1.Dysocjacja elektrolityczna – inaczej zwana jonową. Jest to rozpad cząsteczek wody na jony pod wpływem wody. Dysocjacji elektrolitycznej ulegają cząsteczki związku o wiązaniu jonowym lub atomowym spolaryzowanym.

2.Wielostopniowa dysocjacja kwasu fosforanowego V

H₃PO₄-->H₂PO₄^- +H⁺
H₂PO₄^--->H⁺+HPO₄^2-
HPO₄^2--->H⁺+PO₄^3-

3. Skala pH – ilościowa skala kwasowości i zasadowości roztworów wodnych związków chemicznych. Skala ta jest oparta naaktywności jonów hydroniowych [H₃O⁺] w roztworach wodnych.

Tradycyjnie pH definiuje się jako:

pH = -log₁₀[H₃O⁺]

4. Denaturacja - pozbawienie substancji jej naturalnych właściwości
*^{(w razie „w”)} Denaturacja białka – zmiany w II, III- i IV-rzędowej strukturze białka natywnego, które prowadzą do utraty aktywności biologicznej lub innej indywidualnej cechy charakterystycznej przy zachowaniu sekwencji aminokwasów.

Denaturacje białka powodują czynniki:
-fizyczne:temperatura,wysychanie,ultradźwięki,promieniowanie
-chemiczne:kwasy,zasady,jony metali ciężkich,aceton

^*Czynniki denaturujące:
-wysoka temperatura
-silne kwasy i zasady
-metale ciężkie
-zmiany pH
-sole metali ciężkich
-czynniki mechaniczne
-promieniowanie

5.Bufory we krwi
najważniejszymi buforowymi układami krwi są bufory:

• węglanowy (H₂CO₃ = NaHCO₃)

• fosforanowy (NaH₂PO₄ = Na₂HPO₄)

• białkowy

6. Cząsteczka hemoglobiny jest tetramerem złożonym z dwóch par białkowych podjednostek. Podjednostki oznaczone są najczęściej literami greckiego alfabetu (np. α,β,γ,δ).

^* Podjednostki nie są związane kowalencyjnie. Każda podjednostka zawiera jako grupę prostetyczną (niebiałkową) cząsteczkę hemu. Cząsteczka hemu zawiera położony centralnie atom żelaza (Fe²⁺) umożliwiający jej wiązanie cząsteczek tlenu (O₂). Jedna cząsteczka hemoglobiny może przyłączyć od jednej do czterech cząsteczek tlenu, co powoduje że hemoglobina może występować albo w stanie "odtlenowanym" (deoxyHb) lub w różnym stopniu "utlenowania" (oxyHb). Hem nadaje białku (i krwi) czerwony kolor.

Konformacja łańcuchów α i β ludzkiej hemoglobiny wykazuje podobieństwa do cząsteczki mioglobiny.

7. Białka złożone (proteidy) - związki białkowe zawierające w swojej strukturze oprócz podstawowego łańcucha białkowego (białko proste) także inne grupy, tzw. grupy prostetyczne.

Wyróżniamy:

• fosfoproteiny - zawierające w swojej strukturze resztę kwasu fosforowego, np. kazeina (białko występujące w mleku)

• glikoproteiny - zawierają cukrowce (tkanka okrywająca i płyny ustrojowe)

• chromoproteiny - zawierają część barwnikową (np. chlorofil albo hemoglobina)

• lipoproteiny - zawierające tłuszczowiec (błona komórkowa, osocze krwi)

• nukleoproteiny - związane z kwasem nukleinowym (podstawowa jednostka budująca DNA)

• metaloproteiny - związane z atomem/kationem metalu

8. Allosteria – (allos - inny; steros – przestrzeń) – zmiana powinowactwa chemicznego białka do cząsteczek (np. enzymów do substratówlub białek przenośnikowych do ich ładunku), przez zmianę struktury przestrzennej. Efekty allosteryczne odgrywają istotna rolę w regulacji aktywności enzymatycznej.
Właściwości allosteryczne hemoglobiny: forma tetrameru powoduje, że hemoglobina ma właściwości allosteryczne- wiązanie tlenu jest kooperatywne; wiązanie tlenu z jedną podjednostką ułatwia jego wiązanie przez kolejne podjednostki.

9. Według teorii kwasów i zasad Brønsteda-Lowry’ego, kwas to każdy związek chemiczny, który w warunkach danej reakcji jest donorem, czyli inaczej dostarczycielem jonu wodorowego H⁺.

Z drugiej strony zasada to każdy związek chemiczny, który może być akceptorem, czyli inaczej przyjmującym jon wodorowy. W reakcji kwasu i zasady Brønsteda-Lowry’ego powstaje nowy kwas i nowa zasada. Np. w reakcji:

HA + B ⇌ A⁻ + HB⁺

Związek HA jest kwasem a związek B zasadą. Jon A⁻ jest nową zasadą, a HB⁺ nowym kwasem.

Przykład reakcji:

H₂O + NH₃ ⇌ OH⁻ + NH+4

Związki chemiczne (z wyjątkiem niektórych bardzo mocnych zasad i kwasów) mogą w zależności od warunków pełnić rolę kwasu lub zasady.

10.Prawo Bohra

1. W atomie istnieją takie orbity, na których poruszające się elektrony nie promieniują energii - orbity te nazwał stacjonarnymi.

2. Każda emisja lub też absorpcja energii promieniowania odpowiada przejściu elektronu pomiędzy dwoma orbitami stacjonarnymi. Promieniowanie emitowane w czasie takiego przejścia jest jednorodne i jego częstość określona jest wzorem: 

       

gdzie h - stała Plancka, E_n i E_l energie układu w obu stanach stacjonarnych.

3. Prawa mechaniki opisują równowagę dynamiczną elektronów w stanach stacjonarnych, ale nie stosują się do przechodzenia elektronu pomiędzy dwoma takimi stanami.