PNF - forma reedukacji
PNF - prioprioreceptywne nerwowo-mięśniowe ułatwianie, faciltacja
prioprioreceptywne - dotyczące stymulacje receptorów ciała
nerwowo-mięśniowa - aktywizacja struktur nerwowo mięśniowych
facilitacja - ułatwianie, pomoc, torowanie
PNF - torowanie sprawności układu nerwowo - mięśniowego przez stymulowanie proprioreceptorów i eksteroreceptorów ciała, koncepcja usprawniania, reedukacja.
Oceniając ustawienie stawów, długości mięsni itp. Człowiek wykorzystuje receptory czucia głębokiego - proprioreceptory, zlokalizowane m.in. w stawach (receptory stawowe), mięśniach (wrzecionko mięśniowe), ścięgnach (aparat Golgiego). Pacjent ma uczyć się zapamiętywać.
FILOZOFIA PNF
-pozytywne nastawienie do pacjenta, jego problemu - irradiacji -praca pośrednia - szukanie i bazowanie na strukturach zdrowych i wykorzystanie ich do stymulacji części uszkodzonych oraz wykorzystanie rezerw (potencjału) pacjenta -zacząć od części lepszych, sprawniejszych i bezbolesnych
-globalna obserwacja pacjenta - niezależnie od miejsca uszkodzenia
-intensywny trening (nie pod względem wydolności) sumowanie bodźców, irradiacja
-mobilizacja rezerw (częste zmiany pozycji wyjściowych, zmiana normalnej kolejności ruchu, zadanie domowe) - bez nich nie ma szans na poprawy
-myślenie funkcjonalne (czynności dnia codziennego)
-uzyskiwanie odpowiedzi na każdy bodziec
-bezbolesna praca z pacjentem
ZASADY GŁÓWNE
-to warsztat pracy terapeuty, umożliwiający optymalną, celową i wszechstronną stymulację ośrodkowego układu nerwowego pacjenta ukierunkowaną na odtworzenie bądź poprawę zaburzonej funkcji
-inaczej wszelkie bodźce które aplikujemy pacjentowi dla zbudowania stabilności (statyka)
-bodźce manualne - chwyt lumbrykalny
-bodźce wzrokowe- system przygotowujący do ruchu, aktywizacji motoryki dowolnej, kontrola zdrowotna
-bodźce werbalne - stymulacja, regulacja układu ruchu, rodzaje poleceń ruchowych
-bodźce rozciągające - trójpłaszczyznowe wydłużanie mięśni, krótkie (aktywizujące) długie (hamujące) rozciąganie
-optymalny opór - rekrutacja jednostek motorycznych (torowanie nowych ruchów, umiejętności; zmniejszenie pracy nadmiernie napiętych mięśni antagonistycznych) rodzaje oporów
-wzorce ruchowe
- Timing - normalna kolejność ruchu
-Timing for emphasis - zmiana normalnej kolejności ruchu (w mobilizacji rezerw)
-mechanika ciała terapeuty
-trakcja, aproksymacja
-irradiacja („rozlewanie się…”), wzmacnianie (angażowanie przez irradiację większych obszarów)
-sumowanie bodźców: czasowe (przedłużanie ruchu - zakresu) przestrzenne (budowanie jak największego obszaru pobudzanego)
BODŹCE MANUALNE
-chwyt lumbrykalny
-stawy śródręcza- paliczkowe w ustawieniach zgięciowych
-stawy międzypaliczkowe palce w wyproście
-staw promieniowo -nadgarstkowy w pozycji funkcjonalnej - aktywne w lekkim zgięciu grzbietowym
CELE
-stymulacja receptorów skóry, kontrolowanie i torowanie kierunku ruchu, możliwości trójpłaszczyznowej pracy z oporem
ZALETY
-dopasowanie chwytu do kształtu stymulowanego odcinka ciała, pewny bezbolesny chwyt, aktywne zabezpieczenie stawów rąk terapeuty
BODŹCE WZROKOWE
-aktywizują motorykę dowolną
-są niezbędne podczas nauki nowego ruchu
-stanowią integralną część systemu przygotowującego do ruchu oraz system informacji zwrotnej (Feedback System) dla aktywności z obszaru małej motoryki
-kontrola wzrokowa wpływa na wzrost siły skurczu
-poruszanie się po znanym podłożu nie wymaga kontroli wzroku
CELE
-kontrola i korekcja (pomoc w nauce ruchu)
-wyzwolenie większej siły skurczu
-zwiększenie aktywności mięśni tułowia w wyniku ruchów głowy będących skutkiem wodzenia oczami
JAK WYKONAĆ
-pacjent podąża wzrokiem za ćwiczoną częścią ciała
-terapeuta obserwuje twarz i ciało pacjenta w oczekiwaniu pożądanej irradiacji oraz by wywnioskować o bólu, stopniach trudności (opór) zadania, innych czynników wpływających na ruch
KONTAKT WERBALNY
CELE
-uświadomienie choremu oczekiwanego ruchu (przywrócenie go do codziennej funkcji)
PODZIAŁ TECHNIK STOSOWANYCH W PNF
-techniki agonistyczne- praca tylko z agonistą
-techniki antagonistyczne - praca tylko antagonistą (i agonistą)
-techniki rozluźniające
TECHNIKI AGONISTYCZNE
--rytmiczne pobudzenie ruchu (prowadzenie ruchu, pacjent aktywnie wykonuje ruch, część oporowa - przyłożenie oporu)
-kombinacje skurczów izotonicznych, (praca koncentryczna i ekscentryczna na agonistów)
-odwracanie ruchu
-techniki wykorzystujące zasady główne stretchingu
-ponawiamy stretching na początku ruchu
-ponawiamy stretching w czasie ruchu (wykorzystujmy rezerwy rehabilitacyjne)
TECHNIKI ANTAGONISTYCZNE
A-dynamiczna zwrotność ciągła (zmiana kierunku ruchu)
B- stabilizacja zwrotna
C- rytmiczna stabilizacja (dynamiczny ruch rotacji)
a) pełen zakres ruchu
b)niewielki zakres ruchu
c) b. mały zakres ruchu
TECHNIKI RELAKSUJĄCE
HOLD RELAX - techniki rozluźniające, wykorzystujące statyczna pracę mięśni przykurczonych bolesnych lub osłabionych z wyboru stosowana u pacjentów bólowych
CONTRACT RELAX- techniki rozluźniające umożliwiające (pośrednio i bezpośrednio) pracę przykurczonych funkcjonalnie mięśni poprzez dynamiczne skurcze agonistów i antagonistów.
ZASADY BUDOWANIA TERAPII
1. Pozytywne rozpoczęcie terapii, praca pośrednia (iwadiacje) na rzecz poszkodowanego obszaru ciała
2. Dobór optymalnych pozycji, zasad, głównych wzorców, technik, zasobów ćwiczeń, środków pomocniczych, dodatkowych bodźców itd.
3. Praca nad zaburzoną funkcją z uwzględnieniem faz kontroli motorycznej, rodzajów skurczów mięśni.
4. Dokumentacja wyników- ponowne testy
5. Program ćwiczeń własnych przygotowanych podczas terapii (prawidłowość wykonania, liczby powtórzeń, przerw, serii)
BIOFEEDBACK
biologiczne sprzężenie zwrotne - dostarczanie człowiekowi informacji zwrotnej („feedback”) o zmianach jego stanu fizjologicznego. Zmiany fizjologiczne organizmu monitorowane są przez odpowiednie urządzenie, np. pomiarowy system komputerowy.
Jest to także metoda terapii, polegająca na podawaniu pacjentowi sygnałów zwrotnych o zmianach stanu fizjologicznego jego organizmu, dzięki czemu może on nauczyć się świadomie modyfikować funkcje, które normalnie nie są kontrolowane świadomie, np. fale mózgowe, opór elektryczny skóry (GSR), napięcie mięśni itp. Informacje przekazywane są w formie:
-wizualnej - np. podczas pogłębiania koncentracji na ekranie monitora powiększa się piłka lub samolot leci wyżej, w chwilach rozproszenia piłka znika, natomiast samolot obniża lot;
-akustycznej - przyjemny dźwięk przy „sukcesie”, nieprzyjemny przy „porażce”.
Biofeedback EEG (ElektroEncefaloGrafia) lub neurofeedback - wykorzystuje właściwość, że mózg ludzki w ramach swojej aktywności wytwarza różne zakresy fal elektromagnetycznych, charakterystycznych dla różnych rodzajów tej aktywności. Np. fale alfa w stanie relaksu w odprężenia, środkowe pasmo fal beta w stanie wytężonego wysiłku umysłowego, fale delta w stanie głębokiego, regenerującego snu. W niektórych dysfunkcjach mózgu występuje zarówno niedobór jak i nadmiar fal o pewnych częstotliwościach, co uniemożliwia pacjentowi wykonywanie pewnych czynności (np. dzieci z ADHD mają problem ze skupieniem się na wykonaniu konkretnego zadania lub kontrolowaniem emocji). Urządzenie do neurofeedbacku to wzmaciacz fal EEG (tzw. głowica) z odpowiednim oprogramowaniem. Elektrody podłączane w różnych miejscach na skórze czaszki i uszach zbierają dane o występowaniu poszczególnych pasm fal, oprogramowanie zamienia te informacje w zrozumiały dla pacjenta obraz. Pacjent ma tak sterować aktywnością swojego mózgu, aby np. widziany na ekranie samochód wyścigowy przyśpieszył. Neurofeedback jest stosowany w terapii dzieci z ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej), u ludzi z zaburzeniami procesu uczenia się, po urazach czaszki, wspomaga leczenie padaczki. Jest również polecany osobom zdrowym dla poprawy koncentracji, pamięci, w leczeniu nerwicy natręctw, redukcji stresu i poprawy kreatywności.
Biofeedback EMG (ElektroMioGrafia) - Punktem wyjścia jest założenie, że napięcie mięśniowe (mierzone w mikrowoltach) wskazuje na stres. Sesja biofeedbacku polega na tym, że urządzenie wychwytuje elektryczne sygnały w mięśniach, typowo w mięśniach ramienia i czaszki, a następnie przekłada je na formę zrozumiałą dla pacjenta, np. żarówka błyska lub włącza się sygnał dźwiękowy, gdy mięsień się napina.
Biofeedback GSR (Galvanic Skin Response) lub EDR (Electro Dermal Response) - mierzy elektryczne przewodzenie skóry, które zmienia się w zależności od ogólnego pobudzenia współczulnego układu.
|
-stymulacja przez krótkie wyraźne komendy: (pchaj, ciągnij, trzymaj, pomóż mi)
-uspokojenie, rozluźnienie pacjenta przez spokojne komendy
JAK
-komenda przygotowawcza: wyjaśnia ruch, przygotowuje do akcji (nazwy zgodne z życiem codziennym)
-komenda akcyjna- rozpoczyna ruch (pchaj, ciągnij, pomóż mi…)
-komenda korekcyjna - uświadamia pacjentowi błędy i umożliwia ich korekcje
-komenda kończąca - poleca rozluźnienie po wykonaniu ruchu
OPÓR MANUALNY
CELE
-torowanie napięcia mięśniowego i skurczu mięśni
-poprawa kontroli motorycznej i stabilności
-poprawa czucia ruchu
-wzmocnienie mięśni antagonistycznych
-rozluźnienie mięśni antagonistycznych (Reciprocal inhibition)
-poprawa koordynacji Inter- i intromięśniowej
-osiągnięcie optymalnej irradiacji
JAK
-ćwiczenia izokinetyczne, ćwiczenia gdzie zmienia się siła oporu w zależności od zakresu ruchu przy stałej prędkości ruchu
-opór optymalny do potrzeb i do możliwości pacjenta
-dawkowany przeciw wszystkim komponentom ruchu
-poprzedzony optymalnym rozciągnięciem mięśnia
-dawkowany intensywniej w części proksymalnej i dystalnej (jednak zawsze dostosowany do potrzeb pacjenta) ĆWICZENIA IZOKINETYCZNE
-utrzymany do końca ruchu
-opór można wykorzystywać we wszystkich rodzajach skurczu mięśniowego
Dlaczego
-dobrze dopasowany opór - szybciej osiągamy postawiony cel bez obciążania pacjenta
-odpowiednie rozłożenie oporu na odcinki proksymalne i dystalne oraz dawkowanie o przeciwko wszystkim komponentom ruchu ułatwia pacjentowi pracę
MECHANIKA CIAŁA TERAPEUTY (body mechanics)
CELE
-ekonomiczna i ergonomiczna praca terapeuty
-optymalne dozowanie oporu ciałem terapeuty
-optymalne współpraca pomiędzy terapeutą a pacjentem (utrzymanie płaszczyzna ruchu)
JAK
-pozycja terapeuty w miarę możliwości zapewnia kontrolę wizualną z pacjentem
-ciało terapeuty pozostaje zawsze w linii ruchu (w tej samej diagonalnej) do ustawienia miednicy i barków terapeuty oraz jego ramion i rąk
-ręce terapeuty ułożone tak aby znajdowały się w diagonalnej ruchu
-terapeuta wykorzystuje własne ciało do dawkowania oporu (przyłożenie oporu prostopadle)
-pozycja pacjenta ( np. na krawędzi leżanki) umożliwia terapeucie ergonomiczne i ekonomiczne dawkowanie oporu
IRRADIACJA (wzmacnianie, działanie pośrednie) (ang. Reinforcement)
-to promieniowanie „rozlanie się” pobudzenia, reakcji, przepływu impulsów pod wpływem stymulacji wyzwolonej optymalnym oporem
ZALEŻY OD
-cech osobniczych
-motywacji
-oporu
-pozycji wyjściowej
-cech fizycznych(siły, wytrzymałości, koordynacji)
-braku dolegliwości bólowych
CELE
-pobudzenie napięcia mięśniowego
-obniżenie napięcia mięśniowego
-możliwości aktywowania chorego obszaru ciała poprzez pracę silniejszymi odcinkami ciała lub mięsni w jednym łańcuchu kinematycznym pacjenta
STRETCHING
Ogólny termin stosowany do określenia każdego zabiegu fizjoterapeutycznego stosowanego w celu wydłużenia patologicznego skrócenia tkanki miękkiej a tym samym zwiększenia zakresu ruchu
ELASTYCZNOŚĆ
to zdolność tkanki miękkiej do powrotu do długości spoczynkowej po biernym rozciągnięciu
PLASTYCZNOŚĆ
to zdolność tkanki miękkiej do przyjmowania nowej długości po usunięciu siły rozciągającej
Tkanka kurczliwa i niekurczliwa mają one właściwości elastyczne jak i plastyczne.
WRZECIONKO NERWOWO-MIĘŚNIOWE
jest to główny organ prioproreceptywny mięśnia, składa się z mikroskopijnych włókien intrafuzalnych które leżą równolegle do ekstrafuzalnych
ORGAN ŚCIĘGNISTY GOLDIEGO
owija się wokół włókien kolagenowych na części wł mięśniowych ekstrafuzalnych i ścięgno mięśnia i reaguje na czynny skurcz. Organ Golgiego ma niski próg pobudzenia (łatwo pobudzić) podczas czynnego izometrycznego skurczu mięśnia. Silny Skórcz lub silne bierne rozciągane mięśnie powodują pobudzenie organu Golgiego i rozluźnienie mięśnia. Jest to polisynaptyczny odwrócony odruch na rozciąganie. Jest to mechanizm obronny hamujący nadmierny skurcz mięśnia. Mechaniczne właściwości tkanki
nerwowego. Elektrody montuje się na opuszkach palców. Biofeedback GSR najlepiej wykrywa zależności między stanem somatycznym i psychicznym człowieka, dlatego wykorzystywany jest w wykrywaczach kłamstw. Wykres GSR ma największy zasięg i jest najbardziej czułym pomiarem ze wszystkich rodzajów biofeedbacku. W medycynie służy do monitorowania przebiegu hipno- i psychoterapii, leczenia nadciśnienia, dychawicy oskrzelowej, nadmiernego pocenia się. Jest również polecany osobom zdrowym dla poprawy koncentracji, panowania nad emocjami i relaksacji.
Biofeedback oddechowy - aparat do biofeedbacku składa się z czujnika rytmu i długości wydechów. Wyniki pokazywane są za pomocą krzywej audiowizualnej. Ma zastosowanie u pacjentów z padaczką i chorobami układu oddechowego (np. dychawicą) i układu krążenia.
Biofeedback temperaturowy - temperatura skóry zależy, oprócz czynników zewnętrznych, również od stanu psychicznego człowieka. Czujnik temperatury (termistor) zakłada się na opuszkę palca. Celem treningu jest osiągnięcie wyższej temperatury niż aktualna u danego pacjenta. Biofeedback temperaturowy stosowany jest do treningu relaksu, ale także w medycynie do leczenia niedokrwienia kończyn, chorobie reumatycznej, astmie.
Biofeedback HEG (Hemo-encephalo-graphy) mierzy temperaturę głowy za pomocą termometru na podczerwień umieszczonego na głowie lub wykorzystuje zmiany spektrum podczerwieni generowanej przez przepływająca krew (bardziej czerwony kolor oznacza większe natlenienie krwi).
Biofeedback SCP Wolne potencjały korowe - zmiany polaryzacji kory mózgowej, rejestrowane na powierzchni czaszki jako wolne potencjały. Negatywna polaryzacja oznacza większą aktywność pracy neuronów w rejestrowanym obszarze mózgu. Trenuje się poniżej częstotliwości 1-2 Hz
|
kurczliwej pojedyncze mięsnie są złożone z wielu włókien mięśniowych, pojedyncze włókna mięśniowe jest utworzone z wielu włókien kurczliwych.
Mechaniczne włókna. tk. kurczliwej!
-pojedyncze mięśnie złożone są z wielu włókien mięśniowych
-pojedyncze włókno mięśniowe utworzone jest z wielu włókien kurczliwych
-włókna kurczliwe składają się z sarkomerów, ułożone są w seriach
-sarkomer jest jednostka kurczliwa włókna kurczliwego. Jest usterzone z zachodzących na siebie mostów aktyny i miozyny
SARKOMER - daje mięśniom zdolności kurczliwe i rozluźnienie, gdy miesień się kurczy wtedy filomenty aktyny i miozyny zachodzą na siebie i mięsień się skraca, gdy mięsień jest rozciągnięty mosty aktynowo - miozynowe ślizgają się w przeciwnych kierunkach.
NEUROFIZJOLOGICZNA ODPOWIEDŹ MIĘSNIA NA ROZCIĄGANIE
Podczas rozciągania mięśnie pobudzane są pierwszorzędowe włókna czuciowe, wrzeciona nerwowo -mięśniowego pobudzając odruchowe pobudzanie i skurcz włókien mięśniowych ekstrafuzalnych- wzrost napięcia mięśnia. Jest to monosynaptyczny odruch na rozciąganie (negatywny; polisynaptyczne = pozytywny). Zabiegi wykonywane przy zbyt dużej szybkości rozciągnięcia mięśnia w rzeczywistości powodują wzrost napięcia rozciąganego mięśnia. Podczas statycznego rozciągania mięśnie pozostającego w słabym skurczu izometrycznym dochodzi do rozluźnienia mięśnia co pozwala na jego bezpieczne rozciąganie po zakończeniu aktywności skurczowej.
TECHNIKI ZWIĘKSZAJĄC DŁ MIĘŚNIA i zmiennej aktywności jednostki mięśniowej - ścięgnistej!
WYKONANIE:
-doprowadzenie kończyny do zakresu ruchu w stawie w którym mięsień antagonistyczny jest rozciągnięty
-w przypadku wystąpienia bólu należy nieznacznie (milimetry) zmniejszyć zakres kątowy w stawie aż do jego ustąpienia
-podczas swobodnego oddychania jednostka mięśniowo - ścięgnista jest rozciągnięta przez ok. 15, 30, 60 sek. dłuższe rozciąganie nie poprawia efektów,
TECHNIKI ROZLUŹNIAJĄCE W PNF
hold relax - trzymaj, rozluźnij
contract relax - napnij, rozluźnij
TRZYMAJ- ROZLUŹNIJ
Techniki rozluźniające wykorzystujące statyczną pracę mięśni przykurczonych, bolesnych lub osłabionych, z wyboru u pacjentów bólowych
CEL
-regulacja bólu
-rozluźnienie regulacja napięcia
-zwiększenie aktywnego i biernego zakresu ruchu
(Wykorzystywana jest bardziej w trakcji niż w aproksymacji)
Rozciągamy antagonistów!
PRZY STRETHICNGU JEST:
-rozciągnięcie
-napięcie
-rozluźnienie
-rozciągnięcie
NAPNIJ - ROZLUŹNIJ
Przy PIR (poizometryczna relaksacja mięśni)działa siła ciężkości.
Rozciągnięcie poprzedzając ruch
-wydłużenie / rozciągnięcie całej grupy mięśniowej
-ruchy trójpłaszczyznowe ze szczególnym podkreśleniem komponentu rotacyjnego (rotacja buduje się podczas ruchu)
-krótkotrwały bodziec ma działanie faciltacyjne/torujące
-długotrwały bodziec na działanie hamujące inhibicyjne
-reakcja na rozciąganie to reakcja polisynaptyczna
NORMAL TIMING
(normalna kolejność ruchu)
CELE
-ekonomiczna i funkcjonalna nauka ruchu przez pacjenta
-optymalna koordynacja ruchu
JAK?
-wraz z rozwojem psychomotorycznym poprawia się coraz to bardziej kontrola dystalna
-ruch u dorosłego zdrowego człowieka rozpoczyna się od części dystalnej i przebiega w kierunku proksymalnym kończyny z utrzymaniem stabilnego tułowia.
TIMING FOR EMPHASIS (zmiana normalnej kolejności ruchu)
W celach terapeutycznych możliwa jest zamiana normalnego przebiegu ruchu przez:
-zatrzymanie w pracy statycznej wszystkich ruchów z wyjątkiem tego który jest osłabiony i ma być podkreślony
-poprzez oporowanie izometrycznej pracy mięśni lub zatrzymanie silnego elementu wzorca podczas ćwiczeń mięśni słabszych
TRAKCJA
CELE:
-rozciągnięcie mięśni w celu przygotowania ich do napięcia i skurczu
-torowanie, wykonywanie ruchów przeciwko sile grawitacji
-zmniejszenie bólu stawowego podczas ruchu
-oporowanie zgięciowe, komponent ruchu w stawach pośrednich
|
DOTYCZY:
-stawów i tkanek okołostawowych
-łańcuchów mięśniowych w obrębie ćwiczonych obszarów ciała
CELE
-poprawa stabilizacji
-torowanie odruchów równoważnych
-stymulacja mięśni antygrawitacyjnych
-zastąpienie działania siły grawitacji
JAK?
-przed zastosowaniem aproksymacji należy najpierw uzyskać poprawę pozycji
-stawy poddawane aproksymacji powinny być prawidłowo ustawione
-wraz z zastąpieniem aproksymacji powinna zostać podana komenda utrzymania pozycji „trzymaj” lub „pozostań tak”
-niezależnie od rodzajów aproksymacji terapeuta musi zastosować odpowiedni nacisk wywołujący odpowiedź poddanych aproksymacji mięśni
RODZAJE APROKSYMACJI
-SZYBKA- szybki, krótki impuls stosowany w celu osiągnięcia odruchowej odpowiedzi stabilizującej (odruch stabilizujący) stosowany przy nauce fazy podporowej
-POWOLNA- powolny, długi nacisk umożliwiający zwiększenie napięcia mięśniowego, stosowane np. w celu uświadomienia pacjentowi pozycji siedzącej
SUMOWANIE BODŹCÓW
-czasowe - długość działania poszczególnych bodźców w czasie (bodziec jednorazowy i bodziec ponawiany)
-przestrzenne -różnymi kanałami ciała (wzrokowym, słuchowym kinestetycznym) przepływ do Ośrodkowego Układu Nerwowego informacje o torowaniu ruchu
W PNF najważniejszy jest opór. Wszystkie techniki są technikami oporowymi. Opór wywołuje iwadiację -to opór optymalny. W synergii jest to opór max.
WZORCE RUCHOWE
-utarte automatycznie kompleksowe ruchy o trójdemensjonalnym przebiegu wzdłuż diagonalnych
-uwarunkowane autonomią topograficzną mięśni szkieletowych
-uwidocznione w czystej formie w aktywnościach wzmagających maksymalnej sensomotorycznej sprawności OUN (sport wyczynowy) a we fragmentach w czynnościach życia codziennego
DLACZEGO?
-wiele codziennych aktywności niekorzystnych odbywa się w płaszczyźnie skośnie diagonalnej
-w terapii praca w optymalnej synergii całego łańcucha mięśniowego
WZORCE:
-nazwę wzorca opisujemy podając pozycję końcową proksymalnego punktu obrotu (st. barkowy, biodrowy)
-dystalne komponenty ruchu (ustawienie stawu obwodowego) są ściśle zdefiniowane
-ustawienie stawu pośredniego (łokciowy, kolanowy) może ulegać zmianie
-mózg ludzki myśli o utartych wzorcach / funkcja, nie zna pojedynczych mięśni
-kompleksowy ruch odznacza się większą efektywnością (pozwala oszczędzać zasoby energii)
-element rotacji wydajnie zwiększa stabilność przyjętej pozycji oraz ekonomię ruchu
Zapis stosowany zgodnie z SFTR - wyprost/ zgięcie/ odwiedzenie/ przywiedzenie/ „rotacja zewn/ rotacja wewn. od stawu proksymalnego”
-łopatki, miednicy
-KG i KD standardowe z aktywnością zgięciową/wyprostną stawu pośredniego z kontr rotacją
-szyi i głowy
-tułowia - kombinacje wzorów łopatki i miednicy, Chopping, lifting, wzorce rotacyjne
Wzorcami pracuje się pojedynczo (ipsilateralnie) lub w kombinacji (bilateralnej) symetrycznie, asymetryczne, reciproksymalnie)
FAZY KONTROLI MOTORYCZNEJ
1. Mobilność - ogólne zestawienie cech warunkujących możliwości osiągnięcia (wykonań ruchu) pozycji (praca koncentryczna)
2.Stabilność - utrzymania osiągniętej pozycji - złożona forma kontroli motorycznej (statyczna praca agonistów i antagonistów)
3.Mobilności- na stabilności (koordynacja)
4.Zręczność - utrudnienie fazy 3 przez np. naprzemienność
TECHNIKI STOSOWANE W KONCEPCJI PNF
To sposoby torowania naturalnych ruchów i aktywności mięśniowych mające na celu wypracowanie optymalnego ekonomicznego i funkcjonalnego ruchu oraz poprawę gry mięśniowej i koordynacji Inter- i intramięśniowej
-stosując zgodnie z zasadami neurofizjologicznymi różne rodzaje oporu manualnego można facylitować lub hamować skurcze mięśniowe, wzmacniać, rozciągać mięśnie, trenować jego ekscentrykę.
CELE
-torowanie funkcjonalnego ruchu
-wzmacnianie mięśni
-regeneracja napięcia mięśniowego
-rozluźnienie mięśni
-zwiększenie zakresu ruchu
-redukcja bólu
-poprawa wytrzymałości mięśni
|