Metoda PNF- torowanie nerwowo-mięśniowe Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu - to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Jakże często zapominamy o tym w naszej codziennej praktyce. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.

NEUROMOBILIZACJA

Metoda Butlera

Cechy :

- bada oraz likwiduje zaburzenia przesuwalnosci tk.nerwowej w stosunku do innych tkanek

- jest to metoda leczenia zaburzen poslizgowych struktur uk.nerwowego

- stosowanie technik słu_acych do usprawniania poslizgu strukturalnego

- mobilizujemy dystalnie od miejsca bólu (ruchy oscylacyjne w tempie 2-4s)

Główe przyczyny zaburzen neuromechaniki :

 czynniki zewnetrzne :

- krwiak

- obrzeki

- nowotwór

- zaburzenia kostnienia

 czynniki wewnetrzne

- sklejenie _ opony twardej

Rodzaje mobilizacji :

1) Mobilizacje rozciagowe – polegaja na przemieszczaniu zewnetrznym i wewnetrznym

struktur nerwu ( nerw porusza sie wraz z osłonka i tk.miekkimi)

2) Mobilizacje slizgowe – polega na ruchu aksona wzgledem osłonki

Testy napieciowe nerwów :

-sprawdzamy czy uzyskana reakcja jest podobna do objawów opisywanych przez pacjenta

Miesnie wskaznikowe poszczególnych segmentów według Butlera

Bibliografia :

Zembaty – Kinezyterapia

http://www.realbodywork.com/Nerve/nerve.htm

Zastosowanie neuromobilizacji w leczeniu pourazowych bólów okolicy ledzwiowokrzy

_owej – opis przypadku

STRESZCZENIE :

Wstep.Celem pracy jest przedstawienie skutecznosci metody neuromobilizacji oraz potrzeby

właczenia jej w proces fizjoterapii.

Materiały i metody.Przedstawiono opis przypadku pacjenta leczonego w Oddziale

Rehabilitacji Wojewódzkiego Szpitala Podkarpackiego w Krosnie.W terapii, oprócz

typowych zabiegów fizjoterapeutycznych stosowano metode neuromobilizacji.

Wyniki.Po przeprowadzonej terapii uzyskano zmniejszenie bólu,poprawe zakresu

ruchomosci i siły miesniowej,a tym samym stan funkcjonalnego pacjenta.

Wnioski.Metoda neuromobilizacji jest skuteczna w sytuacji zaburzenia neuromechaniki i

powinna znalezc stałe zastosowanie w fizjoterapii.

WSTEP

Neurobiomechanika i neuromobilizacje opracowane zostaly w sposób kompleksowy przez

Davida Buttlera i opublikowane jako Mobilisation of the nervous system w roku 1991.

Zastosowanie neuromobilizacji w fizjoterapii staje sie w niektórych przypadkach

rzeczywiscie przydatne,szczególne w łagodzeniu dolegliwosci bólowych,które nie ustepuja

mimo stosowania licznych zabiegów fizykalnych.

Przykładem korzystnego zastosowania neuromobilizacji w fizjoterapii bedzie opis przypadku

pacjenta A.M leczonego na Oddziale Rehabilitacyjnym Wojewódzkiego Szpitala

Podkarpackiego im.Jana Pawła II w Krosnie w dniach 26.11-09.12.2002.

Poziom	Miesnie wskaznikowe
C4	Miesien dzwigacz łopatki
C5	Miesien naramienny
C6	Miesien dwugłowy ramienia
C7	Miesien trójgłowy ramienia
C8	Miesien zginacz długi palców
Th1	Miesnie miedzykostne dłoniowe i grzbietowe oraz glistowate
L2	Miesnie zginacze stawu biodrowego
L3	Miesnie prostowniki stawu kolanowego
L4	Miesnie prostowniki stawu skokowo-goleniowego
L5,S1	Miesnie prostowniki palucha
S1	Miesnie supinujace stope
S1,S2	Miesnie zginacze stawu skokowo-goleniowego
S2	Miesnie zginacze palców stopy

Metoda Cyriaxa

Prace Jamesa Cyriaxa, brytyjskiego ortopedy, stanowiły kontynuacje dociekań J. Mannela. Podstawowym założeniem części diagnostycznej metody opracowanej od początku lat 30 XX w. było stwierdzenie iż prawie 60% dusfunkcji narządu ruchu dotyczących głównie tkanek miekkich - nie jest rozpoznawana lub zostaje nieprawidłowo interpretowana w czasie badania radiologicznego.

Należało więc według Cyriaxa opracować szybki, dokładny i powtarzalny sposób funkcjonalnego diagnozowania stanu pacjentów.

Badanie:

Sposób diagnozowania stworzony i rozwinięty przez tego angielskiego ortopedę stanowił przełom w pojmowaniu znaczenia badania przedmiotowego w kinezyterapii. Był on punktem zwrotnym umożliwiającym innym terapeutom dalsze rozwijanie technik diagnostycznych. Według Cyriaxa, każde badanie - niezależne od sytuacji - powinno zawsze przebiegać w stałej niezmiennej kolejności.

wywiad - obserwacja - badanie funkcjonalne - badanie dotykowe

Terapia:

Dokładne przeprowadzone badanie umożliwia zastosowanie najwłaściwszych w danym przypadku procedur leczniczch

Do głównych zabiegów stosowanych przez Cyriaxa należały:

• trakcje

• manipulacje

• masaż poprzeczny

• iniekcje sterydowe

MYSZKA STAWOWA

niewielkie fragmenty chrzestne lub włóknikowe, znajdujące się luźno w jamie stawowej. Są pozostałością obrażeń lub zapaleń stawu, niekiedy mogą dawać dolegliwości i wtedy wymagają operacyjnego usunięcia (np. artroskopia stawu kolanowego).

Test Rissera opiera się na fakcie, że kręgosłup i miednica rozwijają się równolegle i równocześnie kończą swój wzrost. Za pomocą badania RTG łatwo jest stwierdzić zakończenie wzrostu miednicy. Zapowiedzią zakończenia jej wzrostu jest pojawienie się pasma jądra kostnienia na grzebieniach biodrowych, blisko kolca biodrowego przedniego górnego. Następnie jądro to, jako pasmo kostne posuwa się wzdłuż grzebienia w ciągu od pół do półtora roku i po tym czasie dochodzi do kolca biodrowego tylnego górnego. Jest to tzw. wędrówka biodrowej apofizy. Jeśli na radiogramie widać połączenie pasma jądra kostnienia z talerzem kości biodrowej w okolicy kolca tylnego górnego, stwierdza się zakończenie wzrostu miednicy, a więc również kręgosłupa.

Skala stworzona przez Rissera była początkowo pięciostopniowa (0-IV). IV stopień oznaczał całkowite dojście apofizy do kolca biodrowego tylnego górnego. Potem jednak wielu badaczy zauważyło, że po IV stopniu istnieją jeszcze obszary, gdzie proces kostnienia trwa nadal. Rozszerzono więc skalę o szósty stopień, który uwzględnia etap zrostu apofizy z talerzem biodrowym.

Test Rissera ma duże znaczenie praktyczne w diagnostyce i leczeniu skoliozy, ponieważ czynny proces skoliotyczny zostaje zahamowany z chwilą zakończenia kostnienia kręgosłupa.