Moment gnący w dowolnym przekroju belki zginanej to algebraiczna suma momentów sił zewnętrznych działających po jednej stronie (lewej lub prawej) rozważanego przekroju względem środka masy tego przekroju.

Naprężenie, miara sił wewnętrznych powstających w ciele, które są rozłożone w sposób ciągły, pod wpływem zewnętrznej, odkształcającej siły. 

$$p_{sr} = \frac{W}{A}\ \left\lbrack \text{Pa} \right\rbrack\ \ - naprezenie\ srednie$$

$$\ \ p = \operatorname{}\frac{W}{A}\ \ - naprezenie\ w\ punkcie$$

Odkształcenia

$$\varepsilon_{sr} = \frac{l}{l}\ \ \ - wydluzenie\ wzgledne$$

$$\varepsilon = \operatorname{}\frac{l}{l}\ \ \ - odksztalcenie\ w\ punkcie$$

γ = (<EFG−<E^′F^′G^′)    −  odksztalcenie postaciowe

Składowe o indeksach równoimiennych skierowane wzdłuż normalnych do rozpatrywanych

powierzchni nazywamy naprężeniami normalnymi i oznaczamy σ, pozostałe zaś nazywamy

naprężeniami stycznymi τ.

$$\mathbf{\varepsilon =}\frac{\mathbf{\sigma}}{\mathbf{E}}$$

$$\mathbf{\varepsilon}^{\mathbf{'}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{d}}{\mathbf{d}}\mathbf{= - v\varepsilon}$$

Zasada de Saint-Venanta – uproszczenie powszechnie przyjmowane w wytrzymałości materiałów. Zasada mówi, że jeśli na sprężyste ciało działa układ sił statycznych przyłożonych na powierzchni małej w stosunku do powierzchni całego ciała i zastąpimy ten układ sił dowolnym innym układem – jednak statycznie mu równoważnym (o równej sumie układu i sumie momentów sił układu względem dowolnego punktu) – to istnieje taki przekrój tego ciała, dostatecznie odległy od miejsca przyłożenia sił, że różnice w naprężeniach, odkształceniach i przemieszczeniach, pochodzących od obu przypadków obciążenia, są dowolnie małe (tzn. wpływ działających sił uśrednia się)

Prawo Hooke’a

Moduł Younga (E) – inaczej moduł odkształcalności liniowej albo moduł (współczynnik) sprężystości podłużnej (w układzie jednostek SI) – wielkość określająca sprężystość materiału. Wyraża ona, charakterystyczną dla danego materiału, zależność względnego odkształcenia liniowego ε materiału od naprężenia σ, jakie w nim występuje w zakresie odkształceń sprężystych.

Moduł Kirchhoffa (G) (inaczej moduł odkształcalności postaciowej albo moduł sprężystości poprzecznej) - współczynnik uzależniający odkształcenie postaciowe materiału od naprężenia, jakie w nim występuje. Jednostką modułu Kirchhoffa jest paskal. Jest to wielkość określająca sprężystość materiału.

Współczynnik Poissona (ν) – stosunek odkształcenia poprzecznego do odkształcenia podłużnego przy osiowym stanie naprężenia.

Współczynnik Poissona jest wielkością bezwymiarową, nie określa sprężystości materiału, a jedynie sposób, w jaki się on odkształca.

Jeżeli w przypadku materiału izotropowego w rozpatrywanym punkcie ciała wyróżnimy kierunek m i jeżeli w tym punkcie jedynie naprężenie σ_m ≠ 0 (zaś pozostałe składowe naprężenia są równe zero), to współczynnik Poissona:

• Granica proporcjonalności RH (punkt A). Jest to naprężenie, przy którym występuje jeszcze

praktycznie liniowość między odkształceniem a naprężeniem.

• Granica sprężystości Rsp (punkt A'). Odpowiada naprężeniom, przy których brak jest liniowości

między σ i ε , ale po odciążeniu próbka wraca do swojego kształtu pierwotnego (brak

wyraźnego odkształcenia trwałego). Oznacza to, że nagromadzona podczas odkształcenia

energia sprężysta (praca sił wewnętrznych) przy odciążeniu zostaje w całości zwrócona. Zwykle

punkty A i A' są położone bardzo blisko siebie i często przyjmowane jako wspólne.

• Granica plastyczności Re (punkt B). Jest naprężeniem, przy którym uwidaczniają się znaczne

odkształcenia plastyczne (wzrost ε przy praktycznie stałym σ = Re ). Samo zjawisko w obszarze

B-B', zwane płynięciem materiału, wiąże się ze zmianami mikrostruktury materiału w postaci

mikroskopijnych poślizgów nieznikających po odciążeniu i dających odkształcenia trwałe. Trzeba

wyjaśnić, że gdy sp σ < R istnieją również poślizgi strukturalne, co zawsze wiąże się z pewnymi,

chociaż bardzo małymi odkształceniami trwałymi. Są one jednak rzadkie i dopiero liczba ich

gwałtownie, a nawet lawinowo wzrasta, gdy e σ → R . Zatem granica sprężystości sp R jest

pojęciem umownym i zależy od dokładności pomiarów i z reguły nie występuje w tablicach

własności mechanicznych materiałów. Natomiast wartości e R , podawane są powszechnie. Jeśli

jednak punkt e R nie zaznacza się wyraźnie w czasie badań, wprowadza się pojęcie umownej granicy

plastyczności e0,2 R przyjmując taki punkt wykresu, w którym odkształcenia trwałe osiągają wartość

0,2%. Uzasadnieniem takiej umowy jest to, że przy takim odkształceniu trwałym obraz zmian

mikrostruktury jest podobny do obrazu zmian w materiale z wyraźną granicą e R .

• Umocnienie materiału (punkt B'). Punkt, w którym tworzenie się poślizgów doznaje pewnego

zahamowania. Od tego punktu w celu zwiększenia ε trzeba zwiększyć σ (choć już nie tak

szybko jak w pierwszej fazie obciążenia).

• Wytrzymałość doraźna Rm (punkt C). Jest punktem stanu, przy którym naprężenia przestają być

jednorodne. W badanych próbkach pojawia się koncentracja poślizgów w jednym miejscu,

uwidoczniona w postaci lokalnego przewężenia (szyjki). Punkt ten służy do określenia umownej

(nie fizycznej) wielkości

Koło Mohra (koło naprężeń) – graficzna reprezentacja stanu naprężenia, opracowana przez niemieckiego inżyniera Christiana Mohra. Koło Mohra pozwala znaleźć wykreślnie wartości naprężeń normalnych i stycznych w dowolnym kierunku, a także określić naprężenia główne i kierunki główne. 

Twierdzenie Szwedlera-Żurawskiego

$$\frac{d^{2}M_{g}}{\text{dx}} = \frac{\text{dT}}{\text{dx}} = - q\ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \ \frac{dM_{g}}{\text{dx}} = T$$