uczestnikami.
Charakterystyczną cechą dyskusji okrągłego stołu jest nieformalność i swoboda wypowiedzi wszystkich dyskutantów (bez względu na pozycję).


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Dyskusja okrągłego stołu, Materiały
Dyskusja okrągłego stołu moja
Legendy Świętego Graala, Rycerze okrągłego stołu
Rozmowy Okrągłego Stołu
Magdalenka i obrady okrągłego stołu-ściaga, socjologia
Niekonstruktywne kanty Okrągłego Stołu, Polska dla Polaków, Grabież i niszczenie Polski-perfidia i k
Nieporozumienie okrągłego stołu [Rhysenn], różne
Legendy Świętego Graala Rycerze okrągłego stołu
Medialny układ Okrągłego Stołu, Polska dla Polaków, ACTA ,Anonymous, kontrola społeczeństw , inwigil
AGENCI OKRĄGŁEGO STOŁU, Płużański Tadeusz
CHOCHOLI TANIEC WOKOL OKRAGLEGO STOLU
Legendy Świętego Graala, Rycerze okrągłego stołu
Król Artur i rycerze okrągłego stołu 2
Prof Mirosław Piotrowski Okruchy Okrągłego Stołu
Michel Pastoureau Życie codzienne we Francji i Anglii w czasach rycerzy okrągłego stołu
Garlicki Andrzej Rycerze okraglego stolu(z txt) 2
40 rycerze okraglego stolu kodeks 2

więcej podobnych podstron