Akwedukt – (łac. aquae ductus, ciąg wodny) – kanał wodociągowy (podziemny, naziemny lub nadziemny) doprowadzający grawitacyjnie wodę ze źródeł do miejsca przeznaczenia (na ogół do miast)

Awanbek – (inaczej dziób montażowy) lekka konstrukcja, najczęściej kratownicowa lub blachownicowa, stosowana w metodzie nasuwania podłużnego budowy mostów. Pozwala ona na wcześniejsze osiągnięcie kolejnych filarów, znacznie redukując momenty wspornikowe występujące w fazie montażowej. Zamiast awanbeków można używać w tym samym celu tymczasowych masztów z odciągami wantowymi.

Dylatacja – szczelina między elementami, umożliwiająca ich wzajemne swobodne przemieszczenie się względem siebie na wybranych kierunkach. Ma to zapobiegać przekazywaniu sił między fragmentami konstrukcji, które zmieniają swoje gabaryty z uwagi na temperaturę, reologię lub doznają przemieszczeń pod obciążeniem. Dylatacja powiązana jest z projektowanym układem statycznym konstrukcji. Jej brak zmienia ten układ i może skutkować uszkodzeniami. Dylatację stosuje się we wszystkich gałęziach budownictwa np. w mostach, budynkach, posadzkach, poręczach, szynach itp.

Estakada - budowla mostowa o znacznej często długości, służąca do wyniesienia drogi ponad teren i zapewniająca przestrzeń komunikacyjną pod sobą (patrz skrajnia mostu). Bardzo często stosowana w rozwiązaniach skrzyżowań bezkolizyjnych, jako dojazd na most, a także w przypadkach braku możliwości wykonania nasypu (którego wykonanie jest z reguły droższe).

Izbica - przeszkoda dla kry lodowej ustawiana przed filarem rzecznym mostu lub innym obiektem hydrotechnicznym od strony górnej wody. Ma za zadanie ochronić podporę mostu przed napierającym lodem. Najczęściej wykonywana w postaci bloku żelbetowego o podstawie trójkątnej z komorami wypełnionymi gruntem.

Keson - urządzenie w postaci skrzyni bez dna, pozwalające na wykonywanie robót fundamentowych pod wodą na znacznych głębokościach, po usunięciu wody przy użyciu sprężonego powietrza. Kesony stosuje się przede wszystkim przy posadawianiu filarów mostowych na słabych gruntach. Pozwala on na dotarcie do bardziej wytrzymałej warstwy i oparcie na niej trwałej podpory. Podczas bodu filarów nawodnych mostu korzysta się zazwyczaj z kesonów. Keson stanowi szczelny prostopadłościan bez jednej ze ścian, od strony której jest opuszczany na dno rzeki. Po zatopieniu kesonu oraz wypompowaniu z niego wody wprowadza się sprężone powietrze, co powoduje powstrzymywanie napływu wód gruntowych do wnętrza kesonu i umożliwia budowę części podwodnej filaru. Jest połączony z atmosferą poprzez śluzę powietrzną służącą do prowadzenia w niej prac hydrotechnicznych na dnie zbiorników wodnych.

Łożysko – część urządzenia technicznego np. maszyny lub mechanizmu, podtrzymująca (łożyskująca) inną jego część (łożyskowaną) w sposób umożliwiający jej względny ruch obrotowy (np. wał, oś).

Most – budowla służąca do przeprowadzenia drogi komunikacyjnej nad wszelkiego rodzaju przeszkodami wodnymi (rzekami, jeziorami, kanałami, cieśninami morskimi). Podstawowymi elementami składowymi mostu są przęsła oraz podpory. Podpory skrajne noszą nazwę przyczółków, natomiast pośrednie – filarów. Ze względu na przeznaczenie użytkowe, wyróżniamy mosty drogowe, kolejowe, tramwajowe, mosty (kładki) dla pieszych, mosty rurociągowe, itp.

Mosty w zależności od konstrukcji ustroju nośnego:

• Belkowy

• Kratownicowy

• Łukowy

• Wiszący

Elementy konstrukcjne:

• Podpory - Zadaniem podpór jest przekazanie z przęsła na grunt obciążenia za pośrednictwem łożyska mostowego. Przyczółek – podpora skrajna mostu, filary – podpory

• Łożyska

• Przęsło – konstrukcyjny element łączący dwie podpory, Podstawowymi częściami przęsła są dźwigary główne i pomost

Mostownica – drewniana belka używana jako podkład pod szyny na kolejowym obiekcie mostowym. Jej zadaniem jest ograniczenie wpływu dynamicznego oddziaływania przejeżdżającego taboru na konstrukcję, jak również zbliżenie sztywności jezdni kolejowej na obiekcie do tej na szlaku. Powinna być oparta na podłużnicach lub dźwigarach przy pomocy klocków centrujących.

Odbojnica kolejowa - dodatkowy element toru kolejowego lub tramwajowego, montowany na mostach, wiaduktach, estakadach, zakrzywieniach trasy, rozwidleniach lub też w pobliżu peronów (tam gdzie na poboczu mogą przebywać ludzie). Może być w różnej formie – dodatkowa szyna, kątownik lub wygięta blacha. Jej zadaniem jest ochrona przed dalszym poprzecznym przemieszczaniem się taboru po wykolejeniu i wyprowadzeniu go poza konstrukcję.

Przepust – obiekt mostowy wykonany w nasypie, służący do przeprowadzenia cieków wodnych, ciągów pieszych, urządzeń technicznych lub dróg podrzędnych z jednej strony nasypu na drugą. W zależności od charakteru drogi nad przepustem rozróżnia się przepusty drogowe bądź kolejowe. Obecnie przepusty często służą umożliwieniu swobodnej migracji zwierząt.

Relining – (ang. reline, na nowo podszyć) – technologia naprawy i wzmocnienia, polegająca na wprowadzeniu w światło istniejącego obiektu konstrukcji z tworzyw sztucznych lub stali karbowanej, a następnie wypełnieniu przestrzeni pomiędzy nową i starą konstrukcją betonem lub mieszankami piaskowymi. Relining umożliwia wszechstronne wzmacnianie mostów i przepustów, a także kominów przemysłowych, sieci kanalizacyjnych, sieci drenarskich itp.

Idea wzmocnienia metodą reliningu, a) przekrój przed wzmocnieniem, b) przekrój po wzmocnieniu, (1 – konstrukcja pierwotna, 2 – wypełnienie, 3 – konstrukcja wzmacniająca)

Skrajnia – przestrzeń w przekroju poprzecznym trasy komunikacyjnej (drogowej, kolejowej, żeglownej itp.) w której nie mogą znajdować się żadne elementy konstrukcyjne, bądź urządzenia związane z eksploatacją obiektu. Jest to przestrzeń przeznaczona wyłącznie do ruchu jednostek dla których trasa jest zaprojektowana np. samochodów, pociągów, statków, ludzi. Skrajnia w istotny sposób wpływa na wybór typu konstrukcji oraz geometrię przekroju poprzecznego, ograniczając lub wręcz eliminując pewne rozwiązania np. jazda górą lub dołem, łuki proste lub pochylone, stężenia górne bądź ich brak. Częstym przypadkiem jest ograniczenie wysokości konstrukcyjnej mostu ze względu na skrajnię pod obiektem.

Tunel – budowla komunikacyjna w postaci długiego korytarza, podziemna lub podwodna, wykonana metodą odkrywkową lub drążenia, umiejscowiona pod przeszkodą. Tunele to najczęściej budowle geotechniczne mające swoje wyloty na powierzchni ziemi.

Wiadukt – budowla mostowa służąca do przeprowadzenia drogi komunikacyjnej nad wszelkiego rodzaju przeszkodami lądowymi, np. doliną, wąwozem, inną drogą kołową lub kolejową. Do pokonania przeszkód wodnych służą mosty z tym, że jeśli na dnie wąwozu lub doliny znajduje się rzeka lub potok, używa się nazwy wiadukt. W zależności od rodzaju taboru poruszającego się po obiekcie, wyróżniamy wiadukty drogowe, kolejowe, drogowo – kolejowe, tramwajowe, drogowo – tramwajowe, itp.

Wyboczenie - utrata prostoliniowej geometrii elementu (wygięcie) co wiąże się ze spadkiem zdolności przejmowania obciążeń.

Inklinometr to rodzaj przyrządu, obecnie najczęściej elektronicznego czujnika, służącego do określania kąta wychylenia dowolnych obiektów od pionu wyznaczonego przez siłę grawitacji ziemskiej.

Klizymetr – prosty optyczny przyrząd geodezyjny stosowany w geologicznych pracach terenowych, służący do pomiaru kąta nachylenia stoku, mogący również służyć za prymitywny odległościomierz lub wysokościomierz. Używany samodzielnie lub jako element kompasu geologicznego.

Przy budowie mostów należy również uwzględnić różne rodzaje obciążeń:

· Ciężar własny konstrukcji (zależny od użytych materiałów)

· Parcie Ziemi

· Parcie i wypór wody (w przypadku przypór mostowych ustawionych w wodzie lub na gruncie

nasyconym wodą)

· Obciążenia użytkowe

· Parcie wiatru

· Siły od zmian temperatury

· Siły od skurczów materiału

· Siły od hamowania

· Siły od obciążeń ruchanych

· Siły wywoływane odkształceniami konstrukcji

· Siły wywołane osiadaniem podłoża pod podporami

Sztolnia - wyrobisko korytarzowe, o małym przekroju poprzecznym, drążone w górotworze ze zbocza góry, poziomo lub pod niewielkim wzniosem w głąb góry do złóż kopaliny użytecznej.

Pochylnia - nachylone do 45° wyrobisko korytarzowe usytuowane w złożu, łączące dwa wykonane na różnych poziomach chodniki, drążone od dołu do góry, z transportem realizowanym z poziomu górnego na dolny.

Upadowa – wyrobisko korytarzowe usytuowane w złożu, nachylone do 45°, łączące 2 wykonane na różnych poziomach chodniki – drążone po upadzie (od góry do dołu), z transportem realizowanym z poziomu dolnego na górny. p

Wyrobisko korytarzowe jest to wyrobisko o małym przekroju poprzecznym, ale o dużej długości nawet kilku kilometrów. Przekrój na całej długości w zasadzie pozostaje taki sam. Wyrobisko korytarzowe ma szerokość 3 – 6 m, a wysokość najczęściej 2,5 – 3 m.

Szyb - wyrobisko górnicze pochyłe lub najczęściej pionowe o przekroju poprzecznym powyżej 4 m² i znacznej głębokości, prowadzące z powierzchni terenu do położonego w głębi ziemi złoża kopaliny użytecznej. Szyby służą do udostępnienia złoża oraz są głównymi wyrobiskami komunikacyjnymi i wentylacyjnymi kopalni. Posadowienie obudowy szybu to stopa szybowa. Szyb składa się z nadszybia, rury szybowej, podszybia i rząpia. Nad szybem na powierzchni terenu znajduje się wieża szybowa, nad wylotem szybu położone jest nadszybie. Na kolejnych poziomach kopalni bezpośrednio do szybu przylegają podszybia. Dolna część szybu, leżąca poniżej najgłębszego poziomu wydobywczego, nosi nazwę rząpia. Odcinek szybu między nadszybiem a rząpiem nazywany jest rurą szybową. Rura szybowa szybu podzielona jest na przedziały:

transportowy - przeznaczony do transportu materiału urobku i ludzi;

drabinowy - służący do zejścia i wyjścia ludzi w przypadku uszkodzenia wyciągu;

kablowo rurowy - do zawieszania kabli energetycznych i telekomunikacyjnych, rurociągów sprężonego powietrza, wody, płynnej podsadzki;

przedział skipowy - wydzielony jest obok przedziału transportowego w niektórych głębokich szybach o dużym przekroju.

Rząp, rząpie, w górnictwie - najniższa część szybu usytuowana poniżej ostatniego poziomu wydobywczego w kopalni. Jest to nieeksploatowana część szybu, mająca za zadanie zbieranie ściekającej po ścianach wody. Zbierana woda jest następnie odsysana za pomocą pomp odwadniających.

Maszyna drążąca lub TBM (tunnel boring machine) – jest to rodzaj maszyny służący do drążenia tuneli. Używana przede wszystkim w twardym, skalistym podłożu. Jakkolwiek stosuje się ją również w kruchych niestabilnych gruntach pozbawionych wód podskórnych lub głębinowych. Zasada działania jest właściwie identyczna jak u dżdżownic. Maszyny drążące są przewidziane do wytrzymania nacisku rzędu 300−500 MPa. Stosowane mogą być w spękanych i niestabilnych skałach, także przy dużym stopniu ich nawodnienia. W wyniku drążenia powstaje wyrobisko podziemne o kolistym kształcie. Maszyny TBM wyposażone są w wodoszczelne osłony tarczy, głowicy skrawającej oraz tyłu. Średnica tarczy wiertniczej jest uzależniona od indywidualnych potrzeb, (czyli koniecznej szerokości tunelu) a najszersza maszyną drążącą wybudowana jak do tej pory w Chinach, miała średnicę 15,43 m[1].

Wyrobisko podziemne - pusta przestrzeń w górotworze powstała wskutek usunięcia skał w ramach robót górniczych. Aby przestrzeń ta zachowała swą funkcjonalność, najczęściej niezbędne jest jej zabezpieczenie zwane obudową górniczą.

Tubing - wielki pierścień żeliwny, stalowy, żelbetowy, będący elementem obudowy tunelu, szybu; obudowa z takich pierścieni. Etym. - ang. tubbing 'oszalowanie szybu; obudowa tunelu złożona z żeliwnych pierścieni'

Tubing jest to pojedynczy element obudowy tunelu (głównie kolei podziemnej oraz sztolni w kopalniach) w postaci segmentu pierścienia stanowiącego jej odcinek. Tubing ma postać odpowiednio wygiętej żeliwnej, żelbetowej lub stalowej płyty, obrzeżonej wzdłuż wszystkich krawędzi kołnierzami umożliwiającymi łączenie sąsiednich tubingów oraz zaopatrzonej w wewnętrzne żebra wzmacniające. Ostatnio coraz powszechniej stosuje się tubingi żelbetowe, jako ekonomiczniejsze i trwalsze od innych.

Chodnik – w górnictwie podziemnym wyrobisko korytarzowe prowadzone poziomo lub prawie poziomo (do 5° nachylenia), niemające bezpośredniego wyjścia na powierzchnię ziemi. Drążone są w złożu i dają urobek będący kopaliną użyteczną (np. chodniki węglowe).

Chłodnia kominowa - urządzenie służące do schładzania przemysłowego wody w zakładach przemysłowych oraz energetycznych, które nie mają możliwości użycia do chłodzenia wody z rzeki, morza czy jeziora. Jest specyficznym kontaktowym mokrym wymiennikiem ciepła. Wykonana jest w formie budowli żelbetowej (sporadycznie drewnianej), wyposażona w znacznej wysokości komin wymuszający przepływ powietrza umożliwiający chłodzenie wody. Często chłodnie kominowe i para wodna wydostająca się z nich pokazywane są mylnie jako główne źródło skażenia środowiska.

Chłodnie kominowe mają kształt obrotowej bryły hiperboloidy jednopowłokowej. Swemu kształtowi zawdzięczają one znaczną sztywność (odporność na zginanie), dzięki czemu umożliwiają uzyskanie znacznych rozpiętości i wysokości.

Chłodnie atmosferyczne z ciągiem naturalnym lub sztucznym stanowią obecnie najbardziej rozpowszechnione urządzenia do chłodzenia wody w obiegu zamkniętym.

Proces chłodzenia wody obiegowej w chłodni kominowej jest procesem chłodzenia przez odparowanie, w znacznie mniejszym stopniu procesem wymiany ciepła przez konwekcję i promieniowanie. Chłodzenie poprzez wymianę masy pociąga za sobą w sposób naturalny stratę pewnej części wody obiegowej, która odparowuje do przepływającego przez chłodnię powietrza.

Zasada działania chłodni kominowej

Woda podgrzana w skraplaczu (kondensatorze) doprowadzana jest do urządzenia rozprowadzającego wodę w chłodni (tzw. wodorozdział), gdzie jest rozdzielana i rozdrabniana na krople za pomocą dysz rozpryskowych.

Wytworzony w ten sposób deszcz wodny spada na zraszalnik, który najczęściej wykonany jest z płyt eternitowych płaskich lub falistych ułożonych w pakiety w jednej lub kilku kondygnacjach. W formie kropel woda spływa do zbiornika (na misę chłodni) stykając się w zraszalniku z powietrzem atmosferycznym, które dostaje się do niego przez okna wlotowe w dolnej części chłodni.

To zjawisko, przy stykaniu się mieszaniny cząsteczek powietrza i pary wodnej z wodą na tak dużej powierzchni, powoduje wzrost temperatury powietrza i obniżenie temperatury wody.

Wiąże się to też z pewnymi stratami wody w obiegu, które są uzupełniane wodą dodatkową.

Kominy przemysłowe to urządzenia służące do odprowadzania spalin, dymu, bądź zużytego powietrza. Mogą posiadać jeden lub kila przewodów. Kominy stosowane są wszędzie tam, gdzie zachodzi potrzeba odprowadzenia spalin lub konieczność wentylacji hal czy pomieszczeń. W związku z tym kominy przemysłowe pojawiają się w każdej gałęzi przemysłu – w energetyce, w hutnictwie, w chemii. Projektowanie wymiarów komina polega na takim ustaleniu jego minimalnej wysokości i przekroju, żeby odprowadzić wszystkie spaliny oraz doprowadzić niezbędne do spalania powietrze. Kominy przemysłowe ze względu na rodzaj użytego budulca dzielą się na: kominy żelbetowe, kominy z tworzyw sztucznych, stalowe i ceramiczne. Pod względem ilości urządzeń emitujących spaliny kominy dzielimy na jedno i wieloprzewodowe. Działanie komina polega na tym, że na skutek występowania różnicy ciężaru właściwego powietrza otoczenia i ciężaru właściwego gorących spalin, przepływających przez komin, pojawia się siła wyporu, proporcjonalna do efektywnej wysokości komina, wywołująca „samoczynny” przepływ spalin przez komin z prędkością do 25 m/s.

Mufa kablowa – to element osprzętu kablowego elektroenergetycznej linii kablowej służący do połączenia dwóch odcinków kabli w taki sposób, aby ich wytrzymałość elektryczna i mechaniczna w miejscu połączenia była nie mniejsza niż kabla. Istnieją też mufy odgałęźne służące do wykonywania odgałęzień od żył kabli.

Przewody trakcyjne (częściej używana nieprawidłowa nazwa: sieć trakcyjna) – nieizolowane kształtowniki metalowe i liny przewodzące prąd elektryczny, zawieszone na słupach trakcyjnych, przekazujące energię pojazdom o napędzie elektrycznym poruszającym się pod nimi.

Stacja transformatorowa (stacja trafo, trafostacja) - to rodzaj stacji, gdzie następuje rozdzielanie energii elektrycznej przy różnych poziomach napięć, wyposażone w transformatory lub przekształtniki prądu przemiennego na stały i odwrotnie.

Hydrant - urządzenie, które umożliwia bezpośredni pobór wody z głównych przewodów sieci wodociągowej. Hydrant posiada zawór i złącze do węża, ma zastosowanie w celach gospodarczych oraz przeciwpożarowych.

Zasuwa - służy do odcinania przepływu w sieciach i instalacjach wodociągowych

Zawór odpowietrzający (odpowietrznik) - zawór służący do usuwania powietrza zwykle z układów hydraulicznych

Odwadniacz, urządzenie do samoczynnego odprowadzania skroplin wydzielających się z pary wodnej w rurociągach, wymiennikach ciepła, oddzielaczach wody itp.

Reduktor ciśnienia to urządzenie, którego zadaniem jest obniżenie (wysokiego) ciśnienia wejściowego do zadanego ciśnienia po stronie wyjściowej. Innymi słowy, reduktor obniża ciśnienie wejscia i utrzymuje ciśnienie wyjścia, niezależnie od zmian wielkości strumienia.

Wodomierz to potoczna nazwa wskaźnika lub przyrządu pomiarowego będącego połączeniem przepływomierza z licznikiem. Jednostką miary stosowaną w wodomierzach jest m3 (metr sześcienny) lub (galon). Pozwala określić zużycie wody przez odbiorcę, dzięki czemu jest możliwe ustalenie opłaty innej niż ryczałtowa.

Kolektor główny - główny kanał sieci kanalizacyjnej, którego zadaniem jest zbieranie ścieków z innych kanałów.

Sieć wodociągowa – układ przewodów wodociągowych znajdujących się poza budynkami odbiorców, zaopatrujących w wodę ludność lub zakłady produkcyjne.

rozgałęzieniowa (otwarta) – znany jest kierunek przepływu wody, który odbywa się przez przewód tranzytowy, poniżej główna ilość wody płynie przez przewody magistralne, potem występują w tym układzie przewody rozdzielcze, położone na każdej ulicy a do nich przyłączone domy. Wady - największe średnice są na początku, w razie awarii na którymś przewodzie magistralnym zostaje odłączona zasuwa a za nią nie ma wody. Zalety - łączna długość przewodów jest niewielka.

Podział sieci wodociągowej:

Magistrale – są to rurociągi o średnicy powyżej ф 250 mm. Rurociągi magistralne o średnicy ф 250 i 300 mm są jednocześnie przewodami rozdzielczymi.

Przewody rozdzielcze – są to przewody powyżej ф 80 mm do ф 200 mm.

Przyłącza domowe – to przewody o średnicy do 80 mm. W praktyce są to rurociągi o średnicy od 25 mm.

Kanał burzowy, burzowiec, murowany lub betonowy kanał odciążający miejską sieć kanalizacyjną (kanalizacja) od nadmiaru wód opadowych w czasie ulewnych deszczy. W kanałach stosuje się tzw. przelewy burzowe - otwory umożliwiające przelanie się nadmiaru wód z danego kanału do kanału burzowego, który odprowadza je najkrótszą drogą do odbiornika.

syfon – w technice sanitarnej: zamknięcie wodne instalacji kanalizacyjnej

studzienka rewizyjna - Inaczej kontrolna, studzienka z kręgów betonowych lub tworzyw sztucznych o średnicy najczęściej ok. 100 cm (dla większych głębokości 120 cm) zainstalowana na przewodzie kanalizacyjnym (na połączeniu przewodów, przy granicy nieruchomości, przy każdej zmianie kierunku, średnicy lub spadku lub w maksymalnej odległości co 35 m, jeśli średnica przewodu wynosi do 0,15 m oraz 50 m dla przewodów o większej średnicy). Do studzienki można wejść celem zbadania przewodu kanalizacyjnego lub dokonania napraw.

Kanał - obiekt inżynierski przeznaczony do grawitacyjnego odprowadzenia ścieków.

Kanał deszczowy - kanał przeznaczony do odprowadzenia ścieków opadowych.

Przykanalik - kanał o średnicy 200 mm przeznaczony do połączenia wpustu deszczowego z siecią kanalizacji deszczowej lub wylotem .

Kanał nieprzełazowy - kanał zamknięty o wysokości wewnętrznej mniejszej niż 1,0m.

Studzienka kanalizacyjna (rewizyjna) - obiekt na kanale nieprzełazowym przeznaczony do kontroli i prawidłowej eksploatacji kanałów, zlokalizowana na załamaniach osi kanału oraz na odcinkach prostych.

Studzienka połączeniowa - studzienka kanalizacyjna przeznaczona do połączenia co najmniej dwóch kanałów dopływowych, w jeden kanał odpływowy.

Studzienka spadowa - studzienka kanalizacyjna, mająca dodatkowy przewód pionowy umożliwiający wytracenie nadmiaru energii ścieków, spływających z wyżej położonego kanału dopływowego do niżej położonego kanału odpływowego.

Studzienka prefabrykowana - studzienka, której co najmniej zasadnicza część komory roboczej i komin włazowy są wykonane z prefabrykatów.

Komora robocza - zasadnicza część studzienki kanalizacyjnej przeznaczona do czynności eksploatacyjnych.

Komin włazowy - szyb łączący komorę roboczą z powierzchnią terenu, przeznaczony do wchodzenia i wychodzenia obsługi.

Kineta - wyprofilowane koryto w dnie studzienki kanalizacyjnej, przeznaczone do przepływu ścieków.

Wysokość komory roboczej - odległość pomiędzy rzędną dolnej powierzchni płyty przykrycia komory roboczej, a rzędną spocznika przy ścianie komory.

Właz kanałowy - element żeliwny przeznaczony do przykrycia podziemnych studzienek kanalizacyjnych, składający się z korpusu i pokrywy.

Płyta pokrywowa (pośrednia) - płyta przykrywająca komorę roboczą studzienki kanalizacyjnej.

Wylot kanału (przykanalika) - obiekt na końcu kanału (przykanalika) odprowadzającego ścieki do odbiornika.

Wpust ściekowy (deszczowy) - urządzenie do odbioru ścieków opadowych spływających do kanału z utwardzonych powierzchni terenu.