Pinus Pinea L. - sosna pinia
Sosna pinia jest iglastym drzewem z rodziny pinaceae (sosnowatych). Osiąga wysokość od 15 do 25 metrów, w zależności od środowiska, w którym egzystuje. Pinia posiada bardzo gęstą, w młodym wieku kulistą koronę, która u starszych okazów przybiera kształt parasolowaty, spłaszczony. Ten charakterystyczny układ korony pinus pinea zawdzięcza temu, że prosty pień rozgałęzia się u wierzchołka, natomiast konary wznoszą się zwykle pod kątem ostrym. Pączki: o długości 6-15 mm bez żywicy, łuski z białymi frędzelkami, ich wierzchołki są podwinięte. Igły: ustawione po 2 (czasem po 3) na tzw krótkopędach. Mają długość od 10 do 20 cm, są sztywne, zaostrzone i kłujące, kolor dosyć zróżnicowany; zdarzają się okazy jasnozielone, większość jednak przybiera kolor soczysto ciemnozielony. Trwałość igieł sięga 2-4 lat. Same drzewa żyją około 100 lat. Kwiaty: kwitną w maju i czerwcu, co jest charakterystyczne dla sosen, drzewo jednopienne; kwiaty męskie są skupione u nasady młodych długopędów, walcowate, dł. 1-1,5 cm, żółtawe; kwiaty żeńskie mają szyszeczki kwiatowe podobnej długości, szczytowe, stojące, pojedyncze lub rozmieszczone po trzy. Szyszki: niemal siedzące, jajowate do szerokoowalnych, długości 10-15 cm, szerokości do 10 cm, brązowe, błyszczące. Tarczki łuskowe wypukłe z dużą, jasnoszarą, lekko wystającą piramidką bez kolca. Nasiona pinii są ciemnobrązowe o długości do 2 cm, jadalne, zawierają duże ilości tłuszczu, stąd używane powszechnie w branży cukierniczej. Nazywane są piniolami. Coraz częściej dostępne w polskich sklepach (niestety, drogie). Szyszki osiągają dojrzałość jesienią i zimą po kwitnieniu. Najniższe łuski odpadają, szyszki pozostają na konarach. Kora: od szarobrązowej do czerwonobrązowej z ciemnymi spękaniami, łuszczy się dużymi płytkami. Występowanie: Europa południowa, zwłaszcza region śródziemnomorski, Azja Mniejsza, coraz częściej sadzona także na północ od Alp, we Francji oraz w Wielkiej Brytanii, niewielkie stanowiska nawet na wschodnim wybrzeżu Szkocji (okolice Edynburga). Siedlisko: pinia jest drzewem z grupy zawsze zielonej roślinności twardolistnej, rośnie na obszarach charakteryzujących się łagodną zimą oraz upalnym i suchym latem. Od niepamiętnych czasów jedno z najbardziej charakterystycznych drzew Śródziemnomorza, sadzone wzdłuż dróg, w ogrodach i parkach, świetnie dostosowane do zanieczyszczonego srodowiska miejskiego. Najbardziej znane stanowiska pinii znajdziemy w Italii, w Rzymie na Via Appia oraz Ogrodach Watykańskich. Przeciętny Polak drzewa piniowe zobaczyć może podczas transmisji niedzielnego nabożeństwa na Anioł Pański z Bazyliki Św. Piotra, gdzie kamera filmuje okoliczne wzgórza. W Polsce uprawa pinii jest możliwa pod kilkoma warunkami. Po pierwsze, sadzonki przywozimy raczej z północnych krańców Włoch, gdzie warunki są dość surowe. Po drugie, młode okazy trzymamy w zimie w chłodnej szklarni, wystawiamy w sezonie w donicach. Po trzecie, szukamy miejsc w kraju, które posiadają najłagodniejszy klimat.Za takie uznać można rejony Opolszczyzny oraz okolice Szczecina i Świnoujścia. Inne regiony kraju nie sprzyjają hodowaniu tego drzewa ze względu na częste spadki temperatur. Po czwarte, drżymy, aby nie było zbyt ostrej zimy. Pinia przemarza, gdy tempratura spadnie poniżej -20 stopni Celsjusza i utrzyma się w tych granicach przez więcej niż dwa tygodnie. Wszelako można wykorzystać sadzonki tego drzewa do stworzenia tak ostatnio modnego stylu Bonsai. Nie stwierdziłem, czy w Polsce są podejmowane badania nad pinią w zakresie tworzenia odpornych na mróz mieszańców. Ze względu na niemal całkowity brak w języku polskim internetowych publikacji na temat pinii, należy szukać wydawnictw zagranicznych, które na szczęście obecne są w Sieci. Podobieństwa: inne sosny zbliżone pokrojem do pinii to pinus pinaster (sosna nadmorska), pinus taurica (sosna krymska), pinus canariensis (sosna kanaryjska) oraz pinus nigra (sosna czarna). Mieszańce pinii z innymi gatunkami sosen: brak danych. Dostępność sadzonek w Polsce: brak danych.