26 iD

  1. Maria A. Malczewskiego jako powieść poetycka (kompozycja, narracja, fabuła, bohater i in. cechy gatunkowe).

Utwór powstał w 1825 roku. Malczewskiego zainspirowało autentyczne wydarzenie, a mianowicie zbrodnia dokonana 13 lutego 1771 roku na Gertrudzie Komorowskiej - pierwszej żonie Szczęsnego Potockiego. Powieść poetycka nie jest jednak wiernym odwzorowaniem tej historii. Nawiązanie do modelu Byrona, ponieważ mamy do czynienia z zindywidualizowaną, rozdarta jednostką. Nawiązanie do powieści scottowskiej, ponieważ zawiera elementy historyczne.

- wierszowana forma

-fragmentaryczność – brak chronologii, na obraz składają się fragmenty historii, którym brak powiązań przyczynowo-skutkowych, akcja przenosi się z miejsca na miejsce, wszystko dzieje się w tym samym czasie, ale na różnych płaszczyznach

- umieszczenie akcji na tle pejzażu stepowego, krajobrazy stepowe, mają symbolizować smutek, tęsknotę i pustkę, która łączy się z przeżyciami bohaterów

- byronowski pesymizm – dedykacja do Juliana Niemcewicza, Malczewski zaznacza w niej, że dzieło tworzą obrazy ciemną farbą nakreślone, zniszczenie dwóch najwyższych wartości miłości i patriotyzmu,

- synkretyzm rodzajowy – pierwiastki epickie z liryką - charakterystyczny dla epiki narrator 3-osobowy, jednak występują także liczne wstawki liryczne; dramat - dialogi z zastosowaniem mowy niezależnej

- synkretyzm gatunkowy - pojawiają się więc pieśni i ballady, jak na przykład pieśń masek

- podkreślenie motywu śmierci memento Mori poprzez wprowadzenie refrenu pieśni Masek

- pochwała rycerstwa

- tytuł utworu jest tak komponowany, że w podtytule pojawia się słowo "powieść", zazwyczaj uzupełnione o dookreślenie geograficzne: "Grażyna. Powieść litewska", "Maria. Powieść ukraińska"( Wyraz "powieść" oznacza tutaj nie gatunek, tak jak jest on rozumiany dzisiaj, lecz tyle co "opowieść" - oparta na historycznych lub regionalnych źródłach relacja, opowiedzenie jakiegoś - najczęściej autentycznego lub legendarnego - wydarzenia)

- narracja subiektywizowana (narracja jakby filmowa), narrator stoi jakby wewnątrz zdarzeń, nie jest wszechwiedzący, ze swojej perspektywy patrzy na step usiany mogiłami, kreowane obrazy, są jakby jego wyobrażeniami bądź wspomnieniami, świadomość narratora zaczyna się zazębiać ze świadomością Wacława dopiero po popełnieniu zbrodni na Marii o czym dowiaduje się on od Pacholęcia. Pacholę pełni więc w utworze funkcję pośrednika miedzy autorem a postacią z literackiej fikcji. Pokazuję warstwę emocjonalną. Narracja rozwarstwia się bowiem w pieśni I narrator jest uduchowiony bardzo romantycznie, związany z egzystencją natury, miłość do Marii. Pieśń II natomiast to narrator byroniczny, poniekąd sentymentalny, mający rozdarte serce

- opis w powieści sugeruje, że jest to opis świata bez Boga. Wszystkie przestrzenie oswojone przez człowieka - domu szlacheckie, dom wojewody, opisana wieś, zostają zniszczone, spalone, niszczy je czas - ruiny, to podkreślenia katastrofizm utworu

44. Polemika klasyków z romantykami w świetle rozpraw: O klasyczności i romantyczności Brodzińskiego oraz O pismach klasycznych i romantycznych Śniadeckiego

Polemika między zwolennikami klasycyzmu (do tej grupy należało starsze pokolenie uczonych i literatów, m.in. J. Śniadecki, K. Koźmian, F. Dmochowski, L. Osiński), a młodymi romantykami (K. Brodziński, M. Mochnacki, A. Mickiewicz). Spór rozegrał się w latach 1818-1830. Reprezentatywne głosy w tej sprawie to "O klasyczności i romantyczności" Brodzińskiego, wykładającego postulaty romantyków i J. Śniadeckiego "O pismach klasycznych i romantycznych" - rozprawa broniąca tradycyjnych reguł klasycznych i atakująca młody romantyzm.

"O klasyczności i romantyczności tudzież o duchu poezji polskiej" Brodzińskiego, ogłoszono w Pamiętni­ku Warszawskim w 1818

  1. Miłość do ojczyzny

  2. Umiarkowane uniesienie

  3. Swoboda imaginacji

  4. Łagodna tkliwość

  5. Wiejskie obrazy, sielskość życia

  6. Nieburzliwa namiętność

  7. Skromność obyczajów

Osobisty stosunek Brodzińskiego pozostaje obojętny, jest bezstronny, pełny obiektywizm wypowiedzi, Autor dystansuje się do sytuacji. Nie narzuca czytelnikowi swojego punktu widzenia. Więcej uwagi poświęca jednak rodzącej się frakcji. Brodziński to twórca stojący na granicy dwóch epok, choć tradycja zwykła wiązać go raczej z nurtem sentymentalizmu (pisał sielanki, np. „Wacław”), dobrze znał niemiecki preromantyzm, był bowiem tłumaczem z niemieckiego.

„O pismach klasycznych i romantycznych" i J. Śniadeckiego opublikowano w Dzienniku Wileńskim w 1819 r.

Śniadecki pozostał wierny zasadom, jakim hołdował. Jego obawy, argumenty wydają się być zasadne, ale gubi go język, który momentami jest wręcz wulgarny. Mickiewicz nawiązał do tego tekstu w balladzie Romantyczność, co sygnalizuje już sam tytuł – wyraźna aluzja do Śniadeckiego


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
3 26 id 32899 Nieznany (2)
I 26 id 208106 Nieznany
26 4 id 31286 Nieznany (2)
Finanse publiczne 2006 04 26 id Nieznany
Lista 7 stosy C7 2012 11 26 id 759807
Jezyk polski 26 id 222197 Nieznany
3 26 id 33450 Nieznany (2)
Laboratorium 3 IPP 26 id 261566 Nieznany
cwiczenie nr 26 id 101103 Nieznany
6 26 id 43148 Nieznany (2)
Fizyka Kakol wyklad 26 id 176837
IMG 26 id 210967 Nieznany
26 2 id 31278 Nieznany (2)
26 id 31273 Nieznany
26 ID Drugi Rzym Bizancjum
antropomotoryka 26 2004 id 6611 Nieznany (2)
Leki ukladu wspolczulnego id 26 Nieznany
26 33 id 31365 Nieznany (2)
legalne wzory kolokwium 5 id 26 Nieznany

więcej podobnych podstron