Uczennicą, a później współpracownicą R. Labana była W. Sherborne - nauczycielka wychowania fizycznego i tańca później kinezyterapeutka. Jej dużym osiągnięciem stało się rozwinięcie metody R. Labana w kierunku humanistycznym, gdzie położyła nacisk na potrzebę rozwijania bliskich związków między ludźmi przez nawiązanie więzi emocjonalnej. W metodzie W. Sherborne nie ma współzawodnictwa, gdyż zakłada ona, że wszyscy mogą odnieść sukces i każdy może z siebie coś dać innym.
SCENARIUSZ ZABAW GIMNASTYCZNYCH
DLA DZIECI 4-5 LETNICH
TEMAT: Pobawmy się razem.
Cele operacyjne:
Dziecko:
• weźmie udział w zabawach ruchowych w sali z przestrzeganiem określonych reguł,
• umiejętnie współdziała z partnerem,
• przyjmie właściwą postawę podczas określonych ćwiczeń
Metody pracy:
Czynna- zadania stawiane do realizacji
- elementy pedagogiki zabawy
- elementy W.Sherborne
Forma aktywności:
- ruchowa
Pomoce: Szarfy w czterech kolorach, ścieżka dźwiękowa do ćwiczeń, chusta animacyjna
PRZEBIEG ZAJĘCIA:
1.Ćwiczenia porządkowo-wychowawcze
(zbiórka, przywitanie)
Dwie grupy przedszkolaków stoją w dwóch szeregach naprzeciwko siebie. N-lka rozdaje dzieciom szarfy: dwa kolory jednej grupie, dwa kolory drugiej grupie.
2.Zabawa „Witam was”
Dzieci ustawiają się w dwóch kołach. W kole wewnętrznym dzieci stoją zwrócone twarzami do swoich partnerów z koła zewnętrznego. Przy melodii płynącej z magnetofonu, wszyscy śpiewają powitalną piosenkę, a w odpowiednich momentach klaszczą w dłonie kolegi.
WSZYSCY SĄ, WITAM WAS
ZACZYNAMY-JUŻ CZAS
JESTEM JA, JESTEŚ TY
RAZ, DWA, TRZY
3.Zabawa orientacyjno-porządkowa- „OGONKI”
Wszystkie dzieci maja ogonki (szarfy zaczepione za spodenki), luźno biegają po sali. Każde dziecko stara się zabrać jak najwięcej ogonków.
4.Zabawa o charakterze ożywiającym- BEREK BOCIAN
Dzieci biegają po sali. Obroną przed łapiącym berkiem jest przyjęcie pozycji na jednej nodze z ramionami w bok.
5.Dzieci ustawione w parach. DOTYK
Dzieci dotykają się różnymi częściami ciała wymienianymi przez n-lkę. Ćwiczeniom towarzyszy muzyka.
6.Zabawa ROWEREK
Dzieci dotykają się stopami. Naśladują jazdę rowerem-na przemian naciskają stopami.
7.Zabawa ŻOŁNIERZE
Dzieci o określonym kolorze szarf maszerują energicznie, dynamicznie po sali w rytm muzyki. Na sygnał zmiana koloru szarf.
8.Zabawa TANIEC WĘŻA
Dzieci węże pełzają, wyciągają się, rozwijają ciało, zwijają się w kłębki.
9.Zabawa LUSTRZANE ODBICIE
Dzieci siedzą w parach naprzeciwko siebie; jedno dziecko z pary robi śmieszne minki, a drugie stara się je naśladować.
10.Zabawa na czworakach PRZEJDŹ POD MOSTKIEM
Dzieci o określonym przez n-lkę kolorze szarf tworzą mostek, pozostałe dzieci kolejno przechodzą pod tym mostkiem.
11.Zabawa bieżna PRZEPLOTEM
Dzieci biegają swobodnie po sali, każde trzyma szarfę w ręku, na sygnał każde dziecko stara się przepleść przez siebie szarfę jak najszybciej.
12.Ćwiczenie przeciw płaskostopiu, KTO SZYBCIEJ
Dzieci siedzą w parach, twarzami do siebie. Podnoszą jedną szarfę palcami stóp (raz lewą, raz prawą stopą)
13.Zabawy Z CHUSTĄ ANIMACYJNĄ
• morze- dzieci trzymają chustę i falują nią w różnym
tempie i z różną siłą,
• kąpiel w wodzie- jedno dziecko wchodzi na chustę,
pozostałe leciutko nią falują,
• rybak i rybka- jedno dziecko „rybka” wchodzi pod chustę,
dziecko „rybak” ma za zadanie złapać rybkę,
• traf do dziurki- n-lka wrzuca piłeczkę, zadaniem dzieci jest
trafienie piłką do dziury znajdującej się w środku
chusty.
14.Marsz po kole przy spokojnej muzyce
6. Korzyści wynikające ze stosowania metody Weroniki Sherborne
Efektywność zajęć prowadzonych metodą Weroniki Sherborne można sprawdzić specjalnie opracowaną skalą, mającą umożliwić w miarę obiektywne spojrzenie na możliwości modyfikowania zachowań czy postaw. Skala taką nie da się jednak zmierzyć tych uczuć, przeżyć, nastrojów, które mogą być istotne i które niejednokrotnie są tez głównymi „korzyściami”, jakie człowiek w tego rodzaju zajęciach osiąga dla siebie, a o których nie zawsze może czy chce mówić. Szczególnie trudno jest uzyskać takie informacje od dziecka, które jeszcze nie potrafi być świadomym czy nazywać tego, co się w nim dzieje.
Każdy człowiek może służyć drugiemu pomocą, wsparciem, jeśli pozwoli sobie na korzystanie ze swoich własnych „pokładów” uczuć, otworzy się naprawdę na drugiego człowieka, będzie po prostu i prawdziwie sobą. Nie jest to odkrycie, ale stara prawda o terapii. To, co najbardziej może pomóc drugiemu człowiekowi, jest w nas. Metoda Weroniki Sherborne pozwala to dokładnie zobaczyć i „odkryć”.
Oto lista potrzeb człowieka, których realizacja jest możliwa poprzez metodę Ruchu Rozwijającego:
poczucia bezpieczeństwa
rozluźnienia, relaksu, rozładowania napięcia
„dawania” i „brania”
akceptacji samego siebie
poczucia siły i własnej wartości
bliskiego kontaktu z innymi ludźmi
poczucia własnej energii
satysfakcji związanej z wysiłkiem fizycznym
mobilizacji do pokonywania trudności, do sprawdzania się w trudnej sytuacji
poznania swojego ciała
odkrywania własnych możliwości
odczucia energii własnej i energii drugiego człowieka
zaufania do siebie i innych
doznawania przyjemności, radości, zabawy
bliskości fizycznej drugiego człowieka
więzi z grupą
akceptacji swojego ciała
spontaniczności
pewności siebie
poczucia partnerstwa
Bogdanowicz Marta, Kisiel Bożena, Przasnyska Maria: Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. Warszawa 1994, WSiP
_____________________________________________________________________
SCENARIUSZE ZAJĘĆ METODĄ WERONIKI SHERBORNE
1. Powitanie - śpiewanka „Witaj…., witaj……., jak się masz?
Wszyscy cię lubimy, wszyscy cię lubimy,
Bądź wśród nas.” ( na melodię „Panie Janie”)
2. Powitanie różnymi częściami ciała - dłońmi, łokciami, brzuchem, plecami, itp.
3. Poczucie własnego ciała:
Leżenie na plecach i jazda po podłodze
Leżenie na brzuchu i jazda po podłodze
Jazda po podłodze na pośladkach
4. Dobieranie się parami
5. Ćwiczenia „z” partnerem
„kangury” - jedno dziecko jest matką i tuli w ramionach swoje dziecko
„mosty” - przechodzenie wokół, nad, pod partnerem w siadzie klęcznym
„wycieczka” - ciąganie leżącego partnera za nogi po podłodze
„rolowanie dywanu” - jedno dziecko leży na podłodze, drugie go turla
6. Ćwiczenia „przeciwko” z partnerem
„paczka” - jedno dziecko siedzi skulone na podłodze, drugie próbuje go wyprostować
„przepychanki” - w siadzie przepychanie się plecami
7. Dobieranie się w czwórki
„morze” - troje dzieci w klęku podpartym tworzy „morze”, czwarte kładzie się im na plecach i jest kołysane
8. Ćwiczenia w grupie
„dywanik” - dzieci kładą się ciasno na podłodze jedno obok drugiego, pierwsze dziecko kładzie się na dywanik i kula się po nim, aż do końca dywaniku, następnie kolejne dziecko itd.
9. Ćwiczenia twórcze
„wycieczka na inną planetę” - stawianie dziwnych kroków, inna mowa, inne powitania, itp.
10. Zakończenie - masaż w parach do wierszyka:
„Płynie sobie rzeczka,
idzie pani na szpileczkach,
idzie słoń, stado słoni,
idzie koń, stado koni,
pełznie wąż, pełznie żmija.
Świecą dwa słoneczka,
zachmurzyło się,
pada deszczyk, pada deszczyk,
czujesz dreszczyk, czujesz dreszczyk?”
11. Pożegnanie - jazda na pośladkach i żegnanie się ze wszystkimi uczestnikami przez podanie sobie ręki.
12. Rozmowa o wrażeniach z zabaw
ZAJĘCIE II
1. Powitanie w kręgu - uścisk dłoni
2. Siad skulny rozkroczny - uderzanie o kolana: dłońmi, pięściami, łokciami, rozcieranie kolan, spychanie kolan do podłogi i podnoszenie ich
3. W siadzie - wymachy nóg, bezwładne przewroty
4. W siadzie - rozjeżdżanie się na zewnątrz i do środka koła
5. Ślizganie i czołganie się po podłodze
6. Turlanie się oraz turlanie kolegi po podłodze
7. Relaks - odpoczynek w leżeniu, głębokie oddechy
8. Przechodzenie wokół leżących i nad nimi, następnie przeskakiwanie
9. Dobieranie się parami
10. Siad rozkroczny naprzeciwko siebie - naprzemianstronne skłony i leżenie raz na jednym, raz na drugim boku
11. Siad tyłem - jedno dziecko wykonuje skłon, a drugie kładzie się na jego plecach, próby wspólnego wstania, pchania partnera po podłodze plecami, stopami, rękami
12. Relaks w leżeniu na podłodze - dzieci obchodzą się nawzajem
13. „Skała” - jedno dziecko siedzi mocno podparte o podłoże, drugie próbuje je przesunąć, pchając w różnych kierunkach
14. Kołysanie się siedząc przodem do siebie z lekko zgietymi nogami, dzieci trzymają się za ręce
15. Pięcioro lub sześcioro dzieci leży w kole na plecach - wszyscy przewracają się jednocześnie na prawy bok, potem na lewy bok, itp.
16. Ćwiczenia twórcze - dzieci naśladują popis łyżwiarzy
ZAJĘCIE III
1. Powitanie w kręgu - piosenką
Witamy, witamy, witamy Was
Witamy cię …., witamy cię…..,
Witamy, witamy.\, witamy Was.
2. Naśladowanie opadających płatków śniegu
3. Strzepywanie z siebie śniegu: z ramion, pleców, głowy, brzucha, nóg, stóp, itp. ( nazywanie tych części ciała)
4. Strzepywanie śniegu z kolegi - taka sama kolejność jak poprzednio
5. Rozgrzewanie, rozcieranie policzków, uszu, dłoni, ramion, stóp swoich i kolegi ( nazywanie tych części ciała)
6. Ćwiczenia oddechowe w leżeniu - połóż kulkę śniegową na brzuchu, zrób wdech i obserwuj jak kulka się unosi
7. Ćwiczenia w parze - jedno dziecko w klęku podpartym, drugie kładzie mu się na plecach, jest kołysane
8. Spotkanie znajomej pary - powitanie prawą ręką, dwoje dzieci leży na podłodze, pozostałe ciągną je za ręce po podłodze
9. Lepienie bałwanka - toczenie jednej osoby po podłodze
10. Skoki przez śnieżne kule - dwoje dzieci leży na podłodze w rozkroku i z rozpostartymi ramionami, dwoje przechodzi nad nimi bardzo ostrożnie
11. Tunel - wszystkie dzieci w klęku podpartym jedno obok drugiego, jedno dziecko w utworzonym tunelu czołga się i staje na końcu tunelu, potem czołga się następne dziecko, itd.
12. Naśladowanie wirujących płatków śniegu
ZAJĘCIE IV
1. W kręgu powitanie okrzykiem „hej!”
2. Jeżdżenie po podłodze na pośladkach i wypowiadanie swojego imienia
3. Nazywanie części swojego ciała i poklepywanie ich
4. Badanie przestrzeni wokół siebie machając w powietrzu nogami i rękoma
5. Chodzenie po sali na sztywnych nogach
6. Chodzenie po sali i udawanie, że się jest wodorostem w wodzie, który się kołysze wraz z falami
7. Chodzenie jak duch i wydawanie z siebie delikatnego odgłosu jak duch
8. Prowadzenie ślepca - jedno dziecko zamyka oczy i jest oprowadzany przez drugie dziecko po całej sali
9. W siadzie na podłodze przepychanie się plecami
10. W pozycji stojącej tyłem - jedno dziecko opiera się na plecach kolegi, a ten stara się częściowo przyjąć ten ciężar
11. Jedno dziecko leży nieruchomo na brzuchu na podłodze, drugie stara się je przewrócić na plecy lub chociaż poruszyć
12. Stos - zwożenie za nogi dzieci leżących na plecach na podłodze na jeden duży stos, na klaśnięcie wszyscy nagle wstają i rozbiegają się po całej sali
13. Pożegnanie w kręgu - „puszczenie iskierki” - uścisku dłoni
Temat: Zabawy w parach
I. Cele ogólne:
II. Cele szczegółowe - dziecko:
nawiąże kontakty przyjacielskie z rówieśnikami
ujawni pomysłowość i poczucie humoru
zaspokoi potrzebę twórczości
III. Przebieg zajęć:
Powitanie
Dzieci siedzą w kręgu wraz z nauczycielem, który proponuje im, aby wzięły się za ręce i przywitały ze sobą uściskiem dłoni oraz w sposób, w jaki same zechcą. Chętne dzieci podają swoje propozycje. Każda z nich jest realizowana przez grupę.
Zabawy w parach
Szycie klockiem w parach w ustalonym rytmie
Falujące łóżko - dzieci leżą na brzuchu na podłodze - blisko siebie, i przez obroty ciała wokół własnej osi, przenoszą współćwiczącego
Spacer w obcym mieście - zabawa z współćwiczącym opiekunem (rozwija poczucie bezpieczeństwa, zaufania, łagodzi lęk i poczucie zagrożenia).
Powyższe zabawy wspomagają rozwój u dziecka i ułatwiają nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą.
Taniec chmur
Dzieci poruszają się lekko i swobodnie naśladując płynące po niebie chmurki. Kiedy muzyka cichnie, zatrzymują się w bezruchu, po czym na dany przez nauczyciela sygnał łączą się po dwoje lub troje tworząc układy taneczne według własnego pomysłu.
Pożegnanie
Dzieci biorą się za ręce i żegnają uściskiem dłoni oraz w sposób, w jaki same zechcą.
Każda propozycja jest realizowana przez grupę.