NASZA DROGA DO EMAUS
KAZANIE POGRZEBOWE
Gromadzimy się na Mszy św. pogrzebowej za śp. …, którego Bóg powołał już do wieczności. Przed naszymi oczami stają jeszcze obrazy z jego życia, które dobrze pamiętamy. Są to różne wydarzenia i słowa, które były związane z jego osobą, a nawet głos jego kroków, które stawiał w rozpoznawalny dla wszystkich sposób. I jeszcze długo tak będzie, bo nie sposób pozbyć się wszystkich tych wspomnień z lat, które były spędzone razem. Źle byłoby, gdyby od razu, tak nagle uciekły z pamięci rodziny, krewnych, znajomych, przyjaciół i sąsiadów.
Dziś otaczamy trumnę z ciałem naszego zmarłego … . I chociaż dotyczące go wspomnienia są jeszcze świeże, to jednak z biegiem czasu wyblakną. Ale przecież my wiemy, że ludzkie życie nie kończy się wraz ze śmiercią i wraz z zamknięciem wieka od trumny. Gdyby tak było, to być może rację by mieli wszyscy filozofowie, którzy mówili, że ludzkie życie nic nie jest warte i nie warto dobrze żyć.
Gromadzimy się w kościele parafialnym, do którego w każdą niedzielę uczęszczał nasz zmarły brat. To nie przypadek, że ostatnie pożegnanie odbywa się właśnie tu w świątyni, w domu Bożym, a nie w jakimś innym miejscu. Jest to wymownym dowodem tego, jak mocno nasze życie jest związane z religią i Panem Bogiem. Przecież sam Chrystus mówił tak często o wieczności, o tym, że w niebie jest mieszkań wiele i że każdy ma w nim przygotowane miejsce. A św. Paweł w liście do Koryntian napisał, że ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, jakie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy są Mu wierni.
Słowa te są dla nas wszystkich ogromnie pocieszające. Zwłaszcza dzisiaj, kiedy łzy same napływają do oczu i tak trudno przezwyciężyć żal oraz smutek z powodu rozstania. To przecież naturalne, aby płakać nad mogiłą i nad trumną ukochanej osoby, która nas zostawiła i odeszła do Pana Boga. Odeszła tam, skąd przyszła, gdzie zaczęło się jej życie, bo przecież wszyscy jesteśmy dziećmi Bożymi i wszyscy należymy do Boga, niezależnie od tego, czy ktoś to uznaje, czy też nie.
Autor listu do Filipin zależność człowieka od Boga wyraził stwierdzeniem, że przed Bogiem zegnie się każde kolano istot niebieskich, ziemskich i podziemnych. Człowiek należy do Boga i Jemu powinien oddawać cześć, bo przecież: „Pańska jest ziemia i wszystko co ją napełnia”.
Przed momentem słyszeliśmy historię uczniów, którzy zdążali do miejscowości Emaus. Była to nieduża miejscowość niedaleko Jerozolimy. Dorosły człowiek, wprawiony piechur, może tę drogę przebyć w jeden dzień marszu. W taką drogę wybrali się właśnie dwaj Apostołowie, którymi byli według tradycji chrześcijańskiej Łukasz i Kleofas. Szli kilka dni po tym, jak na wzgórzu umarł Chrystus. Byli zapewne w takim stanie ducha, jak wielu spośród nas na tym pogrzebie. Rozmawiali o wszystkich tych wydarzeniach, które miały miejsce w Jerozolimie. To właśnie do nich dołączył sam Chrystus. Ale, co ciekawe, mimo że Go przecież znali, mimo że tyle razy słyszeli Jego głos, mimo że trzy lata patrzyli na Jego znaki, w tym momencie Go nie poznali. Dopiero wieczorem, gdy usiedli razem do stołu, gdy Jezus zaczął łamać chleb - czyli kiedy sprawował Eucharystię i modlił się jak zawsze - dopiero wtedy Go rozpoznali.
Ciekawą rzeczą jest to, że nie słowa i nie nauka sprawiły, iż Apostołowie rozpoznali swego Pana. To wspólna modlitwa i Eucharystia uczyniły, że znów poczuli się jak dawniej, tzn. pewni siebie i ogromnie szczęśliwi. W jednej chwili wybrali się w drogę powrotną, pomimo całodziennej drogi i zmęczenia. Wspólna Eucharystia dała im taką moc ducha jak żaden inny pokarm, pozwoliła im przełamać smutek i rozpacz.
Dziś kiedy modlimy się nad trumną zmarłego … warto zdać sobie sprawę, jak ważna jest Msza święta w życiu każdego chrześcijanina, w życiu każdego z nas. To nie jest tylko pusty obrzęd, który nic nie znaczy. Jest to pamiątka i uobecnienie męki, śmierci i zmartwychwstania naszego Zbawiciela. Tego samego, który nas stworzył, podtrzymywał w ziemskim życiu, a kiedyś wezwie do siebie, jak wezwał naszego zmarłego brata.
Gromadząc się na Mszy świętej pogrzebowej, chcemy umocnić się tak jak uczniowie z Emaus Ciałem Chrystusa i przede wszystkim modlić się i ofiarować Komunię świętą za śp. … Z pewnością nie poprzestaniemy na tej jednej modlitwie i Komunii świętej. Dla tych, którzy są już po drugiej stronie życia, jest to największa wartość i najlepsza pomoc. Najpiękniejsze kwiaty z wiązanek wkrótce zwiędną i uschną. Dopalą się też znicze i nagrobne lampki. Ale coś, co nie przeminie, to modlitwa, pamięć o naszych zmarłych i Eucharystia ofiarowana w ich intencji. Zmarły … teraz jej najbardziej potrzebuje. Już wie jak wygląda druga strona życia. Już stanął przed Bożym trybunałem sprawiedliwości. Wie, jak ważna jest każda Msza święta zamawiana z racji pogrzebu, rocznicy śmierci, z racji imienin, jubileuszu, czy jakiejś innej uroczystości rodzinnej.
Niech zatem pamięć o naszym zmarłym nie ogranicza się tylko do wymiaru czysto zewnętrznego: do kwiatów, lampek i zniczy. Niech ta pamięć trwa jak najdłużej i nie kończy się wraz z zagaśnięciem ostatniej lampki i wyschnięciem ostatniego wieńca żałobnego.
Droga do Emaus rozpościera się także przed nami i my stoimy przed próbą rozpoznania u jej kresu Tego, który jest Panem życia, który nieustannie łamie dla nas chleb i ciągle zaprasza nas na swą Eucharystyczną ucztę. Oby każdy z nas rozpoznał Jezusa osobiście i oby Chrystus rozpoznał każdego z nas, gdy przed Nim staniemy.
1